КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Вядомая каратканожка. Зарохкала гучна Свіння каля плота, Пачухала бок Аб штыкетнік з ахвотай. — Сябры, вы ў якія Сабраліся далі? — Спытала свіння. I свінні адказалі Гусак, ды індычка, Ды рыжая кошка, Ды качка — Вядомая каратканожка: — Дойдзем да саду, А потым і збочым, Сета — мурзілу Наведаць мы хочам. — Вазьміце мяне У дарогу з сабой. — Хадзем, калі хочаш,— Адказвалі ёй Гусак, ды індычка, Ды рыжая кошка, Ды качка — Вядомая каратканожка. Мінулі масток I бачаць — Мурзаты Сет крочыць насустрач: Кашуля памята, Брудам Па самыя вушы аброс. Запэцканы ногі, I рукі, і нос. — Схіліся хутчэй,— Замяўкала кошка,— Дай лапай цябе Абмыю хоць трошкі! I строга малому Індычка сказала: — Даўно ўжо вада Тваіх рук не кранала. — Спяшайся да рэчкі, Памыйся хоць трошкі,— Параіла качка — Каратканожка. Засыкаў гусак на малога: — Ану! Бяжы ды памыйся, A то ушчыкну! Зарохкала гучна Наводдаль свіння: — He мыйся, Будзь гэткі, як я! У полі Якуб Колас Грышка, хлопчык невялічкі, Ў поле выйшаў з дому. Люба там каля крынічкі Хлопчыку малому! Ў гушчары кустоў зялёных Многа розных пташак, Кветак белых і чырвоных, Мошачак, мурашак... Сядзе хлопчык над крынічкай I не зварухнецца, Пазірае, як над дзічкай Пташачка снуецца I сваіх маленькіх дзетак Корміць чарвячкамі. Эх, як слаўна сярод кветак Летнімі дзянькамі!.. ■ Пчолка Янка Журба Веснавое сонца Росы падбірае. Вылецела ў поле Пчолка залатая. Ёй за шчырай працай Весела на полі: Луг прыбраны ў кветкі, I наўкол раздолле. 3 рання да змяркання Пчолка залатая Лётае па кветках Ды мядок збірае. Шмат сабрала пчолка Мёду з розных кветак,— Дома ім накорміць Родных пчолак-дзетак. Шалтай-Балтай Іван Муравейка Шалтай-Балтай Па вёсцы блукаў, Шалтай-Балтай Работу шукаў. Цэлы дзень шукаў, He згуляў мінуты. Змарнеў, схуднеў I праспаў сем сутак. Увесь давай Іван Муравейка — Даць табе цукерку, Верка? — He хачу. — Две цукеркі хочаш, Верка? — He хачу! — Тры цукеркі возьмеш, Верка? — He хачу! — Увесь мяшэчак забірай... — Увесь? Давай! Рамонак Марыя Пазнанская На танюткай ножцы гнуткай • На лужку, ля ручая, У каўнерыку бялюткім Гэту кветку ўбачыў я. Ясным вокам, жоўтым гэткім, Паглядзела на мяне... Я сарваць памкнуўся кветку, А пчала сказала: — He! Каляровы певень* Васіль Суцееў Намаляваў Уладзя Пеўня, а вось расфарбаваць яго забыўся. Пайшоў Певень гуляць. — Што ты ходзіш такі нерасфарбаваны? — здзівіўся Сабака. Паглядзеў Певень у ваду. I сапраўды. Сабака слушна кажа. — He журыся,— сказаў Сабака,— ідзі да фарбаў: яны табе дапамогуць. Прыйшоў Певень да фарбаў і просіць: — Фарбы, фарбы, дапамажыце мне! — Добра,— сказала чырвоная фарба і расфарбавала яму грабеньчык і бародку. А сіняя фарба — пёркі на хвасце. Зялёная — крылцы. А жоўтая — грудку. — Вось цяпер ты сапраўдны Певень! — сказаў Сабака. А гэтага Пеўня ты сам расфарбуй. Ды не забудзься расфарбаваць і Куранятка — яно жоўценькае. * Пры чытанні выкарыстоўваецца кніжка для расфарбоўкі. Чужое яечка Канстанцін Ушынскі Раніцай устала бабулька Адарка, выбрала цёмнае, зацішнае месцейка ў куратніку, паставіла туды кашолку, дзе на мяккім сене былі раскладзены трынаццаць яек, і пасадзіла на іх чубатку. Ледзь світала, і бабуля не разгледзела, што трынаццатае яйка было зеленаватае і болыпае за іншыя. Сядзіць курыца старанна, грэе яйкі, збегае падзяўбці зярнятак, папіць вадзіцы і зноў на месца; нават выліняла, бедная. Сядзела курачка тыдні са тры, і пачалі з яечак кураняты вылуплівацца, адно за другім: праклюне шкарлупу дзюбкай, выскачыць, страсяяецца і пачне бегаць, ножкамі пыл заграбаць, чарвякоў шукаць. Пазней за ўсіх вылупілася кураня з зеленаватага яечка. I якое ж дзіўнае яно выйшла: кругленькае, пушыстае, жоўтае, з кароценькімі ножкамі, з шырокай дзюбачкай. «Дзіўнае ў мяне выйшла кураня,— думае курыца,— і дзяўбе, і ходзіць яно не па-нашаму; дзюбачка шырокая, ногі кароткія, нейкае крывалапае, з нагі на нагу перавальваецца». Пачала курачка дзетак вучыць, як з зямлі чарвячкоў выкопваць, і павяла ўсю сям’ю на бераг сажалкі: там чарвякоў болып і зямля мяккая. Як толькі каратканогае кураня ўбачыла ваду, дык проста і кінулася ў яе. Курыца крычыць, крыламі махае, да вады кідаецца; кураняты таксама перапалохаліся: бегаюць, мітусяцца, пішчаць, а адзін пеўнік з перапалоху нават ускочыў на каменьчык, выцягнуў шыйку і першы яшчэ раз у сваім жыцці закрычаў сіплым голасам: — Ку-ка-рэ-ку! Дапамажыце, добрыя людзі! Братка топіцца! Але братка не патануў, а весела і лёгка, як жмут ваты, плаваў сабе па вадзе, заграбаючы ваду сваімі шырокімі перапончатымі лапкамі. На крык курыцы выбегла з хаты бабка Адарка, убачыла, што робіцца, і закрычала: — Авохці мне, грэх які! Відаць, гэта я сослепу падлажыла качынае яйка пад курыцу. А курыца так і кідалася да сажалкі; ледзь-ледзь змаглі адагнаць, бедную. ДЛЯ ДЗЯЦЕЙ СТАРЭПШАП ГРУПЫ Вавёрчына гора Васіль Вітка Пра Веру-вавёрачку, Пра яе гора-горачка, Пра яе маленькіх дочак, Пра вавёрчын малаточак, Пра птушынага пасла — Даўганосага бусла, Пра жыццё-быццё лясное I яшчэ пра сёе-тое. Забалелі ў вавёрачкі зубкі — He можа раскусіць арэхавай шкарлупкі. Плача Вера-вавёрачка: — Ой, гора маё, Горачка... Сабралася ўся вавёрчына радня, Думаюць, гадаюць усю ноч да дня: Як тут быць, Што рабіць? Прыкладаюць дочкі Мамачцы прымочкі, Грэюць унучкі Бабульцы анучкі. Яшчэ болей баляць вавёрчыны зубкі — He можа крануць арэхавай шкарлупкі. Вестку паслалі старэйшаму сыну, Той адразу ўсе справы пакінуў I праведаць хворую маці прыехаў, I прывёз поўны мех ёй арэхаў. Ен не знаў, што баляць у вавёркі зубкі, Што не можа крануць яна імі шкарлупкі. Госцю маці гаворыць: — Сыночак, Ты прывёз бы мне малаточак. He трудзіла б я зубкі, He верадзіла, Малатком бы шкарлупкі Біла. — Што ж,— кажа сын,— У маёй старане Есць каваль — лепшы мой друг, Ен можа зрабіць для мяне, Што я захачу,— нават плуг. — Мне плуг не патрэбен, сыночак; Хай зробіць ён мне малаточак. — Мама,— Гаворыць ёй сын у адказ,— Я дам тэлеграму — Ен зробіць ураз. Сарваў сынок Дубовы лісток — Тэлеграма гатова: «Я жывы і здаровы. Толькі баляць у мамачкі зубкі — He можа кусаць арэхавай шкарлупкі. Прашу, дружок, Зрабі малаток». Сказалі сёстры брату: — Навошта Табе самому хадзіць На пошту? Мы самі знаем, дзе стары граб. Даўно мы хацелі Збегаць на тэле... Даўно мы хацелі На тэле- Граф. — Ну, што ж, імчыце,— Сказаў браток,— Занясіце лісток, Вазьміце квіток. — Нясіце,— сказала мама,— Каб сёння ж Дайшла тэлеграма. Няхай сам начальнік на бланку Паставіць пячатку, Што гэта «маланка». Імчацца шустрыя сёстры, Мільгаюць дрэвы I вёрсты. Прымчаліся Ў самы гушчар. Што тут такое? Пажар! Усё у агні — і лісцё, і галіны, Але здагадаліся сёстры, Што гэта — Прыбеглі На самы разгар лета, I палаюць агнём He галіны, А спеюць Чырвоныя арабіны. Імчацца далей сёстры няспынна, Мінаюць гушчар I пажар арабінны. I вось перад імі — Новая пацеха: Дрэва, А на дрэве — арэхаў, арэхаў! А спеленеча-ча-ча-чкія, А жаўценеча-ча-ча-чкія, А на вяршэча-ча-ча-чку,— Шкада, He ўзялі з сабою Мяшэчачка. I тут яньі ўспомнілі, Што баляць у матулі зубкі, Што не можа яна раскусіць арэхавай шкарлупкі. Хутчэй жа, Хутчэй, Хутчэй туды, Туды, Дзе растуць Старыя дубы! Лістамі сцежку Сцеле Граб, Прыбеглі сёстры На тэле- Граф. Шматпаверхавы дом — Высознае дрэва 3 акном-дуплом, Уваход налева. Калі ўмееш — чытай сам, Што напісана над аконцам: «Прыём тэлеграм Да захаду сонца». Вавёркі ў дупло Лапкамі: стук-стук! А ім у адказ: — Хто тут? Хто тут? He лезьце ў дупло — Ужо сонца зайшло! Сталі сёстры прасіць: — Дзядзюхна начальнік, Тэлеграму трэ адбіць; Гэтак мы імчалі, Гэтак беглі Праз гушчар, Праз агонь, Праз пажар... Хворая ў нас маці, Дзядзюхна дзяцел... Падабрэў начальнік, Непрыступны маўчальнік, Акуляры надзеў, На лісток паглядзеў. — Добра,— кажа,— пашлю Заўтра ўранку кавалю. — Як гэта заўтра ўранку? Нам загадала мама, Каб вы паслалі з маланкай Нашу тэлеграму. — 3 маланкай? — здзівіўся дзяцел.— А дзе ж яе ўзяці? He працуе бесперастанку У мяне на пасылках маланка. Бывае I яна выхадная. — Хай тады кавалю на дом Заімчыць тэлеграму гром. — Гром? — усміхнуўся начальнік,— Гром? Ен толькі з работы I спіць Непрабудным сном. — Хто ж перадасць тэлеграму, Хто ж? — Дождж,— сказаў ім начальнік,— Дождж! I застукаў Начальнік, Непрыступны маўчальнік, Дзюбаю: тук-тук! Тоўстаю: ток-ток! I з лістка на лісток Пацёк Ручаёк... Бягуць вавёркі дадому I чуюць, Як іх тэлеграму Кроплі друкуюць: «Тук-ток, Кавалёк, Прышлі маме Малаток. Разбалеліся ў мамачкі зубкі, He можа раскусіць арэхавай шкарлупкі». Паплыў паток, Пагнаў лісток У тую даль, Дзе жыве каваль — Стары воран, Як вугаль, Чоран. Прыйшла тэлеграма якраз у час, Кавалю не дае спакою заказ... ...Добра сказаць — Заказ гатовы, А як паслаць Яго ў бор сасновы? Трэці дзень вавёрка малатка чакае, Можа, яна, бедная, з голаду канае. Гэтак моцна баляць у вавёрачкі зубкі, Што не можа крануць арэхавай шкарлупкі. Апусціліся галовы ніц I ў зайцоў, I ў сініц. Сядзяць у скрусе Бусел I гусі. Стаў ад гора Воран Яшчэ болей Чоран. Паўзе крот, Зямлі повен рот: — Ду-ду-ду,Ду-ду-ду. Я вашу бяду Адной лапай Развяду. Сталі ўсе яго прасіць: — Краточак, Крот, Браточак Фядот, Ты можаш зрабіць Самалёт? — Угу. Я магу. — Нам трэба, браточак, Паслаць малаточак... — Добра,— кажа ім крот,— Я зраблю самалёт. Скідай, каваль, Свой чорны Хвартух, Прынясі мне Шырокі лапух, А вы, зайкі, травы Нарвіце, Вяровачкі звіце, Малаток У вузялок Завяжыце. — А цяпер, Кажа крот,— Я буду галоўны пілот,— Мяне вы прасілі. Падымай, бусел, крылле, Бяры ў дзюбу лапух — Павязём малаток мы Удвух: Верхам сяду ў цябе я на шыі, Паляцім мы пад хмары густыя, Будзеш ты крыламі махаць, А я Буду табой кіраваць. — Дзякуй,— бусел яму ў адказ.— Гэта раз. Памагла нам твая галава — Гэта два. Ну, а болей не гавары — Гэта тры. Памагатых такіх мне He трэба. Калі ж хочаш Пабачыць ты неба I зайздросціш адно нам, Буслам,— Паспрабуй Узніміся Сам! Цвёрдае слова — Слова буслова. Узяў лапух у дзюбу ён, Варухнуў крыламі — I ляціць наш паштальён Лугамі, Лясамі.