КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Тата! — закрычала дзяўчынка.— Зіма прыйшла! Глянь, колькі снегу. — Вось цяпер можна і валёнкі для бярозкі зрабіць,— сказаў тата. Ен узяў шырокую рыдлёўку і пачаў падкідаць снег да бярозкі. I Святланка памагала сваім маленькім шуфлікам. Неўзабаве бярозка і сапраўды стаяла як бы ў вялікіх снегавых валёнках. На яе чорных галінках таксама быў пушысты снег. Дакранешся — ён сыплецца, іскрыцца, зіхаціць. Кожны раз, калі выпадаў снег, Святланка брала свой шуфлік і падграбала снег да дрэўца. Бярозчыны валёнкі станавіліся ўсё болыпыя і цяплейшыя. А ўвесну, калі прыгрэла сонейка, бярозка ўбралася ў зялёнае лісце. Працавітая дзяўчынка Андрэй Александровіч Як маленькую сяброўку, Ляльку любіць Лена. Грэбнем чэша ёй галоўку I мые сукенку. To пагушкае на ручках, To пацешыць байкай — Як у лесе у дрымучым Заблудзіўся зайка. Ляльцы ловіць матылёчка Шапачкай сваёю, Праз шнурочак-паясочак Скача перад ёю. Спаць паклаўшы паміж кветак У цянёк духмяны, Ей з пясочку шмат катлетак Напячэ румяных. За турботамі, за працай Так і дзень мінае, А самой пазабаўляцца Часу не хапае. Што такое добра і што такое дрэнна? Уладзімір Маякоўскі Сын малы Спытаўся ў бацькі: — Знаць хачу я пэўна: Што такое добра I што такое дрэнна? Я падслухаў і для вас, Малышы, малышкі, Бацькі гэтага адказ Запісаў у кніжку. — Калі дождж ідзе і скрозь Гразка, непрыемна, Кожны знае — гэта вось Для прагулак дрэнна. Дождж пакапаў і прайшоў. Сонца ў цэлым свеце. Гэта — добра, малыіпок, I старым і дзецям. Калі часам сын ахвочы Да гразі і сажы, Гэта вельмі дрэнны хлопчык — Кожны вам так скажа. Калі ж хлопчык любіць мыла, He лянуецца ўставаць, Гэтьі хлопчык вельмі мілы, Можна прыклад з яго браць. Калі б’е благі хлапчук Слабага, малога, Я і ў кніжку не хачу Устаўляць такога! Гэты кажа: — He чапай Тых, хто меншы ростам!— Гэты хлопчык, так і знай, Малайчына проста! Калі хлопчык, як дзівак, Кніжкі рве і топча, Усе дзеці кажуць так: Кепскаваты хлопчык. Калі любіць працаваць, Да навук ахвочы,— Дык тут кожнаму відаць: Гэта добры хлопчык. Гэты хлопчык ад варон Уцякае з плачам. Баязлівец проста ён, Як заяц, няйначай. Гэты, хоць з вяршок хлапец, Птушак не баіцца. Ен адважны, маладзец. Есць чым пахваліцца. Гэты ў бруд палез і рады, Што ў гразі кашуля. Пра такога мамы, таты Кажуць: — Ен мурзуля. Гэты чысціць паліто, Мые сам галёшы. Хоць малы ён, v ды нішто,— Усё рабіць сам можа. Помні гэта кожны сын, Кожны знай дзіцёнак: 3 сына вырастае свін, Калі сын — свінёнак. Хлопчык вельмі рады быў I рашыў сумленна: «Буду добра я рабіць I не буду дрэнна». Алоўкі Сяргей Сокалаў-Воюш Ах, якія тут алоўкі — Каляровыя галоўкі! Намалюю я саву, I авечку, і асву, I агонь, і акуляры, I усмешлівыя твары. Тата, мама, баба, дзед — Будзе кожнаму партрэт. Запрашаю ад душы — Месца ж ёсць на аркушы! Зіма Якуб Колас Надышлі марозы, Рэчкі закавалі, Белыя бярозы Шэранем убралі. Замялі дарогі Ветрыкі снягамі. Лес, як дзед, убогі 3 доўгімі вусамі. Апусціў галіны I стаіць журботна, Зрэдку верхавіны Зашумяць маркотна. Мяккая пярына Вочы адбірае. Белая раўніна — Hi канца ні краю. Пад пялёнкай белай Травы і лісточкі. Рэчка анямела, Змоўклі ручаёчкі. Амярцвелі лозы, Чуць галлём хістаюць. А ў палях марозы Ды вятры гуляюць. Навагодняя песня Сяргей Сокалаў-Воюш Дзе пушчы і балоты, Між елак і бяроз На іртах* па сумётах Шыбуе Дзед Мароз. Зіхцяцца, як карункі, Сняжынкі ў барадзе, А ў торбе — падарункі Дзіцячай грамадзе. * Ірты — чароўныя лыжы. I радасна на свяце, I весела — да слёз! — Калі у цёплай хаце Гасцюе Дзед Мароз. Першыя сняжынкі Янка Журба Лётаюць, сыплюцца Зоркі-сняжынкі — Белыя, лёгкія, Быццам пушынкі. Роўна так сцелюцца Ў вёсцы і ў полі, Круцяцца, кружацца Ціха, паволі. Лётаюць, сыплюцца Снежныя зоркі... Будзем на саначках Ездзіць мы з горкі. Елка Сяргей Сокалаў-Воюш Елка ў ельніку жыла, Елка ў ельніку расла. Елку везлі нам на свята Белы зайка і жаўна. Як прывезлі елку ў хату — Стала ёлачкай яна. Елачка Сяргей Сокалаў-Воюш Елачка, ёлачка Са сцюдзёнай вуліцы! Едкія іголачкі Да галінак туляцца. Мы галлё зялёнае Апранём вясёлачкай. Самае ўлюбёнае — Гэта свята з ёлачкай! Я хачу салдатам стаць Леанід Рашкоўскі Як і мой калісьці тата, Стаць і я хачу салдатам I Айчыне даць прысягу На адданасць I адвагу. I ў салдацкім шынялі Мір ахоўваць на зямлі. Сяброўкі Васіль Вітка Хто там грукае ў акно? Гэта вы, сінічкі? Я прачнулася даўно, Запляла касічкі. Вось надзену кажушок, Выбегу на ганак, 3 лесвіцы змяту сняжок, Вынесу сняданак. Тут халва і тваражок, Скрылічак каўбаскі, Цёплы з мясам піражок — Ешце, калі ласка. У абед, сінічкі, зноў Прылятайце смела. Ну, а мне — пара дамоў, Я ж сама не ела. Мароз Ларыса Геніюш. На дварэ — мароз. Лёд да стрэх прырос. Ой, мароз, мароз,— шчыпле твар да слёз. — Ажно сам замёрз,— кажа дзед Мароз. Насцечка Барыс Сачанка 3 горада ў вёску да бабы і дзеда прыехала ўнучка Насцечка. Надта ж спадабалася Насцечцы ў дзеда і бабы. Так што калі тата і мама пачалі збірацца ехаць назад у горад, Насцечка нават заплакала: — He хачу нікуды ехаць. Хачу ў дзеда і бабы жыць. Дзед і баба толькі таго і чакалі. — Няхай пераначуе ў нас,— узяліся яны ўгаворваць тату і маму.— Калі што якое — заўтра прыедзеце і забераце. Тата і мама паслухаліся. Hi на крок не адыходзілі ад унучкі дзед і баба. I накармілі яе, і напаілі, і спаць палажылі. Прачнулася раніцай Насцечка і доўга не магла зразумець, дзе гэта яна. Калі ж нарэшце зразумела, здагадалася, саскочыла з ложка, патэпала босымі ножкамі туды, дзе была кухня. Адчыніла дзверьі — і ўбачыла бабу і дзеда. Баба, нагнуўшыся над дзіўнай драўлянай пасудзінай, нешта таўкла, а дзед... Што ж гэта такое рабіў дзед? Сядзеў на зэдліку і біў малаточкам па нечым бляшаным — дзінь-дзіньдзінь!.. — Дзед, што ты робіш? — спытала Насцечка. — Касу кляпаю,— заўсміхаўся ў свае пышныя вусьі дзед. — А навошта табе каса? — Касою я накашу кароўцы сена. Кароўка з'есць яго і дасць нам малачка. А з малачка, як ты ведаеш, і смятана, і тваражок, і маселка. — А ты, бабуля, што робіш? — падышла бліжэй да бабы Насцечка. — Я таўку бульбу,— лагодна адказала баба.— Усыплю сюды мукі, развяду цёпленькай вадою ды свіней накармлю. Пастаяла Насцечка, паглядзела на дзеда і бабу і кажа: — Дзед сена будзе касіць, бабуля свіней карміць. А мне што рабіць? — О! Абы ахвота была, а работы ў нас на ўсіх хопіць. Кінула баба таўчы бульбу, узяла місачку, насыпала ў яе залацістых зярнят. — Я вось пайду свіней карміць, а ты — падала яна місачку з зярнятамі Насцечцы,— курэй накорміш. Куры наядуцца зярнят і яечка табе свежанькае знясуць... Прыехалі з горада мама і тата, бачаць: стаіць Насцечка сярод двара і сыпле курам ячмень, а тыя дзяўбуць яго ды ціхенька — ко-ко-ко! — перамаўляюцца, няйначай, радуюцца, што памочніца ў дзеда і бабы з’явілася, хваляць яе. Глядзелі на Насцечку тата і мама: малая, а якая малайчына! Цяпер яны пэўна ведалі: будзе Насцечка клапатлівая гаспадыня-працаўніца. Гусі Канстанцін Ушынскі Васілёк убачыў чараду дзікіх гусей, якія ляцелі высока ў паветры. В а с і л ё к. Ці могуць так лётаць нашы свойскія гусі? Б а ц ь к a. He. В а с і л ё к. Хто ж корміць дзікіх гусей? Б а ц ь к а. Яны самі адшукваюць сабе ежу. Васілёк. А ўзімку? Бацька. Як толькі настае зіма, дзікія гусі адлятаюць ад нас у вырай, а ўвесну вяртаюцца зноў. В а с і л ё к. Але чаму свойскія гусі не могуць лётаць гэтаксама добра і чаму не адлятаюць яны ад нас на зіму ў вырай? Б а ц ь к а. Таму што свойскія жывёлы страцілі ўжо часткова ранейшы спрыт і сілу, і чуццё ў іх не такое тонкае, як у дзікіх. В а с і л ё к. Але чаму гэтак здарылася з імі? Б а ц ь к а. Таму што людзі пра іх клапоцяцца і адвучылі іх карыстацца ўласнымі сіламі. 3 гэтага ты бачыш, што і людзі павінны старацца рабіць самі для сябе ўсё, што толькі могуць. Тыя дзеці, якія карыстаюцца чужымі паслугамі і не прывучаюцца самі рабіць для сябе ўсё, што толькі могуць, ніколі не будуць моцнымі, разумнымі і спрытнымі людзьмі. В а с і л ё к. He, цяпер я буду старацца сам усё для сябе рабіць, a то, бадай, і са мною можа зрабіцца тое самае, што са свойскімі гусямі, якія развучыліся лётаць. Бішка Канстанцін Ушынскі — Ану, Бішка, прачытай, што ў кніжцы напісана? Панюхаў сабачка кніжку дый пайшоў сабе. — He мая,— кажа,— справа кнігі чытаць: я хату вартую, начамі не сплю, гаўкаю, злодзеяў ды ваўкоў пужаю, на паляванне хаджу, зайца сачу, качак шукаю, падноску цягну — досыць мне і гэтага! Зайкава хатка Беларуская народная казка Жылі-былі ў лесе лісічка і зайчык. Прыйшла восень. Холадна стала ў лесе. Надумаліся яны хаткі на зіму пабудаваць. Лісічка збудавала сабе хатку з труску-сняжку, а зайчык з труску-пяску. Перазімавалі яны ў новых хатках. Настала вясна, прыгрэла сонца. Лісіччына хатка растала, а зайкава стаіць як стаяла. Прыйшла лісіца ў зайкаву хатку, выгнала зайку, а сама ў яго хатцы засталася. Пайшоў зайка са свайго двара, сеў пад бярозкаю ды плача. Ідзе воўк. Бачыць — зайка плача. — Чаго ты, зайка, плачаш? — пытае воўк. — Як жа мне, зайку, не плакаць? Жылі мы з лісічкаю блізка адно каля аднаго. Пабудавалі мы сабе хаты: я — з труску-пяску, а яна — з труску-сняжку. Настала вясна. Яе хатка растала, а мая стаіць як стаяла. Прыйшла лісічка, выгнала мяне з мае хаткі і сама ў ёй жыць засталася. Дык вось я сяджу ды плачу. — He плач, зайка. Пойдзем, я табе памагу, праганю лісічку з твае хаты. Пайшлі яны. Прыйшлі. Воўк стаў на парозе зайкавай хаткі і крычыць на лісічку: — Чаго залезла ў чужую хатку? Злазь, ліса, з печы, a то скіну, паб’ю табе плечы. He спалохалася лісічка, адказвае ваўку: — Ой, воўк, сцеражыся: мой хвост, як дубец,— як дам, дык будзе табе канец! Перапалохаўся воўк — ды наўцёкі і зайку аднаго пакінуў. Сеў зноў зайка пад бярозкай ды горка плача. Ідзе праз лес мядзведзь. Бачыць — зайчык сядзіць пад бярозай і плача. — Чаго, зайка, плачаш? — пытае мядзведзь. — Як жа мне, зайку, не плакаць? Жылі мы з лісічкаю блізка адно каля аднаго. Пабудавалі мы сабе хаты. Я — з труску-пяску, а яна — з трускусняжку. Настала вясна. Яе хатка растала, а мая стаіць як стаяла. Прыйшла лісічка, выгнала мяне з мае хаткі і сама там жыць засталася. Дык вось я сяджу ды плачу.