КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Хай яму ў мядзведжым сне Толькі лета сніцца. Заяц Заяц шэры, Заяц-зух Да зімы пашыў кажух Белы-белы. Зайца ў ім He пазнаць цяпер зусім. Але зайцу не сядзіцца: Мерзнуць вушы, лапкі. Шые заяц рукавіцы, Шые заяц шапку. — А да ліскі не пайду, Каб не трапіць у бяду... Воўк А ваўку-лайдаку Працаваць няма ахвоты. Ен блукае ў хмызняку I зайцоў Цікуе ўпотай. А пра дом не дбае. Дзе там! Бо пацеў у футры летам. Воўк забыўся, няйначай, Што цяпло Вось-вось міне... Што ж, няхай зімой паскача. He шкада звяругі мне. Лісіца А лісіца-ліска He далёка — Блізка Адшукала норку, Пачала прыборку. Вымятае пыл хвастом. Цёплы дом... Хай цяпер мароз трашчыць, Снег па лесе Сцеле... — Трэба зайца запрасіць Мне на наваселле! Лістапад Янка Купала 3 буйных ліп і бяроз Лісты валяцца. Між павалаў і лоз Рассыпаюцца. Шапацяць, шалясцяць Залацістыя, Увысь галінкі глядзяць Пусталістыя. А як прыйдзе вясна — Усё адменіцца, I галінкі ізноў Зазяленяцца. Вавёрка Янка Журба Я рухавы звярок, Заўжды весела мне. Мая хатка — дупло На высокай сасне. Я на дубе нарву Шмат буйных жалудоў I к зімовай пары Прынясу іх дамоў. На галінках сасны Я грыбоў насушу, Іх багата к зіме У свой дом нанашу. Я, рухавы звярок, Шмат арэхаў знайду, Самых лепшых нарву I ў дупло накладу. He баюся зімой Я марозаў ліхіх: Спачываю ў дупле На лісточках сухіх. А як сонца зірне, Я скачу па сасне. Мне ў апратцы маёй Цёпла нават зімой. Гародніна Юльян Тувім Кухарка прынесла дахаты Цыбулю, Капусту, Пятрушку, Таматы, Бульбу, Салату, Бурак I гарох... Ох! Прынесла кухарка, А ў кошыку сварка: Хто з іх мацнейшы, Зграбнейшы, Смачнейшы I разумнейшы — Цыбуля? Капуста? Пятрушка? Таматы? Бульба? Салата? Бурак Ці гарох? Ах! Накрычаліся, аж страх! А кухарка іх на стол, Ножыкам — чах! Пакрышыла, Перамыла Цыбулю, Капусту, Пятрушку, Таматы, Бульбу, Салату, Бурак Ды гарох — I ў кацёл! Як конік звяроў катаў Яўген Чарушын Падаравалі Мікіту драўлянага коніка. Конік увесь белы, у шэрых яблыках. Вочы ў яго шкляныя, а грьіва і хвост сапраўдныя — з конскага воласу. А яшчэ падаравалі Мікіту вазок. Ай ды вазок! Колы чырвоныя, аглоблі залатыя, сядзенне мяккае, на спружынах. Пачаў Мікіта коніка запрагаць. Паставіў яго ў аглоблі, прывязаў дугу са званочкамі і бомамі. I толькі ён запрог коніка — як затупае той капытамі, як вырвецца ў Мікіты з рук — і пабег па падлозе. Пад стол забег, пад крэсла, пад канапу, а потым з-пад канапы выскачыў — і ў калідор! Увесь цёмны калідор праскакаў і панёсся па лесвіцы. 3 прыступкі на прыступку скача, а вазок ззаду падскоквае. Выбег конік на вуліцу, бомамі зазвінеў. Усе дзівяцца, крычаць: — Глядзіце! Глядзіце! Драўляны конік бяжыць, драўляны вазок вязе! Збегліся сабакі, брэшуць. Вераб’і ў бакі пырхаюць, каты на плот лезуць — баяцца. Вось пабег конік праз увесь горад — туды, дзе палі ды гароды пачынаюцца. Гойсае па палях — хвастом матляе. Бачыць — зайцы ў гародзе капусту грызуць, доўгімі вушамі варушаць. Падышоў да іх конік ды пытае: — Зайчыкі, ці хочаце пакатацца? — Хочам, хочам! — адказваюць. Скок, скок у вазок,— і паселі. Конік хвастом матлянуў, грывай трасянуў — і паімчаў па дарожцы. Бег, бег, а потым пытае: — Ну, як, зайчыкі, ці добра вам катацца? Ніхто не адказвае. Паглядзеў конік, аж вазок пусты. Дзе ж зайцы? Куды падзеліся? А зайцы на палянцы гуляюць, скачуць адзін праз аднаго. — Сумна бо нам у тваім вазку сядзець,— крычаць зайцы,— нам весялей праз пянькі ды купінкі скакаць. Бяжыць конік па дарозе, зноў пусты вазок вязе. Раптам чуе — нехта ў кустах сапе ды фырчыць. — Гэй! Хто там сапе? — пытае конік.— Вылазь, я цябе пакатаю! — Чакай, зараз вылезу,—■ адказвае яму нехта. I вось вылазіць з кустоўя вожык — круглы, калючы, увесь у іголках. Пасоп ён, пафырчэў, а потым ускараскаўся на вазок — клубочкам скруціўся. Рады конік — ёсць каго павазіць! Бяжыць, бяжыць конік, то ўправа, то ўлева паверне, а ў вазку вожык з кута ў кут сабе качаецца. Качаўся, качаўся. дый выкаціўся з вазка на дарогу. Азірнуўся конік — што такое? Згубіўся вожык! Зноў вязе конік пусты вазок. Бачыць, мядзведзь ля дарогі збірае з кустоў маліны. Тоўсты-таўшчэзны мядзведзь. ЦІ не хочаш, дзяцзька Міхал, пакатацца? — пытаецца конік. — Добра,— адказвае мядзведзь,— толькі куст малін аб’ем і паеду. Пацмокаў мядзведзь, аблізаў лапы і палез у вазок. Затрашчаў вазок пад ім. Напяўся конік — ледзьве скрануў з месца вазок. 3 усяе моцы стараецца, вязе, сапе. Зацягнуў мядзведзя на горку, а ўжо з горкі вазок сам пакаціўся. Колы на каменьчыках падскокваюць, мядзведзя ў вазку патрэсвае, мядзведзь у вазку пагырквае. А як трасянула яго мацней — ён і вываліўся. Сядзіць на дарозе, лапамі нос чухае. — He буду больш катацца,— раве.— Буду на сваіх чатырох хадзіць.— I пайшоў у лес. Сумна коніку: ніхто больш катацца не хоча. Пайшоў ён дахаты. Падыходзіць да ганка, а там на ніжняй прыступцы Мікіта сядзіць, вяровачку да дубчыка прывязвае — пугу робіць. Убачыў Мікіта коніка і крычыць: — Ты куды з дому сыходзіў? Я катацца хачу! — Сядай, Мікіта, сядай,— кажа конік.— Толькі моцна мяне пугай не сцябай. Сеў Мікіта ў вазок, нацягнуў лейцы ды як гукне: — Н-н-но-оо! Паехалі! Вух, як паімчаў конік! Мікіта нацягне правую ляйчыну — конік управа бяжыць, нацягне левую — ён улева паварочвае. Гароды прамінулі, зайцоў яапалохалі, паўз кусты праехалі, дзе вожык хаваецца, па лесе праскакалі, куды мядзведзь сышоў. Ехалі паўз возера — там Мікіта вады напіўся. Ехалі полем — там Мікіта жука злавіў. Ехалі лесам — там Мікіта сунічынку сарваў. Ездзілі, ездзілі і павярнулі дахаты. Падкацілі да ганка, спыніліся. — Тпрр-ррр! Прыехалі! Паставіў Мікіта коніка зноў у куток пад ложак, дзе ён раней стаяў, папяровага сена яму нарэзаў. — Еш,— кажа,— конік. Ты сёння шмат бегаў. А на самай справе конік нікуды не бегаў, а гэта мы з Мікітам так гулялі. Натальчына сямейка Васіль Вітка Сям’я ў Наталькі невялікая — Каця і Мішка. Вы скажаце: якая ж гэта сям’я? Гэта ж цацкі. Няхай сабе цацкі, але яны як жывыя. Каця ўмее плакаць. Толькі яе зачэпіш, яна адразу ж: а-а-а! А пачне Наталька суііакойваць, на руках калыхаць, дык яна аж заходзіцца. Вочы ў Каці сінія, вялікія, самі расплюшчваюцца і заплюшчваюцца. А валасы чорныя-чорныя. Шмат клопату Натальцы з Кацяй — і накармі яе, і прычашы, і памый, і спаць палажы, ды яшчэ і спявай ёй: Лю-лі, лю-лі, лю-лі, Ўсе даўно паснулі. He спіць адна ў хаце Толькі мая Каця! Затое калі ўжо Каця засынала, дык спала доўга. А Наталька тым часам бралася за іншую працу. Шыла Каці новую сукенку. А Мішка сядзеў сабе каля Кацінага ложка і круглымі, быццам гузікі, вачыма ўважліва цікаваў, як бегае ў Натальчыных пальчыках іголка. Мішка быў паслухмяны і добры. Праўда, яму часта балеў жывот. Калі хто знянацку ткне, бывае, яму пальцам у жывоцік, дык ён аж прысядзе ад болю: ой-ой! Наталька шкадавала Мішку. Яна ведала, чаму ён крычыць. «Яму рабілі аперацыю,— расказвала Наталька.— Была ў яго на жывоціку болька. Дактары яе выразалі, а ў ямачку ўставілі кнопку». Моцна спіць Каця. Наталька шые сукенку. I тут зусім неспадзявана хтосьці — торк Натальку пад локаць: ай! Аж кропелька крыві выскачыла на паколатым пальчыку. Усхапілася Наталька, замахала рукою ад болю. А вусаты Кузьма трэцца аб ногі, як ні ў чым не вінаваты. Кузьма — гэта кот. I Наталька добра ведае, што гэта ён штурхнуў яе пад локаць. Ен заўсёды ляжыць, ляжыць у запечку, а сумна стане — падыдзе, выгне спіну і трэцца аб цябе. Хоча, каб з ім гулялі. — Ты будзеш тата! — строга загадала яму Наталька. Кузьму гэты абавязак прыйшоўся не па душы. Ен пакрыўджана паглядзеў на Натальку, сонна пазяхнуў і адышоў у куток. Але доўга ўседзець не мог. Як толькі Наталька ўзялася за шытво, ён, крадучыся, падпоўз да Мішкі і драпнуў яго лапай па жываце. Мішка як войкне, як заенчыць ад болю, як кінецца пад Кацін ложак, каб схавацца. Але ж каму невядома, якія ўсе Мішкі непаваротныя. Ложак перакуліўся. Каця выпала з пасцелі. Нічога не цямячы спрасоння, яна то расплюшчвала, то заплюшчвала вочы. I так заплакала, што Кузьма, ведаючы сваю віну, кінуўся з-пад самых Натальчыных ног, адным махам ускочыў на палічку, прыбітую над мыцельнікам, і схаваўся там за гладышом. — Хіба так робяць таты? — сказала з дакорам Наталька і сярдзіта паківала яму пальцам. Хто ведае, колькі б ён там прасядзеў, але з гладыша так пахла смятанай, што Кузьма не вытрываў — падняўся на лапах і зазірнуў у гладыш. Ен добра памятаў, што раніпай, калі снедала Наталька, дык і яго частавала. Смачная смятана. Але засталося мала, толькі на самым дне. Як яе адтуль дастаць? Кузьма лапамі нагнуў гладыш, асцярожна паклаў яго і залез з галавой усярэдзіну. 3 гладыша тырчэў толькі хвост. — Кузьма! — крыкнула Наталька. — Мала, м-м-а-ла! — пачуўся гулкі водгалас. — Вось я табе задам мала! — прыгразіла Наталька. Кузьма хацеў уцячы і разам з гладышом бразнуўся з паліцы. Калі Наталька глянула на падлогу, там ляжалі толькі дробныя чарапкі. А Кузьма... Убачыўшы Кузьму, Наталька так і зайшлася ад смеху... Уся ягоная галава да вушэй і пушыстьія вусы былі белыя, нібы мылам набеленыя. Кузьма незадаволена паморшчыўся, потым, наслініўшы лапу, пачаў старанна скрэбці ёю каля вусаў... На той час у хату зайшла Натальчына мама. Яшчэ з парога яна заўважыла непарадак. — Што тут робіцца ў вас? — спытала яна. — Наш тата голіцца! — смеючыся, адказала Наталька. Яшава рукавічка Васіль Хомчанка Выйшла бабуля ў сад, села на ўслончык і пачала вязаць унуку Яшу рукавічку. Раніца была цёплая, ласкавая, грэла сонейка, пад страхой пішчалі вераб’і, а ў траве бегаў коцік. Апоўдні рукавічка была амаль гатова. Вязала бабуля, вязала, ды, седзячы, і заснула. Коцік убачыў клубок у траве, скокнуў да яго, торкнуў лапкай раз-другі, клубок і закаціўся ў кусты. А там ляжаў Яша. — Псік! — прагнаў ён коціка. Потым падняў клубок і пачаў намотваць на яго нітку. Матаў, матаў, а нітцы няма канца. Бабуля прачнулася і пляснула ў далоні: — Бацюхны мае! А дзе ж рукавічка?! А ад рукавічкі адзін пальчык застаўся. Усю рукавічку Яша зноў на клубок пераматаў. Свята нашых свят Рыгор Барадулін Сцягоў чырвоных вадаспад I горнаў