КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
He верыш? Паглядзіся ў люстэрка. Як Дзед Мароз перад святам мост наладзіў зайчанятам Іван Бурсаў Цішыня на белым свеце. Крэкчуць Сонныя лясы. Па бярлогах спяць мядзведзі, Ткнуўшы ў цёплы мох насы. I заплюшчыў певень вочы, Спіць на жэрдцы да зары. Спіць варона... Ды не хоча Спаць у рэчцы ёрш стары. Там, дзе броды-перакаты Бачыць месячык з бугра, Непаседы-зайчаняты Грэюць лапкі ля кастра. Лістападу на вятрах Страх як Х-хо~лад-на! I малодшы зайка-зух Лапкі выцер аб кажух. Зняў з агню ён імбрык* шпарка I заўважыў на бягу: — Надта ж пахкая заварка 3 лугавога мурагу... А старэйшы даўгавухі Снег з хваста абтрос няўзнак, Ледзь патыліцу пачухаў I прычмокнуў толькі: — Т-т-а-а-к... А за рэчкай, Дзе лугі, I стагі, I мурагі, Канюшына, як маліна, Дьі яршыная рака He стаіць ані хвіліны — Ані кладкі, Hi мастка. * Імбрык — чайнік. Настрой у зайцоў невясёлы, Сумна гэта — Піць вар голы Ды ўспамінаць ле-та... Між ялін ды між бяроз Лесам тупае Мароз. Шапка цёплая з аўчын. 3 пуху рукавіцы. Толькі вусы між галін Ен згубіць баіцца. Срэбрам вышыты кажух. Рып-скрып! Шах-шух! — Лесам тупае Мароз Між ялін ды між бяроз, Сам сабе бубніць пад нос: — За што мне ўзяцца, чым бы заняцца Ка-ры-ы-ыс-ным?.. Выйшаў глянуць на раку, Цяжка ўсеўся на пяньку. 3 шапкі піэрань страсянуў, Уздыхнуў: — Дарэмна баяцца мяне ўсе, Лічаць злым нелюдзімам... Зірнуў па баках, Бачыць — Зайцы ля агню п’юць гарбату з дымам. — Дзень добры, зайцы! Ці грэе вас неба? — Дзень добры! Ласкава просім да нас! — Мне іскрынкі баяцца трэба, Але пры вагню пасяджу хоць раз... Сеў так, каб не растайвала барада I нос не пацёк ад прыпаркі. Пакасіўся на імбрык — вада і вада,— Запытаўся: — Чаму ж без заваркі? Зайчаняткі засаромеліся I вочы апусцілі: — Ня-ма-ша-ка... Заяц старэйшы прамовіў горка, Счырванеўшы ад сораму густа: — Няма ў нас морквы! — Няма ў нас капусты! Нам холадна, голадна, Дрэнна. He маем мы нават сена. Сена ўсё за ракой у стагах, Толькі вецер прыносіць пах. Падумаў Мароз: — Разганю тугу, Вам, зайцы, дапамагу!.. Хацеў усміхнуцца, Ды ўсмешка ў барадзе Заблы-та-лася... He любіў Мароз хваліцца, Шапку зняў і рукавіцы I кажух павесіў новы На трывалы сук альховы. Тук-тук-тук! Цюк-цюк-цюк! Навакола стук і грук. Mae Дзед Мароз занятак — Будзе мост у зайчанятак. А зайцы і рады, Лапкі паціраюць Ад уце-хі-і... Тут-тук-тук! Цюк-цюк-цюк! He сціхае стук і грук. Прадзірае певень вочы: — Гэта хто і дзе грукоча? Паляцеў бы на раку, Толькі дзверы... На замку. Кукарэкнуў ён Ад дакукі Дый схаваў зноў Галаву пад крыло-о-о... Тук-тук-тук! Цюк-цюк-цюк! He змаўкае стук і грук. Дужа здзіўленая, Сонна Азірнулася варона. Паляцела за пяць вёрст Паглядзець на новы мост. Над ракой бесперастання Каркае адно: — Р-р-раста-ане!.. Дзед Мароз Толькі плячыма паціснуў: «Што дурная варона Разуме-е?..» Тут-тук-тук! Цюк-цюк-цюк! He сціхае стук і грук. Барадой ажно затрос — Беспрытульньім зайчанятам Мост наводзіць Дзед Мароз Перад Навагоднім святам. Ерш стары Пачаў старацца, Як бы перашкодзіць працы. На зайцоў сярдзіты ёрш, Бо было залетась горш — Ветрагоны на хаду Скаламуцілі ваду. Ерш нырцуе пад мастом Ды спаднізу б’е хвастом. Стараўся, стараўся... Дзед Мароз зірнуў на ярша, Засмяяўся: — Плыві спаць! У цябе вунь вочы Ад бяссоння Чыр-во-оныя... Дзень не ўстаў яшчэ на поўны рост, А ў агні не датлела сучча — Бачаць зайчыкі: Гатовы мост — Новы, Шырокі, Рыпучы. Выцер Мароз успатнелы лоб, Накінуў кажух на плечы, Шапку ў ахапку згроб I ў лес падаўся Адпачываць да вечара. Памахаў зайцам рукой: — Салодка гарбату піць!.. У зайцоў настрой адменны, Расступаюцца кусты, Бо з-за рэчкі носяць сена I гатуюць Чай густы. Хто азяб, Частуюць сёння Шчодрыя гаспадары. I зайздрослівай вароне Кубак налілі — Бяры! А лісіца-кавяла Дзве гадзіньі чай піла, Пасля шостай шклянкі недзе Запрашаць пайшла мядзведзя... Прыходзьце і вы на кубак гарбаты, Пакуль вар не прастыў I заварка не скончылася... Мыйдадзір Карней Чукоўскі Коўдра з ложка, Як на ножках, Паскакала да дзвярэй. I падушка з прасціною Без аглядкі ўслед за ёю Паімчалася хутчэй. Я за свечку, Свечка — ў печку! Я за кніжку, Але — дзе там! — I яна за імі следам Скок ды скок I — наўцёк! Я хачу напіцца чаю, К самавару падбягаю, А пузаты з усіх ног Уцякае за парог. Што такое? Што такое? Што тут робіцца ў пакоі? I чаму ж Усё кругом Закруцілася круцёлкай Ды памчалася бягом? Стол за лыжкай, Бот за кніжкай, Качарга за пірагом — Мітусіцца ўсё I скача, I ляціць усё кулём. Раптам з мамінай са спальні, Перапоўнены вадой, Выбягае Умывальнік I ківае галавой: «Ах ты, брыдкі, ах ты, брудны, He хлапчук, а парася! Ты чарней за камінара! Падзівіся на сябе: У цябе на шыі сажа, У цябе на носе каша. Ты ж увесь такі мурзіла, Што і кніжкі і чарніла Паўцякалі ад цябе. На світанні, раніцою, Чыста мыюцца вадою Мышаняты й кацяняты, Кураняты й качаняты I конікі-скакуны. Ты адзін не любіш мыцца, I няма чаго дзівіцца, Што ўцякаюць ад мурзілы I панчохі, і штаны. Я — вялікі Умывальнік, Я — вядомы Мыйдадзір, Умывальнікаў начальнік I вяхотак* камандзір! Варта тупнуць мне нагою, Варта толькі мне гукнуць, Дык сюды усёй гурбою Умывальнікі ўбягуць I цябе тут з галавою У балею акунуць!» Стукнуў ён у медны таз I гукнуў: «Кара-барас!» I адразу шчоткі, шчоткі * Вяхотка — мачалка. Затрашчалі, як трашчоткі, I давай мяне мыць, Прыгаворваючы: «Мыем, мыем мы мурзілу, Мыем, мыем камінара: Ваксу, сажу і чарніла Адмываем чыста з твару! Будзе, будзе камінар Аж блішчэць, як самавар!» Тут падскочыла і мыла, Уплялося ў валасах, Вочы пенаю закрыла I кусае, як асва. Ад вяхоткі ашалелай Я памчаўся, покуль цэлы, А яна за мной, за мной Па Садовай, па Сянной. Я па вуліцы да саду, А яна за мною ззаду Ўсё імчыцца ды імчыцца I кусае, як ваўчыца. Аж насустрач мой харошы, Мой любімы Кракадзіл. Ён з Татошам і Какошай Па прысадах тут хадзіў. I вяхотку праглынуў — Нават вокам не міргнуў. А пасля як зараве на мяне, Як затупае нагамі на мяне: «Лепш вярніся ты дахаты,— кажа ён,— Ды памый свой твар мурзаты,— кажа ён,— Бо, калі я налячу,— кажа ён,— Дык, як муху, растапчу!» — кажа ён. Тут я куляю памчаўся дамоў, I прыбег я да Ўмывальніка зноў. Мылам, мылам, Мылам, мылам Мыліць твар я свой пачаў, Змыў і сажу, і чарніла, I, як снег, бялюткі стаў. I штаны мае тым часам Скок у рукі мне адразу, А за імі піражок Кажа: «З’еш мяне, браток!» А за ім і бутэрброд: Прыляцеў — ды проста ў рот! Тут і кніжкі прыскакалі, I алоўкі у пенале Заспявалі ад душы: «Вось цяпер — чытай, пішы!» Сам вялікі Умывальнік, Найслаўнейшы Мыйдадзір, Умывальнікаў начальнік I вяхотак камандзір, Навакол мяне танцуе, У шчаку мяне цалуе, На калені пасадзіў: «Вось цяпер цябе люблю я, Вось цяпер цябе хвалю я! Бо нарэшце ты, мурзіла, Мыйдадзіру дагадзіў». Раніцою і увечар Трэба чыста мыцца нам, А мурзілам скажам гэтак: «Сорам вам! Сорам вам!» Няхай жыве мыла духмянае, I ручнікі ільняныя, I грэбні густыя, I шчоткі зубныя! Дык будзем жа мыцца, купацца, Плаваць, ныраць і куляцца У ночвах, балеі, у ванне, У лазні, ў рацэ, ў акіяне,— Усюды няхай пагалоска ідзе: — Вечная слава вадзе! Кубік на кубік Якаў Тайц Алеся ставіць кубік на кубік, кубік на кубік, кубік на кубік. Збудавала высокую вежу. Прыбег Раман. — Дай вежу! — He дам! — Дай вежу! Дай хаця кубік! — Адзін кубічак вазьмі! Раман працягнуў руку — і ўхапіў самы ніжні кубік. I ўмомант — трах-тара-рах! — уся Алесіна вежа раз-ва-лі-ла-ся! Сукенка раскажа Тадзіяна Кляшторная He расказвала Аленка, Ела суп ці ела кашу. Лепш за ўсё яе сукенка Нам сама пра ўсё раскажа. Іграў я на дудцы 3 народнага Іграў я на дудцы, Седзячы на будцы. Ту-лю, ту-лк>, ту-лю-лю, Ту-лю-лю! Грае мая дудка, Пяе весялушка. Ту-лю, ту-лю, ту-лю-лю, Ту-лю-лю! Як зайграла дудка — Прыбег скакаць Юрка. Ту-лю, ту-лю, ту-лю-лю, Ту-лю-лю! А за Юркам Янка, А за Янкам Танька. Ту-лю, ту-лю, ту-лю-лю, Ту-лю-лю! Дед Мароз Янка Журба У вопратцы белай, Шырокай, даўгой, 3 вялікай пушыстай Мятлой-барадой Прыйшоў к нам здалёку Дзядуля Мароз, Завеі і холад 3 сабою прынёс. У бель апранае Ен дрэвы, кусты, На рэчках, азёрах Будуе масты. Сядзіць сыч на капе 3 народнага Сядзіць сыч на капе, А сава на другой, Гой-гой-гой! на другой, Гой-гой-гой! на другой. У савы сыч пытае: — Хто ў лесе гукае? Гу-гу-гу! — гукае, Гу-гу-гу! — гукае. — Дрывасекі мае Сякуць лес у мяне. Чах-чах-чах! — у мяне, Чах-чах-чах! — у мяне. I сякуць, і крычаць, Каб звяроў напужаць. Пух-пух! — напужаць, Пух-пух! — напужаць. Адмарозіў лапкі Іван Муравейка Коцік басаногі Па сняжку гуляў. Адмарозіў лапкі I заплакаў: — Мяў... Што за дзіва гэта? Трэба бегчы ў дом: Снег такі халодны, А пячэ агнём... Верабейчыкі Сяргей Новік-Пяюн На марознае акно Падаюць сняжынкі Я збіраю са стала Хлеба акрушынкі. Для крылатых пеюноў Снеданне рыхтую, Верабейчыкаў-сяброў Чым магу частую. I спяваюць у вакне Шэрыя клубочкі, Пацяшаюць сэрца мне Ад рана да ночкі. Каток — залаты лабок Беларуская народная казка Жыў дзед з бабай. Былі яны вельмі бедныя: ні насіць няма чаго, ні варыць. Вось баба і кажа дзеду: — Вазьмі, дзеду, тапарок, паедзь у лясок, ссячы дубок, завязі на рынак, прадай і купі гарчык мукі. Спячом хлеб. Сабраўся дзед, паехаў у лясок, пачаў секчы дубок. Выскачыў з дуба каток — залаты лабок, залатое вушка, срэбранае вушка, залатая шарсцінка, срэбраная шарсцінка, залатая лапка, срэбраная лапка. — Дзеду, дзеду, што табе трэба? — Ды вось, каточак, мой галубочак, паслала мяне баба ссекчы дубок, завезці на рынак, прадаць і купіць гарчык мукі на хлеб. — Едзь, дзед, дахатьі; будзе ў вас мука! Прыехаў дзед дахаты, ажно ў яго мукі поўныя засекі. Спякла баба хлеб, сама наелася, дзеда накарміла ды кажа яму: — He шкодзіла б цяпер і заціркі наварьіць. Дьі солі няма. Вазьмі, дзеду, тапарок, паедзь у лясок, стукні ў дубок, ці не выскачыць каток — залаты лабок: папрасі ў яго солі. Узяў дзед тапарок, паехаў у лясок, стук у дубок!.. Выскачыў каток — залаты лабок, залатое вушка, срэбранае вушка, залатая шарсцінка, срэбраная шарсцінка, залатая лапка, срэбраная лапка. — Дзеду, дзеду, што табе трэба? — Ды вось, каточак, мой галубочак: хлеб ёсць — солі няма!