КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Вакол хаты абышоў, уздоўж плота прабег — на луг выйшаў. Бачыць, нейкія звяры пасвяцца — хвасты ледзь не да зямлі звісаюць. «Бач, колькі мышэй...— узрадаваўся Каток.— A хвасты ў іх яшчэ даўжэйшыя, чым бацька паказваў». Падкраўся ды хоп за хвост! — М-м-му-у! — спалохаўся звер ды як махне хвастом — ажно Каток тройчы цераз галаву перакуліўся. Падхапіўся, абтросся — з усіх ног дамоў панёсся. — Ну, як паляванне? — пацікавіўся стары Кот.— Ці ўпаляваў хоць адну Мышку? — Злавіў,— мяўкнуў Каток.— Толькі яна так хвастом махнула, што я тройчы цераз галаву перакуліўся. — Дурненькі,— уздыхнуў стары Кот,— ты ўхапіў за хвост не Мышку, а карову. — А якія яны, мышы? — другі раз пацікавіўся Каток. — А яны, гэта,— задумаўся стары Кот,— такія маленькія, шэрыя... Нічога не заставалася Катку, як зноў на паляванне падацца. За браму выйшаў, вакол хаты абабег — бачыць: на прызбе бабка Матруна сядзіць, у руках пруткі мільгаюць, а на зямлі каля яе нешта маленькае, шэрае падскоквае — хвост доўгі, проста бабулі Матруне ў рукі цягнецца. «Дык вось яна якая, Мышка!» — узрадаваўся Каток. Падкраўся неўпрыкметку — цоп! — і ўчапіўся кіпцямі ў маленькае і шэрае. — Ах ты, дурненькі,— устала з прызбы бабка Матруна.— Ты чаму не даеш мне ўнуку рукавічкі вязаць? — ды як шпурне ў Катка недавязанай рукавічкай. Яно і не балюча, ды крыўдна. Каток абтросся — і з усіх ног дамоў панёсся. — Ну, як паляванне? — пацікавіўся стары Кот.— Ці ўпаляваў хоць адну Мышку? — Злавіў,— мяўкнуў Каток.— Толькі бабка Матруна адабрала — рукавічкай у мяне запусціла. I Каток расказаў усё, як было. — Дурненькі,— уздыхнуў стары Кот.— Гэта ты не Мышку злавіў, а ў клубок нітак учапіўся... Наша справа — мышы! — А якія яны, мышы? — трэці раз пацікавіўся Каток. — А яны, гэта,— наморшчыў лоб стары Кот,— сыр любяць. Я, помню, адну злавіў, калі яна галоўку сыру грызла. I зноў стары Кот, вырашыўшы, што растлумачыў дастаткова добра, улёгся зручней, каб сон дасніць, а Каток трэці раз на паляванне падаўся. Цераз двор прабег, вакол хаты абышоў, у хлеў зазірнуў. Бачыць — на бервяне звярок сядзіць, чорную скарыначку грызе. Сам маленькі, шэранькі, хвосцік да зямлі звісае. «Па ўсіх прыкметах — Мышка,— падумаў Каток.— Але чаму яна хлебную скарыначку грызе, а не сыр? Трэба спытацца, а то і трэці раз памыліцца няцяжка...» Падышоў Каток і ледзь чутна пьітае: — Ты любіш сыр? — Ой! — схамянулася Мышка і ад перапуду хлебную скарыначку ўпусціла.— Пюблю,—прызналася яна. — Цудоўна! — пацёр Каток лапкі.— Урэшце я цябе злаўлю і папалудную. Зразумела Мышка, што трэба неяк выкручвацца, сваё жыццё ратаваць,— пачала хітраваць. — Пачакай крышку, паважаны Кот,— пачала яна прасіць і наўмысна Катка Катом назвала.— Раз мне выпаў лёс табе на абед трапіць — нікуды не падзенешся. Толькі ў мяне зараз усе зубы чорныя — сам бачыў, я гарэлую скарьіначку грызла. Адпусці на хвілінку дадому — зубы пачысціць. He да твару табе, паважанаму Кату, нейкай там Мышкай-замухрышкай палуднаваць. Прыемна Катку такія словы чуць. Нават сам сябе паважаць пачаў. — Добра,— згадзіўся.— Ідзі, толькі доўга не затрымлівайся. Шмыгнула Мышка ў норку і як у ваду канула. А Каток аж дасюль каля норкі сядзіць— Мышку чакае. Калі, вядома, не падрос за гэты час ды не паразумнеў. Лялька Яўген Баравы Мама вядзе Таню з дзіцячага садзіка. На сцяжынцы валяецца лялька — голая, з адарванай рукой. Хлапчук, які прабягаў міма, ударыў ляльку нагой. Яна ўпала на спіну і прастагнала: — Ма-ма! У лялькі адарвалася і другая рука. Бедная лялька! Таня пашкадавала яе, асцярожна ўзяла на рукі і спытала: — Табе баліць? — Ма-ма! — зноў жаласна прастагнала лялька і заплюшчьіла блакітныя вочы. — Таня, кінь ляльку! — загадала мама.— Паглядзі, якая яна брудная! — Мамачка, ёй жа баліць! — Ляльцы не баліць, яна не жывая,— растлумачыла мама. — Але ж яна плача, значыць — баліць,— сказала Таня і таксама заплакала. Дома Таня выкупала ляльку ў ванне. Тата прырабіў ёй рукі, а мама пашыла квяцістую сукенку. Ах, якой прыгажуняй стала лялька! Таня бярэ ляльку на рукі, і яна радасна кажа: — Мама! Матуліны рукі Вера Вярба 3 маленства яны нас Да сэрца гарнулі, Пяшчотныя, добрыя Рукі матулі, Што з ранку працуюць Няспынна і лоўка — Дачушку накормяць, Прычэшуць галоўку, Кашулю пашыюць, Правераць задачу I сына суцешаць, Калі той заплача. Матуліны рукі Нас цешаць, галубяць, Так шчыра, як маці, Ніхто нас не любіць. Матуліны рукі — Адзіныя ў свеце, Шануйце, любіце Заўсёды іх, дзеці. Галінка і верабей Максім Танк — Галінка-вярбінка,— Прасіў верабей,— Мо пакалыхала б Маіх ты дзяцей? Галінка не хоча Дзяцей калыхаць. — Ідзіце, казулі, Галінку ламаць! Казулі не хочуць. — Ідзіце, ваўкі, Лавіці, караці Казуляў такіх, Якія не хочуць Галінку ламаць, Якая не хоча Дзяцей калыхаць. Ваўкі не схацелі. — Прыходзьце, стральцы, Каб непаслухмяных Ваўкоў правучыць, Якія не хочуць Казуляў караць, Якія ляняцца Галінку ламаць, Якая не хоча Дзяцей калыхаць... Пайшлі паляўнічыя Ў лес на ваўкоў: Спалохана зверы Пабеглі з дуброў, Пабеглі казуляў Лавіць і караць; Казулі пабеглі Галінку ламаць, Галінка ж вярбінка Са страху хутчэй Давай калыхаць Вераб’іных дзяцей. 3 тых дзён без спачынку, Каб кожны быў рад, Калыша галінка Малых птушанят. Шпак Тадзіяна Кляшторная На бярозцы пад акном Я шпаку прыладзіў дом. Толькі адысці паспеў — Шпак адразу прыляцеў. Дом утульны аглядае, Песню весела спявае. У шпака ёсць у двары Вельмі добрыя сябры. Зубры Ларыса Геніюш Белавежаю крочаць зубры, Пушчы слаўнае валадары. I гарбы ў іх крутыя, і рогі, Саступаюць усе ім з дарогі: I мядзведзі, і злыя ваўкі Зразу кідаюцца ў бакі. Толькі зайчык адзін не баіцца, Скача, скача ля светлай крыніцы. Першамай Павел Марціновіч Як люблю я Гэта свята! Я іду ў калоне 3 татам. Разам з намі Крочыць брат. Ен таксама Вельмі рад. Мы сягоння Дэманстранты, На грудзях Палаюць банты. А ў руках у нас Шары! Паглядзі: Адзін, два, тры! На кані скачу Ганна Іванова — Я-чу, я-чу! На кані скачу. Ані ў кога, ані ў кога не было каня такога! Гоп-гоп! Гсй-гой! — Ты куды, герой? Ты куды на коніку, коніку-услоніку? — Я скачу дахаты! Там баран рагаты абаранкі дае, забаўлянкі пяе! Гоп-гоп! Гой-гой! — Можна мне з табой? Маша і мядзведзь Руская народная казка Жылі-былі дзед і баба. Была ў іх унучка Маша. Сабраліся раз сяброўкі ў лес — у грыбы ды ў ягады. Прыйшлі зваць з сабою і Машу. — Дзядулька, бабулька,— кажа Маша,— пусціце мяне ў лес з сяброўкамі! Дзед і баба кажуць: — Ідзі, толькі глядзі ад сябровак не адставай, a то заблудзішся. Прыйшлі дзяўчаткі ў лес, пачалі збіраць грыбы ды ягады. Вось Маша — за дрэўца ды за другое, за кусцік ды за другі — і адышлася далёка ад сябровак. Пачала яна гукаць, пачала іх клікаць. А сяброўкі не чуюць, не адгукаюцца. Хадзіла, хадзіла Маша па лесе — зусім заблудзілася. Зайшла яна ў самую глуш, у самы гушчар. Бачыць — стаіць хатка. Пастукала Маша ў дзверы — ніхто не адзываецца. Штурхнула яна дзверы — дзверы і адчыніліся. Увайшла Маша ў хатку, села каля акна на лавачку. Села і думае: «Хто ж тут жыве? Чаму нікога не відаць?..» А ў той хатцы жыў вялізны-вялізны мядзведзь. Але яго тады дома не было: ён па лесе хадзіў. Вярнуўся ўвечары мядзведзь, убачыў Машу, зарадаваўся. — Ага,— кажа,— цяпер не пушчу цябе! Будзеш у мяне жыць. Будзеш у печы паліць, будзеш кашу варыць, мяне кашай карміць. Пабедавала Маша, пасумавала, ды нічога не зробіш. Пачала яна жыць у мядзведзя ў хатцы. Мядзведзь на цэлы дзень пойдзе ў лес, а Машы наказвае нікуды без яго з хаткі не выходзіць. — А калі пойдзеш куды,— усё роўна злаўлю і тады ўжо з’ем! Пачала Маша думаць, як ёй ад мядзведзя ўцячьі. Наўкол лес, у які бок ісці — не ведае, папытацца няма ў каго... Думала яна, думала і прыдумала. Прыходзіць раз мядзведзь з лесу, а Маша і кажа яму: — Мядзведзь, мядзведзь, пусці мяне на дзянёк у вёску: я бабулі і дзядулю гасцінцаў занясу. — He,— кажа мядзведзь,— тьі ў лесе заблудзішся. Давай гасцінцы, я іх сам занясу. А Машы якраз гэта і трэба! Напякла яна піражкоў, дастала вялізны кораб і кажа мядзведзю: — Вось глядзі: я ў гэты кораб пакладу піражкі, а ты занясі іх дзядулю і бабулі. Ды памятай: кораб па дарозе не адкрывай, піражкоў не даставай. Я на дубок залезу, за табой сачыць буду! — Добра,— кажа мядзведзь,— давай кораб! Маша кажа: — Выйдзі на ганак, паглядзі — ці не ідзе дожджык! Толькі мядзведзь выйшаў на ганак, Маша хуценька залезла ў кораб, а на галаву сабе паднос з піражкамі паставіла. Вярнуўся мядзведзь, бачыць — кораб гатовы. Узваліў яго на спіну і пайшоў у вёску. Ідзе мядзведзь паміж ялінкамі, брыдзе мядзведзь паміж бярэзінкамі, у лагчынкі спускаецца, на ўзгоркі падымаецца. Ішоў-ішоў, стаміўся і кажа: — Сяду на пянёк, З’ем піражок! А Маша з кораба: — Бачу, бачу! He сядай на пянёк. He еш піражок! Нясі бабулі, Нясі дзядулю! — Ну і зіркастая,— кажа мядзведзь,— усё бачыць! Падняў ён кораб і пайшоў далей. Ішоў-ішоў, ішоў-ішоў, спыніўся, сеў і кажа: — Сяду на пянёк, З’ем піражок! А Маша з кораба зноў: •— Бачу, бачу! He сядай на пянёк, He еш піражок! Нясі бабулі, Нясі дзядулю! Здзівіўся мядзведзь: — Ну і хітрая! Высока сядзіць, далёка глядзіць! Устаў і пайшоў хутчэй. Прыйшоў у вёску, знайшоў дом, у якім дзед з бабай жылі, і давай з усяе сілы стукаць у вароты: — Тук-тук-тук! Адмыкайце, адчыняйце! Я вам ад Машы гасцінцаў прынёс. А сабакі ўчулі мядзведзя і кінуліся на яго. 3 усіх двароў бягуць, брэшуць. Спужаўся мядзведзь, паставіў кораб каля варотаў, а сам хутчэй у лес наўцёкі. Выйшлі тут дзед і баба да варотаў. Бачаць — кораб стаіць. — Што гэта ў корабе? — кажа бабуля. А дзед падняў вечка, глядзіць — і вачам сваім не верыць: у корабе Маша сядзіць — жывая і здаровая. Узрадаваліся дзед і баба. Пачалі Машу абдымаць, цалаваць, разумненькай называць. Ехаў казачнік Бай Максім Танк — Ехаў казачнік Бай Цераз сёлы і гай. Баяць ці не? — Бай! — Ен пытаўся ў мяне, Што даць дзецям у сне? Баіць ці не? — Бай! — Я прасіў: дзецям дай Казку-песеньку, Бай! Баяць ці не? — Бай! — Казку,— кажа,— я дам, Толькі выберу сам. Баяць ці не? — Бай! — А найлепшую з іх Дам для самых малых. Баяць ці не?