КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Тры мядзведзі Леў Талстой Адна дзяўчынка пайшла з дому ў лес. У лесе яна заблудзілася і пачала шукаць дарогу дадому, ды не знайшла і прыйшла ў лесе да хаткі. Дзверы былі адчыненыя; яна паглядзела ў дзверы, бачыць — у хатцы нікога няма, і ўвайшла. У хатцы гэтай жылі тры мядзведзі. Адзін мядзведзь быў бацыса, звалі яго Міхал Іванавіч. Ен быў вялікі і калматы. Другая была мядзведзіца. Яна бьіла крыху меншая, і звалі яе Настасся Пятроўна. Трэці быў маленькі мядзведзік, і звалі яго Мішутка. Мядзведзяў не было дома, яны пайшлі гуляць па лесе. У хатцы бьіло два пакоі: сталавальня і спальня. Дзяўчынка ўвайшла ў сталавальню і ўбачыла на стале тры міскі з заціркай. Першая міска, вельмі вялікая, была Міхала Іванавіча; другая міска, крыху меншая, была Настассі Пятроўны; трэцяя, сіненькая місачка, была Мішуткава. Каля кожнай міскі ляжала лыжка: вялікая, сярэдняя і маленькая. Дзяўчынка ўзяла самую вялікую лыжку і паела з самай вялікай міскі; потым узяла сярэднюю лыжку і паела з сярэдняй міскі; потым узяла маленькую лыжачку і паела з сіненькай місачкі, і Мішуткава зацірка ёй здалася найсмачнейшая. Дзяўчынка захацела сесці і ўбачыла ля стала тры крэслы: адно вялікае — Міхала Іванавіча, другое, крыху меншае — Настассі Пятроўны і трэцяе, маленькае, з сіненькаю падушачкай — Мішуткава. Яна палезла на вялікае крэсла і ўпала; потым села на сярэдняе крэсла — на ім было нязручна; потым села на маленькае крэселка і засмяялася — так было добра. Яна ўзяла сіненькую місачку на калені і пачала есці. З’ела ўсю зацірку і пачала гушкацца на крэсле. Крэселка праламалася, і яна ўпала на подлогу. Яна ўстала, падняла крэселка і пайшла ў другі пакой. Там стаялі тры ложкі: адзін вялікі — Міхала Іванавіча, другі сярэдні — Настассі Пятроўны, трэці маленькі — Мішуткаў. Дзяўчынка лягла на вялікі — было надта раскошна; лягла ў сярэдні — было занадта высока; лягла ў маленькі — ложачак падышоў якраз для яе, і яна заснула. А мядзведзі прыйшлі дадому галодныя і захацелі абедаць. Вялікі мядзведзь узяў сваю міску, зірнуў і зароў страшэнным голасам: — Хто еў у маёй місцы? Настасся Пятроўна паглядзела ў сваю міску і зараўла не так моцна: — Хто еў у маёй місцы? А Мішутка ўбачыў сваю пустую місачку і запішчаў тонкім голасам: — Хто еў у маёй місцы і ўсё з’еў? Міхал Іванавіч зірнуў на сваё крэсла і зароў страшэнным голасам: — Хто сядзеў на маім крэсле і зрушыў яго з месца? Настасся Пятроўна зірнула на сваё крэсла і зараўла не так моцна: — Хто сядзеў на маім крэсле і зрушыў яго з месца? Мішутка зірнуў на сваё зламанае крэселка і прапішчаў: — Хто сядзеў на маім крэсле і зламаў яго? Мядзведзі прыйшлі ў другі пакой. — Хто клаўся на маю пасцель і скамячыў яе? — зароў Міхал Іванавіч страшэнным голасам. — Хто клаўся на маю пасцель і скамячыў яе? — зараўла Настасся Пятроўна не так моцна. А Мішутка падставіў услончьік, палез у свой ложачак і запішчаў тонкім голасам: — Хто клаўся на маю пасцель?.. I раптам ён убачыў дзяўчынку і запішчаў так, як быццам яго рэжуць: — Вось яна! Трымай, трымай! Вось яна! Вось яна! А-я-яй! Трымай! Ен хацеў яе ўкусіць. Дзяўчынка расплюшчыла вочы, убачыла мядзведзяў і кінулася да акна. Акно было адчыненае, яна выскачыла ў акно і ўцякла. I мядзведзі не дагналі яе. Колькі трэба чаравікаў Сільва Капуцікян Есць у Седы дзве нагі — Раз, два. Чаравікаў трэба ёй Раз, два. I абодва чаравікі Новыя, рыпучыя, Мяккія, бліскучыя, 3 чырвонымі насочкамі, 3 белымі шнурочкамі. Іх абуць, пакрасавацца I ў дарогу адпраўляцца. Прыбягае шчанючок, Бедалага — што карчок, Бо ён босенькі хадзіў, Свае лапкі застудзіў... На вуліцы сцюжа — Перамерзнуў дужа. Паспрабуйце ў горадзе Пагуляць на холадзе! Палічыла лапкі Седа — Раз, два, тры, чатыры. Чаравікаў, значыць, трэба Раз, два, тры, чатыры. Адпраўляецца у краму Наша Седа разам з мамай I такі вядзе падлік: Кожнай лапе — чаравік. Чаравікі ў шчанючка Новыя, рыпучыя, Мяккія, бліскучыя, 3 чырвонымі насочкамі, 3 белымі шнурочкамі. Іх абуць, пакрасавацца I ў дарогу адпраўляцца. Ton, топ, топ. Скок, скок, скок. Стары мядзведзь на калодзе 3 народнага Стары мядзведзь на калодзе Боты падшывае, А лісічка-невялічка Хату прыбірае, А каток пячэ аладкі, Масла падлівае, Мышанятка жвава, гладка Катку памагае, А варона-сцеражона На скрыпачцы грае, А ваўчонак-скрыпачонак Пяе, падпявае, А сарока-белабока Госцікаў склікае. Капуста Ларыса Геніюш На гародзе стала пуста. Толькі пышная капуста Ветру, сцюжы не баіцца: Mae цёплыя спадніцы. Гожая, здаровая, Уся белагаловая. Ветлівыя словы Тадзіяна Кляшторная «Калі ласка», «дзякуй», «добры дзень» — Ветлівыя словьі Чую ад людзей. Ветлівымі словамі Трэба даражыць, 3 ветлівымі словамі Лёгка жыць. Піла Васіль Вітка Наша вострая піла — He піла, А пчала. He піла, He ела, Hi разу не прысела, А ўсё пела I гула — Вясёлая піла. Папілавала дровы — Будзьце здаровы! Едзе восень Валянцін Рабкевіч Змоўкла наваколле, Лес адгаманіў. Едзе восень полем На рабым кані. А за сінім борам — Я разгледзеў сам — Сядзе ў санкі скора Белая зіма. He сквапная Тадзіяна Кляшгорная Я цукеркі несла ў садзік. Папрасіў адну Уладзік, За Уладзікам — Люцынка, А за ёю — Стась, Янінка, I яшчэ падбегла Міла: — Мне цукеркі не хапіла! — На, апошнюю трымай, Я не сквапная, ты знай! П р Ы М а ў К І Дзе сквапны плача, там шчодры скача. Што сёння аддасі, тое заўтра два разы знойдзеш. Блакіт нябёс Сяргей Сокалаў-Воюш Блакіт нябёс, і белы бусел, I кветкі ў полі, як абрус... Мой край завецца Беларуссю, А сам я — хлопчык-беларус. Коцік, пеўнік і лісіца Беларуская народная казка Жылі-былі коцік і пеўнік. Добра жылі, дружна. Коцік на паляванне хадзіў, а пеўнік есці варыў, хатку падмятаў, песні спяваў. Аднойчы пайшоў коцік на паляванне, а пеўнік зачыніў за ім дзверы ды пачаў абед варыць. Бяжыць лісіца, убачыла хатку, падскочыла да акенца: — Гэй, хто тут гаспадар? — Я,— кажа пеўнік. — Пусці ў хатку. — Чаго? — Пасяджу трохі, адпачку з дарогі. Пеўнік добры быў, пусціў лісіцу ў хатку, а лісіца — цап! — ухапіла яго і панесла дадому. Апамятаўся пеўнік, закрычаў на ўвесь лес: — Коце, браце! Мяне ліска нясе У высокія горы, У глыбокія норы, Па барах, па карчах, Аж бярэ мяне страх!.. Пачуў гэта коцік, прыбег, адабраў у лісіцы пеўніка і завёў яго назад у хатку. — Ну,— кажа,— глядзі ж, другі раз не пускай лісіцу, бо цяпер я далей пайду і магу не пачуць цябе. — Добра,— кажа пеўнік,— не пушчу. Зноў пайшоў коцік на паляванне. А лісіца — як тут была. — Пеўнік, галубок, разумны лабок, адчыні! — Што табе трэба? — Пазыч агню. — Навошта? — Буду ў печы паліць. — He адчыню, бо ты схопіш мяне. — Ды не, больш не буду хапаць. Паверыў пеўнік лісіцы і адчыніў дзверы. А тая — ухапіла яго і панесла. Пеўнік зноў пачаў клікаць коціка: — Коце, браце! Мяне ліска нясе У высокія горы, . У глыбокія норы, Па барах, па карчах, Аж бярэ мяне страх!.. Добра, што коцік далёка не адышоўся ад дому: пачуў ён пеўніка, прыбег і адабраў яго ад лісіцы. — Ну,— кажа ён пеўніку,— калі ты і трэці раз адчыніш лісіцы дзверы, то бяда будзе: цяпер я пайду на паляванне яшчэ далей. — He,— кажа пеўнік,— больш я гэтай ліхадзейцы дзвярэй не адчыню. — Глядзі ж! — I коцік пайшоў у самыя далёкія лясы. Прыбегла лісіца: — Пеўнік, галубок, разумны лабок, дай вугалёк! — He, цяпер я дзверы табе не адчыню! — Дык ты праз акенца падай. — Праз акенца можна,— згадзіўся пеўнік. Адчыніў ён акенца, а лісіца ўхапіла яго і панесла. Крычаў, крычаў пеўнік, ды коцік яго так і не пачуў: вельмі ж далёка ён зайшоў. Прынесла лісіца пеўніка дахаты і загадала дочкам у печы паліць, з пеўніка крупнік варыць. А сама пайшла гасцей склікаць. Вярнуўся з палявання коцік, бачыць — няма пеўніка. «Мусіць, яго зноў лісіца ўхапіла,— падумаў коцік.— Як жа яго цяпер з бяды выратаваць?» Зрабіў ён скрыпачку галасістую ды пайшоў да лісіцы. Прыйшоў, сеў ля варот і зайграў, прыпяваючы: — Тылі-тылі, скрыпіца, Тут сядзела лісіца, А ў лісіцы новы двор, Сем дачушак на выбор, Восьмы пеўнік — гэта мой! Пачулі лісіцыны дочкі музыку і кажуць: — Як жа хораша нехта грае, пабяжым паслухаем, а пеўніка зварыць яшчэ паспеем. Выбеглі яны на двор ды і заслухаліся. Пеўнік жа тым часам не драмаў: выскачыў з лісіцынай хаткі ды пабег з коцікам дахаты. Так і засталася лісіца ні з чым. Дзед-госць Якуб Колас Ходзіць дзед белабароды Полем, лесам, пералескам, Засцілае рэчкі лёдам, Брыльянцістым снежным блескам. Сыпле іней на бярозы, Туліць дрэвы лёгкім пухам, Крые рэкі, травы, лозы Белай воўнаю-кажухам... А ялінка!.. Чаго толькі На яе няма галінках! Свецяць зоркі і вясёлкі У бліскучых павуцінках. Тут лісічка, зайчык, мышкі, Рыбкі, буслік даўгавязы. А як ззяюць на ёй шышкі, Нібы ў іх гараць алмазы. Каля елкі карагоды, Песні, гутарка жьівая, А той дзед белабароды Толькі ў вусы смех пускае. Дык рассунем кола шырай, Патанцуем на памосце, Песняй звонкай, песняй шчырай Прывітаем дзеда-госця. 3 a г а д к а. Хто прыйшоў пад Новы год У дзіцячы карагод, Торбу з цацкамі прынёс? Ен завецца —... На рэчцы зімою Якуб Колас He сядзіцца ў хаце Хлопчыку малому: Кліча яго рэчка, Цягнуць санкі з дому... — Мамачка-галубка! — Просіць ён так міла,— Можа б ты на рэчку Пагуляць пусціла? Я не буду доўга, Зараз жа вярнуся, Трошачкі на рэчцы Ў санках паважуся. — Ну, ідзі пабегай, Толькі апраніся Ды, глядзі, ў палонку, Сынку, не ўваліся. Радасць і раздолле Хлопчыку малому, I не пазайздросціць Ен цяпер нікому! Мароз, Чырвоны нос Алена Кобец-Філімонава Калісьці Мароз быў вельмі падобны да Дзеда Мароза, якога ставяць пад навагодняй ёлкай. I Мароз так любіў дзяцей, што нават не шчыкаўся. Але дзеці з яго насміхаліся, бо ў яго быў чырвоны-чырвоны нос. Як убачаць дзеці, што Дзед Мароз ідзе, бягуць за ім і прыгаворваюць: «Дзед Мароз, Чырвоны hoc! Дзед Мароз, Чырвоны нос!» Так яны дражнілі Дзеда Мароза, пакуль той не на жарт раззлаваўся. Аднойчы Дзед Мароз надзеў на галаву шапку-няўгледку, узяў чырвоную фарбу, пэндзлік і пайшоў па вуліцах. А дзеці не ўгледзелі, што Дзед Мароз ідзе. Макнуў Дзед Мароз пэндзлік у фарбу і пафарбаваў усім насы. 3 той пары ён і ходзіць няўгледкам. А калі ў цябе зашчыкае нос, дык ведай — гэта Дзед Мароз яго ў чырвоны колер пэндзлікам фарбуе.