КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
I гусак, і індык былі страшэнныя гультаі. Ежы шукаць сабе ленаваліся і таму часта галадалі. Каб не карміла іх сяды-тады гаспадыня, дык даўно б гультаёў і на свеце не было. Аднаго разу знайшла курачка каля плота пшанічны каласок. Зарадавалася, засакатала на ўвесь двор: — Ко-ко-ко! Глядзіце, які цудоўны каласок я •знайшла! Пачулі пра тую навіну Шыпун і Балбатун. — Ану, пакажы! Курачка паказала ім каласок. Індык панюхаў каласок сваім носам-чарвяком. — Так, так,— сказаў ён,— каласок і праўда цудоўны. Трэба яго змалаціць. — Ага, ага,— згадзіўся і гусак.— Трэба змалаціць. Тады будуць зярняткі. А яны смачныя... Ага, ага! — Добра,— сказала курачка.— А хто яго змалоціць? — Толькі не я! — адказаў гусак.— Я тоўсты, мне цяжка цэпам махаць. — Дык што ж, ты хочаш, каб я малаціў? — горача забалбатаў індык.— Я табе не парабак. — Ну добра,— сказала курачка,— я сама змалачу. Пайшла яна на ток, узяла цэп і змалаціла пшанічны каласок. Прьінесла зярняткі і цешыцца: — Глядзіце, якія цудоўныя зярняткі! Чырванаваценькія, пузаценькія! Яны, напэўна, смачнейшыя за ячменныя. Падышлі да зярнятак і гусак з індыком. — Так, так,— сказаў індык.— Цудоўныя зярняткі. — Ага, ага,— пацвердзіў гусак.— Аж шкада дзяўбці. — I не трэба дзяўбці. Іх трэба змалоць ды напячы булак,— падаў разумную параду індык. — Ага, ага,— згадзіўся гусак.— Пшанічныя булкі мяккія, як мой пух. А смачныя якія! — Добра,— сказала курачка.— А хто змеле пшанічныя зярняткі? — Толькі не я,— буркнуў гусак.— Мне цяжка ў млын хадзіць. — I не я! — усклікнуў індык.— 3 такою простаю работай і дурны гусак справіцца. — Ну што ж,— сказала курачка,— калі так, то давядзецца мне самой ісці ў млын. Усыпала яна зярняткі ў торбачку і панесла ў млын. Там змалола і прынесла муку дахаты. — Ай, якая бялюткая мука! — засакатала курачка на ўвесь двор. Індык панюхаў муку. — Так, так,— сказаў ён,— добра пахне. Значыць, смачныя будуць булкі. — Ага, ага, я ж казаў, што смачныя! — уставіў слова і гусак. — Ну, а хто спячэ з гэтай мукі булкі? — запыталася курачка. Гусак пакруціў галавою: — Я не ўмею. Індык адказаў: — Я хоць і ўмею, ды не хачу. Няхай гусак пячэ. — Ну, добра,— сказала курачка,— тады я сама спяку. Знайіпла яна пад паветкаю дзежачку і рашчыніла цеста. Потым накалола дроў і запаліла ў печы. Калі цеста падышло, курачка нарабіла круглых прыгожых булак і пасадзіла іх на лапаце ў печ. Булкі пачалі пячыся. I такі прыемны пах пайшоў ад іх па ўсім двары, што ў гусака і індыка аж слінкі пацяклі. А трэба сказаць, што яны даўно нічога не елі і так выгаладаліся, што нават спрачацца перасталі, хто з іх важнейшы ды разумнейшы. — Хадзем у хату,— сказаў індык,— відаць, булкі ўжо гатовыя. — Ага, ага,— адказаў гусак.— Хадзем, браце, у хату. Прыйшлі індык з гусаком у хату. А там курачка булкі з печы дастае. Мяккія, румяныя, пахучыя. — Так, так,— весела загаварыў індык,— якраз у пару прыйшлі. — Ага, ага,— заківаў галавою гусак і першы падаўся за стол. Індык за ім. Але курачка спыніла іх: — Чакайце! He спяшайцеся, панове! Перш чым садзіцца за стол, адкажыце на мае пытанні. — Давай свае пытанні! — сярдзіта прашыпеў гусак.— Толькі хутчэй. — Але, толькі хутчэй,— шпарка забалбатаў і індык.— A то дужа есці хочацца... — Дык слухайце. Хто пшанічны каласок знайшоў? — Ты, курачка, вядома, ты знайшла,— адказалі індык і гусак у адзін голас. — Хто змалаціў каласок? — Ты, курачка, змалаціла. — Хто зярняткі ў млын насіў? — Ты насіла... — А хто дровы сек, у печьі паліў, пшанічныя булкі пёк? Пераглянуліся паміж сабою індык з гусаком і адказалі: — Ты, вядома... За гэта табе і слава. — Дык вось,— сказала курачка Сакатушка,— каму слава, таму і булкі. А вы, гультаі, ідзіце прэч адгэтуль! Ко-ко-ко! Дзеткі, бяжыце сюды хутчэй. Пазбягаліся з двара кураняткі і пачалі з курачкай частавацца свежымі пшанічнымі булкамі. А галодныя гультаі індык і гусак зноў заспрачаліся, хто з іх важнейшы ды разумнейшы. Песня аб вясне Якуб Колас Уцякай, мароз-дзядуля! Чуеш тьі, стары, ці не? На пагорках — булі-гулі! — Песні чуюцца вясне. Звоніць, скача, як дзіцятка, Гэты жэўжык-ручаёк. На яго, бы тая матка, Сонца кідае свой зрок. А ён, гучны і смяшлівьі, Так і ходзіць, аж дрыжыць, I другі сябрук шчаслівы Насустрэч яму бяжыць. А зіма аж пачарнела — Годзе ёй тут кросны ткаць!.. Гэй, маленства, жыва, смела Выйдзем весну прывітаць! Піліпка-сынок Беларуская народная казка Жылі мужык і жонка. А дзяцей у іх не было. Жонка бядуе: няма каго ёй калыхаць, няма каго гадаваць... Аднаго разу мужык пайшоў у лес, высек з алешыны палена, прынёс дахаты і кажа жонцы: — На, калышы. Палажыла жонка палена ў калыску ды давай калыхаць і спяваць: — Люлі, люлі, сынок, з белымі плячыцамі, з чорнымі вачыцамі... Калыхала дзень, калыхала другі, на трэці бачыць: замест алешынкі ляжыць у калысцы хлопчык! Зарадаваліся мужык і жонка, назвалі сынка Піліпкам і сталі яго гадаваць. Падрос Піліпка і кажа бацьку: — Зрабі мне, тата, залаты чоўнік, срэбранае вясельца — хачу рыбу лавіць. Бацька зрабіў яму залаты чоўнік, срэбранае вясельца ды выправіў на возера лавіць рыбу. Сынок як лавіць дык лавіць — дзень ловіць і ноч ловіць... Нават і есці дахаты не ідзе: вельмі ж добра рыба ловіцца! Маці яму сама абед насіла. Прынясе да возера і кліча: — Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з’еш піражок! Піліпка падплыве да берага, высыпле з чоўна рыбу, а сам з’есць піражок ды зноў на возера. Пачула старая Баба Яга — касцяная нага, як маці кліча Піліпку, і парашыла яго са свету звесці. Узяла яна мяшок і качаргу, прыйшла да возера і пачала клікаць: — Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з’еш піражок! Піліпка падумаў, што гэта маці, і падплыў. А Баба Яга падчапіла качаргою чоўнік, выцягнула на бераг, схапіла Піліпку ды ў мяшок. — Ага,— кажа,— больш не будзеш тут рыбку лавіць. Закінула мяшок на плечы і панесла да сябе, у лясную гушчэчу. Доўга несла, змарылася, села адпачыць ды і заснула. А Піліпка тым часам вылез з мяшка, паклаў туды цяжкага камення ды зноў вярнуўся да возера. Прачнулася Баба Яга, схапіла мяшок з каменнем і, крэкчучы, панесла дадому. Прынесла і кажа да сваёй дачкі: — Спячы ты мне на абед гэтага рыбака. Вытрусіла Баба Яга мяшок на падлогу, аж там адно каменне... Як узлавалася Баба Яга, як закрычыць на ўсю хату: — Я ж табе пакажу, як мяне падманваць! Зноў пабегла на бераг возера ды давай клікаць Піліпку: — Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з’еш піражок! Пачуў гэта Піліпка. — He,— кажа,— ты не мая маці, а Баба Яга. Я цябе ведаю! У маёй мамы голас танчэйіпы. Як ні клікала Баба Яга, Піліпка не паслухаў яе. — Добра ж,— падумала Баба Яга,— зраблю я сабе танчэйшы голас. Пабегла яна да каваля і кажа: — Каваль, каваль, натачы мне язык, каб танчэйшы быў. — Добра,— кажа каваль,— натачу. Кладзі яго на кавадла. Палажыла Баба Яга свой доўгі язык на кавадла. Каваль узяў молат і пачаў кляпаць язык. Адкляпаў так, што ён зусім тонкі зрабіўся. Пабегла Баба Яга на возера ды кліча тоненькім галаском: — Піліпка-сынок, плыві пад беражок, з’еш піражок! Пачуў Піліпка і падумаў, што гэта маці яго кліча. Падплыў да берага, а Баба Яга — цоп яго ды ў мяшок. — Цяпер ты мяне не падманеш! — радуецца Баба Яга. I, не адпачываючы, прынесла яго дадому. Выкінула з мяшка і кажа дачцэ: — Вось ён, падманшчык! Палі ў печы, пячы яго. Каб да абеду гатовы быў. Сказала так, а сама пайшла некуды. Дачка запаліла ў печы, прынесла лапату і кажа Піліпку: — Лажыся на лапату, я цябе ў печ саджаць буду. Лёг Піліпка і падняў ногі ўгару. — He так! — крычыць ведзьміна дачка.— Гэтак я цябе ў печ не ўсаджу. Піліпка звесіў ногі ўніз. — He так,— зноў крычыць ведзьміна дачка. — А як жа? — пытаецца Піліпка.— Пакажы сама. — Дурны ты! — вылаяла яго ведзьміна дачка.— Вось як трэба. Глядзі! Лягла яна сама на лапату, выпрасталася. А Піліпка за лапату ды ў печ. I заслонкаю яе засланіў, каб не вьіскачыла з гарачай печы. Толькі ён выбег з хаты, бачыць: Баба Яга ідзе. Піліпка скокнуў на высокі густы явар і схаваўся ў галлі. Зайшла Баба Яга ў хату, панюхала — смажаным пахне. Дастала з печы смажаніну, наелася мяса, косці на двор вьікінула ды пачала качацца па іх, прымаўляючы: — Павалюся, пакачуся, Піліпкавага мяса наеўшыся, крыві напіўшыся. А Піліпка адказвае ёй з дрэва: — Паваліся, пакаціся, доччынага мяса наеўшыся, доччынай крыві напіўшыся. Пачула гэта ведзьма і аж учарнела ад злосці. Падбегла да явара і давай яго зубамі грызці, падгрызаць. Грызла, грызла, зубы паламала, а моцны явар стаіць,як стаяў. Пабегла тады Баба Яга да каваля: — Каваль, каваль, выкуй мне сталёвую сякеру, а то я тваіх дзяцей паем. Спужаўся каваль, выкаваў ёй сякеру. Прыбегла Баба Яга да явара, пачала яго секчы. А Піліпка кажа: — He ў явар, а ў камень! А ведзьма сваё: — He ў камень, а ў явар! А Піліпка сваё: — He ў явар, а ў камень! Тут сякера як стукнецца ў камень — уся і вышчарбілася. Заенчыла ад злосці ведзьма, схапіла сякеру ды пабегла да каваля вастрыць. Бачыць Піліпка — хістацца пачаў явар: падсекла яго ведзьма! Трэба ратавацца, пакуль не позна. Ляціць чарада гусей. Піліпка да іх: — Гусі, гусі, скіньце мне па пяру! Я з вамі палячу да бацькі, да маткі, там вам адплачу... Гусі скінулі яму па пяру. Зрабіў Піліпка з гэтых пёраў толькі паўкрыла. Ляціць другая чарада гусей. Піліпка просіць: — Гусі, гусі, скіньце мне па пяру! Я з вамі палячу да бацькі, да маткі, там вам адплачу... I другая чарада скінула яму па пяру. Потым прыляцела трэцяя і чацвёртая. I ўсе гусі скінулі Піліпку па пяру. Зрабіў сабе Піліпка крьілы ды паляцеў услед за гусямі. Прыбегла ведзьма ад каваля, сячэ явар, аж трэскі сыплюцца. Секла, секла — явар — трах! — упаў на ведзьму і задавіў яе. А Піліпка прыляцеў з гусямі дахаты. Зарадаваліся бацькі, што Піліпка вярнуўся, пасадзілі яго за стол, пачалі частаваць. А гусям далі аўса. Тут і казка ўся. Як звяры зіму сустракаюць Іван Бурсаў Мядзведзь На ўвесь бор, На ўвесь бор Гучна грукае тапор. Гэта Мішка клышаногі Чэіпа дошкі для падлогі. Ставіць ложак, бо яму Спаць і спаць усю зіму. Ледзьве холад на парог, Мішка шусь у свой бярлог. Кладучыся, пазяхне, Зарыпяць масніцы...