КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— А не пусціш, дык я ўзлячу на гарышча, усю зямлю са столі зграбу, у хату холаду напушчу! Бык пусціў і пеўня. Уляцеў певень у хату, сеў на жэрдку і сядзіць. Вось яны жызуць сабе — упяцёх — пажываюць. Даведаліся пра гэта воўк і мядзведзь. — Хадзем,— кажуць,— у хатку, усіх з’ямо, самі будзем там жыць. Сабраліся і прыйшлі. Воўк кажа мядзведзю: — Ідзі ты першы, ты дужэйшы. — He, я непаваротны, ты жвавейшы за мяне. Ідзі ты першы. Воўк і пайшоў у хатку. Толькі ўвайшоў — бык рагамі яго да сцяны і прыпёр. Баран разбегся ды — трах, трах! — ваўка па рэбрах. А свіння са склепа крычыць: — Рох-рох-рох! Нажы вастру, сякеры вастру, з жывога ваўка шкуру злуплю! Гусак яго за бакі шчыкае, а певень бегае па жэрдцы ды крычыць: — Так, так, так, куд-куды, падавайце яго сюды! I ножык тут, і гужык тут... Тут яго і зарэжу, тут яго і падвешу! Мядзведзь пачуў крык — ды ходу. А воўк тузаўся, тузаўся, ледзьве вырваўся. Дагнаў мядзведзя і расказвае: — Ой, што мне было! Траха не забілі!.. Як усхапіўся мужычына ў чорнай світцы ды мяне віламі да сцяны і прыпёр. А крыху меншы мужычок, апрануты ў шэры армячок, мяне абухом па рэбрах ды ўсё абухом па рэбрах. А яшчэ меншы за таго, у беленькім каптанчыку, мяне абцугамі за бакі хапаў. А самы маленькі мужычок, у чырвоным халаціку, бегае па жэрдцы ды крычыць: «Так, так, куд-куды, падавайце яго сюды! I ножык тут, і гужык тут... Тут яго і зарэжу, тут яго і падвешу!» А з-пад падлогі яшчэ нехта як закрычыць: «Нажы вастру, сякеры вастру, з жывога шкуру злуплю!» Воўк і мядзведзь з таго часу да хаткі і блізка не падыходзілі. А бык, баран, гусак ды певень і свіння жывуць там, пажываюць і гора не знаюць. Рукавічка Украінская народпая казка Ппоў дзед лесам, а за ім бег сабачка. Ішоў дзед, ішоў дый згубіў рукавічку. Вось бяжыць мышка, залезла ў тую рукавічку ды кажа: — Тут я буду жыць. А тым часам жаба — скок-скок! — пытаецца: — Хто, хто ў рукавічцы жыве? — Мышка-скрабушка. А ты хто? — А я жабка-скакуха. Пусці і мяне! — Хадзі. Вось іх ужо двое. Бяжыць зайчык. Падбег да рукавічкі, пытаецца: — Хто, хто ў рукавічцы жыве? — Мышка-скрабушка, жабка-скакуха. А ты хто? — А я зайчык-уцякайчык. Пусціце мяне! — Хадзі. Вось іх ужо трое. Бяжыць лісічка: — Хто, хто ў рукавічцы жыве? — Мышка-скрабушка, жабка-скакуха ды зайчык-уцякайчык. А ты хто? — А я лісічка-сястрычка. Пусціце і мяне! Вось іх ужо чацвёра сядзіць. Аж бяжыць воўк і таксама да рукавічкі дый пытае: — Хто, хто ў рукавічцы жыве? — Мышка-скрабушка, жабка-скакуха, зайчыкуцякайчык ды лісічка-сястрычка. А ты хто? А я ваўчок — шэры бачок. Пусціце і мяне. — Ну хадзі ўжо! Залез і гэты — стала іх ужо пяцёра. Раптам брыдзе дзік: — Рох-рох-рох, хто ў рукавічцы жыве? — Мышка-скрабушка, жабка-скакуха, зайчыкуцякайчык, лісічка-сястрычка, ваўчок — шэры бачок. А ты хто? — А я дзік ікласты. Пусціце і мяне! Вось нявыкрутка, усім у рукавічку ахвота. — Табе і не ўлезці! — Неяк залезу, пусціце! ’— Ну што ж з табой паробіш, лезь! Залез і гэты. Ужо іх шасцёра. Так ім цесна, што яны павярнуцца нават не могуць. А тут затрашчала сучча — вылазіць мядзведзь і таксама да рукавічкі ідзе, раве: — Хто, хто ў рукавічцы жыве? — Мышка-скрабушка, жабка-скакуха, зайчыкуцякайчык, лісічка-сястрычка, ваўчок — шэры бачок ды дзік ікласты. А ты хто? — Гу-гу-гу, шмат вас тут! А я мядзведзюхнабацюхна. Пусціце і мяне! — Як жа мы цябе пусцім? I так цесна. — Ды як-небудзь! — Ды хадзі ўжо, толькі з краёчку! Залез і гэты — сямёра стала, ды так цесна, што рукавічка як бач разарвецца. А тым часам дзед спахапіўся — няма рукавічкі. Ен тады вярнуўся шукаць яе. А сабачка наперадзе пабег. Бяжыць, бяжыць, аж бачыць — ляжыць рукавічка і варушыцца. Сабачка тады: «Гаў-гаў-гаў!» Звяры спужаліся, з рукавічкі вырваліся ды ўроссып па лесе. Ну а дзед прыйшоў ды забраў рукавічку. Чырвоная Шапачка Шарль Перо Жыла-была ў адной вёсцы маленькая дзяўчынка. Такая прыгожая, што прыгажэйшай за яе і на свеце не было. Маці яе вельмі любіла, а бабуля яшчэ больш. У дзень нараджэння ўнучкі падарыла ёй бабуля чырвоную шапачку. 3 таго часу дзяўчынка ўсюды хадзіла ў сваёй новай цудоўнай чырвонай шапачцы. Суседзі так пра яе і гаварылі: — Вунь Чырвоная Шапачка ідзе! Аднойчы спякла мама піражок і сказала дачцэ: — Схадзі ты, Чырвоная Шапачка, да бабулі, занясі ёй гэты піражок і гарнушак масла ды даведайся, ці здаровая яна. Сабралася Чырвоная Шапачка і пайшла да бабулі ў суседнюю вёску. Ідзе яна лесам, а насустрач ёй шэры воўк. Дужа захацелася яму з’есці Чырвоную Шапачку, ды толькі не асмеліўся ён: дзесьці непадалёку стукалі сякерамі дрывасекі. Аблізнуўся воўк і пытаецца ў дзяўчынкі: — Куды ты ідзеш, Чырвоная Шапачка? А Чырвоная Шапачка яшчэ не ведала, як гэта 112 небяспечна — спыняцца ў лесе і размаўляць з ваўком. Павіталася яна з ваўком і кажа: — Іду да бабулі і нясу ёй вось гэты піражок і гарнушак масла. — А ці далёка жыве твая бабуля? — пытаецца воўк. — Даволі далёка,— адказвае Чырвоная Шапачка.— Вунь у той вёсцы за млынам, у першай хатцы з краю. — Добра,— кажа воўк,— мне таксама хочацца наведаць тваю бабулю. Я па гэтай дарозе пайду, а ты ідзі па той, паглядзім, хто з нас хутчэй прыйдзе. Сказаў гэта воўк і пабег з усіх ног па самай кароткай дарожцы. А Чырвоная Шапачка пайшла па самай доўгай дарозе. Ішла яна, не спяшалася, час ад часу спынялася, кветкі рвала і збірала ў букет. He паспела яна яшчэ і да млына дайсці, а воўк тым часам прыбег да бабулінай хаты і стукаецца ў дзверы: — Стук-стук! — Хто там? — пытаецца бабуля. — Гэта я, унучка ваша, Чырвоная Шапачка,— адказвае воўк тоненькім голасам.— Я да вас у госці прыйшла, піражок прынесла і гарнушак масла. А бабуля якраз хворая была і ляжала ў ложку. Яна падумала, што гэта і праўда Чырвоная Шапачка, і крыкнула: — Шмаргані за вяровачку, дзіцятка маё,— дзверы і адчыняцца. Воўк шмаргануў за вяровачку — дзверы і адчыніліся. Кінуўся воўк на бабулю і зараз праглынуў яе. Ен быў дужа галодны, бо тры дні нічога не еў. Потым зачыніў дзверы, улёгся на бабулін ложак і пачаў чакаць Чырвоную Шапачку. Неўзабаве яна прыйшла і пастукалася: — Стук-стук! — Хто там? — пытаецца воўк. А голас у яго грубы, хрыплы. Чырвоная Шапачка спалохалася спачатку, але потым падумала, што бабуля ахрыпла ад прастуды і таму ў яе такі голас. — Гэта я, унучка ваша,— кажа Чырвоная Шапачка.— Прынесла вам піражок і гарнушак масла. Воўк адкашляўся і сказаў тоненька: — Шмаргані за вяровачку, дзіцятка маё,— дзверы і адчыняцца. Чырвоная Шапачка шмарганула за вяровачку — дзверы і адчыніліся. Зайшла дзяўчынка ў дамок, а воўк схаваўся пад коўдру і кажа: — Пакладзі, унучка, піражок на стол, гарнушак на паліцу пастаў, а сама прыляж побач са мной. Ты, мусіць, вельмі стамілася. Чырвоная Шапачка легла побач з ваўком і пытаецца: — Бабулечка, чаму ў цябе такія вялікія рукі? — Гэта каб мацней цябе абняць, дзіцятка маё. — Бабулечка, чаму ў цябе такія вялікія вушы? — Каб лепш чуць, дзіцятка маё. — Бабулечка, чаму ў цябе такія вялікія вочы? — Каб лепш бачыць, дзіцятка маё. — Бабулечка, чаму ў цябе такія вялікія зубы? — А гэта каб хутчэй з’есці цябе, дзіцятка маё! He паспела Чырвоная Шапачка і войкнуць, як люты воўк накінуўся на яе і праглынуў разам з чаравікамі і чырвонай шапачкай. Але на вялікае шчасце, у гэты самы час міма хаткі праходзілі дрывасекі з сякерамі на плячах. Пачулі яны шум, убеглі ў хатку і забілі ваўка. А пасля распаролі яму жывот, і адтуль выйшла Чырвоная Шапачка, а за ёй бабуля — абедзве цэлыя, нібы нічога і не здарылася. Сняжынка Таццяна Бушко Выбегла Тацянка з дому. Снег мяккі сыпле, усцілае зямлю. Выцягнула ручкі ў сініх рукавічках. На іх зоркі-сняжынкі — мама вышывала. Але вось жа і яшчэ сняжынка прыбавілася. Сняжынка сапраўдная. Яна маленькая, куды меншая за вышываную. Толькі што гэта? Яна яшчэ меншая робіцца. Глядзіць на рукавічку Тацянка, а сняжынка ўсё меншае і меншае. Раптам зусім прапала. Дзе ж яна падзелася? Тацянка перавярнула руку — і тут няма! Тым часам на далоньку апусцілася яшчэ адна сняжынка. Вялікая, пушыстая. «Ну, цяпер я разумнейшая буду»,— падумала Ta- цянка. Сціснула яна сняжынку ў рукавічцы і дадому хутчэй пабегла — маме паказаць. Вельмі ўжо гэтая сняжынка да мамінай вышыванай падобная. — Мама, зірні, што я прынесла! — і выпрастала руку. А на далоні зноў нічога няма! Заплакала Тацянка ад крыўды. — I куды яна падзелася? — плача Тацянка. — Хто? — пытаецца мама. — Сняжынка! Я табе яе ў рукавічцы прынесці хацела. Несла, несла і згубіла па дарозе! — He плач! He згубіла ты яе...— і мама расказала Тацянцы, што здарылася са сняжынкай. А вы здагадаліся, дзе падзелася сняжынка? Бярозчыны валёнкі Уладзімір Юрэвіч Насупраць дома, дзе жыве Святланка, за лета вырасла высокая камяніца. Перад ёй на скверыку саджалі ўвосень дрэўцы. Адну бярозку, самую тонкую, адкінулі. — А гэтая не трэба вам? — спытала Святланка. — Бяры яе сабе, калі хочаш,— сказаў вясёлы дзядзька, які са шланга паліваў дрэвы. Святланка прынесла бярозку ў свой двор. Тата якраз быў дома. Дзяўчынка папрасіла яго пасадзіць дрэўца. Тата доўга трымаў тую бярозку, перабіраў пальцамі карэньчыкі і нешта думаў. Потым выкапаў ямку. Святланка прынесла з клумбы чарназёму, пасадзілі дрэўца, палілі. — Можа і прымецца,— сказаў тата. 3 кожным днём станавілася ўсё халадней і халадней. — А бярозка ўзімку не змерзне? Яна ж голенькая,— трывожылася Святланка. — Чаму голенькая? — не пагаджаўся тата.— На ёй кара. Ей цёпла. — Можа апрануць яе на зіму? Ухутаць? — не сунімалася дзяўчынка.— На галінкі рукавічкі панадзяваць, а на ножкі — валёнкі? — А дзе ж у бярозкі ножкі? — усміхнуўся TaTa.— Яе ножкі — карэнне. — Зямля ж халодная. — Гэта для нас з табой халодная, а для бярозкі цёплая. Вось выпадзе снег, укрые, як коўдрай, зямлю, і карэньчыкам стане яшчэ цяплей, а пакуль трэба паліваць бярозку, каб лепш расла. Святланка палівала бярозку і чакала, калі выпадзе снег. Лісточкі даўно апалі. Бярозка выглядала як сірацінка побач з высокімі каштанамі і таполямі. Пра іх Святланка і не думала. Яны ж вялікія, моцныя. А бярозка тоненькая-тоненькая. Прачнулася аднойчы Святланка, а на дварэ бела.