Чытанка для дзіцячага садка
Выдавец: Медзісонт
Памер: 372с.
Мінск 2008
— Ты хто? — спытаў Петрык.
— Мышка.
— Вось ты мне і патрэбная.
— Навошта?
— Я не ведаю, навошта, але ведаю, што катам трэба лавіць мышэй.
Мышка пасмялела і кажа:
— Каты ловяць мышэй, каб гуляць з імі ў Kaya і мышку. Хочаш, навучу цябе?
— Хачу! — сказаў коцік.
— Тады стань у куток, заплюшчы вочы і лічы да трох, а потым лаві мяне.
Спадабалася гульня Петрыку. Ен стаў у куток, заплюшчыў вочы, а калі далічыў да трох, Мышкі было ўжо не дагнаць...
Вушкі
Нэлі Тулупава
— Вушкі, вушкі, Што вы чулі?
— Чулі песеньку Ганулі: «Гулі-гулі, Гулі-гулі».
— Вушкі, вушкі, Што вы чулі?
— Нам нічога не чуваць, Прыйшлі козы начаваць, Танцаваць ды прыпяваць: «Не хоча Гануля Вушкі свае мыць, Будзем з казлянятамі Тут, у вушках, жыць».
Калыханка
Генадзь Бураўкін
Доўгі дзень, Цёплы дзень Адплывае за аблокі.
Сіні цень, Сонны цень Адпаўзае ў кут далёкі. Збеглі зайкі ўсе ў лясы. Змоўклі птушак галасы. I буслы ў гняздо схавалі Свае доўгія насы.
Баю-бай, баю-бай, Вачаняты закрывай. Баю-бай, баю-бай, Вачаняты закрывай.
Пакрысе Ha pace Патухаюць зоркі-сплюшкі. Гулі ўсе, Казкі ўсе
Пахаваны пад падушкі. Спяць і мышкі і стрыжы. Спяць машыны ў гаражы. Ты таксама
Каля мамы
Ціха-ціхенька ляжы.
Баю-бай, баю-бай, Вачаняты закрывай. Баю-бай, баю-бай, Разам з намі засынай.
Дожджык
Васіль Вітка
Ідзі, ідзі, дожджыку, Звару табе боршчыку, Пастаўлю пад лаўкаю, Накрыю лапаткаю. Пастаўлю пад сенцамі, Накрыю паленцамі. Пастаўлю пад елкаю, Накрыю талеркаю.
Талерка не здымецца, Дожджык не сунімецца.
У куце сядзіць мядзведзь
3 народнага
У куце сядзіць мядзведзь, Хустку вышывае, А лісічка-невялічка Хатку прыбірае.
А каток пячэ аладкі, Масла падлівае.
Мышанятка жвава, гладка Катку памагае.
Аладкі
Вольга Іпатава
Я аладачкі з пяску Сёння цэлы дзень пяку, Але мой рахманы кот He бярэ аладкі ў рот.
— Коцік, коцік, не ўцякай! Чаго хочаш?
— Ма-ла-ка!
Апсік, апсік, каточак
3 народнага
Апсік, апсік, каточак, He хадзі ты ў садочак, I не тапчы кветачак, I не будзі дзетачак. Няхай кветачкі цвітуць, Няхай дзетачкі заснуць. Люлі, люлі, дзеткі, спаць, А я буду калыхаць.
Куранятка
Карней Чукоўскі
Жыло на свеце куранятка. Яно было маленечкае. Вось такое. Але куранятка думала, што яно вельмі вялікае. I калі шпацыравала па двары, пыхліва задзірала галаву ўгару. Вось так!
I была ў яго мама, якую клікалі Чубатка. Мама была вось такая. Яна вельмі любіла куранятка і карміла яго чарвякамі. I былі чарвякі вось такія.
Неяк раз наляцеў на Чубатку чорны кот.
I выгнаў яе з двара. А быў кот вось такі.
Засталося куранятка ля плота адно. Раптам бачыць — узляцеў на плот певень, выцягнуў шыю — вось так — і на ўсё горла закрычаў:
— Ку-ка-рэ-ку! — I паважна азірнуўся па баках. — Ці ж я не зух, ці ж я не чабятух!
Кураняці гэта спадабалася. Яно таксама выцягнула шыю — вось так — і колькі было моцы запішчэла:
— Пі-пі-пі-пі-пі! Я таксама зух! Я таксама чабятух!
Але спатыкнулася і плюхнулася ў лужыну. Вось так.
У лужыне сядзела жабка. Яна ўбачыла куранятка і засмяялася:
— Ха-ха-ха! Ква-ква-ква! Далёка табе да пеўніка!
А была жабка вось такая.
Тут да кураняці падбегла мама. Яна пашкадавала і прылашчыла яго. Вось так.
Цягнік
Якаў Тайц
^Ш—г-аўсюль снег. У Алесі санкі. У Міхася санкі. I I Юрася санкі. У Волі санкі. Адзін тата без у >-санак.
Ен узяў Воліны санкі, прычапіў да Юрасёвых. Юрасёвы да Міхасёвых. Міхасёвы — да Алесіных. Атрымаўся цягнік.
Міхась крычыць:
Ён машыніст.
Алеся крычыць:
— Пакажыце вашы білеты!
Яна правадніца.
А тата цягне за вяроўку ды кажа:
— Чух-чух... Чух-чух...
Значыць, ён паравоз.
Яечка
Іван Шуцько
Куд-кудак!.. Куд-кудак! Яйка знесла я з кулак,— Узняла чубатка крык.
— Так, так, так!..— сказаў індык.
I карова кажа:
— М-му!
А каму?
I авечка,
Як пачула пра яечка, Забляяла:
— Ме-ме-ме!
Можа мне?
Гусак крыкнуў: — Ого-го!
Захацела ты чаго!
Тут якраз прыйшла Марынка, Невялічкая дзяўчынка: — Яйка курачка знясла!
I сабе яго ўзяла.
Мая лялька
Еўдакія Лось
Ляльцы хочацца катлеткі — Я катлетку ёй даю.
I зімою, і улетку Чаем я яе паю. Чышчу ляльцы чаравікі, Мыю белы фартушок, Бант завязваю вялікі,
Што як жоўты матылёк. Я вучу яе смяяцца, Маляваць і размаўляць, 3 мамай раніцай вітацца, 3 кошкай Муркай сябраваць.
Чаравікі
Сяржук Сокалаў-Воюш
Я зусім ужо вялікі I, узяўшы чаравікі, Пачынаю меркаваць, Як іх трэба абуваць.
Чаравікі — сябрукі, Толькі часам здарыцца: Адвярнуць насы ў бакі Так, нібыта сварацца.
Мы іх месцамі мяняем: Hoc да носу туліцца! Так і трэба! Абуваем Ды ідзём на вуліцу!
Дапамагу
Тадзіяна Кляшторная
На гародзе у бабулі Многа морквы і цыбулі, Памідораў, агуркоў, Часныку і буракоў.
Я на грады пабягу
I бабулі памагу: Моркву з рэпай прапалю, А пасля гуркі палью.
Доктар
Леанід Шырын
Мама ляльку Падлячыла, Ніткай ножку ёй Прышыла.
Маме я
Дапамагла:
Медсястрой пры ёй была.
Сядзіць мядзведзь на калодзе
3 народнага
Сядзіць мядзведзь на калодзе, Каптур вышывае, А сыны-медзведзяняткі Шоўкам падшываюць.
Стары заяц-работнічак На скрыпачцы грае, А лісіца, а хітрыца 3 куста выглядае.
А сарокі-белабокі Пусціліся ў скокі, А вароны, стары жоны, Пайіплі жыта жаці.
А зязюля, a зязюлька Жыта малаціла, А карова, а карова Жыта вынасіла.
Казёл меле, казёл меле, Каза падсыпае, А малыя казляняты У мяшок збіраюць.
Муха месіць, муха месіць, Камар ваду носіць, А малыя камарочкі У іх цеста просяць.
Дзіцячы сад
Канстанцыя Буйла
Нас усіх у сад дзіцячы Водзяць мамы.
Мы не плачам.
Я дык нават вельмі рад, Што іду ў дзіцячы сад.
Бычок
3 народнага
Ой, бычок мой, бысенька, Залатая лысінка, Бадучыя рогі, Тупучыя ногі.
Ты паціхеньку хадзі
I дзіцятка не будзі.
Пчолы
Тадзіяна Кляшторная
Сінія званочкі
Пчолы разбудзілі, Сонечнымі промнямі Тварыкі памылі.
На траве і кветках Росы дагараюць, Лётаюць тут пчолкі I нектар збіраюць.
Пчала
Артур Вольскі
Рана-раненька ггчала Пакідала вулей, Заспявала-загула, Каб усе пачулі: — Жу-жу-жу, Жу-жу-жу, Я без справы не сяджу, Жу-у!
Палячу я на лужок, Потым — на палетак.
I збяру духмяны сок Самых лепшых кветак. Жу-жу-жу, Жу-жу-жу, Я над кветкамі кружу, Жу-у!„
Козытка
Рыгор Барадулін
Бегла белая Козачка, Бегла берагам Козытка.
Рожкі-казытунчыкі, Ножкі-тапатунчыкі, Хвосцік-недаросцік — Замятунчык.
Нюх-чмых, Нюх-чмых, Козытка Блукае, Неслухмяных малых Дзетак шукае.
Хто за стол не ідзе, Спаць у час не хоча — Заказыча, Забадзе, Заласкоча!
Дзінь-дзілінь-баў
3 народнага Дзінь-дзілінь-баў! Саўка прапаў! Палажылі Саўку На белую лаўку. Лаўка трасецца, Саўка смяецца. Курачка сакоча, Савачка рагоча. Дзінь-дзілінь-баў! Саўка прапаў.
Гусі
Валянціна Коўтун
— Гусі, гусі...
— Га-га-га!
— Есці хочаце?
— Ага!
— Дык ляціце...
— Го-го-го!
Воўк зубаты за гарой.
— Гусі, гусі!
— Го-го-го...
— Вы не бойцеся яго!
Першай гуска паляцела, Потым — гусяняты.
I гусак падняўся смела. Следам — воўк зубаты! Скочыў хутка на дарогу, Толькі не злавіў нікога!
Конік
Мікола Чарняўскі
Мне прывезлі коніка, Коніка-куплёніка, 3 цёмнай грывай стрыгунка, 3 цёмнай грывай скакунка. Мяне конік панясе
Па мураўцы, па pace. Капыткамі загрукоча, Ручаінку пераскоча, Паімчыць, нібы віхор, За лужок, за сіні бор.
Вавёрка
Ларыса Геніюш
У лісічкі свая норка, I ў вавёркі ёсць каморка. Як у добрай гаспадыні, У вавёркі поўна ў скрыні: Жалуды, арэхі, шышкі — Намалюйце іх для кніжкі.
Верабей
Ларыса Геніюш
Верабейка:
- Ціў-ціў-ціў! Муху дзюбаю злавіў.
А таму, што быў ён добры, To з сябрамі падзяліў.
Елі муху ўсе са смакам. Шчабяталі:
— Дзякуй!
— Дзякуй!
Сняданне, абед і вячэра
Сяржук Сокалаў-Воюш
Калі сонца ўстане — Нам даюць сняданне.
Прабяжыць паўнеба — Нам абедаць трэба.
Пойдзе сонца спаці, Нам — вячэра ў хаце.
Гаспадыня
Тадзіяна Кляшторная
Пірагом з гарбатай* Мішку частавала, Сподачкі і шклянкі Са стала прыбрала, Вымыла талерку, Кубачак і лыжку I закалыхала Зморанага Мішку.
3 братам трэба сябраваць
Сяржук Сокалаў-Воюш
Вучыць мама, вучыць тата: — Нельга брату крыўдзіць брата, 3 братам трэба сябраваць, Брата трэба шанаваць.
Мышка
Алесь Бадак
Уцякала мышка Ад коціка, Пагубляла мышка Боцікі.
Ой, памерзлі ў бедненькай Ножкі,
Хворая ляжыць яна Ў ложку.
* Чай.
Дактары прыходзяць к ёй Часта.
Горкія даюць ёй Лякарствы.
Гладзіць мама Мышку-малышку: — Можа, пачытаць табе Кніжку?
He сумуй, мая ты Малютка.
Станеш ты здароваю Хутка.
Новыя куплю табе Боцікі.
Толькі ж сцеражыся ты Коціка!
Паўцякалі цацкі Тадзіяна Кляштпорная
Зноў без адпачынку Завіхаўся Федзя: Паламаў машынку, Разарваў мядзведзя, Паадкручваў вушы Шэранькаму зайку, Перамазаў тушшу Штонікі і майку.
3 гэтае прычыны Цацкі паўцякалі: Заяц да Яніны, А мядзведзь да Балі.
Як курачка пеўніка ратавала
Беларуская народная казка
< ■< Г ылі-былі курачка і пеўнік. Курачка яйкі ГТЭ несла, а пеўнік зярняткі здабываў, куО)А(ё>рачку частаваў. Выграбе з ямкі зярнятка і кліча курачку:
— Ко-ко-ко, Чубатка, знайшоў зярнятка!
Вось аднойчы выграб пеўнік вялікую бобінку. «Ну, — думае, — гэтага зярняці курачцы не праглынуць, з'ем хіба сам». Праглынуў — ды і падавіўся.
Паваліўся пеўнік, ногі задраў і не дыхае.
Падбегла да яго курачка:
— Што з табою, Петрусёк? Чаму ты ляжыш і не дыхаеш?
— Ой, — стогне пеўнік, — бобінкай падавіўся...
— Як жа цябе ратаваць, Петрусёк? — пытаецца курачка.
— Трэба, — шэпча пеўнік, — масла дастаць, горла змазаць.
— А дзе яго дастаць?
— У каровы.
Пабегла курачка да каровы:
— Карова, карова, дай масла!
— Нашто табе масла?
— Пеўнік ляжыць і не дыхае: бобінкай падавіўся...
— Добра, — кажа карова, — дам табе масла. Але схадзі спярша да касцоў, папрасі сена.
Прыйшла курачка да касцоў:
— Касцы, касцы, дайце сена!
— Нашто табе сена?
— Сена — карове. Карова дасць масла. Масла — пеўніку, бо пеўнік ляжыць і не дыхае: бобінкай падавіўся.
Касцы кажуць:
— Схадзі да пекара, папрасі пірагоў. Пірагі мы з'ямо, тады і сена накосім.
Прыйшла курачка да пекара:
— Пекар, пекар, дай пірагоў!
— Нашто табе пірагі?
— Пірагі — касцам. Касцы накосяць сена. Сена — карове. Карова дасць масла. Масла — пеўніку, бо пеўнік ляжыць і не дыхае: бобінкай падавіўся.
Пекар кажа:
— Збегай у лес, прынясі дроў, каб было на чым пірагі пячы.
КНІГІ ОНЛАЙН
