Чытанка для дзіцячага садка
Выдавец: Медзісонт
Памер: 372с.
Мінск 2008
Ад вяхоткі ашалелай Я памчаўся, покуль цэлы, А яна за мной, за мной Па Садовай, па Сянной. Я па вуліцы да саду, А яна за мною ззаду Усё імчыцца ды імчыцца I кусае, як ваўчыца.
Аж насустрач мой харошы, Мой любімы Кракадзіл. Ен з Татошам і Какошай Па прысадах тут хадзіў.
I вяхотку праглынуў — Нават вокам не міргнуў. А пасля як зараве на мяне, Як затупае нагамі на мяне: «Лепш вярніся ты дахаты, — кажа ён, — Ды памый свой твар мурзаты, — кажа ён, — Бо, калі я налячу, — кажа ён, — Дык, як муху, растапчу!» — кажа ён. Тут я куляю памчаўся дамоў, I прыбег я да ўмывальніка зноў. Мылам, мылам, Мылам, мылам
Мыліць твар я свой пачаў, Змыў і сажу, і чарніла, I, як снег, бялюткі стаў.
I штаны мае тым часам Скок у рукі мне адразу, А за імі піражок Кажа: «Зеш мяне, браток!» А за ім і бутэрброд: Прыляцеў — ды проста ў рот! Тут і кніжкі прыскакалі, I алоўкі у пенале Заспявалі ад душы: «Вось цяпер — чытай, пішы!» Сам вялікі Умывальнік, Найслаўнейшы Мыйдадзір, Умывальнікаў начальнік
I вяхотак камандзір, Навакол мяне танцуе, У шчаку мяне цалуе, На калені пасадзіў: «Вось цяпер цябе люблю я, Вось цяпер цябе хвалю я!
Бо нарэшце ты, мурзіла, Мыйдадзіру дагадзіў». Раніцою і увечар Трэба чыста мыцца нам, А мурзілам скажам гэтак: «Сорам вам!
Сорам вам!»
Няхай жыве мыла духмянае,
I ручнікі ільняныя,
I грэбні густыя, I шчоткі зубныя! Дык будзем жа мыцца, купацца, Плаваць, ныраць і куляцца У ночвах, балеі, у ванне, У лазні, ў рацэ, ў акіяне, — Усюды няхай пагалоска ідзе: — Вечная слава вадзе!
Мядзведзь
Данута Ычэль-Загнетава
Дзед Мядзведзь стаміўся троху — Лёг у мяккую бярлогу.
Смачна спалася яму, He ўставаў усю зіму.
Сукенка раскажа
Тадзіяна Кляштпорная
He расказвала Аленка, Ела суп ці ела каіпу. Леппі за ўсё яе сукенка Нам сама пра ўсё раскажа.
Раскідач
Рыгор Барадулін
А да Ланы — Хоць ты плач! — Часта ходзіць Раскідач.
Нежаданы Гэты госць Раскідае ўсё Як ёсць.
На падлозе Мішкі, кніжкі, На падлозе Міскі, лыжкі.
Небарачка-качка Крача.
Пад канапу Скача мячык.
I злятае Са стала Бедны певень Без крыла. Давядзецца Выгнаць з хаты Шкоднага Раскідача, Каб на радасць Мамы й таты Мчаўся ён Наўцекача.
Іграў я на дудцы
3 народнага
Іграў я на дудцы, Седзячы на будцы.
Ту-лю, ту-лю, ту-лю-лю, Ту-лю-лю!
Грае мая дудка, Пяе весялушка.
Ту-лю, ту-лю, ту-лю-лю, Ту-лю-лю!
Як зайграла дудка — Прыбег скакаць Юрка. Ту-лю, ту-лю, ту-лю-лю, Ту-лю-лю!
А за Юркам Янка, А за Янкам Танька.
Ту-лю, ту-лю, ту-лю-лю, Ту-лю-лю!
Дзед Мароз
Янка Журба
У вопратцы белай, Шырокай, даўгой, 3 вялікай пупіыстай Мятлой-барадой
Прыйшоў к нам здалёку Дзядуля Мароз, Завеі і холад 3 сабою прынёс.
У бель апранае Ён дрэвы, кусты, На рэчках, азёрах Будуе масты.
Сядзіць сыч на капе
3 народнага
Сядзіць сыч на капе, А сава на другой, Гой-гой-гой! на другой, Гой-гой-гой! на другой.
У савы сыч пытае: — Хто ў лесе гукае?
Гу-гу-гу! — гукае, Гу-гу-гу! — гукае.
— Дрывасекі мае Сякуць лес у мяне.
Чах-чах-чах! — у мяне, Чах-чах-чах! — у мяне.
I сякуць, і крычаць, Каб звяроў напужаць.
Пух-пух! — напужаць, Пух-пух! — напужаць.
Адмарозіў лапкі
Іван Муравейка
Коцік басаногі Па сняжку гуляў.
Адмарозіў лапкі I заплакаў: — Мяў...
Што за дзіва гэта?
Трэба бегчы ў дом: Снег такі халодны, А пячэ агнём...
Верабейка
3 народнага
Вось прыйшлі зімовы сцюжы, на дварэ замерзлі лужы.
Скача, скача верабей, ён склікае ўсіх дзяцей.
Да дзяцей ён просьбу мае і чырыкае, як знае: Ціў, ціў, ціў, ціў, ціў, ціў... Дайце зерня — я чуць жыў.
Есці многа мне не трэба: трохі зерня, трохі хлеба. Кіньце, дзеткі, на зямлю: я вам песеньку спяю: ціў, ціў, ціў, ціў, ціў, ціў я вам песеньку спяю.
Верабейчыкі
Сяргей Новік-Пяюн
На марознае акно Падаюць сняжынкі, Я збіраю са стала Хлеба акрушынкі.
Для крылатых пеюноў Снеданне рыхтую, Верабейчыкаў-сяброў Чым магу частую.
I спяваюць у вакне Шэрыя клубочкі, Пацяшаюць сэрца мне Ад рана да ночкі.
Каток — залаты лабок
Беларуская народная казка
ьіў дзед з бабай. Былі яны вельмі бедСГу ныя: ні насіць няма чаго, ні варыць. Вось <ЭХ(о>баба і кажа дзеду:
— Вазьмі, дзеду, тапарок, паедзь у лясок, ссячы дубок, завязі на рынак, прадай і купі гарчык мукі. Спячом хлеб.
Сабраўся дзед, паехаў у лясок, пачаў секчы дубок. Выскачыў з дуба каток — залаты лабок, залатое вушка, срэбранае вушка, залатая шарсцінка, срэбраная шарсцінка, залатая лапка, срэбраная лапка.
— Дзеду, дзеду, што табе трэба?
— Ды вось, каточак, мой галубочак, паслала мяне баба ссекчы дубок, завезці на рынак, прадаць і купіць гарчык мукі на хлеб.
— Едзь, дзед, дахаты: будзе ў вас мука!
Прыехаў дзед дахаты, ажно ў яго мукі поўныя засекі.
Спякла баба хлеб, сама наелася, дзеда накарміла і кажа яму:
— He шкодзіла б цяпер і заціркі наварыць. Ды солі няма. Вазьмі, дзеду, тапарок, паедзь у лясок, стукні ў дубок, ці не выскачыць каток — залаты лабок: папрасі ў яго солі.
Узяў дзед тапарок, паехаў у лясок, стук у дубок!.. Выскачыў каток — залаты лабок, залатое вушка, срэбранае вушка, залатая шарсцінка, срэбраная шарсцінка, залатая лапка, срэбраная лапка.
— Дзеду, дзеду, што табе трэба?
— Ды вось, каточак, мой галубочак: хлеб ёсць — солі няма!
— Едзь, дзед, дахаты: будзе соль!
Прыехаў дзед дахаты, ажно ў яго солі цэлая дзежка стаіць.
Наварыла баба заціркі, сама наелася, дзеда накарміла ды кажа яму:
— He шкодзіла б цяпер і капусты паспытаць. Вастры, дзеду, тапарок, едзь у лясок, стукні ў дубок, ці не выскачыць каток — залаты лабок: папрасі ў яго капусты.
Навастрыў дзед тапарок, паехаў у лясок, стук у дубок!.. Выскачыў каток — залаты лабок, залатое вушка, срэбранае вушка, залатая шарсцінка, срэбраная шарсцінка, залатая лапка, срэбраная лапка.
— Дзеду, дзеду, што табе трэба?
— Ды вось, каточак, мой галубочак: хлеб ёсць, соль ёсць — капусты няма!
— Едзь, дзед, дахаты: будзе капуста!
Прыехаў дзед дахаты, а ў яго капусты поўная кадушка!
— Ай, як добра! Вось каб цяпер яшчэ сальца... Мы б з табою капусты наварылі, сальцам закрасілі б. He палянуйся, дзеду: вазьмі тапарок, паедзь у лясок, стукні ў дубок, ці не выскачыць каток — залаты лабок: папрасі ў яго сальца.
Узяў дзед тапарок, паехаў у лясок, стук у дубок!.. Выскачыў каток — залаты лабок, залатое вушка, срэбранае вушка, залатая шарсцінка, срэбраная шарсцінка, залатая лапка, срэбраная лапка.
— Дзеду, дзеду, што табе трэба?
— Ды вось, каточак, мой галубочак: просіць баба яшчэ сальца да капусты.
— Добра, дзед, едзь дахаты: будзе сала.
Прыязджае дзед дахаты, а ў яго сала цэлы кубелец! Рады дзед, рада баба. Сталі яны жыць ды пажываць, дзецям казкі казаць.
I цяпер жывуць, хлеб жуюць, капустаю з салам закусваюць.
Вось вам казка, а мне абаранкаў вязка.
Два вераб'і
Аляксандра Смоліч
Два вераб'і знайшлі на гумнішчы каласок дый пачалі за яго біцца. Доўга яны біліся, аж пакуль певень не ўгледзеў каласок, ухапіў яго дый панёс.
Храбры певень
Якуб Колас
Па надворку певень ходзіць, За сабою куры водзіць
I крычыць: — Сюды! Сюды!
Як кіўне ён галавою, Сыплюць куры чарадою — Як адна бягуць туды.
А калі хто кур пужае, Певень грозна загукае: — Хто такі там? Хто такі?
Куркі
Артур Вольскі
— Куркі!
Куркі!
— Ко-ка?
— Ко-ка?
— He хадзіце ў лес далёка. Бо жыве у лесе ліс, шмат ён курачак загрыз. А загінуць куркі ўсе, хто яечкі нам знясе?
Кажуць куркі: — Ко-ка!
— Ко-ка!
He адыдземся далёка, калі ўранку на падворку круп насыплеце нам горку.
Нашы сябры
Станіслаў Шушкевіч
Снегіры, сінічкі! Сыплю вам пшанічкі, Крупак, крошак хлеба. Вам жа мала трэба! Ешце, любыя сябры! He ляціце у бары, А жывіце у двары Да вясновае пары.
Вось для вас кармушкі, Птушкі-шчабятушкі, Нашы весялупікі!
Клубочак
Павел Марціновіч
Ну і дзіўны гэты вожык — He відаць ягоных ножак. He відаць ягоных вочак — Ну, не вожык, А клубочак.
Ды клубочак дужа колкі, Бо тырчаць з яго іголкі. I не выцягнеш іголку: Воўк цягнуў яе Без толку, He пашыў сабе Абноў, Толькі лапу Пакалоў.
На шашы
Рыгор Барадулін Штохвіліны на шашы Шумна, як на кірмашы: Шоргат, Шорах, Шум птушыны.
За машынаю машына. Нешта шэпча Шына шыне.
Верабейка
Станіслаў Шушкевіч
Верабейка ўвесь дрыжыць: — Як тут жыць? Як пражыць?
Набліжаецца зіма — Цёплай вопраткі няма. Чык-чырык! Чык-чырык! Я ад холаду адвык.
I азяб я, і прамок, Слаба грэе мой пушок. Вецер. Холад. Дождж імжыць... Як тут жыць? Як пражыць? Чык-чырык! Чык-чырык!
Я ад холаду адвык.
Скакалка
Рыгор Барадулін
А на золку За бугром Праз вясёлку Скача гром.
Скача, Скача
Без аглядкі,
Толькі над палянкамі Бліскаюць вясёла пяткі Зыркімі маланкамі.
Раз-два,
Раз-два, Долу хіліцца трава. Раз-два-тры, Раз-два-тры, Усміхаюцца бары. Раз-два, Тры-чатыры,
Светла ўсёй нябеснай шыры. Раз-два,
Тры-чатыры, Пяць —
Гром пайшоў За мора спаць.
Як дзялілі мядзведзя
Самуіл Маршак
Шмат цацак ёсць у нашым садзе: Машыны, лялькі і звяры.
У добрым ладзе ў круг пасядзем, Гуляем разам, як сябры.
Каму што трэба — цацкі ў шафе, Для ўсіх адчынена яна.
Бяры ваўка, лісу, жырафу,
Бяры канструктар і слана.
Сказаў аднойчы ўпарты Федзя: «Нікому Мішку я не дам!» Мы сталі з ім дзяліць мядзведзя I падзялілі напалам.
I кожны ўзяў сваю палову, Але гуляць ніхто не мог. У Федзі — Мішка безгаловы, А у мяне — без задніх ног.
Дзяўчынка-равушка
Агнія Барто
Хто завыў?
Хто зароў?
Ці не чарада кароў?
He цялушка Пяструшка?
Гэта — Ганя-равушка.
Плача, заліваецца, Сукенкай уціраецца... У-у-у-у-у-у-у!
Выйшла мама з Ганяй у сад — Ганя просіцца назад: — He хачу я ў сад ісці!
Ой, пусці!
Пусці! Пусці!
А як толькі Ганя ў дом — Слёзы з вочак ручайком: — О-о-о-о-о!
He хачу.
Пусці назад.
Рвецца зноў яна у сад.
Малака далі у кубку —
Ганя ўжо скрывіла губку: — Ён вялікі!
Дайце ў тым! He, не ў гэтым! У маім!
У-у-у-у-у!
Далі плаксе у другім — Раскрычалася зусім: — He хачу і ў гэтым! He! Дайце лепей з тога мне! Э-э-э-э-э!
Палажылі Ганю спаць.
Ганя плача — хоча ўстаць. — Дай сукенку!
Ой, дай, дай!
Хоць ты з хаты
Уцякай.
Ай!
Як на сход, народ плыве: Хоча ведаць, хто раве, Хто ўвесь час тут гшача? Што ўсё гэта значыць? Бачаць — дзеўчынка стаіць, Немым голасам крычыць, А ў яе ад горкіх слёз
Усё распухла — Твар і нос.
— О-о-о-о-о-о!
У-у-у-у-у-у!
Ой, не плач, Ганюшачка, Дзяўчынка-равушачка, Дзяўчынка-равёлачка, Хліпалка-сапёлачка!
КНІГІ ОНЛАЙН
