КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Мы — няўдзячныя. Мы ня любім ля- ноту якраз за тое, што яна любіць нас. ПРЭТЭНЗІЯ Прэтэнзія не ўпрыгожвае. Але дапа- магае. Прэтэнзія бывае ня толькі прычынаю посьпеху, але й яго вынікам. У другім выпадку яе добра відаць на твары. Адукаванасьць бывае формай прэтэнзіі небагатых людзей. Арыстакратаў мала. Прэтэндэнтаў больш. Некаторыя з нас не разумеюць, што ўпэўненыя не ў сабе, а ў сваёй прэтэнзіі. Як сьмешна глядзець на такога, з высока ўзьнятай галавой... Людзі, якія кажуць, што ня маюць аўтарытэтаў, — памыляюцца. Яны самі для сябе — найвялікшы аўтарытэт. Прэтэнзія часта не разумее, што робіць сябе недаступнаю менавіта для таго, каго (ці чаго) яна хоча. Людзям з прэтэнзіяй трэба не забы- вацца, што яна хоць і важная, але не га- лоўная. Галоўная ўсё ж — праца. У прэтэнзіі — свае праблемы. Бо заш- мат хоча ня толькі ад навакольных, але і ад сябе. Па сутнасьці, саромеецца той, хто мае прэтэнзію. Бо хто яе ня мае, таму й не залежыць на чужой апініі. Прэтэнзія стварае сваім адэптам праб- лемы, самая вялікая зь якіх — патрэба адпавядаць ёй. Прэтэнзія прэтэнзію знаходзіць. Дзьве прэтэнзіі сябруюць зьнешне, a ўнутрана — пераўзыходзяць адна адну. Некаторыя сваю прэтэнзію неасьця- рожна перадаюць і сваім дзецям. Гэта кепска нават тады, калі дзеці маюць для яе падставы. He апошнія людзі ў правінцыі — пер- шыя ахвяры прэтэнзіі. Прычына прэтэнзіі — дурнота. ЗАЙЗДРАСЬЦЬ Агледзьцеся вакол, і вы заўсёды ўба- чыце вочы, якія глядзяць не на вас, а на тое, што вы маеце. Зайздрасьць — зьява нярэдкая. Шмат што можа быць прадметам зайздрасьці, і шмат для каго. Але лепшыя з нас, зайз- дросьцячы, хочуць мець такую ж рэч, горшыя — тую ж. У прынцыпе, зайздрасьць — станоў- чая якасьць. Яна — усяго толькі адна з матывацыяў нашых паводзінаў і ўчынкаў; жаданьне мець тое, што мае іншы. А тое, што яна часта прыводзіць да адмоўных вынікаў, не яе, а наша бяда. Каханьне, напрыклад, — бясспрэчна добрая рэч — часам таксама прыводзіць чалавека да благіх вынікаў. Справа ў нашай мараль- насьці. • • • Удалым людзям лёс часта пасылае зай- здрасьць, з-за чаго яны ня могуць да- цаніць сваю ўдаласьць. Часам тое, што прыходзіць да нас зь лёгкасьцю, натуральна і без асаблівых намаганьняў, зьяўляецца прадметам шматгадовае пажадлівае жарсьці нейка- га нашага знаёмца. Таму наіўна зьдзіўляц- ца, што нашае права валодаць нечым ня ўсе прызнаюць, а некаторыя яшчэ й спра- буюць яго адабраць... • • • Слухай тон і інтанацыю сваіх зайздросьнікаў. Гэта шмат скажа аб тва- ёй будучыні. Нават той, хто ўважае сябе самым няшчасным небаракам, мусіў бы ведаць, што побач нехта заўсёды знойдзе падста- ву яму пазайздросьціць. Калі вы думаеце, што ніколі нічога нікому не зрабілі кепскага — вы памы- ляецеся. Побач заўсёды ёсьць той, каму вы шкодзіце. Няважна, чым. Ці то сваёй працай, ці то колерам чаравікаў, ці то абліччам жонкі. Нечым. Вельмі часта прычынаю нашых праб- лем ёсьць адсутнасьць пачуцьця небясь- пекі ў размовах. Памятайце пра ўсё ня- добразычлівае і зайздроснае вакол. Калі важны для вас чалавек нечакана зьмяніў свае адносіны да вашай пэрсоны, пашукайце сярод ягонага атачэньня не- кага не зацікаўленага ў вас. Некаторыя сярод нас маюць ад нара- джэньня дабрыню і набытую зайзд- расьць. Яны кідаюцца дапамагаць нека- му, а дапамогшы — тут жа пачынаюць яму зайздросьціць. Зайздросныя звычайна шмат маюць. Хто ня мае нічога — не зайздросьціць. Яму няма з чым параўноўваць. Простыя людзі бываюць прымітыў- нымі ў сваіх поглядах, густах, звычаях. Затое так званыя інтэлектуалы — вельмі часта прымітыўныя ў сваёй зайздрасьці і пысе. Да чужых жанчын чапляюцца зай- здросныя мужчыны. • • • Зайздрасьць сэксу сябра — распаўсю- джаны тып зайздрасьці сярод мужчынс- кае часткі грамадзтва. I непрыязнасьць, і варажнеча, і на- огул, увесь спэктар адмоўных людзкіх пачуцьцяў — часьцей за ўсё праявы толькі аднаго зь іх — зайздрасьці. Асабліва зайздросныя здольныя асаб- ліва доўга памятаць крыўду. Перш чым дзяліцца радасьцю, паду- майце аб зайздрасьці. УДЗЯЧНАСЬЦЬ I НЯЎДЗЯЧНАСЬЦЬ Рэальная падзяка рэдка дасягае паме- раў чаканае. Людзі да такой ступені няўдзячныя, што часта пачынаюць хваліцца сваімі дасягненьнямі нават перад тымі, каму яны імі й абавязаныя. • • • Няўдзячнасьць тым больш прыкрая, чым больш вы зрабілі для няўдзячнага. I тым больш верагодная. Кажучы "дзякуй”, мы не заўсёды дзя- куем... Удзячнасьць — пераменлівая і загад- кавая. Вартаму яе — ня дзячаць, і вельмі часта дзячаць таму, хто падзякі не заслу- жыў. Няўдзячнасьць бывае сьвядомая і несьвядомая. Брыдка, калі сьвядомую няўдзячнасьць маскіруюць пад несьвя- домую. Такіх выдаюць вочы. Няўдзячнасьць — заўсёды неадплата, як і неадплата, вельмі часта, — няўдзяч- насьць. На недахоп падзякі скардзяцца тыя, хто не разумее, што ўдзячнасьці сярод людзей значна меней, чым яе патрэбна. Ад дэфіцыту крыві паміраюць, а ад дэфіцыту падзякі — не. Дзякуючы за нешта людзям, не рабі выгляд, што ты ім абавязаны. Яны мо- гуць неадэкватна ацаніць сваю паслугу. Няўдзячнасьць уласьцівая вельмі дур- ным і вельмі разумным. Няўдзячныя не разумеюць, што доўга выкарыстоўваць людзей без падзякі нельга. Сярод неаддзячаных можа знайсь- ціся той, хто адпомсьціць за незаплату. • • • Прыстойны адкажа на няўдзячнасьць з пачуцьцём меры. Той жа, хто мае яшчэ і веру, падзякі не чакае. • • • Шмат хто моцна зьдзівіўся б, калі б зразумеў, што ў няўдзячнасьці да сябе вінаваты сам. • • • Бывае, чалавеку важна зразумець, што ягоная парада будзе выкарыстаная без падзякі, і не даваць яе. НЕДАСКАНАЛАСЬЦЬ • • • Горка бывае пераканацца ў недаска- наласьці і прымітыўнасьці людзей на прыкладзе ўласных бліжніх... Але яшчэ горай бывае пераканацца ў гэтым на прыкладзе самога сябе. Ведаючы, што мы кепскія, мы ўсё роў- на крыўдзімся, калі аб гэтым кажуць іншыя. • • • Якую думку мы часьцей за ўсё гонім ад сябе? Тую, якая нагадвае, што мы гор- шыя, чым сябе пераконваем. Чым больш маем — тым болып здаец- ца, што маем менш. Ці ёсьць тое, што нельга зьлічыць? Ёсьць. Нашыя хібы й заганы. • • • Формула працы: рэдка які кіраўнік ут- рымаецца ад спакусы абвесьціць вашыя да- сягненьні сваімі, а свае памылкі — вашымі. • • • 3 прыказаньнем ”Не пажадай чужое жонкі" згодны нават ня той, у каго ёсьць жонка, але той, хто бачыць, што яго жон- ку жадаюць. А выконваць гэтае прыка- заньне ахвочых яшчэ менш... Якія там маральныя "забабоны"! Не- каторых з нас можа спыніць толькі паг- роза ўласнаму здароўю. Зрэшты, і такіх ня вельмі шмат. Балюча бачыць чалавечую недаска- наласьць і быць сьведкам чалавечае сла- басьці — выніку гэтай недасканаласьці. • • • Нашая разгубленасьць пры першай сустрэчы з чалавечай подласьцю сьвед- чыць аб закладзеным у нас імкненьні да дасканаласьці. • • • Той, хто не прызнае свае хібы перад іншымі, звычайна не прызнаецца ў іх і сабе. Таму шанцаў выправіцца ў яго прак- тычна няма. Мы значна часьцей мяняем сваю дум- ку, чым усьведамляем гэта. I яшчэ ра- дзей — прызнаем яе зьмену. • • • Каб змагчы дурную звычку, аднаму хапае сказаць сабе "Годзе!", а другому ня хопіць і дашчэнту патаптаць сваю год- насьць, задавальняючы тую звычку. Але змагчы могуць абодва. Адзін адразу, другі — урэшце. МАНА Мана існуе не таму, што людзі хочуць хлусіць. Яна існуе таму, што людзі хо- чуць яе чуць. • • • Нават самыя сумленныя дзеля аднаго чалавека здольныя схлусіць. Дзеля сябе. Мы хлусілі б значна менш, калі б ве- далі, колькі людзей нас разумеюць. Стыль некаторых — мана. Той, хто падманвае іншых, ня можа не падманваць і сябе. Самападман — бацька падману. Як часта той-сёй з нас, спрабуючы да- весьці, што ён "чэсны", робіць гэта з да- памогай хлусьні. Шчырасьць — ня толькі прыкмета добрых людзей. Мярзоцьце таксама бы- вае шчырым. Схлусіўшы блізкаму чалавеку, мы не прызнаемся пасьля ў гэтым ня толькі таму, што ня хочам яго засмучаць, але й таму, што пакідаем сабе магчымасьць схлусіць яшчэ раз. КРЫВАДУШНАСЬЦЬ Сярод шматлікіх усьмешак, якія вам давядзецца ўбачыць у жыцьці, вельмі няшмат будзе шчырых. Крывадушнасьць — заўсёды ўсьмеш- лівая. Менавіта за самай шырокай усьмеш- кай хаваецца вузкае розумам. Падхалім, цябе любіць чалавек. Але не захапляйся. Бо ўзьнясеш яго гэтак высока, што ён адтуль цябе ня ўбачыць. 3 усіх сродкаў у арсэнале падхалімства лісьлівасьць найбольш цяжка замас- каваць на твары. Хацеў быў падказаць лісьліўцам, як гэта зрабіць, а пасьля па- думаў — нашто? Жывуць жа яны добра і не хаваючыся. Гэй-гэй! Чалавеча! Маеш жа дыбачкі і кукішкі. Што ж ты адразу на пузе папоўз? • • • Калі цябе хваляць ці моцна дзякуюць, не самападманвайся. Твая асалода можа быць усяго толькі вынікам добрага вы- хаваньня суразмоўцы. Сьляпымі і дурнымі відушчых і разум- ных робіць падхалімства. He сьпяшайся судзіць таго, хто трапіў у залежнасьць ад падхаліма. Прыйдзе яшчэ і твой чарод. Мала які розум можа процістаяць лісьлівасьці. Улешчаны розум — зьменшаны розум. Падхалім павінен ведаць, што чыёсьці ўлешчанае самалюбства не гарантуе яму сталага посьпеху. Заўсёды можа знайсь- ціся нехта больш лісьлівы і знаходлівы. Да таго ж, той, хто любіць лісьлівасьць, не абавязкова шануе лісьліўцаў. Які бедны сёй-той! Калі б ведаў ён, як мы яго разумеем... Можна па-рознаму ставіцца да лісьліўцаў, але нельга не прызнаць, што лісьлівасьць амаль заўсёды дасягае мэты. Некаторыя з нас больш даражаць не сваімі знаёмцамі, але сваімі знаёмствамі зь імі. Ня ўсе, хто ўмее нахіляцца, робяць гэта своечасова. ПАДСТУПНАСЬЦЬ I ПОДЛАСЬЦЬ Правільна робяць тыя, хто ўсіх вакол сябе ўважае за дурняў, бо рэдка каго з нас такім не ўдаецца абдурыць. Нармальнага чалавека падступнасьць шакуе і першы і дзясяты раз. Прайдзісьветам кепска жылося б, калі б не было шчырых і сумленных людзей. Калі гутарыш з новым знаёмцам, а ён менш гаворыць, а болей маўчыць ды слу- хае, не сьпяшайся ацэньваць яго як зася- роджанага, глыбокадумнага інтэлектуала. Магчыма, у гэты момант ён разважае над тым, як цябе лацьвей ашукаць... Людзі, у якіх "бегаюць вочкі", у часе таго "беганьня" ліхаманкава абдумваюць, як лепш датрымаць свой інтарэс і, адна- часова, схаваць гэта ад суразмоўцы.