КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Пераклад з англійскай мовы Ю. Гаўрука Мастак Б. Забораў A С 0 Б Ы К л а ў д з і й — кароль Дацкі. Гамлет — сын ранейшага і пляменнік пяііерашпша караля. Фарцінбрас — прынц Нарвежскі. П а л о н і й — міністр двара. Г а р а ц ы о — друг Гамлета. Л а э р т — сын Палонія. В а л ь u і м а п д К а р н е л і й Р а з е н к р а п ц Г і л ь д э н с т э р н 0 з р ы к II р ы д в о р н ы. С в яшчрн н ік. М а р ц э л Б е р н а р д a Франсіска — салдат. Ррйнальда — слуга Палонія. А к ц ё р ы. Два 6 л а з н ьі м а г і л ь ш ч ы к і, К а п і т а н. А п г л і й с к і я п а с л ы. прыдворныя. афіцэры. Гертруда — каралева Дацкая, маці Гамлета. А ф е л і я — дачка Палонія. В я л ь м о ж ы, д а м ы, а ф і ц э р ы, с а л д а т ы, м а т р о с ы, п а с л а н ц ы і с л у г і. Здань 6 а ц ь к і Гамлета. Месца дреі — Эльсінор. СЦЭНА I Эльсінор. Пляцоўка перад замкам. Ф р а н с і с к а на варце. Уваходзіць Б е р н а р д а. Б е р н а р д a Хто тут? Ф р а н с і с к a Адказвай першы; стой і адзавіся. Бернарда Няхай жыве кароль! Франсіска Бернарда? Бернарда Ён. Ф р а н с і с к a Вы трапілі у самую пару. Бернарда Прабіла поўнач. Спаць ідзі, Франсіска. Франсіска Удзячны за дазвол. Сабачы холад, I нездаровіцца. Бернарда Усё спакойна? Франсіска I мыш не перабегла. Бернарда Ну, дабранач; Сустррнуцца Гарацыо і Марцэл, Скажы ім, каб ішлі хутчрй на варту. Уваходзяць Гарацыо і М а р ц э л. Франсіска Ідуць. Яны, здаецца. Стой! Хто там? Г a р а ц ы о Сыны айчыны. М а р ц э л Дацкія васалы, Ю Франсіска Дабранач вам усім. М а р ц р л Бывай, служака. Хто заступіў? Франсіска Бернарда заступіў. Дабранач. Выходзіць. М а р ц э л Грй, Бернарда! Бернарда Што, прыйпіоў Гарацыо? 1’ а р а ц ы о Адной нагою тут. Бернарда Здароў, Гарацыо! ЗдаР°Ў> Марцрл! Г а р а ц ы о Ну што, ізноў з’яўляўся гэты самы? Бернарда He, не было. М а р ц э л Гарацыо гаворыць, Што грта выдумка. He верыць ён, Што два разы такі нам выпаў страх. Вось я і запрасіў яго к нам нанач, Каб ён пераканаўся. Калі зноў Пакажацца жахлівы гэты прывід, Хай паглядзіць і сам з ім пагаворыць. Г а р а ц ы о Ну, глупства! He пакажацца. Б е р н а р д a Прысядзем, I будзем твае вушы штурмаваць, Бо ты глухі да нашага расказа. Дык вось, дзве ночы ўзапар... Г а р а ц ы о Добра, еядзем, Паслухаем, што нам Бернарда скажа. Бернарда У тую ноч, калі вунь тая зорка, Каторая ад полюса на захад, Нябесным шляхам адышла туды, Дзе зараз свеціцца, Марцрл і я, Як толькі празваніла — раз!.. М а р ц э л Маўчы! Глядзі, ён рноў ідзе сюды! Уваходзіць з д а н ь, Бврнарда Якраз такі, як паш кароль-нябожчык. М а р ц э л Гарацыо, ты — вучоны, гавары. Бернарда Якраз як наш кароль. Заўваж, Гарацыо. Г а р а ц ы о Падобен вельмі. Дзіўна мне і страшна. Бернарда Ён слоў чакае. М а р ц э л Гавары, Гарацыо. Г а р а п ы о Хто ты, што заўладаў парою гртай I постаццю прыгожа-ваяўнічай Старога караля краіны дацкай? Я небам заклінаю, гавары. М а р ц э л Пакрыўдзіўся. Бернарда Глядзі, пайшоў назад. Г а р а ц ы о Стой, гавары, я небам заклінаю. 3 д а н ь выходзіпь. М а р ц э л Пайшоў і не адказвае нічога. Бернарда Ну як, Гарацыо? Збялеў, дрыжыш? Што — выдумка, ці, можа, трошкі болей Як думаеш? Г а р а ц ы о Ніколі б не паверыў, Калі б не бачыў сам на свае вочы. М а р ц э л Жывы кароль-нябожчык. Г а р а ц ы о Акурат; Такія ж самыя на ім даспехі, Як і ў той дзень, калі ён біў Нарвежца, I так жа бровы хмурыць, як тады, Калі ён вывернуў з саней Паляка. Так, дзіўна! М а р ц э л Вось гртак два разы ў глухую ноч Праходзіў ён, узброены, паўз варту. Г а р а ц ы о Дакладна растлумачыць не магу, Але, наогул, думаю, што будзе Вялікая ў дзяржаве перамена. М а р ц э л Давайце сядзем. Ці не скажа хто, Нашто такая пільнасць? Кожну ноч Пакутуюць падданыя на варце, I кожны дзень ліюць гарматы з медзі, Купляюць узбраенне за мяжой, А карабельнікаў нагналі колькі! — Працуюць так: ні свята ім, ні будняў. Што мае быць? Такая ўсюды спешка,— I дзень і ноч людскім абліты потам. Ну, хто адкажа мпе? Г а р а ц ы о Я адкажу; Такое чуў я: наш кароль-нябожчык, Той самы, што нам толькі што з’яўляўся, Быў, як вядома, выклікан на бойку Нарвежскім задавакам Фарцінбрасам; I наш адважны Гамлет (за адвагу Яго шануе ўся наша краіна) У бойцы Фарцінбраса закалоў; А мелася умова пры пячаці, Пацверджаная гербам і законам, Што, калі ён памрр, яго зямля У спадчыну да Гамлета пяройдзе; Таксама і сваёй зямлі часціну Кароль наш залажыў для Фарцінбраса, Калі б адолеў той. Паводле ўмовы Зямлю ўзяў Гамлет. Але ж, тррба ведаць, Малодшы Фарцінбрас, запалу поўны, Навербаваў гуляшчых малайцоў За голы харч, абы была прыгода (Дзяржаве нашай добра ўсё вядома), I пачынаць збіраецца вайну, Каб адхапіць ад нас зямліцу тую, р якою прагарэў ягоны бацька. I грта ёсць галоўная прычына Усіх турбот і варты надзвычайнай, Аснова ўсіх асноў: і спешкі гртай, I ўсёй трывогі ў нашым каралеўстве. Б е р н а р д a Я думаю, што так яно і будзе; Напрўна, грта жудасная здань He без прычыны ходзіць каля замка. Кароль-нябожчык нам прарочыць войны. Г а р а ц ы о Начны матыль, каб затлуміць нам розум. У добрыя шчаслівыя дні Рыма, Незадаўга да Црзаравай смерці, Раскрыліся магілы, паўставалі I сталі выць на плошчах мерцвякі, З’явіліся хвастатыя каметы, Закапала крывавая раса, Счарнела сонца, і вільготны месяц, Нептунавай дзяржавы уладар, Зацьміўся, як перад сканчэннем свету. Бяда ідзе. Жахлівыя прыметы, Як пасланцы, што абганяюць лёс I папярэджваюць аб небяспецы, Нам яўлены і небам і зямлёй. 3 Д а н ь вяртаецца. Цішэй! Глядзіце! Вось ізноў ён тут. Хай губіць, затрымаю. Стой, наява! Калі ты маеш мову, маеш голас,— Адказвай мне! Калі учынак ёсць такі, што можа Табе палёгку даць, а мне збавенне,— Адказвай мне! Калі табе вядомы лёс краіны, I ёсць магчымасць адхіліць няшчасце,— Адказвай! А можа, пры жыцці хаваў ты скарбы, Няпраўдаю здабытыя, бо, кажуць, Душа тады блукае. Гавары! Спявае певень. Стой! Гавары! Спыні яго, Марцрл. М а р ц э л Хіба яго ударыць алебардай? Г а р а ц ы о Дай так, каб стаў. Бернарда Ён тут! Г а р а ц ы о Ён тут. 3 д а н ь выходзіць. М а р ц э л Пайшоў; Абразілі. Ён гртакі паважны, А мы напалі, нарабілі гвалту. Ці біць паветра, ці яго — ўсё роўна; Удары нашыя — дарэмны здзек. Бернарда Ён гаварыў бы, але крыкнуў певень. Г a р a ц ы о I ён затросся, нібы той злачынец Пры страшным поклічы. Я чуў, што певень, Трубач світання, будзіць бога дня Сваёю звонкай, галасістай песняй; I ўсякая блукаючая здань, Што у вадзе, ў агні, ў зямлі, ў паветры, Пры гртым напамінку уцякае, I грта праўда: вось вам яўны доказ. М а р ц э л Як певень заспяваў, ён знік адразу. Гавораць людзі, што ў калядны вечар, Пад самае Хрыстова нараджрнне, Пявун світання проста не сціхае; Тады і здань сядзіць, ані кранецца, I ноч здаровая, і добрыя планеты, He ловіць фея, ведзьма не чаруе,— Такі святы, такі выдатны час. Г а р а ц ы о Я грта чуў, даю часткова веры. А вось і золак у плашчы пурпурным Выходзіць на расістыя узвышшы. Пакінем варту, і, мяркую так, Патррбна, каб прынц Гамлет знаў аб тым, ІІІто бачылі мы ўночы; прысягаю, Што гэты дух нямы з ім загаворыпь. Ці згодны вы ўсё расказаць яму, Як раяць пам любоў і абавязак? М а р ц э л Так, так, прашу. Ідзіце ўсе за мною, Я ведаю, дзе ён бывае ўранні. Выходзяць. СЦЭНА II Парадны пакой у замку. Трубы. Уваходзяць к а' р о л ь, каралева, Гамлет, П а л о н і й, Л а э р т, В а л ь ц і м а н д, Карнелій, вяльможы і світа. К а р о л ь Хаця нябожчык Гамлет, любы брат наш, Пакінуў нас нядаўна, і нам след Яшчр трымаць у сэрцы нашым смутак, Аплакваць прах яго ўсім каралеўствам, Аднак наш розум перамог прыроду; У мудрым горы спалучылі мы I памяць брата і свае патррбы: Мы нашую сястру і каралеву, Наследніцу дзяржавы ваяўнічай, У радасці, разбаўленай маркотай, I смех і слёзы сумясціўшы разам. Хаўтуры і вяселле аб’яднаўшы, Каб пораўну было таго й таго, Узялі за жонку. He хацелі ў гртым Пярэчыць вашай мудрасці, якая Дапамагала нам у справе нашай. За ўсё падзяка наша. А цяпер: Як вам вядома, Фарцінбрас малодшы, He уважаючы на нашу годнасць Альбо мяркуючы, што калі нас Пакінуў любы брат наш, дык ужо У дзяржаве нашай і няма парадку, Кіруемы карысным летуценнем, Адважыўся лістамі нас трывожыць 3 хадайніцтвам звароту ўсіх зямель, Законна страчаных ягоным бацькам I нам прыдбаных нашым любым братам. Вось грта пра яго. Цяпер пра нас I пра нараду нашу. Справа ў тым, Што намі ўжо учынена пасланне Нарвежцу, Фарцінбрасаваму дзядзьку: Ён ледзь жывы, наўрад ці ён дачуўся Аб замыслах пляменніка; мы пішам, Каб ён суняў яго далейшы наступ I абіранне дзядзькавых васалаў Падаткамі, вярбоўкай войск ды іншым; I даручаем мы табе, Карнелій, I Вальціманду перадаць прывет наш Старому каралю Нарвежцу; мы Абмежавалі вашую уладу Дакладна пунктамі ў паслапні нашьш. Дык едзьце ў добры час. Да пабачэння. Спяшайцеся явіць сваю услужнасць. К а р н е л і й і Вальціманд Ва ўсім гатовы праявіць услужнасць. К а р о л ь He сумняваемся. Да пабачрння. Вальціманд і Карнелій выходзяць. А ты, Ларрт, з навінамі якімі? Ты нас прасіць хацеў, якая просьба? Разумнае хадайніцтва Ларрта Паслухаем. Чаго б ты ні жадаў, Тваё жаданне стррне нашу ласку,— I сррца галаве радней не будзе, He будуць рукі паслухмяней вуснам, Як дацкі трон Ларртаваму бацьку. Чаго жадаеш? Л а э р т Грозны мой кароль, Дазвольце мне у Францыю вярнуцца. Па добрай волі я сюды прыехаў На вашу каранацыю і я Свой абавязак выканаў, і вось Mae жаданні зноў назад імкнуцца У Францыю, калі на тое ласка. Кароль А бацька даў дазвол? Скажы, Палоній. II а л о н і й 0 мой кароль, ён вырваў мой дазвол Упартым намаганнем, і, нарэшце, Я адпусціў, хаця і неахвотна. Калі дазволіце, няхай ён едзе. К а р о л ь Ну што ж, Лаэрт, выкарыстоўвай час: Твая пара — лаві, лаві уцехі. А ты, сваяк мой Гамлет, любы сыне? Г а м л е т (убок) Сваяк, але не сын. К а р о л ь 0 любы сыне, Ты ўсё яшчр, як хмара ў небе нашым. Г а м л е т Няпраўда, сонца свеціць,— люба, сіне. Каралева Мой мілы Гамлет, скінь свой чорны колер, Са шчырасцю зірні на караля.