Гарэзлівы пацалунак
Кніга другая
Ева Вайтоўская
Выдавец: Янушкевіч
Памер: 467с.
Мінск 2023
— Такі маленькі, а ўжо сакратарка ? ;)
— Зараз не да жартачак. Ты ведаеш, хто такі Рустэм Касімаў?
— Ужо гуглю. Ого!
335
РАЗДЗЕЛ II
— Ага.
— Чорт, гэта залаты мяшок проста.
— А я пра што. Таму і кажу, да банкруцтва можа не дайсці. Калі малыш запрашае такога інвестара, гаворка пра вялікае ўліванне, якое ўратуе кампанію. Але гэта значыць некалькі рэчаў.
— Ну?
—Для нас — будуць скарачэнні. Каб выкараскацца, начальству трэба мінімізаваць выдаткі: замарозіць нетэрміновыя праекты, звольніць большасць дэваў і рэзка змяніць прадукт. У каўчэг трапяць далёка неўсе.
—Каўчэг?
— Пагуглі. Калі будуць скарачэнні, пачнуць скідваць баласт, мы з табой вылецім першыя.
—Гэтачаму?
— Мы ж жанчыны!
— Вось! Вы нарэшце прызналі, што ў IT існуе гендарная дыскрымінацыя!
— Ну якая ж гэта дыскрымінацыя ? Проста так было заўсёды, што жанчын, калі праца грашовая, першых скарачаюць. У нас жа цяжарнасці, бальнічныя дзяцей і выплаты там розныя за гэта. Дзе ж тут несправядлівасць? Начальству трэба дбаць пра сваё... Але мне кроў з носу трэба застацца ў СС. Мяне нікуды болый не возьмуць у такім веку. Я апоійнім часам не расла, не развівалася... Я б сябе сама першай звольніла.
—Алена, вы што! Вы тут самая крутая наогул. Я б марыла аднойчы працавацьу праекце, каторы вы ўзначаліце.
— Дык маеш шанец. Трэба ўсяго нічога. Дай мне доступ да камер у перамоўнай а шостай вечара. Ты ж ім інтэрнэтканферэнцыі сёлета наладжвала?
— Шпегаваць за кіраўніцтвам? Абажаю :/
— Але гэта выключна для нашага дабра.
336
Ш А Б A Н Ы
— Гэта праўда важна. Нам трэба ведаць, што малы Статкевіч прапануе Касімаву, каб вытрымаць канкурэнцыю з хлопцамі, якія паплішчацца ў новы праект.
— Я падумаю.
— Маеш час да шостай. Толькі :Х
— Ну што вы, Алена, я магіла.
— Вось і малайчынка. Расшар мне канферэнцыю, згода? А я цябе дадому сёння адвязу за тое.
♦ * *
Здаровая шыльда «Star Systems», якая раней вісела ў холе кампаніі, цяпер аздабляла перамоўную. Канапы і стол з крэсламі таксама прывандравалі са старога офіса. Акон у памяшканні не было. Максім Статкевіч увайшоў, уключыў усё святло і сеў за стол, раскрыўшы нататнік. Доўга ўглядаўся ў яго, потым закрыў і лёг целам на стол, паклаўшы галаву на рукі. Потым сеў, зноў раскрыў нататнік і стаў задумліва ў ім калякаць.
Сісадмінка Іна мімаволі залюбавалася хлопцам. На відэа ён выглядаў нават сімпатычней, чым на тых рэдкіх фота, якія траплялі ў сеціва. Дзяўчыне сапраўды было няёмка падглядаць за сакрэтнай сустрэчай, але адступаць не было куды. Яна чакала, пакуль у памяшканні пачнуць размаўляць, каб падрэгуляваць гук і сысці, пакінуўшы Алену самнасам з трансляцыяй. Каляжанка ўжо адкрыла «рэаліцішоу» на сваім камп’ютары і цяпер пазмоўніцку падміргвала Іне.
У перамоўную ўвайшоў таўставаты стары ў кампаніі танклявай русявай дзяўчыны, якая тут жа памкнулася да кавааўтамату. I цікаўнасць перамагла ў Іне рэшткі далікатнасці.
— Што за дзяўчо, не знаеце ? — кінула яна ў чат Алене.
— Соня Сінічка. Гэта дачка сяброў Статкевічаў, жыве ў іхнім доме. Юлька іх штодня сюды абаіх на працу прывозіць. Яку школу. Мілата страшная :))))
337
Р А ЗД 3 Е Л II
Тут Максім загаварыў, і Іна стала падцягваць рэгістры, каб можна было без напружвання разабраць словы. Раней яна часта абслугоўвала тэлемасты з гэтай перамоўнай, таму справа была лёгкай.
— Я рады і засмучаны бачыць цябе тут, Максім, — прамовіў Рустэм Касімаў, сядаючы на канапу. — Засмучаны, бо твой бацька зусім не стары, мне сумна, калі так цяжка хварэюць маладыя. I рады — бо збыліся ягоныя спадзевы і ты пераняў сямейную справу.
— Я быў перакананы, што мне яшчэ доўга не давядзецца рабіць гэтага.
— Здаецца, мы пазнаёміліся ў тваёй школе, на тым выдатным банкеце? Як пажывае ваш цудоўны дырэктар? Спадзяюся, школа квітнее?
— Наколькі я ведаю, у яго ўсё добра. А наша школа цяпер гімназія.
— А твой выкладчык Раман Когут? 3 ім я пазнаёміўся ўлетку на прыёме ў Брытанскай амбасадзе. Ён шмат казаў пра цябе. Ты гонар Брытанскай праграмы.
— Так, і ён у добрым здароўі. Але наконт гонару я не ўпэўнены. Да таго ж, ён пакуль не ведае, што я не буду хадзіць на заняткі ў наступным семестры. Маё месца цяпер тут.
— К чорту этыкет, давайце да справы :)))), — пракаментавала Алена.
— Дазволіце мне расказаць, чаму запрасіў вас? — нібы падслухаўшы думкі шпегункі, прамовіў Максім.
— А што ты мне раскажаш, я і сам ведаю. Гаворка пра інвеставанне «Стар сістэмз»? Перад сустрэчай я здабыў сякуютакую інфармацыю і ў агульных рысах уяўляю: сітуацыя цяжкая. Ходзяць чуткі, што вы падаяце на банкруцтва.
— У кіраўніцтва быў такі план, але я выступіў супраць і пераконваю заснавальнікаў не спяшацца. Гэта не развяжа праблемы. Яна ў тым, што тата за апошнія месяцы набраў
338
Ш A B A Н Ы
крэдытаў як фізасоба, каб плаціць заробкі і арэнду. Ён заклаў фактычна ўсе сямейныя грошы. Перажывае гэта як асабістую катастрофу. Банкруцтва бізнесу не прынясе спакою маім блізкім.
— Што прывяло «Стар сістэмз» да крызісу?
— He што, а хто. Сяргей Карпілаў. Ён быў асноўным нашым замоўцам у Маскве. Нейкі софт для федэральных органаў, фактычна, пад гарантыі Карпілава ў нас тут усё рабілася. За апошні маштабны праект ягоная кампанія не заплаціла і, наколькі я чуў, ужо не заплаціць. А вы самі разумееце, з імі марна судзіцца. Тата чакаў да апошняга, карміўся абяцанкамі, улез у крэдыты... А ў жніўні Карпілаў перастаў адказваць на званкі.
— Карпілаў — шакал яшчэ той, гэта праўда, — уздыхнуў Касімаў. — Але што мяне дзівіць, дык гэта тое, што твой бацька наогул абапіраўся на монапартнёра — ды яшчэ звязанага з Крамлём. Ёсць жа вядомае правіла — не класці ўсе яйкі ў адзін кошык. Асабліва калі гэта маскоўскі кошык.
— Раней Карпілаў выконваў усе абавязацельствы. А ў тым, што ў нас амаль няма кліентаў у Еўропе... Тут сума прычын. Папершае, апошні глабальны крызіс. Ён моцна ўдарыў па нас, бо мы аўтсорсінгавая кампанія. «Стар сістэмз» развіталіся з усімі сур’ёзнымі кліентамі ў ЗША і Нямеччыне. I... Тут часткова ёсць мая віна. Тата хацеў, каб я паехаў вучыцца ў Лондан і там рэанімаваў брытанскі офіс, каб актыўна шукаў замоўцаў на Захадзе. Але мне гэта было не цікава. Цяпер я разумею, чаму ён так прыспешваў мяне, ціснуў. Ён ведаў, што мае хворае сэрца, хацеў, каб я хутчэй замяніў яго ў кампаніі. Але ён не казаў усёй праўды пра хваробу і крэдыты на сваё імя, таму я не бачыў прычыны ісці ў бізнес. У мяне былі іншыя планы і мары. Але цяпер, калі я зразумеў, што без мяне кампанія знікне, я пагадзіўся прыняць «Стар сістэмз».
339
P A 3 Д 3 Е Л II
— Божачкі, які ён прыгажун, калі так прамаўляе... Ну чамумаёй малодійай дачцэ яшчэ пятнаццаць?
— I які твой план?
— Я патэлефанаваў вам.
— Ты хочаш, каб я інвеставаў у «Стар сістэмз»? Чаму ты думаеш, што мяне гэта зацікавіць?
— Бо я два тыдні думаў, як быць, і прыняў адзінае правільнае, хоць і цяжкае рашэнне. Мы прыпыняем аўтсорсінг і пачынаем ствараць прадукт.
— А што я табе казала!!!
— Цшш, Алена, давайце даслухаем, ійто за прадукт.
— Разумееце, шаноўны Рустэм, я вельмі люблю тату, але як чалавек, які прачытаў «Эканомікс» яшчэ ў дзявятым класе, не магу спакойна глядзець, як тут усё працуе. Тата збудаваў бізнес па прынцыпе: хто дае грошы, той мае рацыю. I цэніць толькі хуткі капітал. Нешта зрабіць, тут жа атрымаць навар — і разбегчыся. Гэта і прывяло яго ўрэшце да Карпілава. Я ўжо не змагу так працаваць. Ведаеце, такі прыклад... На адным карпаратыве я разгаварыўся з сеньёрам, які тады кіраваў распрацоўваннем софту для гульнявых аўтаматаў у Невадзе. I гэта прытым, што мой бацька лічыць гэмблінг хваробай і вялікім злом, бо мае знаёмых, якія прайгралі ўсё, што мелі...
— Які ўзнёслы, несапсаваны юнак. Мы і не такое прадукавалі на Амерыку і Расію.
—.. .Я думаў, думаў і дадумаўся — а потым яшчэ і ў разумных людзей знайшоў тую ж думку — што без уключэння каштоўнасцей у тое, што мы робім, устойлівай, паспяховай кампаніі збудаваць нельга. Таму прадукт, які я буду рабіць, мусіць быць тым, у што я веру.
— Але ўсёткі, чаму ты звярнуўся да мяне? Ці ж я не такі самы, як твой бацька і Карпілаў? Мы людзі старой, яшчэ савецкай школы, нас не пераробіш.
340
Ш А Б A Н Ы
— Канцэрн «Люцэрна» — дэюрэ брытанская кампанія. У мяне будуць гарантыі. А падругое, я таксама сабраў інфармацыю.
— Во як?
— Так. Улетку я выпадкова даведаўся, што «Люцэрна» фінансуе распрацоўванні па сонечнай энергетыцы ў нашай Акадэміі навук. Я пасябраваў з парачкай навукоўцаў у экалагічным летніку, дзе працавалі мы з Соняй, якая цяпер тут з намі... Потым падняў усе даступныя матэрыялы: вы не ўтойваеце сваёй праграмы, але і не афішыруеце яе.
— Я зарабіў мільярды на нафце... А цяпер трынькаю ўсё на нейкія сонечныя панэлькі. Мяне ў родным сяле засмяюць. Апроч таго, не час яшчэ ў Расіі свяціцца з гэтымі батарэямі.
— А я вось сур’ёзна лічу, што за ўзнаўляльнай энергіяй — будучыня. I што хутка электрамабілі на сонечнай энергіі будуць дасканалымі і даступнымі.
— Гучыць як фантастыка. Я наўрад ці дажыву. А сонечнай энергетыкай я заняўся, у тым ліку, каб не складаць яйкі ў адзін кошык. I таму што на Захадзе да гэтага праяўляюць шмат інтарэсу.
— У мяне пытанне. Хто распрацуе софт для новых батарэй, якія вы збіраецеся вырабляць у Татарстане?
— Што? А там патрэбны софт? Я, шчыра кажучы, яшчэ пра тое не думаў.
— Цяпер паўсюль патрэбны софт. Гэтай восенню я хачу абвясціць, што «Стар сістэмз» робіцца кампаніяй, якая спецыялізуецца на праграмным забеспячэнні ўзнаўляльных сістэм энергетыкі. I бачу тут задзел для доўгатэрміновага партнёрства з канцэрнам «Люцэрна».
— Іна, ты чула ?
— Ужо гуглю батарэі.
— Мілачка, а зрабі мне яшчэ кавы... Ух, Максім, ты нагарадзіў тут лесу, а я ж стэпавы чалавек, я так заблукаю.
341
PA 3 Д 3 ЕЛ II
— Спадар Рустэм, дайце мне мільён долараў — і я іх вярну праз паўгода. А ўсяго на гэтым праекце мы атрымаем чыстага прыбытку тры мільёны за год. Гэтага будзе дастаткова, каб заплаціць даўгі і выцягнуць кампанію. Калі трэба, я дашлю вам бізнесплан цягам пары дзён.
— Ды што мне твой план... Я і так прыкінуць магу... Тут іншае... Ты разумееш, мне на мой век нафты хопіць. Урэшце, мне нядоўга засталося. А што там далей — гэта вам маладым відаць лепш. I тут варта верыць вучоным... Слухай, а мы маглі б пагаварыць самнасам? Можна, каб дзяўчына выйшла?
КНІГІ ОНЛАЙН
