Гарэзлівы пацалунак
Кніга першая
Ева Вайтоўская
Выдавец: Янушкевіч
Памер: 448с.
Мінск 2020
Вока вэб-камеры нацэлілася на ложак:
— Максім, яна дрыхне! — раптам заверашчала нана-гусь голасам Вадзіка.
Агрэгат развярнуўся і на поўнай хуткасці выехаў на калідор праз прачыненыя дзверы. Соня скочыла за ім. Дзверы супрацьлеглага пакоя адчыніў, упускаючы свайго робаташпіёна, Вадзік з мінібукам пад пахай. Страшна ўявіць, колькі каштавала гэтая цацка.
Соня абурана ляснула дзвярыма. Але неўзабаве ў іх пагрукалі.
— А ну, уставай там. Я прыйду праз тры хвіліны, — пачула яна Максімаў голас.
Соня распахнула дзверы.
— Заходзь. Я гатовая.
Статкевіч скептычна акінуў вачыма спачатку Соню, потым пакой.
— Што, сур’ёзна? Ты робіш урокі на туалетным століку?
Сінічка азірнулася. Перад люстэркам упярэмешку з касметыкай ляжалі сшыткі і алоўкі.
— Ну, ён даволі зручны. А іншага тут і няма.
— Я так сядзець не буду. Зараз вярнуся. А ты пераапраніся хоць. Пакамечаная ўся, як бамжыха.
Бамжыха?!! Ды за такое трэба было адразу ў морду, а не заняткі з ім ладзіць! Але што цяпер рабіць? Моўчкі праглынуць абразу? Або псіхануць і адмовіцца? Дык сама ж набілася ў вучаніцы. I так гонар пацярпіць, і гэтак. Соня толькі ціха заскавытала ад бяссілля.
Адны мучэнні ад гэтага Статкевіча.
Спачатку яна доўга намагалася пазбавіцца Васілеўскага, які пастанавіў праводзіць яе дадому, чаго б яму гэта ні каштавала. Соня ледзь не плакала, маўляў, ідзі ўжо, мяне забяруць на машыне. Хлопцы з дзяжурнага класа далажылі Васю, што зранку Сінічку падвозіла ў школу «крутая тачыла», так што прынамсі гэтая частка легенды выглядала праўдападобна. У выніку, стоячы на прыпынку, Соня выбрала момант, калі Вася адвярнуўся да шапіка, і ўскочыла ў тралейбус. Прыкра выйшла — але што паробіш.
Але сапраўдная прыкрасць чакала Соню, калі тая, без усялякіх званкоў маме Юлі, самастойна і даволі хутка адшукала «лялечны дом» на Верасовай. Мама Юля адчыніла ёй дзверы з такой змоўніцкай усмешкай, што Соню абдало жарам. Яна баялася падняць вочы, пакуль ёй налівалі суп, а ад асноўнай стравы зусім адмовілася. Маўляў, абедала ў школе. Ёй хацелася як найхутчэй апынуцца ў сваім пакоі.
— Я ў гіпермаркет на закупы, — абвясціла мама Юля. — Хочаш са мною?
3 радасцю б, але ёй трэба займацца.
Адасобіўшыся ў ружовым пакойчыку, Соня зірнула на гадзіннік. Максім прыйдзе толькі праз гадзіну — у яго сёння сем урокаў. Каханне, вядома, — пройдзены этап, але Статкевіча ў школе яна адчувала ўжо інстынктыўна. He падыходзь, не размаўляй — ды Соня яго нават патыліцай бачыла, калі толькі той быў побач. Вось і ў сталоўцы сёння заўважыла, што еў ён не ў гордай самоце, як звычайна, і не са сваімі «ашкамі», а за сталом фізкласа. А яшчэ яна ледзь не сутыкнулася з Максімам, калі ён выходзіў з настаўніцкай. I хто ён такі, гэты Статкевіч, што перад ім адчыняюцца ўсе дзверы, недаступныя простым смяротным?
Падчас гэтых разваг яе, відаць, і размарыла.
...Максім занёс у Сонін пакой журнальны столік, на якім грувасціліся салонныя падушкі. Столік заняў амаль усё вольнае месца ў вузкім праходзіку. Хлопец раскідаў падушкі па падлозе і апусціўся на іх, склаўшы ногі лотасам:
— Усходні стыль. Давай, валяй, што там табе не зразумела.
Соня нясмела прысела з іншага боку століка, паклаўшы рукі на каленкі, якія цяпер былі абцягнутыя джынсамі.
— Па шчырасці, нічога не зразумела, — прызналася яна.
— Ну, а з чым найбольшыя праблемы? — пазяхнуў Статкевіч, гледзячы кудысьці ўбок.
— Матэматыка! — выпаліла Соня. — I фізіка. I інгліш.
— To бок з усім. Добра. Пачнём з матэматыкі. Якія там параграфы?
— Тыя ж, што і ў вас.
— Думаеш, я ведаю?
— А ты сам да тэстаў не рыхтуешся?
— Мне не трэба. Я запамінаю ўсё, што калі-кольвек прачытаў на паперы ці маніторы. А для ўсяго астатняга існуе логіка.
Геній і пазёр.
— Вам казалі, што будзе на тэстах?
— Паўтарэнне... Зараз, — Соня разгарнула канспект. — Алгебра — карані, геаметрычная прагрэсія, графікі функцый; геаметрыя — усё да саракавой старонкі.
— Ясна. Давай сюды рашэбнік.
I Статкевіч хутка-хутка пачаў гартаць старонкі, пазначаючы алоўкам некаторыя задачы.
— Па алгебры, найхутчэй, будзе такое, такое і, я думаю, такое. Для геаметрыі трэба рашыць гэта, гэта і цалкам гэтыя дзве старонкі.
— Адкуль ты ведаеш?
— Дык лагічна ж. Падчас тэста правяраюць самае асноўнае. Асноўнае я і адзначыў. Што датычыць геаметрыі, я даведаўся, што ўсе задачы рыхтуе Баразноўская. А ейная слабасць — піраміды. Таму зоймемся найперш імі.
Соня глядзела на Максіма на ўсе вочы.
— Ну, ты ж мяне не для ўдасканалення ведаў прыпахала? I не для ўласнага духоўнага развіцця? Патрэбны вынік — буду нацягваць на вынік. Зараз пакажу, — самазадаволена ўсміхнуўся ён. — Дай чым пісаць. I на чым.
Пашнарыўшы на туалетным століку, Соня працягнула Максіму нататнік і асадку. Абедзве канцылярскія прылады былі з серыі «Прынцэсы». Хлопца злёгку перакасіла.
— Я тут пацікавіўся структурай тэстаў і сістэмай ацэнкі, — пачаў ён, хуценька крэслячы ружовай асадкай у бэзавым нататніку. — Гэта не тэсты нават, а хутчэй мадыфікаваныя кантрольныя. Прынамсі, у нас дзяўчаты ў класе стогнуць, што гэтая лажа ну ніяк не падобная да НЦТ. Дзесяць заданняў, варыянтаў адказу няма, адзнакі выстаўляюцца за кожнае заданне асобна. Максімум за адзін тэст — 100 балаў. А максімальная сума за ўсе пяць — 500. У мінулым годзе самы нізкі прахадны бал у топ-45 быў 320. Такім чынам, наша з табой планка сёлета — 350. Зразумела?
Соня мала што зразумела, але кіўнула.
— Гэта значыць, па 70 балаў за кожны тэст. To бок амаль нерэальна для цябе, Сінічка. Таму для падстрахоўкі будзем старацца выбіць максімум па рускай, беларускай і гісторыі. У цябе з імі дакладна менш праблем?
Соня спалохана праглынула сліну.
— Ясна, — уздыхнуў Статкевіч. — Усё, алгебра. Пабудуй графік вось гэтай функцыі, — пастукаў ён пальцам па старонцы рашэбніка. А сам выйшаў і, вярнуўшыся з кнігай фантастыкі, паглыбіўся ў чытанне.
...Праз дзесяць хвілін хлопец адклаў кнігу.
— Ну, што там у цябе?.. Сінічка, ты што, здзекуешся?
За ўвесь час Соня толькі і здолела што накрэсліць дзве восі: гарызантальную і вертыкальную — ды вывесці нуль на іх перакрыжаванні.
— Я не разумею, куды тут ставіць кропкі, — прабурчэла яна вінавата. — Я сама і не рабіла такое ніколі. Мы ўсім класам у Ракавец гэтыя графікі перамалёўваем.
— Навошта ты ўвогуле ў школу ходзіш? Глядзі, гэта ж элементарна. Падстаўляеш замест «ікса» любую лічбу, рашаеш ураўненне, здабываеш значэнне «ігрэк». I тактры разы. Атрымліваеш каардынаты, крэсліш парабалу. Што іут складанага?
— Дарэчы, мяне гэта заўсёды здзіўляла: як можна памнажаць «ікс» на «ігрэк», а на выхадзе атрымліваць лічбы? — задуменна працягнула Максімава вучаніца, гледзячы настаўніку ў рот.
Статкевіч агаломшана ўперыў у яе вочы. Раптам у іх адлюстравалася страшнае падазрэнне:
— Сінічка, колькі будзе шэсць на дзевяць? — насцярожана спытаў ён.
— Сорак восем? — няўпэўнена прамовіла Сінічка і, пабачыўшы рэакцыю Максіма, пацягнулася па калькулятар.
Hi слова не кажучы, Статкевіч выйшаў з пакоя. Вярнуўся праз колькі хвілін, уручыўшы Соні тонкі блакітны сшытак у клетачку.
— Назубок, усю табліцу множання! — рыкнуў ён. — Пасля вячэры праверу.
Ну вось. А Соні здавалася, што пасадзіць яе ў лужыну глыбей, чым яна ўжо сядзіць, немагчыма.
ххх
— Куды падзеўся доўгі драўляны столік, хто ведае? — спыталася мама Юля, раскладваючы спагеці па талерках.
— Я занёс яго наверх, у Сонін пакой, — спакойна адказаў Максім. — Дапамагаю Соні падрыхтавацца да тэстаў.
— Аёй, як міла! — засакатала мама Юля. — Віця, ты чуў? Наш сын клапоціцца пра кагосьці іншага, апроч сябе і браціка! 3 уласнай ініцыятывы! Чысты цуд! Дзякуй табе, Соня!
Пры словах «з уласнай ініцыятывы» Соню зноў абдало жарам няёмкасці.
— А як жа я? Ты казаў, што будзеш займацца са мной! — раптам зароў малы Вадзік. — Ма-а-аксім! Я таксама хачу-у-у-у!
— Максім заняты. 3 табой тата пазаймаецца, — строга сказала мама Юля.
— Дура! — піхнуў Вадзік Соню ў бок кулачком. — Гэта ўсё ты вінаватая!
— Вадзік!!! — крыкнуў тата Віця. — Яшчэ адзін выбрык — пазбаўлю камп’ютарных гулек да канца тыдня!
— I што вам абаім сёння прыгатаваць для перакусу? — ажыўлена спыталася мама Юля.
— Мне — тэрмас кавы з малаком, — сказаў Максім.
— Каву? Нанач? Але згода. Сёння для цябе — што заўгодна.
— Дарэчы, як наконт купальні? Ты абяцала падумаць.
— Наконт купальні?.. У вас душавы блок, а я люблю паляжаць у ванне. Так што ўсё застаецца як ёсць, — і, падміргнуўшы Соні, мама Юля завальсавала на кухню.
Рэшту вечара і частку ночы можна было параўнаць з галівудскім фільмам «Total Recall»*. Спачатку Максім ганяў Соню па табліцы множання. Потым доўга тлумачыў, адкуль пры памнажэнні «ікса» на «ігрэк» бяруцца лічбы. Потым падрабязна рашыў для яе некалькі тыповых заданняў з падручніка і прымусіў яе зрабіць тое ж, прагаворваючы кожнае дзеянне. Калі Соня пачынала кляваць носам, падліваў ёй кавы з тэрмаса.
Разышліся толькі а трэцяй, пасля таго як Статкевіч надыктаваў ёй фронт працы на заўтра. Засынаючы, Соня бачыла кубічныя карані ў фіялетавых разводах. Столькі часу сам-насам, думала яна. Нават шкада, што яна яго больш не кахае.
ххх
— Вам не здаецца, што з Сініцай нешта не так?
На перапынку Вася выклікаў Галю і Сняжану на пільную нараду. Быў панядзелак, і на Соні пяты дзень як не было твару. Хадзіла з чорнымі колцамі пад вачыма, не раўнуючы мішка-панда. He чула, пра што яе пытаюць, і ўвесь час, нібы апраўдваючы ўласнае імя, цаляла заснуць.
— Ды ўсё ў парадку. Проста ўбіла сабе ў галаву, што здасць тэсты, вось і вучыцца дзень і ноч, — паціснула плячыма Галя. — 3 намі амаль не размаўляе.
— Вайтовіч, я ўсё магу зразумець, але яна сёння на хіміі рабіла фізіку! Гэта, па-твойму, нармальна? У чацвер па геаграфіі адхапіла двайбан — двух слоў звязаць не змагла! Я ўжо маўчу пра яе выгляд. Гэта не дзяўчына — гэта жыхар Зомбілэнду! Але тое паўбяды, — Вася працягваў выкладаць аператыўныя звесткі. — Яна не дае праводзіць сябе дадому! Хаваецца ад мяне!
* Успомніць усё (англ.).
— Ну, тут нічога дзіўнага, — хмыкнула Сняжана. — Я б таксама ад цябе хавалася. Ты ж яе дастаў ужо сваімі заляцаннямі. Нельга гэтак клеіцца да дзяўчыны. Дзіка раздражняе.
— Так, але навошта яна хлусіць? Кажа, што яе забіраюць на машыне, а сама сядае ў тралік! А на выхадных у яе ўвогуле быў адключаны тэлефон! Вось што, дзяўчаты... Мне здаецца, што Соню ў новым доме трымаюць у рабстве!
КНІГІ ОНЛАЙН
