Гарэзлівы пацалунак
Кніга першая
Ева Вайтоўская
Выдавец: Янушкевіч
Памер: 448с.
Мінск 2020
— Ох і заварылі мы кашу, Галюнь... Выкіпае.
Клац! Клац!
— Вось вы дзе, мае дзяўчаты! Mae зорачкі! Чаго такія кіслыя? Сма-а-айл! Хадземце, сфоткаю вас з бацькамі! Ці бачылі вы, куды пайшлі Соня і Максім? Я іх шукаю! Ах, якія колеры! Якія сукенкі! Які вечар! Столькі пажывы!!!
Вось і ўсё... было соладка...
Нам з табой... Пакуль... Пакуль...
ххх
— Тата, выходзь! — сурова сказала Соня, раскрываючы дзверы кабінета рускай мовы.
— Што такое, сонейка? — сказаў Пётр Сінічка. У руках ён трымаў пластыкавы кубак і канапку з чырвонай рыбай. Лустачка рыбы скруцілася на кругляку багета ў адмысловы вузельчык, які выдаваў у канапцы прадукцыю рэстарацыі «Пан Сцяпан».
— Што за пекла творыцца ўнізе? — спыталася дачка.
— А што такое?
— Як што? Мы прыходзім у сталоўку, а там накрыты адзін вялікі стол на «ашак» і «дэшак»!
— А-а-а. Гэта геніяльная ідэя Юлькі. Яна палічыла, што калі скласціся на фуршэт двума класамі, то выйдзе танней. Ну і я па сабекошце харчоў падагнаў нарэзку...
— А нічога, што «ашкі» нас спрадвеку з граззю мяшалі? Ведаеш, што там цяпер робіцца? Там людзі курыныя ножкі лічаць і на розныя канцы стала пароўну раскладаюць.
— Праўда? Дзіўна, — азірнуўся Сінічка.
Соня агледзела кабінет. Толькі цяпер яна заўважыла, што дарослых у класе неяк замнога. Анягож — тут сабраліся не толькі бацькі іхняга класа, але і мамы-таты «ашак». I тут усё адбывалася значна больш мірна, чым у сталоўцы. Мама Юля прыязна гутарыла з Антанінай Васілеўскай. Тата Лінькова чаркаваўся з татам Ротмістравай. Многія дарослыя былі міжсобку даўно знаёмыя. I нават Ніначка з Іванавічам, седзячы ўдваіх за настаўніцкім сталом, наварочвалі аліўе і з чагосьці сабе смяяліся.
Відаць, пасля школы няма розніцы, хто на што вучыўся.
— Эх вы... Ведала б — зусім не прыходзіла б на выпускны.
— Ну што ты, дачушка... Ты сёння такая прыгажуня... To бок ты ў мяне ўвогуле прыгожая, але сёння — асабліва.
— Слухай, накладзі мне ежы тут. Я хачу адна паесці. He хачу там сядзець.
— He дуры, маляўка. Давай, хуценька цокай ножкамі назад. Там жа твае сябры...
— Ага, сябры... Вочы б не бачылі.
— Мама, хадзі сюды! — раптам пачуўся віскат ззаду. — Што за фігню вы замуцілі ў сталоўцы?
Гэта Паўзункова прышамацела па Соніных слядах сваёй персікавай сукенкай.
— Ладна, татусь, праехалі. Я сапраўды пайду.
ххх
Соня спусцілася ў паўдёмную сталоўку, калі ўжо грымеў дыскач. На невялічкай сцэне-подыуме ў куце залівіста падбадзёрваў танцпол запрошаны ды-джэй. Дзяўчына акуратна
села на адно з крэслаў, пастаўленае пры сценцы, там, куды не дабівалі блікі дыска-шара, і стала медытатыўна глядзець на рытмічныя рухі целаў. Дрыгацца не хацелася. Яна прыкмеціла Галю і Снежку ў купцы аднакласніц, але падыходзіць не збіралася.
У англійскім слэнгу ёсць спецыяльнае слова для тых, хто падпірае сценкі на школьных дыскатэках і ўвогуле не вытыркаецца па жыцці — wallflower.
Соня заўсёды была такой кветкай. Навошта яна адарвалася ад сценкі? Трэба ведаць сваё месца.
Яна пашукала вачыма Статкевіча. Ён сядзеў за інтэграваным «А-Д» сталом з іншымі хлопцамі-«ашкамі» 1 флегматычна жаваў адбіўную. У водблісках дыска-шара было відаць, як пад бравурна расшпіленым бялюткім каўнерам рытмічна рухаюцца вострыя ключыцы.
Ды-джэй абвясціў павольны танец — і з дынамікаў палілася адна з рок-балад «Scorpions».
— Можна цябе запрасіць? — раптам пачула Соня.
Паненка спужана ўскінула галаву. Перад ёй стаяў сябар Максіма, Ягор Залескі.
Трэба было сказаць не, але яна чамусьці пагадзілася.
...Here I am, will you send me an angel?
Here lam — in the land of the morning star.
— Hy што за антыкварыят?.. Мусіць, яшчэ мой тата пад яе танцаваў... А можа, і дзядуля...
— А мне падабаецца.
— Ай ладна, не зважай. Гэта я каб пачаць размову.
Ягор добра танцаваў і, што спадабалася Сінічцы, вёў яе далікатна, як у вальсе. Хлопцы з «Д» класа, запрашаючы паненак на танец, зграбалі іх у абдоймы і так качалі ўсе тры хвіліны медляку. Часам трэба было прасіць іх крыху адсунуцца
і выслухаць кпіны пра «піянерскую адлегласць». А Залескі не парушаў межаў.
— Дзіўна, што ты мяне запрасіў, — сказала Соня.
— Я заўтра з’язджаю ў Чэхію. Буду паступаць у Празе ў міжнародны эканамічны. Вось, персанальна развітваюся з сімпатычнымі мне людзьмі.
— I ўсіх запар на танец запрашаеш?
— Ну чаму? Бергеру я асадку падарыў.
— Хм... Нехта з «ашак» называе кагосьці з «дэшак» сімпатычным чалавекам. Санкцый не баішся? Нашы класы толькі што адбіўныя дзялілі. А я дык навечна ў апале... Можаш уявіць, што Статкевіч сказаў пра наш нумар.
— А, Статкевіч... Дык ён вядомы зануда. I жартаў на свой адрас не ўспрымае. Я з ім тры гады за адной партай прасядзеў — ведаю, што кажу. А нумар быў адпад! Даўно я так не смяяўся.
— Гэта не я. Я нават не ведала... Чорт, ён на нас глядзіць.
— A то. Столькі нудзець камусьці на вуха пра абсалютнае зло Соню Сінічку — і раптам пабачыць, што гэта працуе з дакладнасцю наадварот. Мне вось у выніку шкада аднаго — што мы з табой не былі бліжэй знаёмыя. Я думаю, ты незвычайная дзяўчына. Ведаеш, калі раптам будзеш у Празе, абавязкова мяне знайдзі.
Апошнюю фразу ён дагаварыў, калі музыка аціхла.
— Дзякуй за танец! I гэта... Удачы, Соня, — сказаў Ягор, галантна правёўшы яе да крэсла пры сценцы.
— Дзякуй. I табе шчасліва паступіць.
— Так, але я не пра іспыты, — сказаў Залескі і знік у натоўпе.
Захацелася піць. Пабачыўшы, што амаль увесь яе клас танцуе, Соня пайшла разжыцца сокам. Неахайна ссунутыя сталы поўніліся пластыкавымі талеркамі з пансцяпанаўскімі прысмакамі, знаёмымі з дзяцінства. Соня падчапіла свае любімыя тарталеткі і радасна імі захрумсцела, запіваючы
ананасавым нектарам. Адно да аднаго — і ўжо амаль другая гадзіна ночы. А яна з абеду нічога не ела.
Калі яна ўжо з апетытам абірала гроначку вінаграду, з боку ды-джэйскага пульта пачулася неверагоднае.
— Калі нехта з вучняў 11 «Д» — паўтараю, адзінаццатага дэ! — дыхае паветрам або проста ўзяў тайм-аўт, вялікая просьба сабрацца каля сцэны. Бо літаральна праз пяць хвілін перад вамі з эксклюзіўным нумарам выступіць ваш аднакласнік. Асобная просьба падысці да сцэны Соф’і Сінічцы!
Божухна! Што яшчэ? Яе сёння ўвогуле пакінуць у спакоі? Усе, хто быў у сталоўцы, сталі абарочвацца, шукаючы яе вачыма. Соня прамакнула вусны сурвэткай і пацокала да подыума, на якім стаяла апаратура. Але на ўсякі выпадак стала паводдаль. Ступакі, закутыя ў абцасы, гулі ад стомы.
Народ пачаў вяртацца ў залу. He толькі «дэшкі»: і «А», і «Б», і «В», і «Г» — усе выпускныя класы набіліся ў сталоўку і заінтрыгавана абступілі сцэну. У Соні было нядобрае прадчуванне.
I сапраўды: праз колькі хвілін праектар вывеў на заднік сцэны гіганцкія барвовыя ружы, і ды-джэй запусціў трэк. Гэта быў невынішчальны шлягер гурта «Фрыстайл» пра ах-какую-жэншчыну. Гімн пошласці ўсіх народаў былога Савецкага Саюза.
Максім зайшоў у сталоўку і стаў перад сцэнай, прытуліўшыся да калоны і склаўшы рукі на грудзях. Побач з Ротмістравай.
А на подыуме з’явіўся Вася.
Ён быў сёння вельмі сімпатычны — Соня не магла не прызнаць гэтага. Нават няўдалая стракатая кашуля, пра якую ўвесь вечар буркатала Галя, не надта яго псавала. Вася ўзяў мікрафон і стаў раскачвацца ў такт мелодыі.
I тут танцпол зарагатаў. Бо за Васем на сцэну выпаўзлі Дубовік і Лысы. У кароткіх жаночых сукенках у абліпку,
у туфлях сорак другога памеру на абцасах і яскрава размаляваныя. Яны пачалі віхляць сцёгнамі на заднім плане.
Соня адчула, што чырванее ад сораму.
А Вася як нічога ніякага заспяваў. Прычым заспяваў душэўна, пранікліва і нават менш фальшыва, чым Наста Ракавец пра дырэктара:
Я цябе сустрэўу школе, Мы тусілі па прыколе, Мне нікім была ты аж да сёння. Ты сядзіш за трэцяй партай, He глядзіій назад упарта, Абярніся ж, дзеўка Соня...
He сяку параграфу — Водар ад тваіх парфум Так дурманіць галаву шальную... Ах, якая дзеўчына, якая дзеўчына — Мне б такую...
Песня была зацяжной, манатоннай, а прыпеў пра «дзеўчыну» паўтараўся бясконца. Гледачы пачалі нецярпліва пасвістваць. На апошнім куплеце Дубовік і Лысы не ведалі ўжо, якія прыдумаць рухі, і затанцавалі адзін з адным павольны танец. Гэта было жахліва.
3 апошнім акордам песні Вася з усіх ног вылецеў са сталоўкі. Ніхто нічога не зразумеў. Так прайшла амаль хвіліна. Дубовік і Лысы, якія нарэшце пачуліся ніякавата, бо ўсе глядзелі толькі на іх, таксама паціху зматалі ў калідор. Сталоўка азадачана загула.
— Клаўнада для клаўнесы, — раптам гучна прамовіў Статкевіч.
Нехта захіхікаў.
He першы ўжо раз Соня зірнула на сябе вачыма Максіма. I сапраўды — якім банальным і тандэтным магло падацца
чалавеку з густам ейнае жыццё! Але ў тым і рэч — гэта было ейнае жыццё. Ейнае кола, ейны свет. I ніхто не меў права смяяцца з гэтага. Яна рашуча прабралася праз тлум і спынілася перад Максімам. Цяпер усе глядзелі на іх абаіх.
— Але табе ўсё адно слабо, — спакойна і цвёрда сказала яна.
— Што слабо? Аблажацца на публіцы? Так аблажацца — слабо.
— Быць самім сабой. Адкрыта праяўляць свае пачуцці. Ды, халера, нават комплексы свае пераадолець... Выйсці на людзі ў жаночай сукенцы — і не баяцца, што цябе гомікам назавуць. Так, яны аблажаліся. Але яны — жывыя і шчырыя. А ты наскрозь фалылывы. Ты — фанабэрысты, піжоністы, эгаістычны балван.
— А-а-а-а! — загуў выпуск. Пачынала быць сапраўды цікава.
Максім слухаў Соню, апусціўшы галаву. Потым ён прыўзняў яе і, хітра прымружыўшыся, зірнуў дзяўчыне ў вочы.
— Але ж менавіта таму ты мяне і кахаеш. Таму што я фанабэра, піжон і эгаіст. Isn’t it?
— О-о-о-о-о!
— Ніфіга я цябе не кахаю! Гэта было даўно і няпраўда, — нарэшце выбухнула Соня.
— Ага, расказвай.
Максім за два скокі перасек сталоўку і падышоў да мікрафона.
— Праўда ж усім тут цікава ведаць, што было ў тым самым лісце?
— Ы-ы-ы-ы-ы!
— Ну то слухайце. «Я — Соня Сінічка з 11 „Д“. Мы не знаёмыя, хоць вучымся ў адной школе, і наўрад ці калі пазнаёмімся. Як сказалі б брытанскія арыстакраты, нас няма каму прадставіць. Таму я наважылася напісаць гэты ліст, у якім хачу сказаць вельмі важную для мяне рэч. Я цябе кахаю».
— Дзе ты яго ўзяў і нахалеры прачытаў???
— А хіба яно не мне адрасаванае? Што хачу са сваёй поштай, тое і раблю. «Я ўсім сэрцам пакахала цябе, як толькі пабачыла два гады таму на лінейцы ў дзявятым класе. 3 таго часу ты надаеш сэнс майму жыццю».
КНІГІ ОНЛАЙН
