Яны не ведалі
Леанід Маракоў
Выдавец: ГА БелСаЭС “Чарнобыль”
Памер: 192с.
Мінск 2008
«Наперад!» — скамандаваў — зноў ажыў! — унутралы голас. Адышоўшыся для разгону да сцяны, яна кінулася ў акно...
Лопнула-стрэліла шкло — ці яе галава? — Каця ўжо зразумець не паспела.
Нягледзячы на аддаленасць ад цэнтра, «хуткая» прыехала да месца трагедыі толькі на некалькі хвілін пазней за міліцыю. 3 машыны з маркотным тварам-маскаю вылез лекар-практыкант і пацікавіўся ў экспсрта з дзяжурнай опергрупы, што здарылася. Той кіўнуў: ііяўжо не бачыш?
Падышоўшы да распластанага на бстоннай падмостцы цела, лскар нечакана замёр, потьш замітусіўся, замахаў, як сляпы, рукамі, залепятаў:
— Божа мой, чаму, за што?!
Калі б Каця была жывая, яна б адказала Сяргею.
ДАБРАДУШНЫ
Вясна пабулзіла ў пяць. Жарсць разрывала цела, алс жонка яшчэ з всчара — як заўсёды, каб не забываў! — папярэдзіла: «Раніцай не грымець! Хадзіць на пальчыках! Fie дай Бог прачнуся раней за двананцаць —мала не падасца».
Як у тым анекдоце:
— Хочаце выпіць?
— А чаму б і не?
— Ну, не дык не!
Апошнюю фразу паўтарыў утолас. Усё ж любімая прымаўка адной крывабокай сцервы, што ледзь не загнала мяне ў магілу — падставіла пад бандыцкія нажы — на заранку юнацтва бесклапотнага.
Снедаў адзін. Нудота. Перакурыў. Жарсць не аціхла, але дзверы ў спалыпо па-ранейшаму былі замкнёныя.
Што рабіпь?
Вызірнуў у акію. Па двары праходжвалася суседка: вывела на прагулку свайго любімца — шэрага, амаль нябачпага на фопс асфальту пудзеля Бубліка, вялікага ахвотніка да мясцовых дам-с. Так, здаецца, невідзімкай да іх і падкрадваўся. Шустры кавалер.
Вырашыў не адставайь. Алрануўся, спусціўся: каяі што — а што? — хадзіў па пошту, асвяжаўсяпрачынаўся, дыхаў ітаветрам! Прайшоўся ўздоўж сцяны. Ля апошняга, вуглавога пад’езда стаіўся: чакаў, пакуль суседка зойдзе за дом і яе не будзе відаць з вокнаў маёй кватэры.
Паявілася.
Усміхнуўся, згуляў на апярэджанне, павітаўся першы:
— Добрай раніцы, шаноўненькія! (He забыўся і на любшца.)
Падумаў: «У яе, напэўна, усё наадварот: муж — сава». Пачуў:
— Ты глядзі, Бублік, не толькі нам у выхадны нс спіцца. Цікава...
Пасля «цікава» агульная мова, паразуменне і прысмныя абаім тэмы знайшліся адразу. Дамовіліся: прадоўжым гутарку пазней.
Вярнуўся ў неаснярожна бадзёрым настроі (расслабіўся), чым моцна раззлаваў Яе Вялікасць, якая зрабіла ласку прачнуцйа.
— А што гэта ў цябе вочы блішчаць? — замест «Добрага ранку, любы!» падазрона прыжмурылася яна.
— Па табе засумаваў, вось і блішчаць. Прагнуць... — парыраваў як мага дружалюбней, даваў шанец, не чужая ж.
He скарыстала (усё ж чужая!):
— Глядзі ў мяне! — пагразіла пальцам з пазногце.м, большым, чым сам палец, і знікла ў ваннай. Ужо з-за дзвярэй пачуў: — He ўздумай у цукарніцы чайную лыжку пакінуць. I хлеб не рэж, як інвалід бязрукі. Крошак на ўвесь стол. Ты ведасш, я нсрвовая, за сябе не адказваю. (Так-так, пайшла абуджапца-разыходзіцца, лепш бы далсй спала-харашэла.) I паогул, браў бы прыклад з майго брата. Чалавек хоць і маладзсйшы за цябе на дзесяйь гадоў, і ііістытутаў не каіічаў, а які разумнік, які ў яго парадак у хаце. Схадзіў бы на экскурсію. I працуе не дзе-небудзь, а ў багатай фірме. Грошай — во! — ле
раўня табе, галадранцу! А што ты? За бясплатна студэнтам мазгі з рапку да всчара сушыш-палошчаш! («А ты не сушыш, ты на іх капасш», — падумаў, ды сказаць не рашыўся. Звычка...) 1 гэта ўсё, на што здатпы? — піяк не магла ўгаманіцца жонка. — He дарэмна брат нс толькі бачыць, але й чуць пра цябе нс хоча. Так і не пажадаў знаёміцца-радніцца.
Уключыла ваду. Бубніць працягвала, але зараз яе слухалі толькі краны. Давай, давай, дзяры горла, размінай звязкі.
Тым часам падзеі набіралі абароты. Да прызначанай сустрэчы заставалася менш за гадзіну, а я не толькі пра кветкі не парупіўся, але і прычыны для знікнення не прыдумаў. Выратавала «Вялікасць» — свой чалавек у чужой камандзе.
— З’ездзіў бы на рынак, — паказалася яна з ваннай з белым, як смерць, ад крэму тварам. — У халадзільніку шаром пакаці, няўжо аслеп?
«Ды здаецца не аслеп, — падумаў. Прыгадаў: — Каўбаса двух гатупкаў сохне, сыр, масла, малако, яблыкі, рыба, ліманад, пірожныя... Што яшчэ? А-а, учора чорпая ікра скончылася. Вядома, акрамя гэткага вытанчанага далікатэсу для яе любая йішая сжа — атрута».
Рьпіак дык рыпак. Бачыць Бог, сама напрасілася. Калі б ведзьма ведала, што сёння да рынку прыкладасцца, наўрад ці праявіла б ініцыятыву — раўнівая і хцівая ў дадатак: ні сабе ні людзям.
Многія мужы і жонкі думаюць, што рана ці no31 іа адкрыюць дчя сябс (абавязкова!) гэтую страшэнную прыхаваную тайну —здраджвала ім другая палавіна хоць раз у жыцці ці не. Але жыццё праходзіць, а яны так і застаюцца ў няведанні, хоць
пра абоіх усё вядома і ягоным сябрам, і ейным сяброўкам.
Зіюў адхіляюся ад курсу. Хутка сабрацца і — у дарогу. Адна пага тут, другая — там.
Апрануўся. Цяпер з не вельмі задаволеным выглядам паведаміць: «Я пайшоў!». Вытрываць сйнае «Ох, і трапіўся ж мне мумуччына!» (але-але, з падвоенымі «му» і «ч») — і ў бой! Для некаторых і гэткі сыдзе.
Суседка чакала, як і дамовіліся, ля ўвахода ў кіііатэатр «Мір». На пытанне-ўсмешку накопт планаў запэўніў:
— Планаў няма, але магчымы экспромты. Можа, Раўбічы: кажуць, саўна там прыстойная.
— Сто гадоў не была ў такіх установах, — тут жа згадзілася яна, але слова саўна далікатна пазбегла.
«Вось што значыць чалавск, які мысліць, дакладней, усё разумее! — ацаніў суседку па заслугах. — Для яе час — грошы. 1 слоў падазроных на вецер не кідае. 3 такой не прападзеш, не ўліпнеш у гісторыю, не загрыміш пад фанфары», — зрабіў выснову на карысць больш блізкага знаёмства з суседкай.
— Тады — у дарогу! — кіііуў кліч ёй і сабе, спыняючы таксі, якое нібы на заказ выплыла з-за рога.
Сядаючы, на ўсялякі выпадак азірнуўся: нікога, чыста. Ну й добранька.
— У Раўбічы!
— Усек! — кіўнуў таксіст у люстэрка задняга віду. — За асобііую плату магу пасля і пачакаць.
— А чаго нас чакаць? — адрэагаваў, ускідваючы бровы. — Мы ж не на пікнік сабраліся. На работу едзем, познімся ўжо.
— Вядома, — з яхідцай усміхнуўся вадзіцель. — Добрая работа. Свежае паветра і ўсё такое...
Я не стаў высвятляць накокт шматзначнага «і ўсё такое». Сабакі гаўкаюць, а караван ідзе. Іэтак моўчкі і дабраліся.
Ля ўвахода ў ціхі двухпавярховы будынак не было прыпаркавана ніводнай машыны. «Прыехалі, — уздыхнуў, — выхадны». Нс разгубіўся (а ёсць іншыя прапановы?), падышоў да дзвярэй, пастукаў.
— Хто галоўны? — спытаў у хлопца ў трыко, які ўзнік на парозе.
— У выхадныя — я за яго. Але сёння саўна не працус. He пашанцава-ала вам, — высокім сапрана выдаў нсчакана ён. (Блакітны, ці што? I дзе гэта я чуў такі высокачастотньг галасок?) -От калі наконт масажу, — заўважыў ён баксікі ў маіх руках (заначку ад Яе Вялікасці), рэзка крутнуў галавой — прачнуўся, — дык гэта мы можам. У мяне вышэйшая катэгорыя, Я не які-небудзь там самавук цёмны.
«Кемлівы хлопчык, — прыкінуў. — Гадоў трыста таму добрым бы халопам быў». I з нядбалай усмешкай багатага бізнесменчыка прамовіў:
— Прагнем усяго і па поўнай праграме, акрамя масажу — тут мы і самі як-небудзь разбяромся. Уключай катлы, не губляй часу. 3 аплатай вырашым. I не турбуйся, наўрад ці сёння твае босы аб’явяцца. Наперадзе жаночы дзепь. Мяркую, у іх праблем і без цябе хапае.
Хлопсц, здаецца, палымяна любіў шамаценне заморскіх купюраў, бо, адчуўшы іх у потнай далоньцы, спрачацца не стаў, а, запрасіўшы прысесці, апавясціў:
— Арганізуем усё ўмомант!
He марудзячы, выйшаў.
Суседка павяла вачыма сюды-туды:
— Неспакойна тут неяк. Здаецца, у такіх месцах асабліва цікаўныя не палянуюцца тэлекамеры ўманціраваць.
Я паблажліва ўсміхнуўся:
— Гэта ты лішку дала, мы ж не першыя асобы краіны. He з тандэма «аператар-гэбіст і пракуроркрасунчык».
Сам сабе зацеміў: «Малайчьша, хвалюецна, кантралюе сітуацыю, пе спіць, як мая, дзепь і ноч. 3 такой і праўда нс прападзеш. Флірт фліртам, a рэпамэ вышэй за ўсё».
Дзяжурны аказаўся зусім нс дурнсм, і катлы бурлілі задоўга да нашага прыезду: да прысму гасцей хлопец быў, як у дзяцінстве вучылі, — заўсёды гатовы.
3 разуменнем і ледзь прыкметнай ухмылкай дьшламаваны масажыст правёў нас да запавегных дзвярэй, апынуўшыся за якімі, разумееш, што пакуль ты за імі, ты — у пастцы і, значыць, заўсёды ёсць шанец, што яны моіуць зачыніцца (калі вас, вядома, высачылі). Аднак жа не ныем — не каркаем, спадзяёмся на летпае. У дддатак — акрыяў я духам, гледзячы на фізіяномію масажыста, якая аж свяцілася (думаецца, у прадчуванні лёгкіх грошай), — наўрад ці мікрасхемкі ў камеры або мікрафоны парыльню вытрымаюць, а між тым акурат там многія якраз і ліобяць косці старыя размяць, адпачыць-пазабаўляцца. А калі і стварылі такі цуд, дык, мяркую, дух-жар не толькі вочы, але і аб’ектывы слязіццапацеяь вымусіць. He надта верыцца, каб цікаўныя хлопцы разабраліся ў такім тумане, хго з кім і чым займасцца. А іііакш — які сэнс?
Суседка (цяпер ужо і сяброўка) распранулася з ледзяным — дзівосная жанчына! — спакоем. Адно
слова — красуня! Грудзі з другога памеру, як выдавалі пад вопраткай, перакачавалі ў трэці. Смочкі ружовыя, як шчокі нсмаўляці. Сцёгны — ггышныя, крута пераходзяць у шыкоўную попку-мяч. Шанцуе ж некаторым! Штодня з такім мячом гуляюць.
Цела-наркотык прытуманіла свядомасць, Ачуняў, уваходзячы ў салодкае запаветнае месцейка. Яна войкала, абдымала, бышіам баялася страціць. I я зноўку адключыўся.
Час ляцеў.
Для кагосьці ііяўмольна раставалі апошііія ў ягоным жыцці імгненні.
Нс вельмі дурны, папраўдзе — зусім не дурны шантажыст, выбачайце, масажыст, ці, калі ўжо да канца быць дакладным, масавік-забаўнік прыставіў да другога боку сцяны, што падзяляла раздзявалку «люкс-нумара» і склад бялізпы ды іншых лазневапральных аксесуараў, паўгараметровыя алюмінісвыя драбіны. Пахіхікваючы, ён пацёр трэніраванымі пальчыкамі-жыўчыкамі вядомую штуку між ног і паглядзеў, ці загарэўся чырвоны святлодыёд, які сведчыць, што тэлекамера ўключана.
Гарыць’ Працуе, родненькі! I яшчэ як! «Вока» аб’ектыва спецсаставам змазаў — цяпер не запацее!
Няспешна (вопытны быў: розныя надараліся выпадкі —раз неяк лішне замітусіўся і загрымсў) самавук-«рэжысёр» злсз з прыступак, падхапіў пад паху алюмінісвую сяброўку-памочніцу і падаўся ў «студыю» — некалі пакойчык для прыёму гразевітамінных вашіаў.
КНІГІ ОНЛАЙН
