КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Лепш за цудоўных дам! Дзеля іх можна і пагаладаць! — падняў келіх Уладзімір. Здавалася, гулянка ў нумары зацоўжыцца да ранку і скончыцца бог ведае чым, але культмасавік Алекс спахапіўся своечасова. — Як мяркуеце, панове, ці не надышоў час далучыцца да тутэйшых рэстаранных актывістаў? На свет паглядзець і сябе паказаць? Я правілыіа мысЛІО? — Правільна! — выдыхнула кампанія хорам. — Тады — наперад! У рэстаране ўсё было гатова. Напэўна, парупіўся Арцём: ссунуты тры столікі, застаўлены-засерві- раваны адмыслова, нават вазы з кветкамі ўзвышаліся. Дагодлівы мстрдатэль з усмсшкаю да вушэй сустракаў «амаль землякоў» на парозе: — Сюды, калі ласка, браткі-беларусы, сюды, калі ласка! Алекс і тут быў на вышыні. Дзяўчат рассадзіў акурат насупраць вызначаных кавалераў: даў магчымасць псрад апошііяй танцавалыіай прыкідкай сузіраць адно аднаго ледзь не ва ўпор. А галоўнае — гэта была прыкідка псрад падыходзячай, як ураган, ноччу. Уладзімір, само сабою, апынуўся насупраць Марыны. Так і павінна было быць, адносна акурат такога падзелу кансенсус дасягнуты даўно, тым не менш — абрадаваўся. Ведаў дакладна: калі ягонае сэрца збіваецца з рытму і няроўна дыхаюць лёгкія — гэта добры знак. Разагравала, дадавала імпэту пс толькі вйю, але й музыка. Аркестр раз-пораз падымаў кампанію з-за сталоў. Выдатнымі танцорамі паказалі сябе ўсе мінчукі. Уладзімір любіў і ўмеў танцаваць, а таму быў усцешаны спрытам і нястомнасцю землякоў у скоках. «Добрую кампанйо згуртаваў Алекс», — зноў, каторы ўжо раз, пахваліў яго. Мінчукі віхурыліся й кружыліся ў карусслі так, што было і не разабраць, хто ў ёй і з кім танцуе. 1 Уладзімір вырашыў: час выдаць усё, на што здатны, і тым самым канчаткова сцвердзіць сваё права выбару. Скочыўшы ў цэнтр, ён закружыўся ваўчком па паркспс. Быў такі модііы танец: то на спше круціцца, перакідваючы туды-сюды ногі, то на жываце, — досыць складанае практыкаваіше. Усе абступілі яго, заўзята пляскалі ў ладкі, прытанцоўвалі, смяяліся. Усміхнулася і Марына. «Нарэшце! — заўважыў гэта і падцаў сабе пары Уладзшір. — Усяго адна ўсмешка, а пінжака на мне ўжо няма, — прыкінуў. — Як бы капцы не прыйшлі пінжачку французскаму. Т хто каго, скажыце, пачаў першым распранаць?» Падумаў так Упадзімір і — сумеўся. Марына, вядома, паланіла і не адпускала, але ж — і не выказвала згоды. Адзінае, чаго пакуль дамогся, — скупой усмешкі. Тым не менш вяртаўся за стол з надзеяй. Прылізаны «пяты» пасля ягонага «ваўчка» здаўся і пераключыўся на паўнаватую Святлану, выпускніцу наргаса. Прызначаны Алексам адказным за «налівай» Віктар выконваў свас абавязкі старанна, а піўся натурпрадукг лёгка, як салодкая вадзічка, і неўзабаве ўсе відочна ап’янслі (асабліва сам віначэрп: ён рупліва спрабаваў напаіць сваю суседку — рыжанькую Наташу, а выйшла — наадварот). Цямілі кепска, але тапцавалі — шалёна. Уладзіміраў «ваўчок» завёў нават сціплага імянінніка Сяргея, і той урэшце адважыўся абняць даўганогую Тамару, якая, на яго здзіўленне, толькі гэтага і чакала. Нечакана музыка абарвалася, і занадта шустры на свае гады саксафаніст, просячы цішыні і ўвагі, пастукаў па мікрафоне і аб’явіў: — Дарагія сябры і госці нашага горада! Канцэртпая праграма падышла да свайго фінішу. Мы былі рады іграць для вас, але, самі разумееце, час позні, пара расставацца. Дзякуем вам за j/ваіу і... — Ніякіх «і»! — першы зрэагаваў Улацзімір. — Ад імя гасцей горада, гэта значыць ад нашага імя, выказваю вам удзячнасць за зведаную намі асалоду. Вялікі дзякуй! I калі можна, адно пытанне: ці магу я пагаварыць з лідэрам групы? — Чаму не?! — бадзёра адказаў саксафаніст, задаволены тым, што яго назвалі лідэрам групы, а не нейкім там кіраўніком ВІА. Спусціўся, усміхаючыся, са сцэны, падышоў да століка. — Дружа, — пачаў Уладзімір, — іграем — пакуль сядзім, плацім -з улікам начнога каэфіцыспта. — Сотка! — пазваў музыкант максімальную цаііу і не стрымаўся, дадаў: — Нічога не магу зрабіць: хлопцы стаміліся, на меншае не пагодзяцца. Ён хацсў яшчэ нсшта сказапь, але Уладзімір перапыніў: — Атрымайце! — запхнуў пяць чацвяртных у верхшою кішэньку «лідэравага» ппіжака. — Ддя пачатку, здаецца, хопіць. Пачынайце з «Червоной руты». — I, павярнуўшыся да кампаніі, спытаў: — Я тую, што трэба, рэч заказваю? — Само сабою, — ачуўся Алскс, які на імгненне дазволіў быў сабе асалавець. — Дасш працяг банкету! — Ага, і адносна банкету, — спахапіўся Уладзімір. — Дзе наш слаўны метрдатэль? А-а, вы тут?! Добра... Тады, калі ласка, — стол! Новы! 3 нуля! Усё меню! Паехалі? — Паехалі дык паехалі! — хуценька адрэагаваў вымунправапы мстрдатэль. Два разы ў Чарнаўцах нікому нічога паўтараць і тлумачьшь не трэба, і нсўзабаве абрус-самабор ажыў, заварушыўся, задыміў гарачым, запах салатамі, засвяціўся садавінай, прыгожымі бутэлькамі і шмат чым япічэ. Другое дыханне не прымусіла сябе чакаць і дапамагло ўсім разбіцца на пары. Заставаліся толькі двое непрыкаяных: Марына і Уладзімір. Ён разумеў, што гэта той выпадак, калі ахвяра маннейшая за ката, і перад апошнім раундам трэба прыдумаць нейкі асабліва эфектпы манеўр. Які? Ударыць па банку! Пан або прапаў! Спаліць усе масты да адсіуплсшія! Штурхііуўшы Алекса, Уладзімір шапнуў яму некалькі слоў, і той, згодна кіўнуўшы галавой, вышмыгнуў за дзверы. Уладзімір сцяўся ў чакаіші. I вось ён надышоў, задуманы рашучы моманг. Да стала манументальна падплыў метрдатэль. — Нумар «люкс» для вас падрыхтаваны, — праспяваў і на далоні падаў Уладзіміру вялікую бірульку з маленькім, як ад чамадана, ключыкам. Уладзімір браў ключ, а сам краем вока сачыў за Марынай. «Як яна зрэагуе? Ці не спытае: “Для каго — для вас?” Ці не ўстане, каб з высока ўзнятай галавой пайсці з залы? Узялася за келіх? He пачула ці робіць выгляд, што яе гэта не датычыць? Маўчыць? — сэрца ягонае ледзь не вырвалася з грудзей. — Перамога!» — Дзякую, — выдыхнуў Уладзімір, кладучы бірульку з кліочом у кішэшо. Цішэй дадаў: — Ваш даўжнік да канца жыцця! Алс апошнія словы пачулі, і гэта чамусый сталася сігналам для сыходу. Першы знік з Ларысаю Алекс. За імі неўпрыкмст сышлі жартаўнік Віктар з Наташаю. Урэшце падняўся і імяніянік Сяргей — з гонарам, нібыта здзяйсняе подзвіг, павёў з сабою высокую, да пары яму, Тамару. Прылізаны «пяты» паглядзеў на Марыііу, уздыхнуў, алс знайшоў у сабе сілы ўсміхнуцца, узяць пад ручку пульхненькую рагатушку Свсту, кіпуць дваім, што пс спяшаліся ўставаць: «Удачы!» — і сысці. Уладзімір і Марына падняліся, толькі калі засталіся адны. У супернумар ішлі моўчкі і няспешна, нібыта, не змаўляючыся, зберагалі сілы. От і заказаны «люкс». Зайшлі. Уладзімір замкнуў дзверы і паклаў ключык у сакрэтную кішэньку пацярпелага пінжака — перастрахоўваўся. «Раптам не дагаджу ці яшчэ штонебудзь не спадабаецца». Марына паводзіла сябе так, быццам была адна. Hi слова не кажучы, падалася ў ванную і бяскоііца доўга мокла пад душам. Вымучыла Уладзіміра дарэшты. Калі выйшла, ён быў настолькі зараджаны, што ііс ўсё цяміў. Адважыўся. Абняў яе, падхапіў на рукі, панёс да ложка. Асцярожна паклаў. Лёг побач. Нс мог стрымаць дрыжыкаў: вельмі ж прыгожая была Марына, не верылася. Яна ляжала з заплюшчанымі вачыма, пра штосьці думала. «Напэўна, не пра мяне», — рашыў Уладзімір. Знячэўку павярнулася на бок, як бы дэманструючы сябе, і спытала: — Ты з такой, як я, спаў? — He, — адказаў Уладзімір шчыра. — Гэгкіх вышыняў браць не даводзілася. — А ўнутраны голас прамовіў: «Можа, таму й жывы?» Зноў — цішыня. Ён успомніў амаль дзіцячае: маўчанне — знак згоды. Асмялеў, перасіліў сябе, спытаў: — А ты? — Я, акрамя мужа, ні з кім не была, — Марына паглядзела яму ў вочы. — Кажуць, што ён прыгажун, якіх мала. He ведаю. Ведаю галоўнае: не любіць ён мяне. Часам здаецца, што прычына — у арыентацыі... «Неяк надта ж цвяроза разважае, — захваляваўся Уладзімір. — Так можна і перагарэць. Пара атакаваць». Атакаваць не давялося. Павярнуўшыся да Марыны, убачыў: яна — палала. Ярчэй за яго. Шмат ярчэй! I тады ён узарваўся. Доўгія хвіліны чакання, пакуль Марына была ў ваннай, боязь, што ўсе намаганні застануцца марнымі, плюс аграмадны «завод» ад яе непраўдападобнай прыгажосці зліліся ў адно, увайшлі ў рэзананс, і... Уладзшір панёсся, паімчаў, паляпеў — забыўся на ўсё на свеце. Гэта было нешта на мяжы чалавсчых сіл. Здавалася, ажылі два вулканы, і лава аднаго намагалася паглынуць лаву другога. Зацішак, што надышоў разам са світанкам, здзівіў. «I як выжыў, вытрываў, змог?! — не верыў Уідцзімір. — Сёмае неба! Цяпер я ведаіо, што такое ўзысці на сёмае неба! Гэта калі бярэш планку, у жыцці для цябе немагчымую, недасяжную...» Разбудзіў стук у дзверы. Уіадзімір расплюшчыў вочы. Агледзеўся. Марыны побач не было. Дзе яна? Пайшла?! He! У ваннай — святло. Ахінуўшыся прасціною, падышоў да дзвярэй: — Алекс, гэта ты спаць не даеш? Мы ж не ў цягніку, свой прыпынак не праедзем, — абурыўся, адчыняючы дзверы. — Салют, салют! — Добрага ранку! — Затаіліся, субчыкі?! — уварвалася ўслед за Алексам уся вясёлая кампанія. — Сюрпрыз маладажонам! — выступіў напсрад Віктар. — Савст брыгады пастанавіў: ссшія ж гуляем вяселле! — Ды вы што, хлопцы? Цішэй! Марына пачуе, дык дасць вам вяселле, а заадно і на арэхі. — Ты што ж гэта? — выйшла з ваннага пакоя Марына. — Пазабаўляўся з дзяўчынай, а цяпер адмаўляешся ад яе?! — Нс адмаўляюся! — з радасшо, зусім па-хлапсчаму адгукііуўся Уладзімір. — Хіба ад Багіііь адмаўляюцца? I марынь пра такое не мог. — А я марыла, — цалкам сур’ёзпа псрабіла яго Марына. — Пра такога, як ты! Прыгожага, дужага, добрага! — Вось так, Валодзька, трапіў ты ў нерат, — абрадаваўся чамусьці Віктар. — Здавайся, калі прайграў, будзь рыцарам. Пра рыцараў была псршая прачытаная Уладзшірам гадоў у шэсць кніга. Ён заўсёды быў за рыцараў. Гуляць дык гуляць! Тым больш на ўласным вяселлі! — Здаюся, што з вамі зробіш' — усміхнуўся Уяадзімір. — Тады за мной! — імгненна зрэагаваў вопытны Алекс. Больш не марудзячы, кампанія выправілася ў рэстаран. Уладзіміру зноў давялося раскашэльвапца. Другая гульба ў рэстаранс нагадвала псршую, за выключэннем таго, што ташіы былі не калектыўііыя, а парныя. Да ўсіх прыйшла нязвычная, проста безаглядная раскаванасць — піхто нікога не саромеўся. Праўда, чамусьці цалаваліся і абдымаліся ўсе, акрамя маладажонаў. Новым сябрам удалося падняць іх на горка толькі аднойчы. Пацалунак атрымаўся такі задоўжаны, што паўтарыць яго маладая нс адважылася.