КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Ціха смяецца скрыпка, А людзям здаецца — плача. 3 прорвы паспею крыкнуцы «Гэта не ваша справа!» Толькі ў адказ пачую: «Брава, актрыса, брава!» 7 He адзінокі ты, не адзінокі: Табе прадаў свой меч апошні вой. Снег запарушыць вогненныя крокі, Схаваны хлеб пакрышыцца ў сувой. He адзінокі ты, не адзічэлы: Твой век глытае золата і медзь. А ў тваім целе зноў крывавяць стрэлы, He даючы навекі ачарсцвець. 8 Мой спакой. Снег ляціць, Як мільён матылькоў На вячэрняга Мінска агні. Сівізной пакрываюцца скроні Чарговай зімы. Ты з усімі, і ўсё ж ты адзін, Як мастак у палоне карцін. Дні гараць ад марозу. Знаёмыя твары ўсміхацца не хочуць. Мой спакой нараджаецца з болю. Мой спакой нараджаецца з ночы. 9 Восеньскае віно — Келіх смутку і сноў — Пілі мы з табой даўно, Свабодныя ад высноў. Цяпер у тваіх лістах I смак яго ёсць, і пах, Цяпер у вершах сівых П’ю яго я за дваіх. 10 Сонца болю, Якое ты светлае! Ты адзіна ўладарыш над нетрамі. I вятрамі, што душы схалоджваюць, Ты кіруеш — ты іх улагоджваеш. Сонца болю, Спалі мае думкі, Тыя, за якія сорамна. Ты аплоціш мае рахункі, I голуб не стане воранам. Сонца болю! Адвечнае, Ты свеціш ад рання да рання. Тым, хто прымае цябе, Узыходзіш ты, ведаю, Сонцам Кахання. ТАЦЦЯНА ПРАТАСЕВІЧ Нарадзілася 17 лістапада 1967 года ў Мінску. Дзяцінства і школьныя гады прайшлі на Лагойшчыне. У 1985 годзе скончыла Косінскую сярэднюю школу, праз год — Жодзінскае СПТВ імя братоў Купрыянавых. Вершы пачала пісаць у 2001 годзе. Друкавалася ў рэспубліканскіх газетах і часопісах, калектыўных зборніках. Жыве і працуе ў Мінску. Арганізатар серыі імпрэз «А верш імкнецца да нябёсаў...» (Сумесны праект Паэтычнага тэатра «Арт.С» і Сацыяльнага аддзела Мінскай Епархіі Беларускай праваслаўнай царквы). Камяні Тут камяні растуць з зямлі, Бо тут — таксама іх краіна. Над імі леднікі былі, Як нас і не было ў паміне. Як сімвал вечнасці яны Зямлёй узрошчаны, як памяць. Як захаванне ад маны, Якая часта часам правіць. I над магіламі ўстаюць Каменні, пліты, абеліскі, I з цягам часу не даюць Забыць людзей вялікіх, блізкіх. Тут камяні растуць з зямлі, Бо тут — таксама іх краіна. Тут доўга камяні жылі, Пакуль нас не было ў паміне. utt ж a# «5 Пах мядовы, ліпы квецень, Слоў салодкіх смак падманны. Загайдаў галінкі вецер, Разганяючы туманы. Памяркоўна крэсліш думкі, 3 нот складаеш звон душэўны. Ненароджаныя гукі Для струны — нібы мішэні. Трапны дотык — загучала, Заспявала асяроддзе. Hot, здаецца, вельмі мала — Гўкаў тысячу народзяць. Пах мядовы, ліпы квецень. He плывуць ужо туманы. Назаўсёды ў гэтым леце Пакідаем мы падманнасць. Ж Ці Ж WJ w? Ты пахнеш рамонкамі зноў варажыла сяброўка мая на каханне і лёс. I летнімі звонкімі днямі расшыла сукенку сваю, не шкадуючы слёз. Ты марыш аблокамі, Кветка зямная, He з іншых сусветаў прыйшоўшы любіць. Маленькімі крокамі, Як паспяваеш, Ідзеш да таго, з кім жадаецца быць. Ты пахнеш рамонкамі... Ты іх палола! He рвала пялёсткі, спытаўшы адказ. Прыгожа пад вокнамі, Белены золак. Прыходзьце, глядзіце, вось кветкі для вас! Папараць-кветка, поўня і цень. Толькі апоўнач, не ўбачыш удзень. Толькі адна ноч падорыць дзівосы. Папараць, сосны, яліны, бярозы. Я ж 'гуіо кветку не ў лесе шукаю, Як расквітнее ў пакоі, чакаю. Папараць-кветкай здаюцца лісточкі Дзіўнай Купала-Іванаўскай ночкай. Поўня на цені ўскрывае бутон! Нават не ведаю: ява ці сон? Кветку ж сарваць са сцяны немагчыма, Здзіўлена толькі ўглядацца вачыма. Вецер па небе зноў воблакі гоне, I захінаецца срэбная поўня. Знікла і кветка з-за хмаркі высокай, Што не паспела міргнуць нават вока. Вось летуценнае шчасце зямное У рукі не ўзяць, проста прывід і мроя. ая й» W5 %? Сум генетычна разбаўлены ў нашай крыві. ЛеанідДранько-Майсюк. «Паэтаграфічны раман» Сум генетычна разбаўлены ў нашай крыві. Мне прапаноўваюць лекі: віно і каханне. А выбіраю я вершы, душой што крывіць! Гэта маё безназоўнае выратаванне. He называю, каму, для чаго і нашто Вершы запісаны з думак, пачуццяў і слёзаў. Як перасаджана кветка ў другое кашпо, Ібтым змяніўшы жыццё, ды насуперак лёсу. Сум падмацую самотай у дзённым жыцці. Тут не атрута, а пэўнае суіснаванне. Час застывае, ці крыху марудней ляціць... Добры мой сум, яму дзякуй за ўсе вершаванні. А кветкі не сумуюць. Толькі, Калі засмягне горла іх, Галовы схіляць. I ўсе сокі Загуснуць. Стане горка ім. I горка мне. Атрутнай кветкай, Каханнем званаю між вас, Я абпілася. Сэрца рэдка I моцна грукае падчас. I не трапляюцца мне лекі. Палю ў сабе душэўны боль... Калі перасыхаюць рэкі — Ратуе вечная любоў. ж ж «6 Вы — камета мая. Праімчалі, хвастом апаліўшы, Падарыўшы каханне і зорных часцінак святло. Ды не ведала я, Што, любоўю жыццё асвяціўшы, He забуду спаткання, якое б жыццё ні было. Вы — камета мая, А перыяд мне ваш невядомы. I шукаю дарма ў цёмным небе знаёмы агонь. He пакутую я, А чакаю, чакаю да стомы, Як празрысты прамень ваш ласкава сагрэе далонь. АКСАНА СПРЫНЧАН Нарадзілася ў паэзіі Лунінца. Пасля філфака БДУ і аспірантуры Інстытута літаратуры НАН Беларусі працавала ў выдавецтве «Беларуская Энцыклапедыя», цяпер — у «Мастацкай літаратуры». Пачала пісаць 13.04.2000. Аўтар кніг паэзіі «Вершы ад А.» (2004), «ЖываЯ» (2008), «Нелінейнае» (2012), «Хата для Моўчы» (2007), SMS-n’ecKI з антрактам-размовай праз тэлефон «Дарога і Шлях» (2009, з А.Анціпенкам), «жаноцкагарамана» «Беларускі дурань» (2011). Піша для дзяцей, разам з Я. Малішэўскім стварыла «Незвычайную энцыклапедыю беларускіх народных інструментаў» (2010). Дырэктарка Паэтычнага тэатра <Арт.С» (art-s.by). Пераможца разнастайных конкурсаў і ўладальніца Гран-пры Аднаго кахання. Уважае жабак за сімвал Беларусі, а Лысую гару — за еышыню, у якой лёгка лунаць пасля доўгага жыцця. аа ня ж Sift Зй? ж цела маё стане зямлёю душа мая стане небам а пакуль я — рыса далягляду — колькі ні набліжайся аддаляюся каб застацца сабою АЭС: А.С. аблокі нагадваюць блокі АЭС сваячкі — паводле гучання ініцыялаў я таксама AC. згодна майго ўлюбёнага прынцыпу трох «Э» усё ўжыцці павінна быць энергетычна, эратычна і эстэтычна у ім няма месца ніякім блокам апрача Аляксандра які пакутаваў на Палессі дзе пасля ў пакутах нарадзілася я аблокі нагадваюць блокі АЭС энергетыка і выпраменьванне-атрута найболыпыя ўва мне распад праз самоту гадоў радкоў і ніякіх падкоў хіба што дэталі ў сеялках і камбайнах 1950-х гадоў выкаваныя на «Гоімсельмашы» маім дзедам кавалём іржавеюць у свеце, дзе ёсць АЭС AC. Лунінцу — роднаму чыгуначнаму вузлу весці рэй рэйкам і шпалам шалу (які са мной сувымерны) цягнікоў з нікамі местаў, мястэчак з нумарамі месцаў згары і здолу бочных і з боку ад бочных у СВ ці ў агульным вагоне палі і гоні купэ ці плацкарта віновая карта мапа на століку маштаб: адзін да аднаго жыцця сувымернасці вымя смокчуць вужакі-рэйкі а кропля застаецца табе зліжы язы.сом «Котш zu тіг!>> не паспеў на цягнік стоп-кран стоп-рана спуск, платформа адпаведнасць-неадпаведнасць формы і зместу мы завязаныя ў вузел начны as « м я абіраю бульбу я абіраю Беларусь не трэба іншага раю ды і пекла іншага не трэба гэтак жа думаюць каларадскія жукі неўзабаве пачнецца сезон змагання з аднадумцамі Ж S’* Tiff Скрыжаванне са снежнем — белым крыжам і чорным. Скрыжаванне з самотай — светлым крыжам і цёмным. Скрыжаванне з Радзімай — вечным крыжам і буднім. Скрыжаванне з сабою — белым крыжам і чорным, светлым крыжам і цёмным, вечным крыжам і буднім. I зноўку ратуюць Каляды... на ±*» Сонца — бяскснца, дзень — цень, ночы — вочы, глеба — неба, трывога — дарога, людзей — надзей, воля — доля, чалавек — век, краіна — сына... У найбанальнейшых рыфмах — глыбокі верлібр жыцця. У адзіноце ўзгадваю назвы нотаў. ДО, РЭ, МІ, ФА соль, ля, ср досыць называць непатрэбнае, бо не спяю паводле нотаў ніводнага імгнення жыцця. Але з душою спяю пра ДОлю, і РЭха, і МІлаванне, і ФАнтазію, і СОЛЬ зямлі, і ЛЯсы, і СІнечу, іДО- сыць... Прыбіраючы кватэру У сонечным промні, які ўварваўся ў кватэру праз фіранку на акне, выконваюць апошні танец пылінкі. He кожнаму дадзена танцаваць перад смерцю. Падалося — ужо не жыву. Ды сняжынкі на мне паміралі. Шчасце Пакарміце маленькую птушку — сінічку. I пасля да вас прыляціць вялікая сіняя птушка — сініца. Я хачу стаць гэтым дажджом, бо мне не стае маіх слёз... Ты хочаш стаць гэтым дажджом, каб не бачыць маіх слёз... Up Ш Ш Да яшчаркі так пяшчотна дакранулася, што хвост мне не пакінула. Думала — да (пра) цябе... і«4 Ж Ш Аўтваёйруцэ — не мая рука, а ў маёй рацэ — камяні на дне. Камяні, што кідалі мы, шчаслівыя, а кругі ад іх разышліся, згінулі... У тваёй рацэ камень, што не тоне, на маёй руцэ крыжык, каб успомніць... Н.Ч && Ш Так даўно не прыходзілі словы — Дзве поўні паспелі Неба напоўніць тугою I знікнуць. Неаднойчы мне снілася — Зорка ляціць I разбіваецца Аб чужыя жаданні кахання і славы. I я шукаю яе, Каб пахаваць Згодна звычаям зорным Паміж словаў і сноў... 2$ ІЧН ж Вы казалі — мядовыя, Вы казалі — чайныя, Арэхавыя і шакаладныя Вочы мае. Вы кахалі — мядовыя. Вы кахалі — чайныя. Арэхавыя і шакаладныя Вочы мае. He казалі — самотныя. He кахалі — самотныя. SAi 3W Ш I малявала сонца на ім прамянямі ігрыстымі, весялілася... I знікала. I вецер гуляў па ім подыхам бестурботным — і знікаў, I толькі дождж плакаў, гледзячы на чысты аркуш і разумеючы сваю бездапаможнасць. I выпадкова маляваў слязьмі бачны малюнак. Мастак, які пакутаваў. ВІКА ТРЭНАС Віка Трэнас (Вікторыя Ляйкоўская) нарадзілася ў Мінску. Скончыла філалагічны факультэт Белдзяржунгверсітэта. Цяпер працуе рэдактарам аддзела паэзіі часопіса «Маладосць». Аўтар паэтычных кніг «Цуд канфіскаванага дзяцінства» (2005), «Экзістэнцыйны пейзаж» (2008). Творы перакладаліся на рускую, нямецкую, балгарскую, шведскую, французскую, літоўскую і польскую мовы. Сябра суполкі «Літаратурнае прадмесце» фактычна з nepmux яе пасяджэнняў. & мы не біліся галавой аб мур не імкнуліся яго абысці быць замкнёным ва ўласнай сутнасці значна лепей, бо выйсце ўнутры, таму час спыніцца, каб карані пусціць у прамерзлую глебу пад мурам час адно ў аднаго пусціць карані і яны гэты мур разбураць