Літаратурнае прадмесце
Выдавец: Кнігазбор
Памер: 196с.
Мінск 2012
Ціха смяецца скрыпка, А людзям здаецца — плача.
3 прорвы паспею крыкнуцы «Гэта не ваша справа!» Толькі ў адказ пачую:
«Брава, актрыса, брава!»
7
He адзінокі ты, не адзінокі: Табе прадаў свой меч апошні вой. Снег запарушыць вогненныя крокі, Схаваны хлеб пакрышыцца ў сувой.
He адзінокі ты, не адзічэлы: Твой век глытае золата і медзь.
А ў тваім целе зноў крывавяць стрэлы, He даючы навекі ачарсцвець.
8
Мой спакой.
Снег ляціць,
Як мільён матылькоў
На вячэрняга Мінска агні.
Сівізной пакрываюцца скроні Чарговай зімы.
Ты з усімі, і ўсё ж ты адзін,
Як мастак у палоне карцін.
Дні гараць ад марозу.
Знаёмыя твары ўсміхацца не хочуць. Мой спакой нараджаецца з болю. Мой спакой нараджаецца з ночы.
9
Восеньскае віно — Келіх смутку і сноў — Пілі мы з табой даўно, Свабодныя ад высноў.
Цяпер у тваіх лістах I смак яго ёсць, і пах, Цяпер у вершах сівых П’ю яго я за дваіх.
10
Сонца болю, Якое ты светлае!
Ты адзіна ўладарыш над нетрамі. I вятрамі, што душы схалоджваюць, Ты кіруеш — ты іх улагоджваеш. Сонца болю, Спалі мае думкі, Тыя, за якія сорамна.
Ты аплоціш мае рахункі, I голуб не стане воранам. Сонца болю!
Адвечнае,
Ты свеціш ад рання да рання. Тым, хто прымае цябе, Узыходзіш ты, ведаю, Сонцам Кахання.
ТАЦЦЯНА ПРАТАСЕВІЧ
Нарадзілася 17 лістапада 1967 года ў Мінску. Дзяцінства і школьныя гады прайшлі на Лагойшчыне. У 1985 годзе скончыла Косінскую сярэднюю школу, праз год — Жодзінскае СПТВ імя братоў Купрыянавых. Вершы пачала пісаць у 2001 годзе. Друкавалася ў рэспубліканскіх газетах і часопісах, калектыўных зборніках. Жыве і працуе ў Мінску. Арганізатар серыі імпрэз «А верш імкнецца да нябёсаў...» (Сумесны праект Паэтычнага тэатра «Арт.С» і Сацыяльнага аддзела Мінскай Епархіі Беларускай праваслаўнай царквы).
Камяні
Тут камяні растуць з зямлі, Бо тут — таксама іх краіна. Над імі леднікі былі, Як нас і не было ў паміне.
Як сімвал вечнасці яны Зямлёй узрошчаны, як памяць. Як захаванне ад маны, Якая часта часам правіць.
I над магіламі ўстаюць Каменні, пліты, абеліскі,
I з цягам часу не даюць Забыць людзей вялікіх, блізкіх.
Тут камяні растуць з зямлі, Бо тут — таксама іх краіна. Тут доўга камяні жылі, Пакуль нас не было ў паміне.
utt ж a# «5
Пах мядовы, ліпы квецень, Слоў салодкіх смак падманны. Загайдаў галінкі вецер, Разганяючы туманы.
Памяркоўна крэсліш думкі, 3 нот складаеш звон душэўны. Ненароджаныя гукі Для струны — нібы мішэні. Трапны дотык — загучала, Заспявала асяроддзе.
Hot, здаецца, вельмі мала — Гўкаў тысячу народзяць.
Пах мядовы, ліпы квецень.
He плывуць ужо туманы. Назаўсёды ў гэтым леце Пакідаем мы падманнасць.
Ж Ці Ж WJ w?
Ты пахнеш рамонкамі зноў варажыла сяброўка мая на каханне і лёс. I летнімі звонкімі днямі расшыла сукенку сваю, не шкадуючы слёз.
Ты марыш аблокамі,
Кветка зямная,
He з іншых сусветаў прыйшоўшы любіць.
Маленькімі крокамі,
Як паспяваеш,
Ідзеш да таго, з кім жадаецца быць.
Ты пахнеш рамонкамі...
Ты іх палола!
He рвала пялёсткі, спытаўшы адказ.
Прыгожа пад вокнамі,
Белены золак.
Прыходзьце, глядзіце, вось кветкі для вас!
Папараць-кветка, поўня і цень.
Толькі апоўнач, не ўбачыш удзень. Толькі адна ноч падорыць дзівосы. Папараць, сосны, яліны, бярозы.
Я ж 'гуіо кветку не ў лесе шукаю, Як расквітнее ў пакоі, чакаю. Папараць-кветкай здаюцца лісточкі Дзіўнай Купала-Іванаўскай ночкай.
Поўня на цені ўскрывае бутон! Нават не ведаю: ява ці сон?
Кветку ж сарваць са сцяны немагчыма, Здзіўлена толькі ўглядацца вачыма.
Вецер па небе зноў воблакі гоне, I захінаецца срэбная поўня.
Знікла і кветка з-за хмаркі высокай, Што не паспела міргнуць нават вока.
Вось летуценнае шчасце зямное
У рукі не ўзяць, проста прывід і мроя.
ая й»
W5 %?
Сум генетычна разбаўлены ў нашай крыві.
ЛеанідДранько-Майсюк. «Паэтаграфічны раман»
Сум генетычна разбаўлены ў нашай крыві.
Мне прапаноўваюць лекі: віно і каханне. А выбіраю я вершы, душой што крывіць!
Гэта маё безназоўнае выратаванне.
He называю, каму, для чаго і нашто Вершы запісаны з думак, пачуццяў і слёзаў.
Як перасаджана кветка ў другое кашпо, Ібтым змяніўшы жыццё, ды насуперак лёсу.
Сум падмацую самотай у дзённым жыцці.
Тут не атрута, а пэўнае суіснаванне.
Час застывае, ці крыху марудней ляціць...
Добры мой сум, яму дзякуй за ўсе вершаванні.
А кветкі не сумуюць. Толькі, Калі засмягне горла іх, Галовы схіляць. I ўсе сокі Загуснуць. Стане горка ім.
I горка мне. Атрутнай кветкай, Каханнем званаю між вас, Я абпілася. Сэрца рэдка I моцна грукае падчас.
I не трапляюцца мне лекі.
Палю ў сабе душэўны боль...
Калі перасыхаюць рэкі —
Ратуе вечная любоў.
ж ж «6
Вы — камета мая.
Праімчалі, хвастом апаліўшы,
Падарыўшы каханне і зорных часцінак святло.
Ды не ведала я,
Што, любоўю жыццё асвяціўшы,
He забуду спаткання, якое б жыццё ні было.
Вы — камета мая,
А перыяд мне ваш невядомы.
I шукаю дарма ў цёмным небе знаёмы агонь.
He пакутую я,
А чакаю, чакаю да стомы,
Як празрысты прамень ваш ласкава сагрэе далонь.
АКСАНА СПРЫНЧАН
Нарадзілася ў паэзіі Лунінца. Пасля філфака БДУ і аспірантуры Інстытута літаратуры НАН Беларусі працавала ў выдавецтве «Беларуская Энцыклапедыя», цяпер — у «Мастацкай літаратуры». Пачала пісаць 13.04.2000. Аўтар кніг паэзіі «Вершы ад А.» (2004), «ЖываЯ» (2008), «Нелінейнае» (2012), «Хата для Моўчы» (2007), SMS-n’ecKI з антрактам-размовай праз тэлефон «Дарога і Шлях» (2009, з А.Анціпенкам), «жаноцкагарамана» «Беларускі дурань» (2011). Піша для дзяцей, разам з Я. Малішэўскім стварыла «Незвычайную энцыклапедыю беларускіх народных інструментаў» (2010). Дырэктарка Паэтычнага тэатра <Арт.С» (art-s.by). Пераможца разнастайных конкурсаў і ўладальніца Гран-пры Аднаго кахання. Уважае жабак за сімвал Беларусі, а Лысую гару — за еышыню, у якой лёгка лунаць пасля доўгага жыцця.
аа ня ж Sift Зй? ж
цела маё стане
зямлёю
душа мая стане небам
а пакуль я —
рыса далягляду — колькі ні набліжайся
аддаляюся
каб застацца сабою
АЭС: А.С.
аблокі нагадваюць блокі АЭС сваячкі —
паводле гучання ініцыялаў я таксама AC.
згодна майго
ўлюбёнага прынцыпу трох «Э» усё ўжыцці павінна быць энергетычна, эратычна і эстэтычна
у ім няма месца ніякім блокам апрача Аляксандра які пакутаваў на Палессі дзе пасля ў пакутах нарадзілася я аблокі нагадваюць блокі АЭС энергетыка і выпраменьванне-атрута найболыпыя ўва мне распад праз самоту гадоў радкоў і ніякіх падкоў хіба што дэталі
ў сеялках і камбайнах 1950-х гадоў выкаваныя на «Гоімсельмашы» маім дзедам кавалём
іржавеюць у свеце, дзе ёсць АЭС
AC.
Лунінцу — роднаму чыгуначнаму вузлу
весці рэй
рэйкам і шпалам
шалу
(які са мной сувымерны)
цягнікоў
з нікамі местаў, мястэчак
з нумарамі месцаў
згары і здолу
бочных і з боку ад бочных у СВ ці ў агульным вагоне палі і гоні
купэ ці плацкарта
віновая карта
мапа на століку
маштаб: адзін да аднаго жыцця
сувымернасці вымя
смокчуць вужакі-рэйкі а кропля застаецца табе зліжы язы.сом
«Котш zu тіг!>>
не паспеў на цягнік
стоп-кран
стоп-рана
спуск, платформа
адпаведнасць-неадпаведнасць формы і зместу
мы
завязаныя ў вузел начны
as « м
я абіраю бульбу я абіраю Беларусь не трэба іншага раю ды і пекла іншага не трэба гэтак жа думаюць каларадскія жукі неўзабаве пачнецца сезон змагання з аднадумцамі
Ж S’*
Tiff
Скрыжаванне са снежнем — белым крыжам і чорным. Скрыжаванне з самотай — светлым крыжам і цёмным. Скрыжаванне з Радзімай — вечным крыжам і буднім. Скрыжаванне з сабою — белым крыжам і чорным, светлым крыжам і цёмным, вечным крыжам і буднім.
I зноўку ратуюць Каляды...
на ±*»
Сонца — бяскснца, дзень — цень, ночы — вочы, глеба — неба, трывога — дарога, людзей — надзей, воля — доля, чалавек — век, краіна — сына...
У найбанальнейшых рыфмах — глыбокі верлібр жыцця.
У адзіноце ўзгадваю назвы нотаў.
ДО, РЭ,
МІ, ФА соль, ля, ср досыць называць непатрэбнае, бо не спяю паводле нотаў ніводнага імгнення жыцця. Але з душою спяю пра
ДОлю, і РЭха, і МІлаванне, і ФАнтазію,
і СОЛЬ зямлі,
і ЛЯсы,
і СІнечу, іДО-
сыць...
Прыбіраючы кватэру
У сонечным промні, які ўварваўся ў кватэру праз фіранку на акне, выконваюць апошні танец пылінкі.
He кожнаму дадзена танцаваць перад смерцю.
Падалося — ужо не жыву. Ды сняжынкі на мне паміралі.
Шчасце
Пакарміце маленькую птушку —
сінічку. I пасля
да вас прыляціць вялікая сіняя птушка — сініца.
Я хачу стаць гэтым дажджом, бо мне не стае маіх слёз...
Ты хочаш стаць гэтым дажджом, каб не бачыць маіх слёз...
Up
Ш Ш
Да яшчаркі так пяшчотна дакранулася, што хвост мне не пакінула.
Думала — да (пра) цябе...
і«4 Ж Ш
Аўтваёйруцэ — не мая рука, а ў маёй рацэ — камяні на дне. Камяні, што кідалі мы, шчаслівыя, а кругі ад іх разышліся, згінулі...
У тваёй рацэ камень, што не тоне, на маёй руцэ крыжык, каб успомніць...
Н.Ч && Ш
Так даўно не прыходзілі словы — Дзве поўні паспелі Неба напоўніць тугою
I знікнуць.
Неаднойчы мне снілася —
Зорка ляціць
I разбіваецца
Аб чужыя жаданні кахання і славы.
I я шукаю яе, Каб пахаваць Згодна звычаям зорным Паміж словаў і сноў...
2$ ІЧН ж
Вы казалі — мядовыя,
Вы казалі — чайныя, Арэхавыя і шакаладныя Вочы мае.
Вы кахалі — мядовыя.
Вы кахалі — чайныя.
Арэхавыя і шакаладныя Вочы мае.
He казалі — самотныя.
He кахалі — самотныя.
SAi
3W Ш
I малявала сонца на ім прамянямі ігрыстымі, весялілася...
I знікала.
I вецер гуляў па ім подыхам бестурботным — і знікаў,
I толькі дождж плакаў, гледзячы на чысты аркуш і разумеючы сваю бездапаможнасць.
I выпадкова маляваў слязьмі бачны малюнак.
Мастак, які пакутаваў.
ВІКА ТРЭНАС
Віка Трэнас (Вікторыя Ляйкоўская) нарадзілася ў Мінску. Скончыла філалагічны факультэт Белдзяржунгверсітэта. Цяпер працуе рэдактарам аддзела паэзіі часопіса «Маладосць». Аўтар паэтычных кніг «Цуд канфіскаванага дзяцінства» (2005), «Экзістэнцыйны пейзаж» (2008). Творы перакладаліся на рускую, нямецкую, балгарскую, шведскую, французскую, літоўскую і польскую мовы. Сябра суполкі «Літаратурнае прадмесце» фактычна з nepmux яе пасяджэнняў.
&
мы не біліся галавой аб мур не імкнуліся яго абысці быць замкнёным ва ўласнай сутнасці значна лепей, бо выйсце ўнутры, таму час спыніцца, каб карані пусціць у прамерзлую глебу пад мурам час адно ў аднаго пусціць карані і яны гэты мур разбураць
КНІГІ ОНЛАЙН
