КНІГІ ОНЛАЙН
Прыняць удзел у вычытцы распазнанага тэксту Падрабязней
I зноўку цяжкі замок вісіць на дзвярах Нябёсаў. А Паўлу — разбег дарог; абапал — пяскі і росы. He крыж пры канцы, а меч вісіць непазбежнай карай. Пакуль жа — ланцуг сустрэч, пакуль жа — крыляюць мары. На Вечнасці рубікон кіруе народы Павел. Самомуж — вязніц загон і меч, што жыцця пазбавіў. aft aft «Што можа выйсці з Назарэта? — смяяліся так з веку ў век. — Хто можа там з’явіцца свету, які нікчэмны чалавек?» Што ў правінцыйным запусценні і занядбанасці дурной, дзе ад халуп кладуцца цені на камень скосай маставой? Дзе ходзяць да крыніц пад горку, а потым цягнуць што ёсць сіл збаны жанчыны. Лёс іх горкі, як быццам Бог пра іх забыў. А ён між тым хадзіў раздумна па вулках, дворыках чужых і назіраў са светлым сумам, і напінаў нянаскі слых. I чуў ён кожнае стварэнне, іх недагледжанасць і боль. I малітоўна на каленях празорваў крыж галгофскі свой. А потым доўгая дарога, каб увайсці ў Іерусалім, дзе іудзеі зганьбяць Бога, дзе будуць суд чыніць над Ім. Зямлю і неба паяднаўшы крывёй пякучаю сваёй, разрывам сэрца душы нашы ён кліча вечна за сабой. «Што можа выйсці з Назарэта?» — смяяліся так мімаходзь у час Старога Запавету Як аказалася — Гасподзь. ш ш «Ах, толькі б вам веры прыдбаць хоць крыху! — Збавіцель казаў перад шчыльным натоўпам. — Вядзі свайго сына, трымай за руку», — і бацька падлетка наперад высоўваў. А той, толькі ўбачыў Ісуса наўпрост, імгненна зваліўся, зацяты нячыстым, то курчыўся ў пене, то гнуўся, як мост, з вачэй яго мкнулі шалёныя іскры. А бацька падлетка, што побач стаяў, усклікнуў прарэзліва: «Госпадзе, веру! Ты б толькі нявер’ю майму паспрыяў!» «Ты стукайся, дружа, адчыняцца дзверы». — прамовіў Ісус. Ціха плакаў стары, а людзі ў здранцвенні вытрэшчвалі вочы. I голас раздаўся: «Нячысты, замры, пакінь гэта цела, што б’ецца сіроча!» Тут ахнулі ўсе, бо юнак як сканаў, на ссохлай траве ён ляжаў скамянела. Маўчанне ў натоўпе, а бацька рыдаў, уперыўшы лозірк у мёртвае цела. «Ах, толькі б вам веры прыдбаць хоць крыху!» — паўтораны гучна Збавіцелем словы, і Ён падышоў і сказаў юнаку: «Устань і жыві, як раней, і нанова!» Падняўся няшчасны і бацьку абняў, і доўга стаялі яны ў аняменні, глядзелі, як вучняў Збавіцель забраў і рушыўся з імі пад вечара цені. Ж ж Ж Ілія і Майсей гаварылі з Ісусам, пераўтвораным, белым і срэбным, як снег. Трое вучняў стаялі знямелым хаўрусам на гары, дзе хвіліны спыняюць свой бег. Узрушэнне і страх чаргаваліся хутка, бо настаўнік паўстаў нечакана другім. I не ў стане спасцігнуць іх розум марудны, і не ў сілах душа жыць імгненнем такім. 0, адкуль яны ведаюць, быццам прарокі тут, на рысе нябыту, гаворку вядуць? Ім вятры рассцілаюць пад ногі аблокі, і надзею, і радасць аднекуль нясуць. «йта Сын Мой любімы!» — пачулася громам, з нетутэйшага воблака пырснуў прамень. I настаўнік ізноў стаў прывычна знаёмым, і расквеціўся фарбамі звыклымі дзень. «Толькі помніце цвёрда: пакуль не ўваскрэсну — анікому ні слова, што бачылі вы!» I пакінуў Ісус гэта дзіўнае месца, і спусціўся па схіле пад шолах травы. XHZ «Душа Мая пакутуе смяротна! He сшце, маліцеся, мілыя...» Хоць вучням Яго было холадна, слотна — валіў на зямлю іх астылую ліпучы, назойлівы сон — як быццам няўмольны закон. «0, што ж вы спіце, калі Мне адзінока, калі папрасіў Я ў адчаі Айца яшчэ хоць крыху вінаградныя сокі папіць, не прыспешваць дарогі канца. I ўсё ж падыходжу, відаць, да парога, які пераскочу праз крыж і цвікі, каб сталася марай для жыццяў убогіх калісьці вось гэты парог перайсці. 0, што ж вы спіце гэтай ноччу цямравай, калі немінучая варта ідзе! Я чую, абугак іх шоргае ў травах, і быць праз хвіліну жахлівай бядзе! (Паверце, зыначыцца тая бяда, і будзе для вас яна хлеб і вада.) Хай будзе, як Ты, а не Я захачу хай страшна ў апошні Я міг закрычу хай люта праколе і сэрца Маё калянае вострае рымлян кап’ё! Цяпер прачынайцеся! Голас Іуды разносіцца ўночы прысудам Маім. I ўсіх вас чакаюць вялікія цуды. I ўсе мы нязгасна цяпер узгарым». Ж цы && ж Пячора. I камень грувасткі на ёй. I Марфа з Марыяй рыдалі па Лазару, што свой смяротны спакой знайшоў, і яго пахавалі. «А дзе ж наш Ісусе, чаічу не спяшаў да хворага на дапамогу? Ах, страшна глядзець, як любімы канаў, як скручваўся ў сутаргах рогам! Ён поўны быў сіл маладых і надзей, у некалькі дзён згас як свечка...» Марыя і хМарфа ў нясцерпнай бядзе клялі гэты свет недарэчны. Але не прайшло і паўдня, як яны стаялі ў святым недаўменні, тады як Ісус гаварыў: «ён жывы! Хай выйдзе сюды з царства ценяу!» I камень адвалены ўніз паляцеў. 3 пячоры магільнай і стылай на радасць і страх самых блізкіх людзей з’яўляецца Лазар іх мілы. ЯНА ЯВІЧ Нарадзілася ў 1983 годзе ў Мінску. У 2006 годзе скончыла Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка (факультэт рускай філалогіі). У друку выступае з 2002 года. Друкаваласяў газетах «Знамя юностй», «Літаратура і мастацтва», часопісах «Маладосць», «Полымя», «Бярозка». Працавала ў цэнтры творчасці дзяцей і моладзі «Эўрыка» Фрунзенскага раёна Мінска, цяпер — у рэдакцыйна-выдавецкай установе «Літаратура і Мастацтва». Аўтар паэтычнага зборніка «Сувязь жыццяў» (2011). НЯ Hfi Аднойчы — адназначна! — адпрэчыш адзіноту. Агеньчык адмыслова адорыць асалодай. Аранжавым алоўкам адзенне афарбуеш — Адразу адчуваеш: адольвае адліга. Ганак Гучныя галасы. Горкіх гронак гарэнне... Гаспадар?.. Госць?.. Глядач?.. Гастралёр! Грацыёзнасць гітары... Камедыйнасць карэляцый. Канструктыўнасць катэгорый. Караблі-курсоры крочаць Краявідамі круізаў... Крытык кпіча канкурэнтаў, Кандыдаты камплексуюць, Кіламетрамі катрэнаў Крыюць кадры кінастужак... Кропкі... Коскі... Контур казкі — Коўдра каляровых крылаў... Край канкрэтыкі капрызаў Кантралюецца кур’ёзам Каралеўскае кароны... Канцэнтрычнасць кругаглядаў?.. О» W *}і Паўднёвым промнеім, птушкай папяровай Перажывеш прыгоды падарожжаў... Прычына палымянасці пачуццяў — Пераварот прывычнае патрэбы... Прыстасаванка?! Проста прыгажуня! Палон... Празмернасць прынцыпаў... Пакуты... Прыхільнік празаічных парадоксаў Пасуе першы. Правілы — пасля... Струны спяваюць санату.. Сонца святлом сагравае... Сентыментальны сатырык Сумна сыходзіць са сцэны. Сэнс сарамлівасці — словы... if» if» if» w «5 Таемнай тактыкай трагедыі тандэму — Туманнасць тлумачэння тэарэмы... Трактоўка тэмы тэксгу — толькі талент. Тыповасць твораў — тэзіс традыцыйны... Так, творчасць — тыпалогія тэндэнцый. if» if» «5 «5 Мроямі поўніцца сэрца... А я зноў збіраю пялёсткі Ласкавага летняга сонца, Юнай дажджлівай вясны. Ніколі не ўбачыцца зноўку.. Адзначу, што гэта сур’ёзна, Калі сапраўды — назаўжды... if» if» wi «15 Пад вечар на вуліцы ціха... Аднак, калі хочацца вершаў, Лунае ў паветры натхненне I просіцца ў рукі пяро... Тады трэба проста падумаць: Разгадваць не мноства загадак, А з іх выбраць толькі сваю. 4«4 4»4 4«4 Сыходжу адсюль. Тут — цёмна. Утойваю думкі... Жадаю сагрэцца... Кірую сваёй Адзінотай. ±J4 4»»4 4**4 Забяры мяне ў горад спаткання! Акварэллю малюю на вокнах. Верагодна, я зноў пазбягаю... Еднасць думак, пачуццяў і вуснаў... Я ўяўляю цябе... Дзіўна: я не кахаю, А забыць не магу Лагодныя вочы твае... Я проста ўглядваюся; Гляджу праз аконнае шкло: Ліхтары на адкрытым паветры Як нябесныя светлякі... Думак — процьма... 4<й 4*4 4% Надакучыла паўсядзённасць? Адзінае выйсце змяніць абстаноўку! Сугучна жаданню сэрца — Любіць ці кахаць? — Асабісты выбар... Надарыцца хвілінка — Налі сабе гарбаты: Ёсць размова. I пра Блакітнага Сьвіна... I як самавітая суполка магла абысціся без уласнай літаратурнай прэміі? Вось толькі пафасу і афіцыёзу ў нас на прадмесці не любяць, а пачуццё гумару (нават чорнага) вітаецца. I суполка «Літаратурнае прадмесце» заснавала першую на Беларусі антыгламурную літаратурную прэмію. Яна ўручаецца за нонканфармізм і праяўленую здольнасць захаваць творчую «самасць». Блакітны Сьвін стаўся болей чым назвай прэміі — але й яшчэ адным сімулякрам суполкі і ўлюбёным персанажам прадмесцеўцаў. Пра Блакітнага Сьвіна напісаныя вершы. казкі і паэмы... Ён з’яўляўся «ўцялесненым» і віртуальным, як і Рагнеда Крышталюк, ён мае сваю біяграфію і напісаныя ўласнакапытна творы, і ўрэшце ўвасобіўся ў коміксы. У самім ягоным імені ёсць выклік і сімволіка, спроба абвергнуць стэрэатыпы. Блакітны Сьвін, як напісаў паэт Рагнед Малахоўскі, «аматар піва і жанчын». У адрозненне ад сваёй сяброўкі Рагнеды, Сьвін піша прозу, адзін толькі раз напісаўпаэму, якую прысвяціў Рагнедзе Крышталюк. Дарэмна, аднак: віртуальная паэтка толькі раз’юшылася... Блакітны Сьвін — беларуская птушка шчасця. У яго скура рамантычнага і наіўнага колеру неба, а пад ёю хаваецца дыхтоўнае тутэйшае сала з белымі і чырвонымі праспойкамі. Блакітны Сьвін падазрае, што многія пры поглядзе на яго ўяўляюць дзяльбу кабанчыка, але па сваёй шчырай рамантычнай натуры (і некаторай таўстаскурасці) у гэта ўсё-ткі не верыць і заўжды гатовы на любыя авантуры і новыя знаёмствы. Ён жыццярадасны аптыміст, але ведае, што праўдзіваму пісьменніку трэба час ад часу ўпадаць у дэпрэсію. У дэпрэсіі Сьвіну сумна, і тады ён выпадае з яе проста ў піўнушку ці ў паэтычную тусоўку. Там ад яго робіцца настолькі шумна, што Сьвіна пачынаюць крытыкаваць і размазваць, але ён, напіты півам, толькі шчаслівы агульнай увагай, працягвае чытаць свае опусы і заляцацца да паэтак Прэмія «Блакітны Сьвін» выглядае так дыплом плюс сто чагонебудзь... На дыпломе на фоне неба выява пятачка — электрычнай разеткі: падключайся да натхнення... А што сто? йта як узбрыдзе ў галовы прадмесцеўцам. 3 2001 года акрамя асноўнага лаўрэата прысуджаецца яшчэ і званне «Ганаровага Блакітнага Сьвіна». Блакітны Сьвін — экстравагантны, трохі брутальны, але вельмі ўдалы вобраз, які цалкам можа стацца архетыпам. Тут і авангард, і нацыянальная традыцыя, і вялікія магчымасці для фантазіі. Так, зубр, вядома, істота больш высакародная для ўвасаблення нацыянальнага бестыярыю... Але Сьвін увайшоў у кожную беларускую хату як і бульба. Гэта — зразумелы ўсім персанаж народнага карнавалу, частка нашага побыту. На ягоных капытах — спрадвечная беларуская дрыгва, след балота. Ягоны пятачок задзёрты да аблокаў. Яднанне фарсу і трагедыі, кічу і высокага мастацтва — канапкі са свойскім салам на прэзентацыі ўзнёслага паэтычнага зборніка...