Літаратурнае прадмесце
Выдавец: Кнігазбор
Памер: 196с.
Мінск 2012
За гасціннасць падзякуем, пойдзем дадому, каб потым вярнуцца ўспамінам.
Ісціна ў вясне
Я веру: ісціна ў вясне!
Зноў абуджаецца прырода:
Капеж, смех сонца, крыгаходы...
Час абнаўлення — для мяне!
Я веру: ісціна ў вясне!
Хай будзе ісціна ў вясне!
Ізноў надзею сэрца спеліць, зноўу тваё каханне верыць і што яно не падмане.
Хай будзе ісціна ў вясне!
АЛЕНА БЕЛАНОЖКА
Рэжысёр, драматург, пісьменніца. Нарадзілася 17 студзеня 1985 года ў Магілёве. Скончыла Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт кулыпуры і мастацтваў па спецыяльнасці «Рэжысура масавых свят і абрадаў», працуе ў Магілёўскім гарадскім Цэнтры кулыпуры і вольнага часу. Друкуецца ў рэспубліканскіх перыядычных выданнях з 2008 года.
Чарніцы з Панямоння
Неба — зорны чарнічнік. He хочацца спаць. «Ці працуе апоўначы пошта?»
Я шукаю нагоду табе напісаць, Што цябе не люблю...
А навошта?
Я не ўмею чакаць. Я не ўмею маніць.
Я абмыла слязьмі сем падушак Перасолены месяц над дахам звініць.
Выліваецца мора з ракушак
I сцякае на вусны салёнай слязой,
I змывае з паперы чарніла...
Я збіраю чарніцы прыручаных зор — Чарнаморскіх...
He, я не забыла,
Што такое — з тарфянікаў ліпеньскі дым, Што такое — зубры і Пагоня...
I калі ты раптоўна прыедзеш у Крым — Прывязі мне чарніц з Панямоння!
Буду прагна іх есці на ўскрайку зямлі, Цалаваць цябе
Чорнымі вуснамі...
Тут не ўбачыш чарніцы. Мы — бач ты! — знайшлі! Мы заўсёды былі беларусамі...
30.07.2010
Пальма
гэты снег, невыносна белы... асляпляльны парад сумётаў... як жа хочацца -на Сэйшэлы! а даводзіцца — на работу..
а камусьці і тут нармальна, у пакоі, дзе, «як не свая», загінаецца пыльная пальма, а пад ёй — загінаюся я...
а я маю вялікую тайну — фотаздымак пад стосам паперак, і я мрою амаль перманентна ці не з добры дзясятак гадоў, што аднойчы я вывезу пальму на яе гістарычны бераг, пасаджу яе, а сябе — пад яе,
і буду чакаць пладоў,
казытаць загарэлую, як медзь, руку, папраўляць на носе пенснэ
і расказваць туземнаму юнаку
аб тым, што такое — снег...
Падкова
Дзе мае думкі, калі ты трымаеш Далонь на маім сцягне?
Дзе мае думкі, калі ты шукаеш Рукой уваход у мяне?
Ці дужа падобна на прастытуцыю?
Ці трэба прамовіць «Не!»?
...Ты закаханы ў сваю Рэвалюцыю, Маладзейшую за мяне...
Ботакс малодзіць усмешкі зоркам. Я не зорка, я аўтарка сотні вершыкаў. Ты выразаў сёння на лаве сцізорыкам He сэрца і «LOVE» — ваяўнічага вершніка. Ідуць навальніцы сцяной на горад, Людзі маўчаць, з імі — мы, ва ўнісон; Ды ў маёй галаве не агульнае гора, А жаночае, лёгкае, нібы сон: Я маўчу ад нахабства тваіх далоней. Ты думаў, маўчанне мая канстанта? Ты — казачны прынц.
А я баюся коней
I не маю стайні для твайго Расінанта. Я не веру ў маўчанне. Давяраю слову. Змыкаю калені і чую: «Бля...»
Прынц прамчаўся міма. Конь згубіў падкову. Хай будзе шчаслівай мая зямля.
Маналог на магіле Максіма Багдановіча
Максім,
Я прыехала ў Крым, Паклаўшы ў заплечнік вянок На ялцінскі цёплы граніт Баюся ступіць без абугку. Я трызніла Крымам, Максім, Паўднёвым загарам шчок, Цяпер, як я стала пры ім — Жадаю пазбавіцца смутку.
Мне хораша тут хадзіць, Далонню кранаць платаны, Дзівіцца на мастакоў I слухаць аркестр цыкад.
I, можа, мяне тут сніць Мужчына, мной не спатканы... Пытаю сябе ізноў: Ці хочацца мне назад?
Максім,
Мне марская сінь
I соль — выядаюць сэрца.
Каханне не прадаецца?
Прадаць яго — трэба ўмець... Тут гандаль даецца ўсім, Максім;
Хваля аб ногі трэцца — Ашчаднаму чалавецтву Сябе прадае за медзь.
Злічыўшы кожны мой крок, Мора ўздыхне былінна, Даверыцца незнаёмаму Пісьменніцкаму пяру.
Паэтка нясе вянок
3 прысвіслацкіх гонкіх галінак — Траецкае шчасце сваё
He выпускае з рук,
Вазьміце яго, Максім,
I пойдзем глядзець на яхты, На лайнеры ўдзесяць паверхаў...
Тут не бывае прыліў?
А ведаеце, Максім,
Мой прадзед быў з польскай шляхты. ён жыць на мора б не з’ехаў. ён мяне б асудзіў.
А мне —
He сорамна, не.
У мяне на вакне
Стаіць малако
У глечыку..
Максім,
Я прыехала ў Крым
3 «Вянком» у заплечніку.
30.07.2010
iffi #fi 4Й4 3W
Калі ты вымаеш сябе з зімы —
Крыху падсмажанай,
Крыху падснежанай,
Паблытаўшы дзверы жытла й карчмы, Уваходзіш у дом да мяне, збянтэжанай —
Я выгінаю спіну на тонкім ільне: Бяры мяне на рукі 1 цалуй, і гушкай!
Калі ты вымаеш сябе з мяне, Мне хочацца
Перавязаць цябе стужкай
I даслаць на Каляды жанчыне, якая He размешвае цукар у каве «па сонцы», Але носіць пярсцёнак і заўжды чакае.
Я вяртаю цябе
Благавернай жонцы.
Яна знойдзе цябе сярод серпанціну
I ляжа побач,
I ўчуе мой пах...
I нічога на скажа,
Бо ты — яе мужчына,
I зойдзецца стогнамі
У тваіх руках.
Львы на халаце заматляюць грывамі. Задрыжаць іголачкі жытнёвага асця...
Я застаюся сам-насам Са сваімі рыфмамі.
Я вымаю сябе
3 твайго жыцця.
«15
Намалюю табе нябёсы, каб ты мог лятаць. Намалюю сабе труну, каб магла ляжаць I глядзець,
Як ты робішся кропкай на сінім,
I зайдросціць прыгожым паганскім багіням, Што сядзяць на аблоках і смокчуць вішні, I дзівяцца, які ты «надзвычай увішны»,
I ўчыняюць з костак вішнёвы град, I дзе трапляе костка — вырастае сад...
Я табе раскажу — ты ж лунай, балазе Дазваляюць і час, і грошы: Ты ў багіні — чарговы, А там, у чарзе,
За табою народ не горшы.
I калі яна крыкне: «Пайшоў, пся крэў! Ддя цябе гэта надта высока!» — Ты ўпадзеш на калючыя рукі дрэў, Каб зрабіцца вішнёвым сокам.
Я забывала цябе — і забыць не змагла. Мне прыкра...
I тым не менш
Я ўпалявала пяро 3 твайго крыла.
Я п’ю сок
I пішу Верш.
Ен не выкрые тайнаў нябеснай смугі, Ды на смак — нечакана вішнёвы... Ты ў мяне бьгў першы.
Не-не!
Другі...
Словам, ты быў Чарговы.
31.05.2010
Ш ##
Блішчэў зарапад — шыкоўна, Як таннае шкло ў каралях Злятаў цыгарэтны попел На выцертую чарчу.
Бландзіністую, што Поўнач, Зацёганую па балях, Дзяўчыну прайгралі ў покер Замежнаму скрыпачу
Згасіўшы самоту ў зрэнках, Яна папрасіла кавы.
Раптоўная навальніца Прашыла квартал наскрозь.
3 дзяўчыны сцякла сукенка, Як дождж з Манумента Славы.
Халодная, нібы спіца, Дзяўчына сказала: «Вось».
Музыка ж крануўся скрыпкі. Мілыалі часы і стылі.
Ён ладзіў за кодай коду, Узводзіў між іх масты...
Скразняк зачапіў за лыткі. Калі ступакі настылі, Дзяўчына сцягнула коўдру 3 вялікай старой тахты.
Схаваўшы сябе ад вока Блакітнай ліхтарнай лямпы, Ад сотняў чужых абліччаў, Што церліся аб каўнер, Дзяўчына была далёка — На самым ускрайку мапы,
Вялікай
Геаграфічнай, Прычэпленай да шпалер,
I ўсё, што было — мінула, Тужліва кальнула грудзі... Дзяўчына была шатэнкай. Дзяўчына зняла парык. А потым — яна заснула, Падумаўшы: «Нешта будзе...» А побач за тонкай сценкай Трымцеўда світання смык.
1.06.2010
ТАЦЦЯНА БУДОВІЧ
Нарадзілася ў Мінску ў 1977 годзе пад сузор’ем Казярога. Чым толькі не захаплялася ў дзяцінстве: плаваннем, акрабатыкай, выяўленчым мастацтвам... Ва ўзросце сямі гадоў напісала свой першы верш, які быў прысвечаны роднаму гораду Мінску. У 1998 годзе скончыла Інстытут сучасных ведаў па спецыяльнасці «Фінансы і крэдыт». Першая публікацыя з’явілася ў 1995 годзе ў часопісе «Першацвет», аў 2002-м выйшла першая кніга паэзіі «Дуэль паглядаў». У 2005 годзе завочна скончыла гістфак БДУ. Захапленні яе за гэты час сталі больш дарослымі: гэта парашутны спорт і альпінізм. Mae 5-і разрад у гэтых відах спорту. Яны і далі ёй усведамленне яе жыццёвага крэда: толькі ўверх! Супрацоўніца Літаратурнага музея Максіма Багдановіча. Сябра суполкі «Літаратурнае прадмесце» з дня заснавання.
Ж
сонца маё
пераспелы яблык падае ў далоні
вечара
сум невыказны пахне мінулым
восень
цесна душы ў абдымках
тут і цяпер
ж ж ж ж ж
белы накіп аблокаў у блакітнай каструлі неба
восень
мая элегія
думаю, што згатаваць
на вячэру
Ж
туга неадчэпная з душою маёй зраслася думала я што
ты —
першапрычына яе
але
быццам увесну снег
растаў для мяне
твой вобраз рукі твае вочы твае іголас
а яна засталася...
Восень
Хістаюцца фіранкі на акне, сам-насам з ветрам, што скрозь шчыліны ўпаўзае, шукаючы паўсюль адно яму вядомай мэты.
Жыровіцкая імпрэсія
з ветрам плывуць праз фортку пахі вясны
пальцы знаходзяць самі ноты забытай песні
Санта Лючыя ты затрымаеш мяне тут...
S«± ж
Аўто
нібы карабель рассякае ноч.
Плынь дажджу..
4**4 4**4 4**4 »*5 7**5
на даху горада майго
ляжаць аблокі
і знутры аўто здаецца быццам свет шкляны і штучны у нерухомасці сваёй спыніуся
і толькі зрэдку Бог па дошцы перасоувае гліняныя фігуры
да 4**4 4**4 Ш
Рукі твае спявалі
песню пяшчоты
на целе маім.
Еэта быу сон, і расчараванне ранак прынёс.
4**4 4**4 4**4
вецер шматае голле аблокі
плывуць па шашы нябёсаў іх капітаны —
хлопчыкі з доўгімі валасамі —
часам з рук выпускаюць лейцы
і мы назіраем
Нябесны Хаос
але ажываюць смяшынкі ўвачах
Пана Бога
Каўказская замалёўка
Плывуць без чакання, тугі і часу аблокі, чапляюцца жыватамі за спіны гарбатых гор.
I на паветраных хвалях птушка таксама плыве ў краіну, дзе спее крышталь ілюзій.
Блішчыць на вяршынях снег...
АКСАНА БЯЗЛЕПКІНА
Нарадзіласяў 1981 годзеўГомелі. Скончыла філфак БДУ ў 2003 годзе. Жыве і працуе ў Мінску. Дацэнт кафедры літаратурна-мастацкай крытыкі 1нстытута журналістыкі БДУ.
ЧЭМПІЁН РАЗВІТВАЕЦЦА 3 ВАМІ
(Урывак)
Частка першая. Іспыт
— Скажы мне, учым твая вера? — спытаў граф. — Мяркую, яна ў маёй сіле, — адказаў Зыгмунд. Сага XII стагоддзя
Знясіленыя аўральнай падрыхтоўкай да сесіі і бяссоннем, студэнты заходзілі па адным у аўдыторыю і варажылі над сталом з білетамі. Гэтыя апошнія шаманілі з усёй харызматычнасцю безнадзейнасці. Ветлівыя позіркі, прыязныя ўсмешкі. I толькі да дрыготкіх рухаў рук, якія цягнулі білет, Вера за два гады так і не змагла прывыкнуць. Зрэшты, аддрыжэўшы і перахваляваўшыся, студэнты выходзілі на волю, а яна заставалася на новыя катаванні.
Калі прайшлі эшалоны ўпэўненых выдатніц, калі старанныя сераднячкі пазачытвалі адказы з нарыхтаваных дома «бомбаў», засталіся яны — паляўнічыя на халяву. Чатыры хлопцы зацята ўзіраліся ў пытанні білетаў, нібыта там мог утрымлівацца нейкі адказ. Вера ў чаканні разглядала іх твары: хтосьці будзе апраўдваць пропускі і няведанне працай, хтосьці шчыра прызнаецца ў лайдацтве, хтосьці ў чарговы раз за гэту сесію «пахавае» любімую бабулю. А Вера сама б прызналася, калі б яе спыталі (ды каму цікава?) — так, прызналася б, што праз шэсць гадзін пасля пачатку іспыту больш
КНІГІ ОНЛАЙН
