КНІГІ ОНЛАЙН
Прыняць удзел у вычытцы распазнанага тэксту Падрабязней
За гасціннасць падзякуем, пойдзем дадому, каб потым вярнуцца ўспамінам. Ісціна ў вясне Я веру: ісціна ў вясне! Зноў абуджаецца прырода: Капеж, смех сонца, крыгаходы... Час абнаўлення — для мяне! Я веру: ісціна ў вясне! Хай будзе ісціна ў вясне! Ізноў надзею сэрца спеліць, зноўу тваё каханне верыць і што яно не падмане. Хай будзе ісціна ў вясне! АЛЕНА БЕЛАНОЖКА Рэжысёр, драматург, пісьменніца. Нарадзілася 17 студзеня 1985 года ў Магілёве. Скончыла Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт кулыпуры і мастацтваў па спецыяльнасці «Рэжысура масавых свят і абрадаў», працуе ў Магілёўскім гарадскім Цэнтры кулыпуры і вольнага часу. Друкуецца ў рэспубліканскіх перыядычных выданнях з 2008 года. Чарніцы з Панямоння Неба — зорны чарнічнік. He хочацца спаць. «Ці працуе апоўначы пошта?» Я шукаю нагоду табе напісаць, Што цябе не люблю... А навошта? Я не ўмею чакаць. Я не ўмею маніць. Я абмыла слязьмі сем падушак Перасолены месяц над дахам звініць. Выліваецца мора з ракушак I сцякае на вусны салёнай слязой, I змывае з паперы чарніла... Я збіраю чарніцы прыручаных зор — Чарнаморскіх... He, я не забыла, Што такое — з тарфянікаў ліпеньскі дым, Што такое — зубры і Пагоня... I калі ты раптоўна прыедзеш у Крым — Прывязі мне чарніц з Панямоння! Буду прагна іх есці на ўскрайку зямлі, Цалаваць цябе Чорнымі вуснамі... Тут не ўбачыш чарніцы. Мы — бач ты! — знайшлі! Мы заўсёды былі беларусамі... 30.07.2010 Пальма гэты снег, невыносна белы... асляпляльны парад сумётаў... як жа хочацца -на Сэйшэлы! а даводзіцца — на работу.. а камусьці і тут нармальна, у пакоі, дзе, «як не свая», загінаецца пыльная пальма, а пад ёй — загінаюся я... а я маю вялікую тайну — фотаздымак пад стосам паперак, і я мрою амаль перманентна ці не з добры дзясятак гадоў, што аднойчы я вывезу пальму на яе гістарычны бераг, пасаджу яе, а сябе — пад яе, і буду чакаць пладоў, казытаць загарэлую, як медзь, руку, папраўляць на носе пенснэ і расказваць туземнаму юнаку аб тым, што такое — снег... Падкова Дзе мае думкі, калі ты трымаеш Далонь на маім сцягне? Дзе мае думкі, калі ты шукаеш Рукой уваход у мяне? Ці дужа падобна на прастытуцыю? Ці трэба прамовіць «Не!»? ...Ты закаханы ў сваю Рэвалюцыю, Маладзейшую за мяне... Ботакс малодзіць усмешкі зоркам. Я не зорка, я аўтарка сотні вершыкаў. Ты выразаў сёння на лаве сцізорыкам He сэрца і «LOVE» — ваяўнічага вершніка. Ідуць навальніцы сцяной на горад, Людзі маўчаць, з імі — мы, ва ўнісон; Ды ў маёй галаве не агульнае гора, А жаночае, лёгкае, нібы сон: Я маўчу ад нахабства тваіх далоней. Ты думаў, маўчанне мая канстанта? Ты — казачны прынц. А я баюся коней I не маю стайні для твайго Расінанта. Я не веру ў маўчанне. Давяраю слову. Змыкаю калені і чую: «Бля...» Прынц прамчаўся міма. Конь згубіў падкову. Хай будзе шчаслівай мая зямля. Маналог на магіле Максіма Багдановіча Максім, Я прыехала ў Крым, Паклаўшы ў заплечнік вянок На ялцінскі цёплы граніт Баюся ступіць без абугку. Я трызніла Крымам, Максім, Паўднёвым загарам шчок, Цяпер, як я стала пры ім — Жадаю пазбавіцца смутку. Мне хораша тут хадзіць, Далонню кранаць платаны, Дзівіцца на мастакоў I слухаць аркестр цыкад. I, можа, мяне тут сніць Мужчына, мной не спатканы... Пытаю сябе ізноў: Ці хочацца мне назад? Максім, Мне марская сінь I соль — выядаюць сэрца. Каханне не прадаецца? Прадаць яго — трэба ўмець... Тут гандаль даецца ўсім, Максім; Хваля аб ногі трэцца — Ашчаднаму чалавецтву Сябе прадае за медзь. Злічыўшы кожны мой крок, Мора ўздыхне былінна, Даверыцца незнаёмаму Пісьменніцкаму пяру. Паэтка нясе вянок 3 прысвіслацкіх гонкіх галінак — Траецкае шчасце сваё He выпускае з рук, Вазьміце яго, Максім, I пойдзем глядзець на яхты, На лайнеры ўдзесяць паверхаў... Тут не бывае прыліў? А ведаеце, Максім, Мой прадзед быў з польскай шляхты. ён жыць на мора б не з’ехаў. ён мяне б асудзіў. А мне — He сорамна, не. У мяне на вакне Стаіць малако У глечыку.. Максім, Я прыехала ў Крым 3 «Вянком» у заплечніку. 30.07.2010 iffi #fi 4Й4 3W Калі ты вымаеш сябе з зімы — Крыху падсмажанай, Крыху падснежанай, Паблытаўшы дзверы жытла й карчмы, Уваходзіш у дом да мяне, збянтэжанай — Я выгінаю спіну на тонкім ільне: Бяры мяне на рукі 1 цалуй, і гушкай! Калі ты вымаеш сябе з мяне, Мне хочацца Перавязаць цябе стужкай I даслаць на Каляды жанчыне, якая He размешвае цукар у каве «па сонцы», Але носіць пярсцёнак і заўжды чакае. Я вяртаю цябе Благавернай жонцы. Яна знойдзе цябе сярод серпанціну I ляжа побач, I ўчуе мой пах... I нічога на скажа, Бо ты — яе мужчына, I зойдзецца стогнамі У тваіх руках. Львы на халаце заматляюць грывамі. Задрыжаць іголачкі жытнёвага асця... Я застаюся сам-насам Са сваімі рыфмамі. Я вымаю сябе 3 твайго жыцця. «15 Намалюю табе нябёсы, каб ты мог лятаць. Намалюю сабе труну, каб магла ляжаць I глядзець, Як ты робішся кропкай на сінім, I зайдросціць прыгожым паганскім багіням, Што сядзяць на аблоках і смокчуць вішні, I дзівяцца, які ты «надзвычай увішны», I ўчыняюць з костак вішнёвы град, I дзе трапляе костка — вырастае сад... Я табе раскажу — ты ж лунай, балазе Дазваляюць і час, і грошы: Ты ў багіні — чарговы, А там, у чарзе, За табою народ не горшы. I калі яна крыкне: «Пайшоў, пся крэў! Ддя цябе гэта надта высока!» — Ты ўпадзеш на калючыя рукі дрэў, Каб зрабіцца вішнёвым сокам. Я забывала цябе — і забыць не змагла. Мне прыкра... I тым не менш Я ўпалявала пяро 3 твайго крыла. Я п’ю сок I пішу Верш. Ен не выкрые тайнаў нябеснай смугі, Ды на смак — нечакана вішнёвы... Ты ў мяне бьгў першы. Не-не! Другі... Словам, ты быў Чарговы. 31.05.2010 Ш ## Блішчэў зарапад — шыкоўна, Як таннае шкло ў каралях Злятаў цыгарэтны попел На выцертую чарчу. Бландзіністую, што Поўнач, Зацёганую па балях, Дзяўчыну прайгралі ў покер Замежнаму скрыпачу Згасіўшы самоту ў зрэнках, Яна папрасіла кавы. Раптоўная навальніца Прашыла квартал наскрозь. 3 дзяўчыны сцякла сукенка, Як дождж з Манумента Славы. Халодная, нібы спіца, Дзяўчына сказала: «Вось». Музыка ж крануўся скрыпкі. Мілыалі часы і стылі. Ён ладзіў за кодай коду, Узводзіў між іх масты... Скразняк зачапіў за лыткі. Калі ступакі настылі, Дзяўчына сцягнула коўдру 3 вялікай старой тахты. Схаваўшы сябе ад вока Блакітнай ліхтарнай лямпы, Ад сотняў чужых абліччаў, Што церліся аб каўнер, Дзяўчына была далёка — На самым ускрайку мапы, Вялікай Геаграфічнай, Прычэпленай да шпалер, I ўсё, што было — мінула, Тужліва кальнула грудзі... Дзяўчына была шатэнкай. Дзяўчына зняла парык. А потым — яна заснула, Падумаўшы: «Нешта будзе...» А побач за тонкай сценкай Трымцеўда світання смык. 1.06.2010 ТАЦЦЯНА БУДОВІЧ Нарадзілася ў Мінску ў 1977 годзе пад сузор’ем Казярога. Чым толькі не захаплялася ў дзяцінстве: плаваннем, акрабатыкай, выяўленчым мастацтвам... Ва ўзросце сямі гадоў напісала свой першы верш, які быў прысвечаны роднаму гораду Мінску. У 1998 годзе скончыла Інстытут сучасных ведаў па спецыяльнасці «Фінансы і крэдыт». Першая публікацыя з’явілася ў 1995 годзе ў часопісе «Першацвет», аў 2002-м выйшла першая кніга паэзіі «Дуэль паглядаў». У 2005 годзе завочна скончыла гістфак БДУ. Захапленні яе за гэты час сталі больш дарослымі: гэта парашутны спорт і альпінізм. Mae 5-і разрад у гэтых відах спорту. Яны і далі ёй усведамленне яе жыццёвага крэда: толькі ўверх! Супрацоўніца Літаратурнага музея Максіма Багдановіча. Сябра суполкі «Літаратурнае прадмесце» з дня заснавання. Ж сонца маё пераспелы яблык падае ў далоні вечара сум невыказны пахне мінулым восень цесна душы ў абдымках тут і цяпер ж ж ж ж ж белы накіп аблокаў у блакітнай каструлі неба восень мая элегія думаю, што згатаваць на вячэру Ж туга неадчэпная з душою маёй зраслася думала я што ты — першапрычына яе але быццам увесну снег растаў для мяне твой вобраз рукі твае вочы твае іголас а яна засталася... Восень Хістаюцца фіранкі на акне, сам-насам з ветрам, што скрозь шчыліны ўпаўзае, шукаючы паўсюль адно яму вядомай мэты. Жыровіцкая імпрэсія з ветрам плывуць праз фортку пахі вясны пальцы знаходзяць самі ноты забытай песні Санта Лючыя ты затрымаеш мяне тут... S«± ж Аўто нібы карабель рассякае ноч. Плынь дажджу.. 4**4 4**4 4**4 »*5 7**5 на даху горада майго ляжаць аблокі і знутры аўто здаецца быццам свет шкляны і штучны у нерухомасці сваёй спыніуся і толькі зрэдку Бог па дошцы перасоувае гліняныя фігуры да 4**4 4**4 Ш Рукі твае спявалі песню пяшчоты на целе маім. Еэта быу сон, і расчараванне ранак прынёс. 4**4 4**4 4**4 вецер шматае голле аблокі плывуць па шашы нябёсаў іх капітаны — хлопчыкі з доўгімі валасамі — часам з рук выпускаюць лейцы і мы назіраем Нябесны Хаос але ажываюць смяшынкі ўвачах Пана Бога Каўказская замалёўка Плывуць без чакання, тугі і часу аблокі, чапляюцца жыватамі за спіны гарбатых гор. I на паветраных хвалях птушка таксама плыве ў краіну, дзе спее крышталь ілюзій. Блішчыць на вяршынях снег... АКСАНА БЯЗЛЕПКІНА Нарадзіласяў 1981 годзеўГомелі. Скончыла філфак БДУ ў 2003 годзе. Жыве і працуе ў Мінску. Дацэнт кафедры літаратурна-мастацкай крытыкі 1нстытута журналістыкі БДУ. ЧЭМПІЁН РАЗВІТВАЕЦЦА 3 ВАМІ (Урывак) Частка першая. Іспыт — Скажы мне, учым твая вера? — спытаў граф. — Мяркую, яна ў маёй сіле, — адказаў Зыгмунд. Сага XII стагоддзя Знясіленыя аўральнай падрыхтоўкай да сесіі і бяссоннем, студэнты заходзілі па адным у аўдыторыю і варажылі над сталом з білетамі. Гэтыя апошнія шаманілі з усёй харызматычнасцю безнадзейнасці. Ветлівыя позіркі, прыязныя ўсмешкі. I толькі да дрыготкіх рухаў рук, якія цягнулі білет, Вера за два гады так і не змагла прывыкнуць. Зрэшты, аддрыжэўшы і перахваляваўшыся, студэнты выходзілі на волю, а яна заставалася на новыя катаванні. Калі прайшлі эшалоны ўпэўненых выдатніц, калі старанныя сераднячкі пазачытвалі адказы з нарыхтаваных дома «бомбаў», засталіся яны — паляўнічыя на халяву. Чатыры хлопцы зацята ўзіраліся ў пытанні білетаў, нібыта там мог утрымлівацца нейкі адказ. Вера ў чаканні разглядала іх твары: хтосьці будзе апраўдваць пропускі і няведанне працай, хтосьці шчыра прызнаецца ў лайдацтве, хтосьці ў чарговы раз за гэту сесію «пахавае» любімую бабулю. А Вера сама б прызналася, калі б яе спыталі (ды каму цікава?) — так, прызналася б, што праз шэсць гадзін пасля пачатку іспыту больш