КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Добра прыдумаў! — пахваліў мяне Дон Кіхот. Вядома, някепска, што пахваліў. Але ж як далей напісаць? He лезе новая думка ў галаву, хоць ты яе сілком туды заганяй. «Сумна яму, сумна яму...» — шапчу адно і тое ж. Пачуў Дон Кіхот. — Санча Панса, далей так напішы. «З’явіўся Несцерка і запытаўся: «Драч, чаму сумуеш?» — «Птушкам мае спевы не даспадобы,— адказаў Драч.— Я спяваў, як металіст, а яны паўцякалі».— «Запішыся ў птушыную музычную школу. Там розным спевам навучышся»,— параіў Несцерка. Страпянуўся Драч: «У школу? Ноты вучыць? Дзякую за параду. Лепей металістам буду». I давай зноў крычаць дзікім голасам». — Годзе, годзе! — усклікнуў я.— Цяпер ведаю, як скончыць. — Здагадаўся? — усміхнуўся Дон Кіхот. — Здагадаўся. Несцерка затуліў вушы і наўцёкі. A Драч і цяпер там сядзіць, крычыць, стараецца: «Я металіст! Я металіст!» — Цудоўна! — сказаў Дон Кіхот.— Пакуль ты інтэрмедыю пісаў, я брыль зрабіў. I праўда, зрабіў брыль. Такі ладны, такі прыгожы! Хоць сабе на галаву надзявай. — У цябе рукі дужа спрытныя,— пахваліў я Дон Кіхота. А сам з жахам думаю: «Няўжо яшчэ адну інтэрмедыю прымусіць напісаць? У мяне і гэтая выйшла ці то інтэрмедыя, ці то гумарэска, ці то камедыя. Калі зноў пачну пісаць, на ўсю вуліцу расчхаюся. Куры да суседзяў паўцякаюць». Відаць, пашкадаваў мяне Дон Кіхот. — Санча Панса, другую інтэрмедыю сам напішу. — Пра птушку ці пра сапраўднага металіста, без алегорыі? — пацікавіўся я. — Пра сапраўднага. Без алегорыі. — На сёння ўсё? — Яшчэ штосьці пакажу. Насмя-я-е-ешся! Пачакай хвілінку,— сказаў Дон Кіхот і пайшоў у хату. Неўзабаве выбег з хаты як угарэлы. У адной руцэ магнітафон трымае, у другой вяроўчыну, да яе кавалак кілбасы прывязаны. За Дон Кіхотам вылецеў чорны кот. Гляджу ва ўсе вочы. Дон Кіхот да хлява пабег. I кот за ім бяжыць, не адстае. Ну і ну! Здзяцінеў мой сябар! Дон Кіхот дабег да хлява, павярнуўся і назад, як сапраўдны спрынтэр. Кот не адстае. Цырк на дроце! Дон Кіхот спыніўся каля мяне. Кот, канешне, на кілбасу адразу накінуўся. Прысеў каля яе, варкоча — за вушы не адцягнеш. А ў Дон Кіхота рот да вушэй. — Санча Панса, прабегчыся захацелася! Як у дзяцінстве. — Хм,— чмыхнуў я. Дон Кіхот паставіў на лаўку магнітафон. — Санча Панса, моцна цябе здзівіў? Здзівіў. Што і казаць. — Моцна,— пагадзіўся я.— А калі смяяцца? — Хутка насмяешся. Я дакрануўся рукою да магнітафона. — Даўно купіў? — У знаёмага трактарыста ўзяў. Ён у суседняй брыгадзе працуе. Тут розныя запісы ёсць. Я падпусціў шпільку: — Зараз музыку ўключыш, каб кату было весялей кілбасу есці? — Правільна разважаеш! — усклікнуў Дон Кіхот і націснуў на кнопку. 3 магнітафона данесліся ласкавыя гукі скрыпкі. О дзіва! Чорны кот упаў на спіну, задраў угору лапы і стаў ціха варкатаць: «Мур-мур-мур...» У мяне ажно твар выцягнуўся. — Дон Кіхоцік, няўжо кату гэтая музыка падабаецца? — Сам бачыш,— сказаў Дон Кіхот. — Ты гэткі фокус Стасіку і Валіку хочаш паказаць? — Пакажам. Няхай падзівяцца. Някепска прыдумана. Вось дык Дон Кіхот! А здавалася, ад няма чаго рабіць з катом забаўляецца. — Увага! — прамовіў Дон Кіхот.— Зараз будзе іншая музыка. Сапраўды, з магнітафона данеслася: «Гэй! Вэй!..» — Метал...— пачаў я, ды не паспеў даказаць, бо чорны кот падскочыў, перакуліўся ў паветры і сігануў на плот. А з плота, заенчыўшы, да мяне клубком падкаціўся. «Заскочыць на галаву — лысы застануся»,— падумалася. Я павярнуўся ды на вуліцу што было моцы. Стой! Выключаю! — крыкнуў Дон Кіхот і выключыў магнітафон. Ціха вакол. Дзе ж кот? А-а-а, вунь, каля плота, аблізваецца, на мяне пазірае, нібы на кілбасу. He бойся. Сюды хадзі,— паклікаў Дон Кіхот.— Кот супакоіўся. — Я не спалохаўся,— прамовіў я.— Проста не чакаў, што кот ад металу ашалее. — Ты ведаеш, пра што паведамілі амерыканскія навукоўцы? — звярнуўся да мяне Дон Кіхот.— Калі каровы слухаюць класічную музыку, то даярка значна больш надойвае малака. На пяць—дзесяць працэнтаў болып! — Якога малака? — чамусьці не дайшло да мяне. — Пускаеш між вушэй! — папракнуў Дон Кіхот. Здараецца,— пагадзіўся я. He прызнаўся Дон Кіхоту, што кот перапалохаў. За ВЁСКАЙ Назаўтра, калі я ішоў у школу, Дон Кіхот сустрэў мяне на вуліцы. — Санча Панса, пасля заняткаў зайдзі да мяне. За вёскай, на выгане, інтэрмедыі будзем паказваць. Я сказаў і малым, і Стасіку, і Валіку. «Пасля заняткаў...» Пасля заняткаў, як кажуць, дзень у разгары. Ён жа на працы павінен быць. Няўжо выгналі, з трактара знялі? — На працу не пойдзеш? — пацікавіўся я. — У начную пасылаюць. Перасейваю ячмень, дзе вымак. Я з палёгкай уздыхнуў. Усё-ткі не выгналі. Малайчына Дон Кіхот. Трымаецца за працу. — Для інтэрмедый усё падрыхтаваў? — Усё,— адказаў Дон Кіхот. Відаць, да апоўначы сядзеў. Вельмі хоча перавыхаваць Стасіка і Валіка. Яму, мабыць, спаць няма калі. Нездарма такі худы. — Да пабачэння,— сказаў я.— Хутка пакажам інтэрмедыі. Усыплем перцу. Я ледзь выседзеў гэты дзень у школе. Дон Кіхот чакаў мяне каля хаты бабкі Волькі. Ён сядзеў на лаўцы і, выцягнуўшы шыю, пазіраў на вуліцу. Каля плота стаяла нейкая вялікая рама, абцягнутая кардонам. Што гэта за пудзіла? — прагаварыў я, паказаўшы на раму. — Гэта дэкарацыя для інтэрмедый. Санча Панса, ты, ты!..— Дон Кіхот не даказаў да канца, махнуў рукою. Канешне, крыўдна чалавеку. Стараўся як мог, а я працу пудзілам назваў. Цікава, што ж ён там намаляваў? — Можна тваю дэкарацыю перавярнуць? — ціха прамовіў я. У Дон Кіхота прыўзняліся бровы. — Як «перавярнуць»? — Каб малюнак убачыць. — Калі ласка,— дазволіў Дон Кіхот. Я перавярнуў дэкарацыю. Някепская, здаецца. Луг, лес, каля лесу трактар стаіць. 3 такой дэкарацыяй любыя інтэрмедыі можна паказваць. — Прыгожа! Проста вочы адбірае,— стаў расхвальваць я.— Асабліва трактар прыгожы. He трактар, а звер. Такі сто пудоў пацягне. Дон Кіхот расцвіў, быццам мак. — Унізе дзіркі, не заўважыў? — нечакана запытаўся. Сапраўды, унізе дзве вялікія дзіркі прабітыя. Праз такія кот пралез бы. — Праз гэтыя дзіркі рукі прасаджу і лялькі буду паказваць,— растлумачыў Дон Кіхот. — Я думаў, што лялькі будуць на нітках,— сказаў я. — Хацеў зрабіць на нітках, ды не выйшла,— прызнаўся Дон Кіхот.— Некалі мы зробім, як у старажытнай батлейцы. Даю слова. — Абавязкова зробім! — падхапіў я.— Пакуль і так добра. Галоўнае — ідэя. Галоўнае, каб нас зразумелі. Хадзем на выган? — He,— сказаў Дон Кіхот.— Ката трэба ўзяць. — I кілбасу,— падказаў я. Думаў, што Дон Кіхот сам панясе ката. А ён яго мне працягнуў. — Вазьмі. Кот пазірае на мяне, выварочваецца, кіпцюры выпускае. He кот, а ўсурыйскі тыгр. — Санча Панса, вазьмі ката! Чаго стаіш? — Узяць? — здзівіўся я. — Вазьмі. Я панясу калонкі і дэкарацыю. — Лялькі не забыўся ўзяць? — стараюся і так і сяк, каб надалей адцягнуць пакуту. А ў галаве круціцца: «Як жа пазбавіцца ката, каб Дон Кіхот не здагадаўся, што баюся?» — Узяў! — прагаварыў Дон Кіхот.— У кішэнях ляжаць. — Пакажы. — Калі ласка. Дон Кіхот выняў Несцерку, Металіста і Драча. Драч як Драч. А Металіст з доўгімі валасамі, рознымі жалезкамі абвешаны. — Схавай іх. Ужо наглядзеўся,— сказаў я. — I ката ў кішэню схаваць? — глянуў на мяне Дон Кіхот.— Возьмеш нарэшце ты яго? — Давай ката ў скрынку з дзіркамі пасадзім,— прапанаваў я. — Давай,— пагадзіўся Дон Кіхот.— Будзе маленькая сенсацыя, калі выпусцім. Ён прынёс скрынку, і мы пасадзілі туды ката. — Яму там добра,— усміхнуўся я. Выйшлі на вуліцу. У маіх руках скрынка, Дон Кіхот нясе калонкі і дэкарацыю. Сапраўдныя артысты. Добра, што сабакі не стрэліся. Накінуліся б на мяне, калі б ката ўчулі. На шчасце, без асаблівых прыгод дабраліся да выгана. А там малечы сабралася! I Стасік з Валікам круцяцца. Крыху воддаль на матацыкле, размаляваным, як навагодняя афіша, Алік сядзіць. — Артысты пагарэлага тэатра з’явіліся! — падпусціў шпільку Стасік. I Валік зубы скаліць. — Зараз пакажуць спектакль «Чорт у балоце, Баба Яга на плоце». — Сам ты чорт,— агрызнуўся я. Дон Кіхот маўчыць, не азываецца. Нібы не чуе. Паставіў дэкарацыю на ўзгорку і мне загадаў: — Санча Панса, трымай! — Ёсць! — па-вайсковаму адказаў я. — Зараз мы пакажам вам некалькі інтэрмедый,— аб’явіў Дон Кіхот. Малыя запляскалі ў далоні, Стасік і Валік зарагаталі, а Алік на сігнал матацыкла націснуў, як бы вітаючы ўсіх нас. — Першая інтэрмедыя называецца «Драч-металіст». Пазнаёмцеся з яе героямі. Глядзяць на нас малыя, вачэй не спускаюць. Дон Кіхот падняў угору Несцерку і Драча. — Вось Несцерка. Гэта беларускі селянін, герой нашых паданняў. Ён вельмі разумны і хітры. Самога цара не баяўся. 3 панамі ж і падпанкамі як з роўняй размаўляў. А вось Драч — птушка. Драч — герой нашай гршай інтэрмедыі. Ён вырашыў стаць металістам, які не хоча ведаць іншай музыкі. Паглядзіце, што з гэтага выйшла. Адразу скажу: спадабалася малым мая інтэрмедыя пра Драча-металіста. Ну і пляскалі яны ў далонькі! He чакаў гэткага поспеху. А другую інтэрмедыю Дон Кіхот, што называецца, на дзясятку з плюсам паказаў. Вось пра што яна. Захацелася Металісту, як і Драчу, стаць звышарыгінальным. Начапіў ён на сябе розных гаек, бляшанак і стаў па вёсцы шпацыраваць, каб паказаць, які прыгожы. У бацькоўскую хату не заходзіць, цесна яму там. Ад смеху зайшліся малыя, гледзячы на яго. Потым мы з Дон Кіхотам выпусцілі са скрынкі ката. Прыгнуўся бедны кот, вачыма зыркае. А малыя крычаць, задаволеныя: — Яшчэ адзін «металіст» з’явіўся! — Ён у сваім дамку сядзеў! — Гэты «металіст» будзе спяваць! Я хуценька ўключыў калонкі. Кот упаў на спіну і заваркатаў: «Мур-мур, мур-мур...» — Авой, памірае! — спалохана ўсклікнуў хтосьці з малых. — He памірае, а цешыцца,— прамовіў Дон Кіхот.— Гэтая музыка яму даспадобы. Зараз пабачыце, што будзе, калі метал загучыць. I новую музыку паставіў. Нібы тры бензапілы адразу ўключылі. Кот як мяўкне, як падскочыць угору і на Стасіка з Валікам кінуўся, бы сабака!.. — Ай, мама! — усклікнуў Стасік. А Валік як заенчыць: — Вочы выдрапае! Кот, відаць, і сам перапалохаўся, бо пабег прэч. — Куды? Куды? — закрычаў Дон Кіхот і прыпусціў за ім. Я таксама нешта крычаў і не заўважыў, як да нас на матацыкле пад’ехаў Алік. — Спадабаліся інтэрмедыі? — звярнуўся ён да малых.