Нябышына. Акупацыя вачыма падлетка
Ілля Копыл
Выдавец:
Памер: 288с.
Мінск 2014
Што рабілі партызаны? На маю думку, змагацца супраць немцаў гэта была не галоўная іх задача. На маю думку, калі прааналізаваць, як палілі Хатынь, усяго 619 вёсак, то можна прыйсці да высновы, што галоўнай мэтай партызан было правакаваць немцаў на рэпрэсіі супраць мірнага насельніцтва. Гэта прымушала насельніцтва папаўняць шэрагі партызан і давала магчымасць савецкаму рэжыму пераключыць увагу сусветнай супольнасці з уласных злачынстваў на злачынствы немцаў. Самаабарона была створана ў сакавіку 1944 года, калі вы маеце на ўвазе БКА. Яна не паспела як мае быць развярнуцца. Пасля вызвалення Беларусі БКА працягвала змагацца супраць Чырвонай Арміі за межамі Рэспублікі. Што тычыцца БСА — Беларускай самааховы, то яна была створанаў чэрвені 1942 года, а вясной 1943 года была распушчана. Яна абараняла вёскі ад партызан, але немцы не жадалі ўзбройваць насельніцтва».
• Мікола, г. Мінск:
X «У сваёй кнізе вы ставіцеся з нянавісцю да партызан, да немцаў — з сімпатыяй. Галоўная думка твора: «Маскоўскі рэжым» стварыў партызанскі рух для таго, каб з дапамогай правакацый ажыццявіць генацыд беларускага народу рукамі немцаў. Маўляў, партызаны рабілі ўсё магчымае, каб беларускія вёскі былі спаленыя, а немцы хіба толькі клюнулі на нажыўку. Як вы на фоне гэтага можаце пракаментаваць тое, што немцы праводзілі не толькі кар-
ныя экспедыцыі, а яшчэ ад пачатку вайны будавалі канцлагеры, дзе памірала мірнае насельніцтва; што паводле плана «Ост» павінна быць знішчана 75 % насельніцтва Беларусі?»
I. Копыл:
«Шаноўны Мікола, калі ў вашым пытанні прыбраць пыталыіік і паставіць кропку, то гэта і будзе мой вам адказ. У сваёй кнізе я не стаўлюся з сімпатыяй, ці антыпатыяй, ці з нянавісцю ні да немцаў ні да партызан. Прайшло шмат часу, усе гэтыя пачуцці прытупіліся. Я проста пішу аб тым, што бачыў і як усё гэта ацэньваю асабіста. Пра злачынствы немцаў ужо пішуць амаль 70 гадоў. Надышоў час казаць і пра злачынствы прамаскоўскіх партызан.
• Мікола, г. Мінск:
X «Тым, хто пытаецца, што за ветэраны такія пікетавалі, раю паглядзець сюжэт АНТ. Яромін, у якога бралі інтэрв’ю, дагэтуль пісаў ужо ў Совбелку і падпісаўся як «партызан 100-й брыгады імя Кірава».
I. Копыл:
«Я Савбелку не чытаю. Дзякуй за падказку, зазірну.
• Wojsza:
X «Пане маёру, не ўпершыню чую на PC Вашыя выказванні пра нашу Радзіму — Літву — і мяне яны вельмі ўсцешваюць. Бо ўважаю і паўсюд адкрыта дэкларую сябе за літвіна, і на перапісы-2009 — з сям’ёю, з сябрамі ды іхнымі сем’ямі запісаліся літвінамі. Здаровейка пану літвіну і крэўным ягоным!»
I. Копыл:
«Дзякуй за пажаданні. Кіраўнікі Беларусі — і савецкія і сучасныя — з лёгкасцю адракаюцца ад нашай тысячагадовай гісторыі, аддаюць яе суседнім краінам. Калі нас будзе большасць, то мы ўсё згубленае вернем».
• Уладзімір, г. Мінск:
X «Кідаецца ў вочы, што ў тых «ветэранаў» усе надпісы парасейску. Пэўна гэта не беларускія партызаны? Здзіўляюся з гэтых старых людзей... Чым лямантаваць каля чужой ім газеты, лепш напісалі б сваё бачанне тых часоў і надрукавалі ў сваіх газетах: ці «Савецкая Б...» ці ў «Товарііце». А спадара I. Сярэдзіча прашу іх камуняцкую хлусню не друкаваць, бо не таму я падпісваўся на «Народную Волю», каб чытаць нейкі вздор. Друкуйце больш такіх цікавых і шчырых твораў, якуспаміны Копыла, Шаранговіча, Садоўскага».
I. Копыл:
«Дзякуй, Уладзімір. Справа ў тым, што тыя ветэраны ўжо свае міты напісалі. Больш пісаць няма чаго. Зараз ім трэба тыя міты бараніць».
• Мнронов Константнн:
X «Спаснбо йлье Копылу за те слова правды, что он говорнт!» I. Копыл:
«Дзякуй, Канстанцін, за падтрымку».
• Цікаўны:
X «А ці ёсць вашы равеснікі, якія падзяляюць вашы погляды на вайну?»
I. Копыл:
«Шаноўны Цікаўны, маіх равеснікаў, якія маюць тыя ж самыя погляды на вайну, як і я, вельмі шмат. Калі выйшла мая кніга, мне штодзённа паступалі званкі падтрымкі. Але гэта было не так шмат, бо кніга мела наклад толькі 100 асобнікаў. Калі ж «Народная Воля» перадрукавала маю кнігу, то яе прачыталі дзесяткі тысяч чалавек. На мае тэлефоны штодня паступаюць званкі падтрымкі, усе пытаюцца, дзе можна набыць кнігу. Больш за 20 званкоў было ад людзей якія запрашалі мяне да сябе ў госці ў свае вёскі, і абяцалі распавесці ўласныя гісторыі, каб я потым напісаў кнігу пра тое, што перажылі яны і іхнія вёскі ў часы вайны. А калі адбыўся пікет каля рэдакцыі «Народнай Волі», на мяне абрынуўся шквал званкоў, у тым ліку з іншых краін свету. I ўсе пыталіся, дзе набыць маю кнігу. Людзі цікавяцца, ці будзе друтое выданне. Але я выдаў кнігу за свае грошы. На другое выданне грошай у мяне няма».
• Віктар, г. Менск:
X «Ці былі вы ў КПСС? Як вы ставіліся да камуністычнай ідэалогіі? I як ставіцеся цяпер?»
I. Копыл:
«Шаноўны Віктар, я быў афіцэрам Савецкай Арміі і я абавязаны быў быць сябрам КПСС. У яе шэрагах я прабыў 29,5 гадоў. Выйшаў з яе за год і тры месяцы да ГКЧП. I я ганаруся сваім учынкам, тым, што зрабіў гэта тады. Калі я зрабіў гэты ўчынак, то адчуў вялікую палёгку, нібыта я пазбавіўся ад нейкага ярма. У той час я займаў інжынерную пасаду ў ваенным прадстаўніцтве аднаго з заводаў г. Мінска.
• Юля:
X «Вы жылі на мяжы двух сістэм да 1939 года. Ці быў нейкі яскравы ўспамін малога хлапчука таго перыяду».
I. Копыл:
«Да польскай мяжы ад маёй вёскі, што знаходзілася на савецкім баку, было 6 кіламетраў. На мяжы нічога незвычайнага не адбывалася. Што рабілася на тым баку, мы нічога не ведалі. Адзінае, што мне запомнілася, што ў нашай хаце часта бывалі памежнікі. Яны прыходзілі да майго бацькі, які быў старшынёй калгаса, вырашаць свае пытанні. Часам яны нават распачыналі са мной розныя дзіцячыя гульні».
• Сергей Кн. г. Мннск:
X «Большое спаспнбо за Вашу кннгу. К сожаленню нашн старнкн-свндетелн уходят от нас, а онн еіцё много чего могут рассказать. Нужно дать йм слово, а не этнм военным «полнтрукам» н бывшнм НКВДешннкам. Газета ннкогда не опублнкует все воспомннання — у неё места не хватнт. Я думаю, что следовало бы открыть сайт нліі ЖЖ (журнал), в котором людн моглн бы оставлять свон воспомннання нлм воспомннання свонх роднтелей (знакомых) о войне. Без всякой цензуры публнковать все воспомннання. Прпшло время говорнть правду о той войне, а не повторять сталннско-коммуннстнческнй взгляд на вторую мнровую».
I. Копыл:
«Стварыць такі сайт было б вельмі добра. Пра другую сусветную вайну трэба яшчэ шмат чаго сказаць. Многія ветэраны праўду не жадаюць казаць і слухаць, бо ім зручней жыць у мітах, якія яны самі для сябе і стварылі. Калі судзіць па лістах і званках, якія я атрымаў (а іх былі сотні), то ў людзей ёсць што сказаць...»
• Павел:
X «Шаноўны Спадар, скажыце, калі ласка, чаму ж Вы выйшлі з камуністычнай партыі аж толькі ў 1991 годзе? Вядома, што паважаныя асобы пачалі гэта адважна рабіць з 1988 года. Ці прымаеце Вы прынцыпы і метады працы гэтай партыі і ці гатовы былі б за яе аддаць сваё жыццё?»
I. Копыл:
«Шаноўны Павел, па-першае, я выйшаў з КПСС не ў 1991-м годзе, a 1 чэрвеня 1990 года. быў удзельнікам выбараў 1990 года, калектыў 8-га цэха МЭМЗа вылучыў мяне кандыдатам у дэпутаты Менгарсавета. Я агітацыю правёў з партыйным білетам у кішэні
і пад бел-чырвона-белым сцягам. На сустрэчах з выбаршчыкамі мне задавалі пытанне, чаму я, член КПСС, сяджу пад бел-чырвонабелым сцягам, і чаму б мне не выйсці з КПСС. На што я адказаў, што буду знаходзіццаўКПСС, пакульу мяне будзе магчымасць разбураць гэтую партыю знутры. У сярэдзіне 1990 года заставацца ў КПСС ужо мне было немагчыма, і я пакінуў яе шэрагі».
Два інтэрв’ю ў «Белгазеце»
На гэтым онлайн-канферэнцыя закончылася. А ў пад’езда дома, дзе я жыву, мяне ўжо чакаў карэспандэнт «БелГазеты», каб задаць свае пытанні.
У гэты ж самы час для «БелГазеты» даваў інтэрв’ю мой апанент, арганізатар пікета Адоньеў старшыня Мінскай арганізацыі ветэранаў.
«Клеветннков к ответу!»
X «Анатолнй Адоньев: «Заскакнваю в нашу хату — а там немцы: одйн нграет на губной гармошке, второй чнстнт карабнн. II вот он я — ребенок, без оружня, без ннчего, безвпнное днтя. Одмн ііз немцев поворачнвается — н штыком на меня!»
Справка «БелГазеты»: Аттолмй Адоньев роднлся в 1937 г. в Ставропольском крае. Закончнл Віільнюсское раднотехннческое учнлніце войск ПВО, военно-полнтнческую академню нм. Леннна, Академню Генштаба. В 1970—72 гг. участвовал в боевых действнях в районе Суэцкого канала (Егнпет). Был переведен в Брест на должность начальннка полнтотдела зеннтно-ракетной брпгады ПВО. Работал в полнтотделах Туркменского, Уральского н Закавказского военных округов, член Военного совета, начальннк полнтотдела армнн ПВО. Награжден орденамн п медалямн. Председатель совета Мннской городской органнзацнн Белорусского обіцественного обьедннення ветеранов.
6 апреля в Мннске белорусскне ветераны провелн санкціюннрованный Мннгорнсполкомом ппкет у здання редакцнн газеты «Народная Воля». В руках у пнкетчнков былн плакаты «Клеветннков к ответу!», «Победіілн фашіістов — победнм н клеветннков», «Нацнзм не пройдет!».
Такнм образом ветераны выразнлн свое возмуіценне по поводу публнкацнй в газете нзбранных глав нз кннгн воспомннанпй йльн Копыла «Небышнно. Война». В этой кнпге, по мненню шікетчнков, Копыл, основываясь на собственных воспомннаннях, очерняет белорусскнх партнзан, действовавшнх на оккупнрованных немцамн террнторнях. Чтобы разобраться, где правда, а где ложь, корреспондент «БелГазеты» Кнрнлл Борнсенко встретнлся с органнзатором пнкета, председателем совета Мннской городской органнзацнн ветеранов Анатолнем Адоньевым н автором кннпі йльей Копылом.
Анатолпй Адоньев: «Правда в том, что мы победнлн!»
— Что-то не прнпомннаю случая, когда кому-то удавалось получнть согласне властей на проведенне подобных акцнй в непосредственной блнзостн от здання адмнннстрацнн презндента. Как вам удалось?
— Мы жнвем в свободной республнке поэтому просто обратнлпсь в Мпнгорпсполком с заявленнем, что хотнм провестн пнкетнрованне редакцнн газеты «Народная Воля». Я не берусь оценнвать действня Міінгорнсполкома н обстоятельства, в которых прііннмалось решенне разрешпть нам провестм пнкет. Мы действовалн в соответствші с нашнм законодательством.
— Чего вы хотелн добнться пнкетнрованнем?