Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
15. ды каб мёлі ўладу азда-раўлйць ад хвбрасьцяў і выга-няць дэманаў;
16. і даў Сымону імя Пётр;
17. і Якава Завядзёявага і Іоана брата Якава, ім даў імёньні Боанэргёс, што зна-чыць -— сыны громавы,
18. і Андрэя, і Пі.чіпа, і Баўт-рамёя, і Мацьвёя, і Хамў, і Якава Алфёявага, і Фадзёя, і Сымона Кананіта,
19. ды Юду Іскарыёта, які іі прадаў Яго.
20. I прыходзяць у дом: і із-ноў зыхбдзіцца народ, так што ім немагчйма было і хлёба паёсьці.
21. I, дачуўшыся, родныя Яі" пайшлі ўзяць Яго, бо апавяда-лі, быццам Ёнжя пры розуме.
22. А кніжнікі, што прыйшлі з Ерузаліму, гаварылі, што Ён мае ў Сабё вэльзэвўла ды што выганяе дэманаў імем іхняга князя.
23. I, клікнуўшы іх, гаварыў ім нрыпбвесьцямі: як можа шатан шатана выганяць?
24. Калі царства разьдзёліц-ца само ў сабё, ня можа ўста-яць царства тое;
64
Павоім Марка сьв. Эвангельле з. 4.
25. і калі дом разьдзёліцца сам у сабё, ня можа ўстайць дом той;
26. і калі шатан падняўся на самога сябё ды разьдзя-ліўся, ня можа ўстайць, але канёц яму.
27. Ніхто, увайшоўшы ў дом дужбга, ня можа абрабаваць дабра ягонага, пакуль ня зьвйжа дужбга, і тады абра-буе дом ягоны.
28. Запраўды кажу вам: бу-дуць дараваны сынбм чала-вёчым усё грахі і хулы, якімі-б яны ні хулілі;
29. але хто будзе хуліць Ду-ха Сьвятога, таму ня будзе да-равёна ніколі, але падлягае вёчнаму асуджэньню.
30. Бо казалі: у Ім нячысты дух.
31. I прыйшлі браты і маці Яго і, стбячы вбнках, паслалі да Яго Клікаць Яго.
32. I сядзёў каля Яго народ. I сказалі Яму: вось маці твая і браты тваі на падвбрку пы-таюць Цябё.
33. I сказаў ім, мовячы: хто маці Май ці браты Маё?
34. I, глянуўшы наўкола на сядзёўшых ля Яго, кажа: вось маці Мая і браты Маё;
35. бо хто выпаўнйцімець волю Божую, той Мнё і брат, і сястра, і маці.
Разьдзёл 4.
1. 1 ізноў пачаў навучаць над морам; і сабралося да Яго та-кое множства народу, што Ен увайшоў у човен і сядзёў у мо-ры, а ўвёсь народ быў на зямлі ля мора.
2. I навучаў іх шмат прыпб-весьцямі, і ў навуцы сваёй га-варыў ім:
3. Слухайце: вось выйшаў сёйбіт сёяць.
4. I сталася, як сёяў, што ін-шае ўпала пры дарозе, і наля-цёлі птушкі нябёсныя ды па-дзёўбалі тое;
5. іншае ўпала на камённы грунт, дзё мала было зямлі, і хутка ўзыйшло, бо зямля была няглыбокая;
6. калі-ж узыйшло сонца, за-вяла ды, ня маючы каранй, за-сохла.
7. Іншае ўпала між шыпшйнь-нікам, і шыпшыньнік вырас і заглушыў яго, і яно не дало плёну;
8. іншае ўпала на добрую зямлю і дало плён, што ўзый-шоў і вырас, і ўрадзіла іншае трыццаць, іншае шэсьцьдзесят, іншае сто.
9. I сказаў ім: хто міе вушы чуць, няхай чуе.
10. Калі-ж Ён быў Сам, акру-жаўшыя Яго разам з дванац-цацьма спыталіся ў Яго аб прыповесьці.
11. I сказаў ім: вам дадзена вёдаць тайны царства Божага, а тым вонках усё стаёцца ў прыповесьцях,
12. каб, глёдзячы вачыма, глядзёлі й ня бачылі; слўха-ючы, чулі й не разумёлі; каб не навярнуліся, ды каб ня былі дараваны ім грахі іхнія.
13. I кажа ім: не разумёеце гэтае прыпбвесьці? Як жа вам зразумёць усё прыпбвесь-ЦІ?
14. Сёйбіт слова сёе.
15. Вось жа тыя, што ля да-рогі, дзё сёецца слова, як толь-кі пачуюць яго, дык ураз жа шатан й вырывае слова, па-сёянае ў сэрцах іх.
16. Таксама й тыя, што па-сёяны на камяністым мёсцы.
Паводле Марка сьв. Эвангельле 4. 55
якія, лёдзь пачуюць слова, за-раз з радасьцю прыймаюцьяго, 17. ды ня маюць у сабё ка-раня, дык дачэсныя: як толькі прыйдзе ўціск ці перасьлёда-ваньне за слова, зараз спаку-шбюцца.
18. I тыя, што ў шыпшынь-ніку пасёяны, гэта тыя, што чуюць слова,
19. але ў якіх турботы гэтага вёку, прынада багацьця ды ін-шыя пажаданьні, увахбдзячы ў іх, глўшаць слова, і яно ста-ёцца бясплодным.
20. I ште пасёяна на добрай зямлі, гэта тыя, якія слўха-юць слова і прыймаюць яго і даюць плён: адзін у трыццаць, другі ў шэсьцьдзесят, іншы ў сто разоў.
21. I сказаў Ім: ці на тое прыносіцца сьвятлб, каб па-ставіць яго пад пасўдзіну ці пад ложак, а не на тое, каб па-ставіць яго на сьвётачу?
22. Бо няма нічога тайнага, каб не зрабілася яўным: бо ня сталася дзеля ўкрываньня, a каб выявілася.
23. Калі хто мае вушы чуць, няхай чуе.
24. I сказаў ІМ: заўважайце, што чуеце: якою мёраю мёра-еце, гэткаю й вам адмёрана бу-дзе і дададзена будзе вам, што слухаеце.
25. Бо хто мае, таму будзе дадзена, а хто ня мйе, у таго адымецца й тое, што мйе.
26. I сказаў: гэтак ёсьць цар-ства Божае, як калі чалавёк кідае зёрне ў зямлю,
27. і сьпіць, і ўстаё ўначы і ўдзёнь, і насёньне ўзыходзіць і расьцё, што ён ня вёдае;
28. бо зямлй сама сабою ро-дзіць сьпярша рунь, пасьля колас, пасьля зёрне ў коласе.
29. Калі-ж дасьпявае плён, ураз жа шлёць сёрп, бо надый-ійло жнівб.
30. I сказаў: да чаго падобна царства Божае? Ці якою пры-повесьцю выкажам яго?
31. Яно як зёрне гарчьічнае, якое, калі сёецца ў зямлю, дык ёсьць мёншае за ўсё зярнаты на зямлі,
32. а калі пасёяна, узыхо-дзіць і робіцца бльшым за ўсё расьліны і пускае такія вялі-кія галіны, што пад цёнем ягп могуць хавацца птйхі нябёс-ныя.
33. I многімі гэткімі прыпб-весьцямі казаў ім слова, коль-кі яны маглі слухаць;
34. бяз іірыгіовесьці-ж нё га-варыў нічога, а вучням наса-мбце тлумачыў усё.
35. Увёчары таго-ж дня ска-заў ім: пераплывём на той бок.
36. I яны, адправіўшы народ, узялі Яго з сабою, як быў у чаўнё, бо з Ім былі і другія чаў-ны.
37. I ўзьнялася вялікая бўра; хвалі білі ў чбвен так крэпка, што ўжо пачаў напаўняцца вадою.
38. А Ён спаў на кармё на на-душцы. Яго будзяць ды ка-жуць да Яго: Вучыцель! Ня-ўжо-ж Цябё ня рўпіць, што мы гінем?
39. I, падыймаючыся, забара-ніў вётру і кажа да мора: змоў-кні, пакінь! I вёцер заціх, і настала вялікая ціша.
40. 1 кажа ім: чаму вы гэткія палахлівыя? як гэта ў вас ня-ма вёры?
41. 1 спалохаліся вялікім стра-хам ды гаварылі між сабою: Хто гэта, што й вёцер і мора слўхаюцца загаду Яго?
56 Паводле Марка м. Эвангельле 5.
Разьдзёл 5.
1. I прыйшлі на той бок мора, у старану Гадарэнскую.
2. I, калі выйшаў Ён з чаўна, зараз жа пераняў Яго чала-вёк з магільніку, апанаваны нячыстым.
3. Ён мёў жыльлё ў магілах; і ніхто ня мог яго зьвязаць на-вет ланцугамі,
4. бо многа разоў скоўвалі яго путамі ды ланцугамі, але ён разрываў ланцугі і разьбі-ваў путы, і ніхто ня мёў сілы супакоіць яго;
5. заўсёды ўначы і ўдзёнь ён быў у гбрах ды ў магілах, кры-'іучй і б’ючй сябё камёньмі.
6. Углёдзіўшы-ж Ісуса зда-лёку, прыбёг ды пакланіўся Яму
7. і, закрычэўшы моцным го-ласам, сказаў: што Табё да мя-нё, Ісус, Сын Бога Усявыш-няга? Заклінаю Цябё Богам, ня муч мянё!
8. (Бо Ісус казаў яму: вый-дзі, дух нячысты, з гэтага ча-лавёка).
9. I спытаўся ў яго: як імя тваё? I ён сказаў у адказ: ле-гіён імя маё, бо нас многа.
10. I дужа прасіў Яго, каб не высылаў іх вон з стараны таё.
11. Пасьвіўся-ж там ля гары вялікі гурт сьвінёй.
12. I прасілі Яго ўсё дэманы: пашлі нас у сьвінёй, каб нам увайсьці ў іх.
13. Ісус ураз жа дазволіў ім. I нячыстыя духі, выйшаўшы, увайшлі ў сьвінёй, і кінулася стйда з крўчы ў мора; было-ж каля дзьвёх тысячаў; і пата-нулі ў моры.
14. А тыя, што пёсьвілі сьві-нёй, пабёглі ды абвясьцілі ў мёсьце і па вёсках. I жыхары
выйшлі паглядзёць, штб ета-лася.
15. Прыходзяць да Ісуса ды бачаць, што апанаваны дэма-намі, у якім быў іх легіён, ся-дзіць, адзёты, пры здаровым розуме; дык спалбхаліся.
16. I бачыўшыя расказалі ім, як сталася з апанаваным дэ-манамі, ды аб сьвіньнях.
17. I пачалі прасіць Яго адый-сьці ад мёжаў іхніх.
18. I, калі Ен увайшоў у чб-вен, дык той, што быў апана-ваны дэманамі, папрасіўся быць з Ім.
19. Але Ісус не дазволіў яму і кажа да яго: ідзі дамоў да сваіх ды раскажы ім, што зра-біў табё Госпад і як зьлітаваў-ся над табою.
20. I пайшоў ды пачаў апавя-даць у Дзесяціградзьдзі, што зрабіў з ім Ісус. I ўсё дзіві-ліся.
21. Калі Ісус ізноў перабраў-ся ў чаўнё на другі бёраг, са-бралося да Яго множства на-роду. I быў Ён ля мора.
22. 1 вось прыходзіць адзін із школьных старшын, на імя Яір, і, углёдзіўшы Яго, падае да ног Ягоных
23. і вёльмі просіць Яго, ка-жучы: дачка мая ўмірае: прый-дзі, палажы на яё рукі, каб яна паздаравёла і жыла.
24. I пайшоў з ім. I за Ім ішло шмат народу і ціснулі Яго.
25. I нёйкая жанчына, якая цярпёла ад крывацёчы дванац-цаць гадоў
26. ды шмат вйцярпела ад многіх дахтароў і патраціла на іх усё, ня маючы ніякае па-лёгкі, ды йшчэ больш хворая,
27. пачуўшы пра Ісуса, па-дыйшла ззаду між народам і
Паводм Марка сьв. Эвангельле 5. 6. 57
дакранўлася да вбпраткі Ягё-нае,
28. бо казала: калі хоць да вопраткі Яго дакранўся, па-здаравёю.
29. I зараз задзяржалася ў яё крывацёча, і пачула яна ў цёле сваім, што паздаравёла ад хво-расьці.
30. У той жа час Ісус, пачўў-шы Сам у Сабё, што выйшла з Яго сіла, зьвярнуўся да на-роду і сказаў: хто дакранўўся да Маё адзёжы?
31. Вучні сказалі Яму: Ты бачыш, што народ тоўпіцца ля Цябё, і пытаешся: хто дакра-нўўся да Мянё?
32. Але Ён аглянуўся наўко-ла, каб бачыць тую, што зра-біла гэта.
33. Жанчына-ж, спалбхаў-шыся і дрыжучы, бо вёдала, што з ёю сталася, падыйшла, упала перад Ім і сказала Яму ўсю праўду.
34. Ен жа сказаў ёй: дачкй! вёра твая збавіла цябё. Ідзі ў супакоі і будзь здарова ад хво-расьці тваё.
35. Ён яшчэ гаварыў, калі прыходзяць ад школьнага старшыні ды кажуць: дачка твая памёрла; на што яшчэ турбўеш вучыцеля?
36. Але Ісус, ураз пачуўшы гавбраныя слбвы, кажа да старшыні школы: ня бойся, толькі вёр!
37. I не дазволіў нікому йсьці за Сабою, апрача Пятра, Яка-ва і Іоана, брата Якавага.
38. Прыходзіць у дом стар-шыні школы і бачыць трывогу, плач ды лймант вялікі.
39. I, увайшбўшы, кажа ім: чаго трывбжыцеся ды плача-це? Дзяўчьіна ня ўмёрла, але сьпіць.
40. 1 сьмяяліся з Яго. Але Ён, вьіслаўшы ўсіх, бярэ з Са-бою бацькоў дзяўчыны і быў-шых з Ім ды ўваходзіць туды, дзё ляжала дзяўчына.
41. I, узяўшы дзяўчыну за руку, кажа да яё: Таліта, кумі! што значыць: дзяўчына, табё кажу, устіньі
42. I ўраз жа ўстала дзяў-чына і пачала хадзіць; а было ёй дванаццаць гадоў. I зду-мёліся ад дзіва вялікага.
43. I Ён цьвёрда прыказаў ім, каб ніхто аб гэтым ня вё-даў; і сказаў даць ёй ёсьці.
Разьдзёл 6.
1. I выйшаў адтуль і прый-шоў у сваю бацькаўшчыну; і за Ім ішлі вучні Ягоныя.
2. I, калі настала субота, па-чаў вучыць у школе; і многія, чуючы, з задзіўлёньнем гава-рылі: адкуль у Яго гэтае? I што за мудрасьць дадзена Яму, што і гэткія цуды чыняцца ру-камі Яго?
КНІГІ ОНЛАЙН
