Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
3. Ці-ж гэта ня цёсьля, сын Марыі, брат Якава, Есіі, Юды і Сымона? Ці-ж гэта ня сёстры Ягоныя, uiTo пасярод нас? I сумляваліся ў Ім.
4. Ісус жа сказаў ім: ня бы-вае прарок без пашаны, хіба толькі ў сваёй бацькаўшчыне і ў родных і ў доме сваім.
5. I ня мог там учыніць нія-кага цуду, толькі некаторых хворых, усклаўшы рукі на іх, аздаравіў.
6. I дзівіўся з недавёрства іх. I хадзіў па вакалічных сёлах, навучаючы.
7. 1 паклікаў тых дванацца-цёх і пачаў іх слаць па двое і даў ім уладу над нячыстымі дўхамі.
8. I сказаў ім нічога ня браць
58
Паводле Марка см. Эвангельле б.
у дарогу, апрача аднаго кія: ні торбы, ні хлёба, ні мёдзі ў nonce,
9. адно абувацца ў пасталы і не апранацца ў дзьвё вопрат-кі.
10. I сказаў ім: калі дзё ўвой-дзеце ў дом, аставайцеся ў ім, дакуль ня выйдзеце стуль;
11. і калі хто ня прыме вас і ня будзе слухаць вас, выхо-дзячы адтуль, абтрасёце пыл з ног вашых на сьвядоцтва ім. Запраўдй кажу вам: лягчэй будзе Садому й Гаморы ў дз'ёнь суда, чымся мёсту гэнаму.
12. I, пайшоўшы, прапавёды-валі, каб каяліся;
13. і выганялі многа дэманаў і многіх хворых мазалі аліваю і лячылі.
14. I дачуўся цар Ірад (бо імя Ягонае сталася вёдама) і ска-заў: гэта Іоан Хрысьціцель уваскрос, і дзеля гэтага цуды праз Яго дзёюцца.
15. Другія гаварылі: гэта Іль-ля; а іншыя казалі: гэта пра-рок, ці адзін із прарокаў.
16. Ірад жа, пачуўшы, ска-заў: гэта Іоан, якому я сьцяў галаву; ён паўстаў із мёртвых.
17. Бо гэты Ірад, паслаўшы, схапіў быў Іоана і зьвязаў Яго ў вязьніцы за Ірадзіяду, жанў брата свайго Піліпа, што ўзяў яё за жонку.
18. Бо Іоан сказаў Іраду: ня гожа табё мёць жонку брата твайго.
19. Ірадзіяда, злуючы на яго, жадала забіць яго, ды не магла,
20. бо Ірад баяўся Іоана, вё-даючы яго, як чалавёка спра-вядлівага ды сьвятога, і сьця-рог яго; дый шмат рабіў, слў-хаючыся яго, і слухаў яго з ахвотай.
21. I, як надарыўся дзёнь, ка-лі Ірад, з прычыны сваіх ура-дзін, справіў банкёт сваім вяльможам, ваяводам ды ін-шым людзям Галілёі,
22. дык дачкй Ірадзіяды ўвай-шла і танцавала й дагадзіла Іраду і банкетаваўшым з ім. I сказаў цар дзяўчыне: прасі ў мянё, чаго хочаш, і дам табё.
23. I прысягнуў ёй: чаго па^ просіш у мянё, дам табё, хоць бы палову царства майго.
24. Яна выйшла і спыталася ў маткі сваёй: чаго прасіць? Тая адказала: галаву Іоана Хрысьціцеля.
25. I ўраз жа, вярнуўшыся борзда да царй, папрасіла, кй-жучы: хачу, каб ты даў мнё цяпёр жа на місе галаву Іоана Хрысьціцеля.
26. Цар, хоць і зажурьіўшыся, але дзеля прысягі і тых, што банкетавалі з ім, не схацёў ёй адмовіць.
27. I цар, ураз жа паслаўшы ката, загадёў прынёсьці гала-ву ягоную.
28. Той, пайшоўшы, сьцяў яго ў вязьніцы і прынёс гала-ву ягоную на місе і аддаў яё дзяўчыне, а дзяўчына аддала яё матцы сваёіі.
29. I, дачуўшыся, вучні яго прыйшлі і ўзялі цёла ягонае ды палажылі яго ў магілу.
30. I сабраліся апосталы да Ісуса і расказалі Яму ўсё, і што зрабілі і чаго навучалі.
31. I сказаў ім: пайдзёце ад-ны ў пустыннае мёсца ды кры-ху супачыньце. Бо так мно-га было, што прыхбдзілі й адыхддзілі, дый ёсьці ім было нёкалі.
32. I паплылі ў пустыннае мёсца ў чаўнё адны.
33. Народ углёдзіў іх ёдучы,
Паводле Марка cw. Эвангельле і. 7.
59
і многія пазналі; і бёглі туды пёша з усіх мёстаў і апярэдзілі іх дый зыйшліся да Яго.
34. Ісус, выйшаўшы, углёдзіў множства народу ды пашкада-ваў іх, бо яны былі, як авёчкі бяз пйстыра; і пачаў навучаць іх многа.
35. I, як прайшло шмат часу, вучні Яго прыйшлі да Яго ды кажуць: мёсца тут пустыннае, а час ужо позны.
36. Пусьці іх, каб, пайшоў-шы ў вакалічныя вёскі й сё-лы, купілі сабё хлёба, бо ня маюць чаго ёсьці.
37. Ён жа адказваючы ска-заў ім: вы дайце ім ёсьці. I сказалі Яму: хіба нам пайсьці купіць хлёба дынараў на дзьвесьце й даць ім ёсьці?
38. Але Ён спытаўся ў іх: колькі ў вас хлябоў? Пай-дзёце й паглядзёце. Яны, да-вёдаўшыся, сказалі: пяць хля-боў і дзьвё рыбы.
39. Тады загадаў ім расса-дзіць усіх гурткамі на зялёнай травё.
40. I пасёлі радамі па сто ды па пяцьдзесят.
41. I, узяўшы пяць хлябоў і дзьвё рыбы, паўзіраўшыся на нёба, багаславіў і паламАў хлябы і даў вучням Сваім, каб яны раздалі ім; і дзьвё. рыбы падзяліў усім.
42. I ёлі ўсё і наёліся.
43. I набралі кускоў хлёба дванаццаць поўных караббў і астаткаў ад рыбы.
44. А было ёўшых хлёб каля пяцёх тысячаў людзёй.
45. I зараз прымусіў вучняў сваіх увайсьці ў чбвен ды плы-ці напёрад на той бёраг да Віф-саіды, пакуль Ён распусьціць народ.
46. I, распусьціўшы іх, пай-шоў на гару памаліцца.
47. I, як настаў вёчар, чбвен быў насярэдзіне мора, а Ён адзін на зямлі.
48. I ўбачыў, як ім цяжка плыці, бо вёцер быў супраціў-ны; дык каля чацьвёртай ста-рожы ўначы йдзё да іх, ступа-ючы па моры; і хацёў абмінуць іх.
49. Яны-ж, углёдзіўшы Яго ідучьі па моры, падумалі, што гэта здань, ды загаласілі.
50. Бо ўсё бачылі Яго і спа-лохаліся. Дык ураз жа прамо-віў да іх і сказаў ім: схамя-нёцеся: гэта Я, ня бойцеся!
51. I ўвайшоў да іх у човен; і вёцер заціх. I яны цераз мёру здумёліся ў сабё і дзіваваліся.
52. Бо яны не зразумёлі аб хлябох: бо сэрца іх было ска-мянёўіпы.
53. I, пераплыўшы, прыйшлі ў зямлю Генісарэцкую і пры-сталі да бёрагу.
54. I, як яны выйшлі з чаўна, зараз пазнаўшыя Яго
55. абёглі ўсю тую вакбліцу, і пачалі на ложках прынасіць нядужых туды, дзё, як чулі, быў Ён.
56. I, куды Ён пі прыходзіў у сёлы, у мёсты і ў вёскі, клалі хворых на плошчах і прасілі Яго, каб ім хоць да краю адзёжы Яго дакранўцца. I тыя, што дакраналіся да Яго, спасьліся.
Разьдзёл 7.
1. I сабраліся да Яго фарысэі й некаторыя з кніжнікаў, што прыйшлі з Ерузаліму;
2. і, убачыўшы некаторых з вучняў Яго, як ёлі хлёб ня-чыстымі (гэта значыць няўмы-тымі) рукамі, карылі іх.
60
Паюдле Марка ав. Эвангельле
3. Бо фарысэі і ўсё Юдэі, тры-міючыся накізаў старшых, не ядуць не памыўшы чыста рук;
4. і з торгу, пакуль не памы-юцца, не ядуць. Ёсьць і мно-гае іншае, чаго яны, пераняў-шы,трымаюцца: мыцьцё чёраў, кубкаў, мёднага судзьдзй ды ўслонаў.
5. Пасьля пытаюцца ў Яго фарысэі ды кніжнікі: чаму вуч-ні Тваі ня жывуць згодна з наказамі старшых, але нямы-тымі рукамі ядуць хлёб?
6. Ён жа, адкёзваючы, ска-заў ім: добра прарочыў аб вас, крывадушных, Ісая, калі пісаў: людзі гэтыя паважаюць Мянё вўснамі, а сэрца іх далё-ка ад Мянё.
7. Але дармё пакланяюцца Мнё, навучаючы навук і зйпа-ведзяў чалавёчых (Ісая 29, 13).
8. Бо вы, пакідаючы прыка-заньне Божае, трьшаецеся на-казу чалавёчага, мыцьця чё-раў і кубкаў, ды робіце шмат іншага, падобнага да гэтага.
9. I сказаў ім: ці добра, што вы адкідаеце прыказаньне Бо-жае абы спаўняць ваш 'наказ?
10. Бо Майсёй сказаў: пава-жай айца твайго і матку тваю: і хто зьневажёе айца ці матку, няхай сьмёрцяй памрэ (Вы-хад. 20, 12; 21, 16).
11. А вы кажаце: хто скажа айцу ці матцы: Корван, (гэта ёсьць — Дар), чым бы ад мянё карыстаўся,
12. таму дапускёеце ўжо ні-чога больш не рабіць для айца свайго ці для маткі сваё,
13. адкідаючы слова Божае накёзам вашым, які вы паста-навілі; ды робіце шмат падоб-нага да гэтага.
14. I, паклікаўшы ўвёсь на-
7-
род, кажа да іх: слухайце Мя-нё ўсё ды разумёйце.
15. Няма нічога, што, ува-хбдзячы ў чалавёка звонку, магло бы зрабіць яго нячыс-тым; але тое, што выходзіць ад яго, —• гэта тое, што робіць ня-чыстым чалавёка;
16. калі хто мйе вушы чуць, няхай чуе.
17. I калі Ён увайшоў у дом ад народу, вучні Ягоныя спы-таліся ў Яго аб прыпрвесьці.
18. I сказаў ім: няўжб-ж і вы гэткія няцймкія? Няўжо-ж не разумёеце, што нішто, увахб-дзячы ў чалавёка звонку, ня можа яго зрабіць нячыстым,
19. бо ня ў сэрца ягонае ўва-ходзіць, але ў жывот, і выхо-дзіць вон, ачышчаючы ўсякую ёжу.
20. Дый сказаў: тое, што вы-ходзе ад чалавёка, тое робіць яго нячыстым.
21. Бо з нутра, з сэрца чала-вёчага выходзяць благія дум-кі, распуста, блуд, душагуб-ства,
22. крадзёжы, прагавітасьць, злосьць,здрада,бязглуздасьць, ліхое вока, хулй, пыха, дур-нота.
23. Усё тое благое з нутра выходзіць і робіць нячыстым чалавёка.
24. I, устаўшы, пайшоў ад-туль на ўзьмёжкі Тырскія й Сідонскія; і, увайшоўшы ў дом, не хацёў, каб хто давё-даўся; ды ўтаіцца ня здблеў, 25. бо жанчына, дачка якое мёла ў сабё нячыстага духа, пачуўшы аб Ім, прыйшоўшы ўпала да ног Ягоных;
26. а жанчына тая была па-гёнка, родам Сірафінікіянка; і прасіла ў Яго, каб выгнаў ня-чыстага духа з дачкі яё.
Паводле Марка сьв. Эвангельде 7, 8.
61
27. Але Ісус сказаў ёй: дай пёрш насыціцца дзёцям, бо ня гожа ўзяць хлёб у дзяцёй і кі-нуць сабакам-.
28. Яна ж адказала Яму і ска-зала: так, Госпадзе; але й са-бакі пад сталом ядуць крошкі ад дзяцёй.
29. I сказаў ёй дзеля гэтага слова: ідзіі злы дух выйшаў з дачкі тваё.
30. I, прыйшоўшы ў свой дом, яна знайшла, што злы дух выйшаў, і дачкй ляжыць на ложку.
31. I, ізноў выйшаўшы з зя-мёль Тырскіх і Сідонскіх, пай-шоў да мора Галілёйскага, па-сярод Дзесяціградзьдзя.
32. I прывялі да Яго глуханя-мбга ды прасілі Яго ўзлажыць на яго руку.
33. I, узяўшы яго ад народу, паклаў пальцы Сваё ў вушы яму і, плюнуўшы, дакранўў-ся да языка ягбнага;
34. і, глянуўшы ў нёба, уздых-нуў і сказаў яму: Эффафа! што знача: расчыніся!
35. I ўраз жа расчыніліся ву-шы ягоныя і разьвязаліся пу-ты языка ягонага, і пачаў до-бра гаварыць.
36. I загадаў ім не казаць ні-кому. Але колькі ні заба-раняў ім, яны яшчэ шырэй апавядалі.
37. I тым балёй дзівіліся ды гаварылі: ўсё добразрабіў: ро-біць і глухія каб чулі, і нямыя каб гаварылі.
Разьдзёл 8.
1. У тыя дні, як сабралося ду-жа многа народу і ня мёлі што ёсьці, Ісус, клікнуўшы вўчняў Сваіх, кажа ім:
2. Шкадй Мнё народу, што
ўжо тры дні са Мною і ня мае штб ёсьці.
3. I, калі пушчу іх дамоў ня ёўшы, аслабёюць у дарозе, бі> некаторыя з іх прыйшлі зда-лёку.
4. I вучні Ягоныя адказалі Яму: скуль мог бы хто тут у пустыні накарміць іх хлёбам?
5. I спытаўся ў іх: колькі ў вас хлябоў? Яны сказалі: сём.
6. Г сказаў народу сёсьці на зямлю; і, узяўшы сём хлябоў ды падзйкаваўшы, паламаў і даў вучням Сваім, каб раздалі; і яны раздалі народу.
7. I мёлі яны нёкалькі рыбак; і, пабагаславіўшы, сказаў раз-даць і тыя.
8. I ёлі і насыціліся і набралі астаўшыхся кускоў сём кара-боў.
9. Еўшых жа было каля чаты-рох тысячаў. I распусьціў іх.
КНІГІ ОНЛАЙН
