Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
22. Той жа, зьбянтэжаны гэ-тым словам, адыйшоўся за-смучбны, бо мёў вялікую маё-масьць.
23. I, паглядзёўшы наўкола, Ісус кажа вучням Сваім: як цяжка багатым увайсьці ў цар-ства Божае.
24. Вучні здумёліся ад слоў Яго. Але Ісус ізноў сказаў ім у адказ: дзёці! як цяжка ўвайсьці ў царства Божае тым, хто ўскладае надзёю на багаць-це.
25. Зручнёй вярблюду прай-сьці праз гблчынае вўха, чым-ся багатаму ўвайсьці ў цар-ства Божае.
26. Яны-ж балёй зьдзівіліся ды гаварылі між сабою: Хто-ж можа спасьціся?
27. Ісус, паўзіраўшыся на іх, кажа: у людзёй гэта немагчы-ма, але ня ў Бога; бо ў Бога ўсё магчыма.
28. 1 пачаў Пётр гаварыць Яму: вось мы пакінулі ўсё і пайшлі за Табо|о.
66
Паводле Марка сы. Эвангельле ю.
29. Ісус жа, адказваючы, ска-заў: запраўды кажў вам: няма нікога, хто пакінуў бы дом, ці братоў, ці сёстраў, ці бацькоў, ці дзяцёй, ці зёмлі дзеля Мянё і Эвангельля.
30. і не атрымаў бы цяпёр, у гэты час, сярод перасьлёда-ваньня ў сто разоў балёй да-моў, і братоў, і сёстраў, і баць-коў, і матак, і дзяцёй, і зём-ляў, а ў будучыне — жыцьця вёчнага;
31. бо многія пёршыя будуць апошнімі, а апошнія пёршымі.
32. Калі яны былі ў дарозе, ідучы ў Ерузалім, Ісус ішоў папёрадзе іх, а яны жйхаліся і, ідучы за 1м, былі ў страху. I, узяўшы ізноў дванаццацёх, пачаў ім гаварыць аб тым, што з Ім мае стацца.
33. Вось, мы ўваходзім у Еру-залім, і Сын Чалавёчы будзе выданы архірэям і кніжнікам, і засудзяць Яго на сьмерць і выдадуць Яго паганам;
34. і назьдзёкуюцца над Ім, і будуць біць Яго і пляваць на Яго, ды заб’юць Яго; і натрэці дзёнь уваскрэсьне.
35. Тады падыйшлі да Яго Якаў і Іоан, сыньі Завядзёявы, ды сказалі: Вучыцель! мы хо-чам, каб Ты зрабіў нам, чаго папросім.
36. Ён жа сказаў ім: што хо-чаце, каб Я зрабіў вам?
37. Яны-ж сказалі Яму: дай нам сёсьці ля Цябё, -аднаму з правага боку, а другому з лё-вага, у славе Тваёй.
38. Але Ісус сказаў ім: ня вё-даеце, чаго просіце; ці-ж мб-жаце піць чйру, якую п’ю Я, і хрысьціцца хрышчэньнем, якім Я хрышчўся?
39. Яны адказалі: можам.
Ісус жа сказаў ім: чару, якую п’ю Я, піць будзеце;
40. але сёсьці ў Мянё з пра-йага боку і з лёвага — ня Мнё даваць, але каму прыгатбва-на.
41. I, пачуўшы, дзёсяць па-чалі злаваць на Якава і Іоана.
42. Ісус, пpыI<лiкaўшыix,cкa-зaў ім: вёдаеце, што тыя, што лічацца князямі народаў, па-нуюць над народамі; і вялікія валадаюць імі;
43. у вас жа хай будзе ня гэ-так: але хто хоча стацца вялік-шым між вамі, няхай будзе вам служкаю,
44. і хто хоча стацца пёр-шым між вамі, хай будзе слу-гою ўсіх.
45. Бо і Сын Чалавёчы прый-шоў нё каб Яму служылі, але каб паслужйць і аддаць душу Сваю на выкуплёныіе многіх.
46. I прыходзяць у Ерыхон. I, калі Ен выходзіў з Ерыхону з вучнямі Сваімі і множствам народу, сьляпьі Варцімёй, сын Цімёяў, сядзёў ля дарогі, жа-брўючы.
47. I, пачуўшы, што гэта Ісус Назарэй, ён пачаў крычэць і казаць: Ісўсе, сьіне Давідаўі зьмілуйся нада мною!
48. I многія сварыліся на яго, каб замоўк, але ён яшчэ больш стаў крычэць: Сын Давідаў! зьмілуйся нада мною!
49. I Ісус, затрымаўшыся, сказаў паклікаць яго. I клі-чуць сьляпога і кажуць яму: ня бойся, уставай, кліча цябё.
50. Ён ж’а, скінуўшы з сябё вопратку, устаў і прыйшоў да Ісуса.
51. I, адкйзваючы яму, Ісус сказаў: што хочаш зрабіць та-бё? Сьляпы сказаў Яму: На-стаўнік, каб мнё ізноў відзець.
Пмодле Марка сьв. Эвангельла ю. п.
67
52. Ісус жа сказаў яму: ідзі, вёра твая збавіла цябё. I ён зараз пачаў відзець і пайшоў за Ісусам па дарозе.
Разьдзёл 11.
1. I, калі падыйшлі да Еруза-ліму, да Віфагіі і Віфані, да га-ры Аліўнай, Ісус пасылае двух вучняў Сваіх
2. і кажа ім: пайдзёце ў сяло, што перад вамі; увахбдзячы да яго, зараз знойдзеце прывйза-нае асьлйтка, на якога ніхто з людзёй не сядаў; адвязаўшы яго, прывядзёце.
3. I калі хто скажа вам: што вы гэта робіце? адказвайце, што ён партэбны Госпаду: і за-раз павілё яго сюды.
4. Яны пайшлі і знайшлі ась-лйтка, прывйзанае ля варот на вуліцы, і адвязалі яго.
5. I некаторыя, што тамака стаялі, гаварылі ім: што ро-біце? На штб асьлйтка адвйз-ваеце?
б. Яны адказалі ім, як зага-даў Ісус; і тыя пусьцілі іх.
7. I прывялі асьлйтка да Ісу-са і паклалі на яго сваё во-праткі, і Ён сёў на яго.
8. I многія пасьцілалі адзёжу сваю на дарозе, а іншыя рэзалі вёцьце з дрэваў і ўсьцілалі ім дарогу.
9. I тыя, што йшлі перад і за Ім, крычалі, мовячы: Осанна! Багаслаўлены, што йдзё ў імя Госпада!
10. Багаслаўлена царства айца нашага Давіда, якое йдзё ў імя Госпада! Осанна на вы-шыні!
11. I ўвайшоў Ісус у Еруза-лім і ў сьвятыню; і, аглядзёў-шы ўсё, выйшаў у Віфанію з дванаццацьма, бо час ужо быў позны.
12. I назаўтрае, як выйшлі яны з Віфаніі, захацёў Ен ёсьці.
13. I, углёдзіўшы здалёк сма-коўніцу, пакрытую лісьцём, пайшоў, ці ня знойдзе на ёй што-нёбудзь; але, падыйшоў-шы да яё, нічога не знайшоў, апрача лісьцй, бо ня час быў на смоквы.
14. I, прамовіўшы, сказаў да яё Ісус: Няхай ніхто з цябё да вёку ня ёсьць плоду! I чулі гэтае вучні Ягоныя.
15. I прыйшлі ў Ерузалім. I Ісус, увайшоўшы ў царквў, па-чаў выганяць купляўшых і прадаваўшых у царквё; і па-пераварбчваў сталй мянйльні-каў і ўслбны прадаўцоў галу-боў;
16. і не дазволіў, каб хто праз царквў насіў хоць якое судзь-дзё.
17. 1 навучаў, кажучы: ці-ж не напісана: дом Мой домам малітвы ўсімі народамі будзе названы, а вы зрабілі яго пры-тонам разбойнікаў (Ісая 56, 7, Ерам. 7, 11).
18. I пачўлі гэтае кніжнікі ды архірэі і шукалі, як загубіць Яго, бо байліся Яго, што ўвёсь народ дзівіўся з навукі Яго-нае.
19. І,-як зрабілася позна, ён выйшаў з мёста.
20. I раніцай, праходзячы мі-ма, убачылі смакоўніцу, засох-шы да каранй.
21. I, успбмніўшы, Пётр кажа Яму: РаввіІ глядзі, смакоўні-ца, якую Ты праклйў, засох-ла.
22. I, адказваючы, Ісус'кажа ім:
23. Мёйце вёру Божую. Бо запраўдьі кажў вам: калі хто скажа гарэ гэтай: узьніміся
68 Паводле Марка сьв.
Эвангельле іг. іа.
і кінься ў мора, і ня будзе сумлявацца ў сэрцы сваім, але вёру мёць будзе, станецца так, як гавора, — будзе яму, што-б ні сказаў.
24. Дзеля гэтага й кажу вам: усё, чаго-б вы ііі прасілі ў малітве, вёрде, што дастанеце і будзе вам.
25. I калі стаіцё на малітве, даруйце, калі што маеце на каго, каб і Ацёц ваш, што ў ня-бёсах, дараваў вам грахі ва-шыя.
26. Калі-ж вы не даруеце, то і Ацёц ваш, што ў нябёсах, не даруе вам грахбў вашых.
27. I прыходзяць ізноў у Еру-залім. I, калі Ён хадзіў у царквё, падыйшлі да Яго архі-рэі і кніжнікі ды старшыны
28. і спыталіся ў Яго: якою ўладаю Ты гэтае робіш, і хто даў Табё ўладу рабіць гэтае?
29. Ісус жа адказаў ім, мо-вячы: спытаюся і Я ў вас ад-но слова: адкажэце Мнё, тады і Я скажу вам, якою ўладаю гэтае рбблю.
30. Хрышчэныіе Іоанава з нёба было, ці ад людзёй? Ад-казвайце Мнё.
31. Яны-ж разважалі між са-бою: калі скажам: з нёба, то Ён скажа: чаму-ж вы пе павё-рылі яму?
32. А сказаць: ад людзёй — баяліся народу, бо ўсё лічылі Іоана, што запраўдьі быў пра-рок.
33. I сказалі ў адказ Ісусу: ня вёдаем. Тады Ісус адказаў ім: і Я не скажу вам, якою ўла-даю гэтае рбблю.
Разьдзёл 12.
1. I пачаў гаварыць да іх пры-пбвесьцямі: чалавёк насадзіў вінаграднік, абгарадзіў яго і
выкапаў сток, ды пабудаваў вёжу і аддаў вінаградарам, ды паёхаў.
2. I паслаў у свой час да ві-наградараў слугў ўзяць пла-доў з вінаградніку.
3. Яны-ж схапілі яго, зьбілі дый адаслалі ні з чым.
4. I ізноў паслаў да іх дру-гога слугў; і таму, кідаючы ка-мёньні, разьбілі галаву і ада-слалі, зьняважыўшы.
5. I ізноў новага паслаў; дый таго забілі, і шмат іншых, ад-ных б’ючы, другіх забіваючы.
6. Маючы-ж яшчэ аднаго сы-на, ліббага яму, паслаў і яго да іх наканёц, кажучы: паў-стыдаібцца сына майго.
7. Але іэныя вінаградары сказалі паміж сабою: гэта на-ступнік; давайце, заб’ём яго, і спадчына будзе наша.
8. I, схапіўшы яго, забілі й выкінулі з вінаградніку.
9. Што-ж зробіць гаспадар вінаградніку? Прыйдзе і заб’-ёць вінаградараў і аддасьць ві-паграднік другім.
10. Няўжо-ж вы ня чыталі гэтага пісаньня: камень, што адкінулі будаўнічыя, стаўся галавою кута;
11. ад Госпада сталася гэтае і дзіўна ў нашых вачох? (Псал. 117, 22—23).
12. I маніліся схапіць Яго, ды баяліся народу; бо вёдалі, што гэтую прыпбвесьць сказаў да іх; і, пакінуўшы Яго, адыйш-ліся.
13. I пасылаюць да Яго нека-торых з фарысэяў і ірадзійнаў, каб улавіць Яго на слове.
14. Тыя-ж, прыйшоўшы, ка-жуць Яму: Настаўніку! мы вё-даем, што ты справядлівы і не дагаджаеш нікому: бо ня ўзі-раешся на аблічча людзёй, a
Паводле Марка сы. Эвангельле іг. 69
папраўдзс шлях Божы пака-зуеш. Ці гожа даваць пада-так кёсару, ці нё? Даваць нам, ці не даваць?
15. Ён жа,вёдаючы крывадуш-насьць іх, сказаў ім: штб Мя-нё спакушаеце? Прынясёце Мнё дынйр, каб Я пабачыў.
16. Яны прынёсьлі. I кажа ім: Чыё гэта аблічча і над-піс? Яны адказалі: кёсаравы.
17. I, адказваючы, Ісус ска-заў ім: аддайце кёсарава кё-сару, а Божае Богу. I дзіва-валіся з Яго.
18. Потым прыйшлі да Яго садукёі, якія кажуць, што ня-ма ўваскрасёньня ўмёршых, і пыталіся ў Яго, кажучы:
19. Вучыцель! Майсёй напі-саў „ам: калі ў каго памрэ брат і пакіне жонку, а дзяцёй не пакіне, — каб брат яго ўзяў жонку ягоную і ўваскрасіў сёмя брату свайму. (Друга-зак. 25, 5.)
20. Вось жа было сём братоў: пёршы ўзяў жонку і, паміра-ючы, не пакінуў сямёньня.
21. I другі ўзяў яё і памёр, не пакінуўшы сямёньня; і трэці гэтак сама.
22. Бралі яё сямёра і не пакі-далі сямёньня. Пасьля ўсіх памёрла й жана.
23. Дык у час уваскрасёньня, калі яны ўваскроснуць, якога з іх будзе яна жаною? Бо ся-мёра мелі яё за жанў.
24. Ісус жа, адказваючы, ска-заў ім: ці не дзеля таго вы блу-дзіце, што ня вёдаеце пісань-няў, ні сілы Божай?
25. Бо, калі ўваскроснуць із мёртвых, тады ня будуць жа-ніцца, ні замуж выхадзіць, але будуць як йнгелы, што ў ня-бёсах.
26. А аб умёршых, што яны
ўваскрбснуць, ці-ж вы ня чы-талі ў кнізе Майсёя, як Бог ля купіны сказаў яму: Я Бог Аў-раама, і Бог Ізаака, і Бог Яка-ва. (Выхад 3, 6).
27. Ня ёсьць Бог умёршых, але Бог жывых. Дык вы крэп-ка мыляецеся.
28. I кніжнік адзін, падыіі-шоўшы і пачуўшы спрэчкі іх, бачучы, што добра ім адказаў, спытаўся ў Яго: якая пёршая з усіх запаведзяў?
29. Ісус жа адказаў яму: пёр-шая з усіх зАпаведзяў: Слу-хай, Ізраіль! Госпад Бог наш ёсьць Госпад адзіны;
КНІГІ ОНЛАЙН
