Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
17. I разыйшлося слова гэтае аб Ім па ўсёй Юдэі і па ўсіх ва-коліцах.
18. 1 паведамілі Іоана вучні Яго аб усім гэтым.
19. I, паклікаўшы двох з вуч-няў сваіх, Іоан паслаў іх да Ісуса спытацца: ці Ты Той, Каторы павінен прыйсьці, ці чакаць нам другога?
20. Яны, прыйшоўшы да Ісу-са, сказалі: Іоан Хрысьціцель паслаў нас да Цябё спытацца: ці Ты Той, Катораму налё-жыць прыйсьці, ці чакаць «ам другога?
21. А ў гэты час Ён многіх аздараўляў ад хвароб і неда-маганьняў і ад злых духаў і многім сьляпым варочаў зрок.
22. I сказаў ім Ісус у адказ: пайдзёце, скажэце Іоану, што вы бачылі і чулі: сьляпыя па-чынаюць бачыць, кульгавыя ходзяць, пракажоныя ачыш-чаюцца, глухія чуюць, памёр-шыя ўскрасаюць, і ўбогім аб-вяшчаецца эвёнгельле.
23 .1 шчасьлівы, хто не спакў-сіцца ад Мянё.
Паводле Лукі сьв. Эвангельле 7.
91
24. Калі-ж пасланыя Іоанам пайшлі, пачаў гаварыць да на-роду пра Іоана: што глядзёць хадзілі вы ў пустыню? ці трысь-ціну вётрам калыханую?
25. Што-ж глядзёць хадзілі вы? ці чалавёка, адзётага ў мяккія вопраткі? Але пышна адзётыя і раскошна жывўчыя знаходзяцца пры дварох цар-скіх.
26. Што-ж глядзёць хадзілі вы? ці прарока? Так, кажу вам, і балёй за пророка.
27. Гэта ёсьць, аб якім напі-сана: вось Я пасылаю ангела Майго перад абліччам Тваім, каторы прыгатуе шлях Твой перад Табою (Малах. 3, 1).
28. Бо кажу вам: з рбджаных жанчынамі няманіводнагапра-рока, ббльшага за Іоана Хры-сьціцеля; але мёншы ў Цар-стве Божым большы за яго.
29. I ўвёсь народ, які слухаў Яго, і мытнікі аддалі хвалу Богу, хрысьцячыся хрыш-чэньнем Іоанавым;
30. а фарысэі й законьнікі адкінулі раду Божую для іх, не ахрысьціўшыся ў Яго.
31. Тады Госпад сказаў: да каго прыраўную людзёў роду гэтага? і да каго яны падоб-ны?
32. Яны падобны да дзяцёй, што сідзяць на вуліцы, клі-чуць адзін аднаго і кажуць: мы йгралі вам на жалёйцы, і вы не скакалі; мы сьпявалі вам сумныя пёсьні, і вы ня плё-калі.
33. Бо прыйшоў- Іоан Хрысь-ціцель; ні хлёба ня ёсьць, ні віна ня п’ёць; і кажуць: у ім злы дух.
34. Прыйшоў Сын Чалавёчы; ёсьць і п’ёць; і кажуць: вось чалавёк, каторы любіць ёсьці
і піць віно, сябра мытнікаў і грэшнікаў.
35. I апраўданы розум усімі дзяцьмі яго.
36. Цёхта з фарысэяў прасіў Яго паёсьці разам з ім; і ён, увайшоўшы ў дом фарысэя, узьлёг.
37. I вось жанчына з таго мё-ста, якая была грэшніцай, да-вёдаўшыся, што Ён супачывае ў доме фарысэя, прынёсла аля-бастравую судзіну з алёем;
38. і, стануўшы ззаду ля ног Яго і плачучы, пачала аблі-ваць ногі Яго сьлязьмі і выці-раць валасамі галавы сваёй, і цалавала ногі Яго і мазала алёем.
39. Бачучы гэтае, фарысэй, што быў запрасіў Яго, сказаў сам да сябё: калі-б Ён быў прарок, то вёдаў бы, хто і якая жанчына дакранаецца да Яго, бо яна грэшніца.
40. Зьвярнуўшыся да яго, Ісус сказаў: Сымон! Я маю штось сказаць табё. ён ка-жа: скажы, Вучыцелю!
41. Ісус сказаў: у аднаго крэ-дьітара былі два даўжнікі: адзін быў вінен пяцьсот дына-раў, а другі пяцьдзесят;
42. але, як яны ня мёлі чым заплаціць, ён дараваў або-двум. Скажы-ж, каторы з іх балёй узьлюбіць яго?
43. Сымон адказаў: думаю, той, катораму балёй дараваў. Ён сказаў яму: справядліва ты рассудзіў.
44. I, з^вярнуўшыся да жан-чыны, сказаў Сымону: ці ба-чыш ты гэтую жанчыну? Я прыйіііоў у дом твой, і ты вады Мнё на ногі ня даў; а яна сьля-зьмі абліла Мнё ногі і валось-сем галавы сваёй выцерла.
45. Ты цалаваньня Мнё ня
92 Павоім Лукі сы даў, а яна, як толькі Я прый-шоў, не перастаё цалаваць Мнё ногі.
46. Ты галавы Мнё маслам нс памазаў; а яна алёем пама-зала Мнё ногі.
47. Дзеля гэтага кажу табё: ларуюцца многія ірахі яё за тое, што яна многа ўзьлюбіла; а каму мала даруецца, той ма-ла любіць.
48. А ёй сказаў: адпускаюцца табё грахі.
49. I супачываўшыя разам з Ім пачалі гаварыць у сабё: хто Ён такі, што і грахі адпускае?
50. Ён жа сказаў жанчыне: вёра твая спасла цябё; ідзі з мірам.
Разьдзёл 8.
1. I сталася пасьля, прахо-дзіў Ён па мёстах і сёлах, пра-павёдываючы і абвяшчаючы добрую вёстку аб Царстве Бо-жым, і з Ім дванаццацёра,
2. і некаторыя жанчыны, ка-торых Ён аздаравіў ад злых духаў і хвароб, — Марыя, на-зываная Магдаліна, з якое выйшлі сём дэманаў,
3. і Іоанна, жана Хузы, на-глядчыка Ірадавага, і Сусанна, і многія другія, што служылі Яму з маёмасьці сваёй.
4. Калі-ж сабралося множ-ства народу, і з усіх гарадоў жыхары зыходзіліся да Яго, Ён пачаў гаварыць прыпб-весьцю:
5. выйніаў сейбіт сёяць сёмя сваё; і, калі ён сёяў, іншае ўпала пры дарозе і было «іа-таптана, і птушкі нябёсныя паклявалі яго;
6. а іншае ўпала на камень і, узыйшоўшы, засохла, бо ня мёла вільгаці;
7. а іншае ўпала між цярні-
Эюнгетм у. S.
наю, і вырасла цярніна і за-глушыла яго;
8. а іншас ўпала на добрую зямлю і, узыйшоўшы, прыня-сло плод стакрбтны. Сказаў-шы гэтае, клікнуў: хто мае ву-шы слухаць, няхай слухае.
9. Вучні-ж Яго спыталіся ў Яго: што-б значыла прыпо-весьць гэтая?
10. Ён сказаў: вам дадзен a знаць тайны Царства Божага, а для рэшты яны ў прыпбвесь-цях, так што яны бачучы ня бачуць і чуючы не.разумёюць.
11. Вось штб значыць прыпо-весьць гэтая: сёмя ёсьць слова Божае.
12. А што ля дарогі, гэта тыя, што слухаюць, ды пасьля прыходзіць д’ябал і забірае слова з сэрца іх, каб ііе павё-рылі і не спасьліся;
13. а на камені гэта тыя, што, калі пачуюць слова, дык з ра-дасьцяй прыймаюць, ды ня ма-юць каранй і часова вёраць, a ў час спакусы адпадаюць;
14. а што ўпала ў цярніну — гэта тыя, што слухаюць слова, але, адыходзячы, заглушіюц-ца клапотамі, багацьцем і ўцё-хамі жыцьцёвымі і не даюць плёну.
15. А ўпаўшае на добрую зямлю — гэта тыя, што, па-чуўшы слова, захоўваюць у добрым і чыстым сэрцы і да-юць плён у цярплівасьці.
16. Ніхто, запаліўшы сьвёчку, не прыкрывае яё судзінаю, або не стаўляе пад ложак, але ста-віць на ліхтар, каб, увахо-дзячы, бачылі сьвятлб,
17. бо няма нічога тайнага, што-б ня выявілася, ні ўкры-тага, што ня сталася-б вядо-мым і ня выйшла-б навёрх.
18. Глядзіце-ж, як вы слў-
Паводле Лукі сь
в. Эвангельле 8. 93
хаеце; бо хто мае, таму дадзе-па будзе, а хто ня мйе, у таго адымецца й тое, што ён думае мёць.
19. 1 прыйіплі да Яго маці і браты Яго і не маглі падыйсь-ці да Яго з прычыны народу.
20. I далі знаць Яму: маці і браты Тваі стаяць вонках, хо-чучы бачыць Цябё.
21. Ён сказаў ім у адказ: маці май і браты маё — гэта тыя, ійто слўхаюць слова Божае і выпаўняюць яго.
22. I сталася, аднаго дня Ён увайшоў з вучнямі Сваімі ў човен і сказаў ім: пераплывём на той бок возера. I паплылі.
23. Калі-ж яны плылі, Ён за-снуў. На возеры падняўся бурны вёцср, і залівала іх хвй-лямі, і яны былі ў небясьпёцы.
24. I, падыйшоўшы, збудзілі Яго ды сказйлі: Насгаўнік! Настаўнік! мы гінем. Але Ён, устаўшы, закрычэў вётру і хваляваныію вады; і спыніліся, і стйлася ціша.
25. Тады Ён сказаў ім: дзё вё-ра ваша? Яны-ж у страху і задзіўлёныіі гаварылі адзін ад-паму: Хто ж гэта, што вётрам загадвае і вадзё, і слўхаюцца Яго?
26. I прыплылі ў старану Га-дарынскую, што насўпраць Галілёі.
27. Калі-ж выйшаў Ён на бё-раг, спаткаў Яго адзін чала-вёк з мёста, які мёўдэманаў з даўных часоў і хадзіў не адзёўшыся, і жыў ня ў доме, але ў магілах.
28. Ён, углёдзіўшы Ісуса, закрычэўшы паваліўся перад Ім і моцным голасам сказаў: што табё да мянё, Ісус, Сын Бога Усявывіняга? Малю Ця-бё, ня муч мянё.
29. Бо Ісус сказаў нячыстаму духу выйсьці з гэтага чалавё-ка; бо ён доўгі час мучыў яго, так што яго вязалі ланцугамі й сьцераглі яго, але ён разры-ваў ланцугі, і нячысты гнаў яго ў пустыні.
30. Ісус спытаўся ў яго: як тваё імя? Ён сказаў: легі-ён; бо многа дэманаўувайшло ў яго.
31. I прасілі Яго, каб не вя-лёў ім ісьці ў бяздоньне.
32. Тут жа на гарэ пасьвіўся вялікі гурт сьвінёй; і дбманы прасілі Яго, каб дазволіў ім увайсьці ў іх. Ён дазволіў ім.
ЗЗДэманы, выйшаўшы з чала-вёка, увайшлі ў сьвінёй.
34. 1 кінуўся гурт з крўчы ў мора, і ўтануў. Пастухі, ба-чучы, штб стйлася, пабёглі ды расказалі ў мёсьце і сёлах.
35. I выйшлі бачыць стаўша-еся; і, прыйшоўшы да Ісуса, знайшлі чалавёка, з каторага выйшлі дэманы, сёдзячы ля ног Ісусавых, адзётага і пры розу-ме; і перепалохаліся.
36. А бачыўшыя расказалі ім, як спасён быў апанаваны да-манамі.
37. I прасіў Яго ўвёсь народ Гадарынскае краіны пайсьці ад іх, бо іх зьняў вялікі страх. Ён увайшоў у човен і вярнуў-ся.
38. А чалавёк, з якога выйшлі дэманы,прасіў Яго, каб быць з Ім. Але Ісус адправіў яго, сказаўшы:
39. вярйіся ў дом твой і рас-кажы, што ўчыніў табё Бог. Ён пайшоў і наказваў па ўсім мёсьце, што ўчыніў яму Ісус.
40. Калі-ж вярнуўся Ісус, на-род прыняў Яго, бо ўсё чакалі Яго.
41. 1 вось прыйшоў чалавёк,
94 Паводле Лукі сьв. Эванггльле t. 9.
імем Яір (а быў ён начальні-кам школы); і, упаўшы да ног Ісусавых, прасіў Яго ўвайсьці ў дом яго,
42. бо ў яго была адзіная дач-ка, гадоў дванаццацёх, і тая была пры сьмёрці. Калі-ж Ён ішоў, народ ціснуўся да Яго.
43. I адна жанчына, што му-чылася ад крывацёчы дванац-цаць гадоў і аддала на лёкараў усю маёмасьць сваю, ды ніво-дзін ня мог вылячыць яё,
44. падыйшоўшы ззаду, да-кранўлася да краю вопраткі Яго; і той час крывацёча ў яё спынілася.
45. I сказаў Ісус: хто дакра-нуўся да Мянё? Калі-ж усё адпіраліся, Пётр і быўшыя з Ім сказалі: Настаўнік! народ акружае Цябё ды націскае, і Ты кажаш: хто дакрануўся да Мянё?
46. Але Ісус сказаў: нёхта да-крануўся да Мянё, бо Я адчу-ваю сілу, што выйшла з Мянё.
47. Жанчына-ж, бачучы, йіто яна ня ўтбіцца, дрыжучы па-дыйшла і, упаўшы перад Ім, аб’явіла Яму перад усім наро-дам, з якое прычыны дакранў-лася да Яго, і як тады-ж па-здаравёла.
48. Ён сказаў ёй: бадрыся, дачка! вёра твая спасла цябё; ідзі з мірам.
49. Калі Ён яшчэ гаварыў гэ-тае, прыходзіць нёхта з дому начальніка школы і кажа ім: дачка твая памёрла; ня тур-буй Вучыцеля.
50. Але Ісус, пачуўшы гэтае, сказаў яму: ня бойся, толькі вёр, і спасёна будзе.
51. Прыйшоўшы-ж у дом, не дазволіў увайсьці нікому апра-ча Пятра, Іоана і Якава, і баць-кі ды маткі дзяўчыны.
52. Усё плакалі і галасілі па ёй. Але Ён сказаў: ня плач-це; яна не памёрла, але сьпіць.
53. I сьмяяліся з Яго, вёда-ючы, што яна памёрла.
54. Ён жа, выслаўшы ўсіх вон і ўзяўшы яё за руку, клік-нуў кажучы: дзяўчына! ус-таньі
КНІГІ ОНЛАЙН
