Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
24. бо кажу вам, што ніхто з гых, што былі прбшаны, не па-каштуе маё вячэры.
25. I вялікія грамады йшлі за 1м; і Ён, абярнуўшыся, ска-заў ім:
26. Калі хто прыходзіць да Мянё'і не зьненавідзіць баць-ку свайго і матку, і жану, і дзяцёй, і братоў, і сёстраў, a пры тым і самае жыцьцё сваё, той ня можа быць вучнем Маім;
27. і хто не нясё крыжа свай-го і йдзё за Мною, ня можа быць вучнем Маім.
28. Бо хто з вас, надумаўшы башту стаўляці, ня сядзе ра-нёй і не аблічыць выдаткаў, ці мае, каб дакончыць яё,
29. каб, калі паложа фунда-мант і ня здолее дакбнчыць, усё, глёдзячы, ня сталі сьмя-яцца з яго,
30. кажучы: гэты чалавёк па-чаў будаваць башту і ня мог дакончыць!
31. Або ці які цар, ідучы на вайну супраць другога цара, ня сядзе і не парадзіцца ра-нёй, ці здолее ён з дзесяцьма тысячамі даць адпор таму, хто йдзё на яго з дваццацьма тысячамі;
32. бо, калі нё, дык пакуль той яшчэ далёка, ён пашлё да яго пасольства прасіць міру.
33. Гэтак кожны з вас, хто не адрачэцца ад усяго, што мае, ня можа быць Маім вучнем.
34. Соль добрая рэч; але калі соль згубіць сілу, чым папра-віш яё?
35. Hi ў зямлю, ні ў гной не надаёцца, вон выкідаюць яё. Хто мае вушы слышаць, ня-хай слухае.
Разьдзёл 15.
1. Падыходзілі да Яго ўсё мытнікі і грэшнікі слухацьЯго.
2. I наракалі фарысэі і кніж-пікі, кажучы: Ен прыймае грэшнікаў і ёсьць разам з імі.
3. Але Ён сказаў ім вось гэт-кую прыповесьць:
4. Хто з вас, маючы сто авёц і згубіўшы адну з іх, не пакіне дзевяцьдзесят дзёвяць у пу-стыні і ня пойдзе за прапаў-шай, пакуль ня знойдзе яё?
Паводле Лукі сьв. Эвангельле г;.
107
5. А, знайшоўшы, возьме яё на плёчы сваё з радасьцю;
6. і, прыйшоўшы дамоў, склі-ча сяброў і сусёдзяў ды скажа ім: пацёшцеся са мною: я знай-шоў маю прапаўшую аўцу.
7. Кажу-ж вам, што так на нябёсах балёй будзе радасьці з аднаго каючагася грэшніка, чымся з дзевяцьдзесятдзевя-цёх прйведнікаў, ня маючых патрэбы ў пакайньні.
8. Ці якая жанчына, маючая дзёсяць драхмаў, калі згубіць адну драхму, не засьвёціць сьвёчкі й не пачнё мясьці па-кою і шукаць пільна, пакуль ня знойдзе?
9. А, знайшоўшы, скліча ся-бровак і сусёдак ды скажа: па-цёшцеся са мною, я знайшла згубленую драхму.
10. Так кажу вам: бывае ра-дасьць у ангелаў Божых з ад-наго грэшніка, які каецца.
11. Яшчэ сказаў: у аднаго ча-лавёка былі два сыны;
12. і сказаў малодшы з іх ай-цу: Бацька, дай мнё налёжную мнё частку маемасьці. 1 ацёц падзяліў ім маемасьць.
13. I праз нёйкі час малодшы сын, сабраўшы ўсё, пайшоў у далёкую старану і там змарна-ваў маемасьць сваю, жывучы распусна.
14. Калі-ж пражыў усё, на-стаў вялікі голад у гэнай ста-ранё, і ён пачаў галадаць;
15. і пайшоў прыстіў да ад-наго з жйхараў стараны гэнае, а той паслаў яго на поле сваё пасьвіць сьвінёй;
16. і ён рады быў бы наёсца ражкамі, што ёлі сьвіньні, але ніхто не даваў яму.
17. I, апамятаўшыся, сказаў: колькі наймітаў у айцА майго
маюць лішку хлёба, а я ўміраю ад голаду!
18. Устану, пайду да бацькі майго і скажу яму: ацёц! я са-грашыў перад нёбам і перад табою,
19. і ўжо ня варты называцца сынам тваім; прыймі мянё, як аднаго з наймітаў тваіх.
20. Устаў і пайшоў да айца свайго. I калі ён быў яшчэ далёка, зглёдзіў яго ацёц яго і зьлітаваўся, і пабегшы кі-нуўся яму на шыю і цалаваў яго.
21. Сын жа сказаў яму: ацёц, я саграшыў проці нёба і перад табою і ўжо ня варты назы-вацца сынам тваім.
22. А ацёц сказаў слугам сваім: прынясёце найлёпшую адзёжу і адзёньце яго, і дайце пёрсьцень на руку яго і вобуй на ногі;
23. і прывядзёце кормнае ця-лё і закалёце: будзем ёсьці і весяліцца,
24. бо гэты сын мой быў умёр-шы і ажыў, прападаў і знай-шоўся. I пачалі весяліцца.
25. Старшы-ж сын яго быў у полі; і, варочаючыся, як па-дыйшоў да дому, пачуў сьпё-вы і скокі.
26. I, паклікаўшы аднаго з слуг, спытаўся: што гэта та-кое?
27. Той жа сказаў яму: брат твой прыйшоў, і бацька твой закалоў кбрмнае цялё, бо пры-няў яго здаровым.
28. Ён жа ўзлаваўся і не ха-цёў увайсьці, а бацька яго, выйшаўшы, клікаў яго.
29. Але ён сказаў у адказ бацьцы: вось я колькі гадоў служу табё і ніколі не пярэчыў прыказаньням тваім. Але ты ніколі ня даў мнё і казьляці,
Эвангельле 15. іб.
108 Паводле Лукі сы. каб мнё павесяліцца з сябрамі маімі;
30. а калі гэты сын твой, мар-на страціўшы маемасьць сваю з блудніцамі, прыйшоў, ты за-калоў для яго кормнае цялё.
31. Ён жа сказаў яму: сын мой! ты заўсёды са мною, і ўсё маё — тваё;
32. а з таго трэба было цё-шыцца і весяліцца, што брат твой гэты быў умёршы і ажыў, прападаў і знайшоўся.
Разьдзёл 16.
1. Сказаў жа і да вучняў Сва-іх: адзін чалавёк быў багаты і мёў эканома, на якога да-нясьлі яму, што растрачвае маемасьць яго;
2. і, паклікаўшы яго, сказаў яму: што гэта я чую аб табё? Дай справаздачу з гаспадара-ваньня т.вайго, бо ты ня мо-жаш балёй гаспадараваць.
3. Тады эканом сказаў сам у сабё: што мнё рабіць? Гаспа-дар мой адый.мае ад мянё кі-раўніцтва домам; капаць ня здужаю, прасіць саромлюся:
4. вёдаю, што зрбблю, каб прынялі мянё ў дамы сваі, калі адстаўлены буду ад эканом-ства.
5. I, паклікаўшы пазычаль-нікаў гаспадара свайго кож-нага паасобку, сказаў пёрша-му: колькі вінен гаспадару майму?
6. Той сказаў: сто мёр алёю. I сказаў: вазьмі тваю расьпі-ску і сядай, хутчэй напішы пяцьдзесят.
7. Потым другому сказаў: a ты колькі вінен? Той адка-заў: сто мёр пшаніцы. I ска-заў яму: вазьмі тваю расьпі-ску і напішы: восемдзесят.
8. I пахваліў гаспадар экано-ма нявёрнага, што дагадліва ўчыніў; бо сыны вёку гэтага дагадлівей за сыноў сьвятла ў родзе сваім.
9. I Я кажу вам: здабывайце сабё прыяцеляў багацьцем ня-праведным, каб яны, як зьбяд-нёеце, прынялі вас у вёчныя сялібы.
10. Вёрны ў малым і ў многім вёрны, а нявёрны ў малым ня-вёрны і ў многім.
11. Дык вось, калі вы ў ня-праведным багацьці ня былі вёрны, хто давёрыць вам пра-веднае?
12. I калі ў чужым ня былі вёрны, хто дасьць вам вашае?
13. Ніякі слуга ня можа слу-жыць двом гаспадаром, бо ці аднаго будзе ненавідзець, a другога любіць, ці аднаму па-чнё пільна служыць, а пра другога нядбаць. Ня можаце служыць Богу і мамоне.
14. Чулі ўсё гэтае і срэбралю-бы фарысэі і сьмяяліся з Яго.
15. I сказаў ім: вы паказуеце сябё праведнымі перад людзь-мі, але Бог вёдае сэрцы ва-шыя: бо што высока ў людзёй, тое агіда перад Богам.
16. Закон і прарокі да Іоана: адгэтуль жа Царства Божае абвяшчаецца, і кожын сілаю ўваходзіць у яго.
17. Але хутчэй нёба і зямля прамінуць, чым адна рыса з закону загіне.
18. Усякі, хто разводзіцца з жонкаю сваёю і жэніцца з дру-гой, блудзіць, і кожны, хто жэ-ніцца з разьвёдзенай з мужам, блудзіць.
19. Адзін чалавёк быў багаты, адзяваўся ў парфіру ды віс-сон і кожны дзёнь раскошна банкетаваў.
Паводле Лукі сьв.
Эвангельле іб. ij. 109
20. Другі-ж быў убогі, на імя Лазар, ды ляжаў ля варот яго ўвёсь у струпох;
21. і жадаў насыціцца кро-шкамі, што падалі з стала ба-гача, і сабакі, прыходзячы, лі-залі струпы яго.
22. I сталася: убогі памёр і аднёсены быў Ангеламі на .nona Аўраамава; памёр і багач, і пахавалі яго;
23. і ў пёкле, будучы ў муках, ён, падняўшы вочы сваё, уба-чыў здалёк Аўраама і Лазара на лоне яго,
24. і, загаласіўшы, сказаў: Ацёц Аўраам! зьлітуйся на-да мною і пашлі Лазара, каб аб-мачыў канёц пальца свайго ў вадзё і асьвяжыў язык мой, бо я мучуся ў полымі гэтым.
25. Але Аўраам сказаў: сын! прыпомні, што ў жыцьці тваім мёў ты добрае, а Лазар благое; цяпёр жа ён тут пацяшаецца, а ты цёрпіш вялікія мукі;
26. дый да таго між намі і вамі вялікая прорва, так што, хто хоча перайсьці адгэтуль да вас, ня могуць, таксама і ад-туль да нас не пераходзяць.
27. .Та'ды сказаў ён: дык пра-шу цябё, ацёц, пашлі яго ў дом айца майго,
28. бо ў мянё пяць братоў; ня-хай ён засьвёдчыць ім, каб і яны ня прыйшлі ў гэтае мёсца мучэньня.
29. Аўраам сказаў яму: у іх ёсьць Майсёй і прарокі, няхай слухаюць іх.
30. Ён жа сказаў: нё, ацёц Аўраам! Але калі хто з умёр-піых прыйдзе да іх, пакаюцца.
31. Тады Аўраам сказаў яму: калі Майсёя і прарокаў пя слу-хаюць, то, каліб хто і з умёр-шых ускрос, не павёраць.
Разьдзёл 17.
1. I сказаў Ісус да вучняў сваіх: спакусы ня могуць пя прыйсьці, але гбра таму, праз каго яны прыходзяць:
2. лёпей было-б яму, каліб камень ад жорнаў павёсілі яму на шыю і кінулі яго ў мора, чымся каб ён спакусіў аднаго з малых гэтых.
3. Глядзіце-ж за сабою. Калі-ж саграшыць проці цябё брат твой, дакарай яго і, калі пака-ецца, даруй яму;
4. і калі сём разоў у дзёнь са-грашыць проці цябё і сём pa-soy у дзёпь зьвёрнецца да цябё ды скажа: жаюся», даруй яму.
5. I сказалі апосталы Госпа-ду: дадай нам вёры.
6. Госпад сказаў: каліб вы мёлі вёру з зёрне гарчычнае і сказалі смакоўніцы гэтай: выкараніся і перасадзіся ў мо-ра, то япа паслухала-б вас.
7. А хто з вас, маючы слугу, што гарэ ці пасё, калі ён пры-дзе з поля, скажа яму: ідзі хутчэй, сядаіі за стол?
8. Дык ці ж ня скажа яму: прырыхтуй мнё павячэраць і, падперазаўшыся, служы мнё, пакуль буду ёсьці ды піць, і пасьля ёш і ni cast?
9. Ці дзякуе ён слузё гэнаму за тое, што зрабіў загаданас яму? Ня думаю.
10. Так і вы, калі вьіпаўніце ўсё, што загадана вам, кажы-це: мы слугі нічога ня вартыя, бо зрабілі, што павінны былі зрабіць.
11. 1 сталася, як і йюў да Еру-заліму, праходзіў між Сама-рыяй і Галілёяй.
12. I, калі ўваходзіў Ён у адно сяло, спаткалі Яго дзе-сяцёра пракажоных, якія за-трымаліся здалёк.
110 Паводле Лукі сьв.
Эвангельле ij. 18.
13. і моцным голасам гава-рылі: Ісус Настаўнік! памілуй нас.
14. Убачыўшы іх, Ён ск£заў ім: ідзёце, пакажэцеся сьвя-шчэньнікам. I калі яны йпілі, ачысьціліся.
15. Адзін жа з іх, бачучы, што паздаравёў, вярнуўся, моц-ным голасам славючы Бога,
16. і паваліўся да ног Яго, дзякуючы ЯМу, і гэта быў Са-маранін.
17. Тады Ісус сказаў: ці ня дзёсяць ачысьціліся? дзё-ж дзёвяць?
18. яны не вярнуліся аддаць славу Богу, апрача гэтага чу-жынца.
19. I сказаў яму: устань, ідзі; вёра твая спасла цябё.
20. Запытаны-ж фарысэямі, калі прыйдзе Царства Божае, адказаў ім: ня прыйдзе Цар-ства Божае відавочна.
21. і ня скажуць: вось яно тут, ці вось там. Бо вось, Царства Божае ўнутры вас ёсьць.
22. Вучням жа сказаў: прый-дуць дні, калі захбчаце ба-чыць хоць адзін дзёнь Сына Чалавёчага, і ня ўбачыце;
КНІГІ ОНЛАЙН
