Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
26. вы-ж ня гэтак: але боль-шы сярод вас станься як мён-шы, і правадыр — як слуга.
27. Бо хто большы: той, што сядзіць за сталом, ці той, што паслугуе? Ці нё супачыва-ючы? А я сярод вас, як па-слугуючы.
28. Але вы вытрывалі са Мною ў спакушэньнях Маіх,
29. і Я адказваю вам Цар-ства, як Мнё адказаў Ацёц Мбй,
30. каб вы ёлі й пілі за сталом Маім у царстве Маім; і пасй-дзеце на пасадах судзіць два-наццаць калён Ізраілявых.
31. I сказаў Госпад: Сымбн, Сымбн! вось шатан пажадаў вас, каб прасёіваць, як пша-ніцу;
32. але Я маліўся за цябё, каб не памёншала вёра твая; і ты нёкалі, навярнуўшыся, умацуй братоў тваіх.
33. Той жа адказаў Яму: Го-спадзе! з Табою я гатоў ісьці і ў вязьніцу і на смёрць!
34. Але Ён сказаў: кажу табё, Пётр, не прапяё пёвень сягонь-ня, як ты тройчы адрачэшся, што знаеш Мянё.
35. 1 сказаў ім: калі пасылаў Я вас без мяшка й бяз торбы і без абутку, ці мёлі вы ў чым недастатак? Яны адказалі: ні ў чым.
36. Тады Ён сказаў ім: але цяпёр, хто мае мяшок, той вазьмі яго, таксама й торбу; a ў каго няма, прадай вбпратку сваю і купі мёч;
37. бо кажу вам, што павінна выпаўніцца на Мнё тое, што напісана: і да злачынцаў залі-чаны. Бо ўсё аба Мнё спаў-нйецца (Ісая 53, 12).
38. Яны сказалі: Госпадзе! вось тут два мячы! ён ска-заў ім: даволі!
39. I, выйшаўшы, пайшоў, як звычайна, на гару Аліўную; за Ім пайшлі і вучні Яго.
40. Прыйшоўшы-ж на мёсца, сказаў ім: маліцеся, каб не па-пасьці ў спакушэньне.
41. I Сам адыйшоў ад іх, як кінуць камень, і, уклёнчыў-шы, маліўся,
42. кажучы: Ацёц, калі Твая воля, пранясі чіру гэтую міма
Паводле Лукі сьв. Эвангельле а». 119
Мянё, але нё Мая воля, але Твая няхай станецца.
43. Зьявіўся-ж Яму ангел з нёба, узмацоўваючы Яго,
44. і ў барацьбе сьмяротнай пільнёй маліўся.і быў пот Яго, як каплі крыві, падаючы на зямлю.
45. Устаўшы ад малітвы, Ён прыйшоў да вучняў сваіх і знайшоў іх сьпячымі ад гбра, 46. і сказаў ім: што вы сьпіцё? Устаньце і маліцеся, каб не папасьці ў спакушэньне.
47. Яшчэ Ён гаварыў, аж вось народ, а напёрадзе ішоў адзін з дванаццацёх, званы Юда, і ён падыйшоў да Ісуса, каб пацалаваць Яго.
48. Ісус жа сказаў яму: Юда! пацалункам Сына Чалавёчага прадаёш?
49. Быўшыя-ж з Ім, бачучы, да чаго даходзе, сказалі: Го-спадзе! ці ня ўдэрыць нам мя-чом?
50. I адзін з іх удэрыў слугу архірэйскага і адсёк яму пра-вае вуха.
51. Тады Ісус сказаў: пакінь-це, даволі. I, дакрануўшыся да вуха яго, аздаравіў яго.
52. Архірэям жа і начальні-кам царквы і старшынам, са-браўшымся проці Яго, сказаў Ісус: быццам на разбойніка выйшлі вы змячамі ды каламі, каб узяць Мянё.
53. Кожны дзёнь бываў Я з вамі ў царквё, і вы не пады-малі на Мянё рук; але цяпёр ваш час і ўлада цёмры.
54. I, узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом архірэя. Пётр жа ішоў здалёк.
55. Калі-ж распалілі агонь сярод двара ды пасёлі разам, сёў і Пётр між імі.
56. Адна служанка, убачыў-
шы яго сёдзячы ля вагня і паў-глядаўшыся на яго, сказала: і гэты быў з Ім.
57. Але ён адрокся ад Яго, сказаўшы: Жанчына! я ня вё-цаю Яго.
58. I неўзабаве другі, уба-чыўшы яго, сказаў: і ты з іх. Але Пётр сказаў: не, чалавёча!
59. I, як прайшла з гадзіна часу, яшчэ нёхта настайваў: запраўдй, і гэты быў з Ім, бо ён Галілёянін.
60. Але Пётр сказаў: Чала-вёча, ня вёдаю, што ты гаво-рыш. I ў той жа час, калі ён яшчэ гаварыў, прапяяў пё-вень.
61. Тады Госпад, азірнуў-шыся, паглядзёў на Пятра, і ўспомніў Пётр слова Госпада, як Ён сказаў яму: пёрш, чым прапяё пёвень, тройчы адра-чэшся ад Мянё.
62. 1, выйшаўшы вон, горка заплакаў.
63 .1 людзі,трымаўшыя Ісуса, зьдзёкаваліся над Ім і білі Яго;
64. і, накрыўшы Яго.білі Яго па абліччу і пыталіся ў Яго: прароч, хто ўдэрыў Цябё?
65. I шмат другога, лаючы, гаварылі на Яго.
66. Калі-ж настаў дзёнь, са-браліся старшыны народу і ар-хірэі і кніжнікі і ўвялі Яго ў свой сынэдрыон,
67. кажучы: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён сказаў ім: калі скажу вам, вы не павё-рыце;
68. калі-ж і Я спытаюся ў вас, ня будзеце адказваць Мнё і ня звольніце Мянё.
69. Адгэтуль Сын Чалавёчы сядзе праваруч сілы Божай.
70. I сказалі ўсё: дык ты Сын Божы? Ён адказаў ім: вы ка-жаце, што Я.
120 Паводле Лукі сы.
Эвангельле aa. aj.
71. Яны-ж сказалі: якбе яшчэ трэба нам сьвядбцтва? бо-ж мы самы чулі з вуснаў Яго.
Разьдзёл 23.
1. I паднялася ўся грамада іх, і павялі Яго да Пілата,
2. і пачалі абвінавачываць Яго, кажучы: Яго знайшлі мы, што псуенароднашізабараняе плаціць падатак кёсару, на-зываючы Сябё Хрыстом-Ца-ром.
3. Пілат спытаўся ў Яго: Ты цар Юдэйскі? Ён сказаў яму ў адказ: ты кажаш.
4. Пілат сказаў архірэям і на-роду: я не знаходжу ніякае віны ў гэтым Чалавёку.
5. Але яны настайвалі, кажў-чы, што Ён бунтуе народ, вў-чачы па ўсёй Юдэі, пачына-ючы ад Галілёі да гэтага мё-сца.
6. Пілат, пачуўшы пра Галі-лёю, спытаўся: ці-ж Ён Галі-лёянін?
7. I, давёдаўшыся, што Ён з краіны Ірадавай, паслаў Яго да Ірада, які ў тыя дні быў таксама ў Ерузаліме.
8. Ірад, углёдзіўшы Ісуса, вёльмі ўцёшыўся, бо даўно жа-даў бачыць Яго, бо шмат чуў аб Іміспадзяваўся,штоЁн учыніць нёйкае знамёньне.
9. I пытаўся ў Яго многімі словамі, але Ён нічога не ад-казаў яму.
10. Архірэі-ж і кніжнікі ста-ялі, заўзята абвінавачываючы Яго.
11. Ірад жа з жаўнёрамі сваі-мі, зьняважыўшы Яго і на-сьмяяўшыся над 1м, адзёў Яго ў сьвётлую вопратку і адаслаў назад да Пілата.
12. I сталіся ў той дзёнь Пі-лат і Ірад прыяцелямі сабё, бо
ранёй былі ў нёпрыязьні між сабою.
13. Пілат жа, склікаўшы ар-хірэяў ды начальнікаў і на-род,
14. сказаў ім: вы прывялі да мянё чалавёка гэтага, які псуе народ; і вось я, пры вас пыта-ючы, не знайшоў чалавёка гэ-тага вінаватым ні ў чым тым, у чым вы абвінавачваеце Яго;
15. і Ірад таксама, бо я яму пасылаў Яго, і нічога ня зной-дзена ў Ім, дастойнага сьмёрці;
16. дыквось, пакараўшы Яго, звольню.
17. Яму-ж трэба было дзеля сьвята звольніць ім аднаго вязьня.
18. Але ўвёсь народ пачаў крычаць: Вазьмі Яго! адпу-сьці нам Варавву!
19. Варавва быў пасаджаныў вязьніцу за паднятае ім у мё-сьце паўстаньне і забойства.
20. Пілат ізноў прамовіў, хо-чучы адпусьціць Ісуса.
21. Але яны крычалі: распні, распні Яго!
22. Ён трэці раз сказаў ім: Што-ж благога ўчыніў Ён? Ні-чога, заслугоўваючага сьмёр-ці, я не знайшоў у Ім; дык вось, пакараўшы Яго, зволь-ню.
23. Але яны далёй з вялікім крыкам дамагаліся, каб Яго ўкрыжавалі. I перамог крык іх і архірэяў.
24. I Пілат прысудзіў, каб сталася па просьбе іх.
25. 1 звольніў ім пасаджанага за бунт і забойства ў вязьніцу, каго яны прасілі, а Ісуса вы-даў на іх волю.
26. I, як вялі Яго, то, узяўшы нёйкага Сымона Кірэнэйца, што йшоў з поля, узвалілі на яго крыж, каб нёс за Ісусам.
Паводле Лукі at. Эвангельле aj. 121
27 .1 йшло за Ім вялікае множ-ства народу і жанчын, якія плакалі й галасілі па Ім.
28. Ісус жа, зьвярнуўшыся да іх, сказаў: дочкі Ерузалім-скія! ня плачце па Мнё, але плачце па сабё і па дзёцях ва-шых;
29. бо падыхбдзяць дні, калі скажуць: шчасьлівыя няплод-ныя і чэравы, што не раджалі, і грудзі, што не кармілі.
30. Тады пачнуць гаварыць гбрам: »упадзіце на нас», і ўз-гбркам: «пакрыйце нас!»
31. бо калі зялёнаму дрэву гэтае робяць, то з сухім штб станецца?
32. Вялі з Ім на сьмёрць і двох ліхадзёяў.
33. I, калі прыйшлі на мёсца, называнае Чараповае, там ук-рыжавалі Яго й ліхадзёяў, ад-наго па правы, а другога па лёвы бок.
34. Ісус жа сказаў: Ацёц, да-руй ім, бо ня вёдаюць, што робяць. I дзялілі адзёжы Яго, кідаючы жэрабе.
35. I стаяў народ і глядзёў. Насьмяхаліся-ж разам з імі й начальнікі, кажучы: другіх спасаў, няхай жа Сябё Самога спасё, калі Ён Хрыстос, вы-бранец Божы.
36. Таксама й жаўнёры лаялі Яго, падыхбдзячы й падно-сячы воцат,
37. і казалі: калі Ты Цар Юдэйскі, спасі Сябё Самога.
38. I быў над Ім надпіс, напі-саны слбвамі грэцкімі, рым-скімі й жыдоўскімі: гэты ёсьць Цар Юдэйскі.
39. Адзін з павёшаных ліха-дзёяў зьняважаў Яго, кажу-чы: калі Ты Хрыстос, спасі Сябё і нас.
40. Другі-ж, наадварот, суні-
маў Яго ды гаварыў: ці-ж ты не баішся Бога, калі й сам за-суджаны на тое-ж?
41. I мы засуджаны справяд-ліва, бо мы дасталі тое, чаго варты нашы ўчынкі; а Бн ні-чога благога не зрабіў.
42. I сказаў Ісусу: успбмні аба мнё, Госпадзе, калі прый-дзеш у Царства Тваё!
43. I сказаў яму Ісус: Запраў-ды кажу табё: сяньня-ж бу-дзеш са Много ў раю.
44. Было-ж каля шбстае га-дзіны дня, і сталася цёмра па ўсёй зямлі да гадзіны дзявй-тае:
45. і памёркла сонца, і засло-на ў царквё разарвалася па-сярэдзіне.
46. Ісус, загаласіўшы моц-ным голасам, ска^аў: Ацёц, у рукі Тваё аддаю дух Мой. I, сказаўшы гэтае, аддаў дух.
47. Сотнік жа, бачучы зда-рыўшаеся, славіў Бога й ка-заў: запраўды, чалавёк гэты быў прёведнік.
48. I ўвёсь народ, што прый-шоў паглядзёць на гэта, ба-чучыздйрыўшаеся, варочаўся, б’ючыся ў грудзі.
49. Усё-ж, знаўшыя Яго, і жанчыны, што йшлі за Імз Га-лілёі, стаялі здалёк і глядзёлі на гэтае.
50. Тады нёхта на імя Язэп, сйбра рады’, чалавёк добры і справядлівы
51. (ён ня прымаў учасьця ў радзе і паступку яё), родам з Арыматэі, мёста Юдэйскага, які таксама ждаў Царства Бо-жага,
52. прыйшоў да Пілата і пра-сіў ІДёла Ісусавага;
53. і, зьняўшы Яго, абвіў пла-шчаніцаю і палажыў Яго ў гробе, высечаным у скаЛё, дзё
122
Паводле Лукі сьв. Эвангельле 23. 24.
яшчэ ніхто ня быў пакладзе-ны.
54. Дзёнь той быў пятніца, і надыходзіла субота.
55. I жанчыны, што прыйшлі з Ісусам з Галілёі, пайшлі і глядзёлі магілу і як клалі цёла Яго;
56. вярнуўшыся-ж прыгата-валі пахі і масьці; і ў суботу супачывалі паводле прыка-заньня.
Разьдзёл 24.
1. У пёршы-ж дзёнь тыдня, вёльмі рана, нясучы прыгата-ваныя пахі, прыйшлі яны да магілы і разам з імі некатбрыя другія;
2. але знайшлі камень адва-лены ад магілы.
3. I ўвайшоўшы не знайшлі Цёла Госпада Ісуса.
4. I сталася, як зьняла іх ад гэтага трывога, зьявіліся пе-рад імі два чалавёкі ў бліску-чым адзёньні.
5. Калі-ж ад страху скланілі яны абліччы сваё да зямлі,— тыя сказалі ім: штб вы шука-еце жывога між памёршымі?
6. Яго няма тут: Ён ускрос; прыпомніце, як ён казаў вам, калі быў яшчэ ў Галілёі,
7. мовячы, што Сын Чалавёчы мусіць быць выданы ў рукі лю-дзёй грэшных і будзе расьпяты, а на трэці дзёнь уваскрэсьне.
КНІГІ ОНЛАЙН
