Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
5. I быў тут нёйкі чалавёк, што хварэў трыццаць восем лёт.
6. Ісус, углёдзіўшы яго ляжу-чй і давёдаўшыся, што ён ля-жыць ужо даўгі час, кажа яму: ці хочаш паздаравёць?
7. Хворы адказаў Яму: так, Госпадзс, але ня маю чалавё-ка, які спусьціў бы мянё ў ку-пальню, калі ўскаламўціцца вада; калі-ж сам прыходжу, другі ўжо зыходзіць прада мною.
8. 1 кажа яму Ісус: устань, вазьмі ложак твой і хадзі.
9. 1 ён у тую-ж часіну стаўся здаровым і ўзяў ложак свой і пайшоў. Было-ж гэта ў су-боту.
10. Дзеля гэтага Жыды казалі аздарбўленаму: сяньня субо-та, ня гожа табё браць ложак.
11. Ён адказаў ім: хто мянё аздаравіў, той мнё сказаў: вазьмі ложак твой і хадзі.
12. Яго спыталіся: хто гэны чалавёк, што сказаў табё: вазьмі ложак твой і хадзі?
13. Аздароўлены-ж ня вёдаў, хто Ён, бо Ісус адыйшоўся ад народу, што быў у тым мёсцы.
14. Пасьля гэтага Ісус спат-каў яго ў царквё і сказаў яму: вось, ты цяпёр здаровы, не грашы-ж больш, каб ня стйла-ся табё нёшта горшае.
15. Чалавёк гэны пайшоў і расказаў Жыдбм, што гэта Ісус аздаравіў яго.
16. I пачалі за гэта Жыды
Паводле Іоана сьв. Эвангельле 5. 131
гнаць Ісуса і шукалі, як бы за-біць Яго, што Ен рабіў гэткае ў суботу
17. Ісус жа кажа ім: Ацёцмой дагэтуль робіць, і Я рбблю.
18. За гэта яшчэ больш шу-калі Жыды, якбы забіць Яго, што Ён ня толькі ломіць субо-ту, але і Айцбм Сваім завё Bora, раўняючы Сябё да Бога.
19. На гэта Ісус сказаў: за-праўды, запраўды кажу вам: Сын нічога ня можа рабіць Сам ад Сябё, калі ня будзе ба-чыць робячы Айца, бо што ро-біць Ен, тое й Сын робіць так-сама.
20. Бо Ацёц любіць Сына і па-казвае Яму ўсё, што Сам ро-біць, дый пакажа Яму ббль-шыя дзёяньні, чым гэтыя, ажно дзівавацца будзеце.
21. Бо як Ацёц уваскрашае ўмёршых і ажыўляе, — так і Сын ажыўляе, каго хоча.
22. Бо Ацёц і ня судзіць ні-кога, але ўвёсь суд аддаў Сыну,
23. каб усё паважалі Сына, як паважаюць Айца. I хто не паважае Сына, не паважае і Айца, паслаўшага Яго.
24. Запраўды, запраўды ка-жу вам: хто слухае слова Маё і вёрыць Паслаўшаму Мянё, мае вёчнае жыцьцё і на суд ня йдзё, але перайшоў ад сьмёрці ў жыцьцё.
25. Запраўды, запраўды ка-жу вам: прыйдзе час, дый ужо прыйшоў, калі ўмёршыя пачу-юць голас Сына Божага і, па-чуўшы, ажывуць.
26. Бо як Ацёц мае жыцьцё ў Сабё, так і Сыну даў жыцьцё мёць у Сабё;
27. і даў Яму ўладу й суд чы-ніць, бо ён ёсьць Сын Чала-вёчы.
28. Ня дзівуйцеся гэтаму: бо прьійдзе час, калі ўсё, што ў магілах, пачуюць голас Сына Божага,
29. і выйдуць, што добрае чы-нілі, на ўваскрашэньне жыць-ця, а што благое чынілі — на ўваскрашэньне суда.
30. Я нічога не магу рабіць Сам ад Сябё; як чую, так і су-джу, і суд Мой праўдзівы, бо ня шукаю Маёй волі, але волі паслаўшага Мянё Айца.
31. Калі сьвёдчу Сам аб Са-бё, то сьвёдчаньне Маё непраў-дзівае.
32. ёсьць другі, што сьвёд-чыць аба Мнё, і Я вёдаю, праў-дзівае тое сьвёдчаньне, якім Ён сьвёдчыць аба Мнё.
33. Вы пасылалі да Іоана, і ён засьвёдчыў аб праўдзе.
34. Я-ж не ад чалавёка прый-маю сьвёдчаньне, але кажу гэ-та, каб вы спасьліся.
35. Той быў сьвётач, які га-рэў і сьвяціў, а вы хацёлі ча-сіну пацёшыцца пры сьвятлё яго.
36. Я-ж маю сьвёдчаньне большае за Іоанава: бо дзёянь-ні, што Ацёц даў Мнё закон-чыць, самыя гэтыя дзёяньні, што Я чыню, сьвёдчаць аба Мнё, што Ацёц паслаў Мянё.
37. I Ацёц, Які паслаў Мянё, Сам засьвёдчыў аба Мнё. А вы ані голасу Яго ніколі ня чулі, ані аблічча Яго ня бачылі,
38. і ня маеце слова Яго, што ў вас было-б, бо ня вёрыце Та-му, Каго Ён паслаў.
39. Пераглёдзьце Пісаньні: бо вы думаеце праз іх жыцьцё вёчнае мёць, і яны сьвёдчаць аба Мнё.
40. Але вы ня хочаце прый-сьці да Мянё, каб мёць жыць-Цё.
Паводле Іоана сьв. Эвангельле
132
41. Славы ад людзёй не бяру, 42. але пазнаў вас: любві да Бога ня маеце ў сабё.
43. Я прыйшоў у імя Айца Майго, і ня прыймаеце Мянё, a калі-б другі прыйшоў у сваё імя, таго прыймеце.
44. Як вы мбжаце вёрыць, калі бярэцё славу адзін ад ад-наго, а славы, што ад Аднаго Бога, ня шукаеце.
45. Ня думайце, што Я буду вінаваціць вас гіерад Айцом: ёсьць па вас абвінавальнік Майсёй, на якога спадзяецёся.
46. Бо, каб вы вёрылі Май-сёю, то вёрылі-б і Мнё, бо ён пісаў аба Мнё.
47. Калі-ж яго пісаньням ня вёрыце, як Маім слбвам павё-рыце?
Разьдзёл 6.
1. Пасьля гэтага пайшоў Ісус на той бок мора Галілёйскага, Тывэрыядзкага.
2. I пайшло за Ім многа наро-ду, бо бачылі цуды, якія Ён рабіў з хворымі.
3. I ўзыйшоў Ісус на гарў і там сядзёў з вучнямі Сваімі.
4. А блізка была Пасха, сьвята жыдоўскае.
5. Ісус, падняўшы вочы і ў-глёдзіўшы, што многа народу йдзё да Яго, кажа Піліпу: дзё нам купіць хлёба, каб іх на-карміць?
6. Казаў жа Ён гэта вывёды-ваючы ў яго, бо Сам вёдаў, што хацёў зрабіць.
7. Піліп адказаў Яму: ім на дзьвёсьці дьшараў мала будзе хлёба, каб кожнаму з іх дастй-лася хоць па крысё.
8. Адзін з вучняў Яго, Ан-дрэй, брат Сымона Пятра, кажа Яму:
9. Тут ёсьць у аднаго хлоп-
J- «•
чыка пяць хлёбаў ячмённых і дзьвё рыбы; але што гэта для такога множства?
10. Ісус сказаў: скажэце ім пасядаць. Была-ж на тым мёсцы густая трава. 1 вось пасядалі людзі лікам да пяцёх тысячаў.
11. 1 ўзяў Ісус хлёбы і, аддаў-шы хвалў, раздаў вучням, вуч-ні сядзёўшым, так сама і ры-бы, колькі хто хацёў.
12. I, як насыціліся, сказаў вучням сваім: зьбярэце астаў-шыяся кускі, каб нічога не прапала.
13. I с-абралі й напоўнілі два-наццаць карабоў кускамі ад пяцёх ячмённых хлёбаў, што асталіся ў ёўшых.
14. Людзі-ж, што бачылі цуд, зроблеігы Ісусам, сказалі: гэта запраўды той прарок, што йдзе ў сьвет.
15. Ісус жа, вёдаючы, што хо-чуць нёўспадзёўкі прыйсьці і ўзяць Яго, каб зрабіць царом, ізноў адыйшоўся на гару адзін.
16. Калі настаў вёчар, то вуч-ні Яго зыййілі да мора
17. і, увайшоўшы ў човен, паплылі на той бок мора ў Капэрнаум. Станавілася ўжо цёмна, а Ісус ня прыходзіў да іх.
18. Дуў моцны вёцер, і мора хвалявалася.
19. Праплыўшы каля двацца-цёх пяцёх ці трыццацёх ста-дыяў, яны ўбачылі Ісуса іду-чы па моры і ўжо недалёка ад чаўна і спалохаліся.
20. Але Ён сказаў ім: гэта Я, іія бойцеся!
21. Яны захацёлі ўзяць Яго ў човен, і зараз-жа човен пры-стаў да бёрагу, куды плылі.
22. Назаўтрае народ, які ста-яў на тым баку мора і бачыў,
ПавоЛм Іоана сы. Эвшйглм 6.
133
што там ня было другога чаў-нй, апрача аднаго, у які ўва-шлі вучні Яго, і што Ісус не ўваходзіў у човен з вучнямі Сваімі, але адплылі адны вуч-ні Яго,
23. другія-ж чаўны прыйшлі з Тывэрыяды,-непадалёк ад таго мёсца, дзё ёлі хлёб на ба-гаслаўлёньне Госпада;
24. вось-жа, калі народ углё-дзіў, што тут няма ні Ісуса, ні вучняў Яго, то ўвайшлі ў чо-вен і прыплылі ў Капэрнаум, шукаючы Ісуса,
25. і, знайшоўшы Яго на тым баку мбра, сказалі Яму: Равві: калі Ты сюды прыйшоў?
26. I адказаў ім Ісус і сказаў: запраўдьі, запраўды кажу вам: шукаеце Мянё не затым, што бачылі цуд, алс затым, што ёлі хлёб і насыціліся;
27. працуйце-ж не дзеля ёжы, што зьніштажаецца, але дзёля ёжы, што астаёцца ў жыцьцё вёчнае, якое дасьць вам Сын Чалавёчы, бо на Ім паклаў пячаць Сваю Ацёц Бог.
28. Яны-ж сказалі Яму: што нам рабіць, каб рабіць дзёлы Божыя?
29. I адказаў ім Ісус і сказаў: вось дзёлы Бога: каб вы ўвё-равалі ў Taro, Каго Ён па-слаў.
30. Яны-ж сказалі Яму: які-ж Ты дасі знак, каб мы бачылі й павёрылі Табё? што Ты чы-ніш?
31. Бацькі нашыя ёлі манну ў пустыні і насыціліся, паво-дле напісанага: »хлёб з нёба даў ім ёсьці» (Пс. 77, 24).
32. Ісус жа сказаў ім: За-праўды, запраўды кажу вам: не Майсёй даў вам хлёб з нёба, але Ацёц Мой даё вам праў-дзівы хлёб з нёба;
33. бо хлёб Божы ёсьць той, што зыходзіць з нёба і даё жыцьцё сьвёту.
34. Яны-ж сказалі Яму: Го-спадзе! давай нам заўсёды такі хлёб.
35. Ісус жа сказаў ім: Я ёсьць хлёб жыцьця; хто пры-ходзе да Мянё, ня будзе галод-ны, і хто вёруе ў Мянё, ня бу-дзе прагнуць ніколі.
36. Але Я сказаў вам, што й бачылі Мянё, і ня вёрыце.
37. Усё, што даё Мнё Ацёц, да Мянё прьійдзе, і таго, хто пры-хбдзе да Мянё, ня выганю вон,
38. бо Я зыйшоў з нёба не дзеля таго, каб чыніць Mart) волю, але волю паслаўшага Мянё Айца;
39. воля-ж паслаўшага Мянё Айца ёсьць тая, каб з таго, што Ён Мнё даў, нічога не за-губіць, але ўваскрасіць усё гэ-нае ў апошні дзёнь;
40. воля паслаўшага Мянё ёсьць тая, каб кожны, хто ба-чыць Сына і вёруе ў Яго, мёў жыцьцё вёчнае, і Я ўваскрашу Яго ў апошні дзёнь.
41. Жыды ж гудзёлі проці Яго, што сказаў: Я ёсьць хлёб, што з нёба зыйшоў,
42. і гаварылі: ці ня Ісус гэта, сын Язэпаў, бацьку й матку якога вёдаем? Як жа Ён кажа: Я зыйшоў з нёба?
43. Ісус жа адказаў ім і ска-заў: ня гудзёце міжы сабою;
44. ніхто ня можа прыйсьці да Мянё, калі яго ня прыва-біць Ацёц, што паслаў Мянё, і Я ўваскрашу ягс ў апошні дзёнь.
45. Напісана ў прарокаў: і будуць усё навучаны Богам. Кожын, чуючы ад Айца і наву-чыўшыся, прыходзіць да Мянё (Ісая 54, 13).
134 Паводле Іоана сьв. Эвангельле 6. 7.
46. He затым, каб нёхта ба-чыў Айца апрача Таго, хто ад Бога: тоіі бачыў Айца.
47. Запраўды, запраўды ка-жу вам: хто вёруе ў Мянё, мйе вёчнае жыцьцё.
48. Я хлёб жыцьця.
49. Бацькі вашыя ёді манну ў пустыні і паўміралі,
50. хлёб жа, які з нёба зыхб-дзе, такі, што не памрэ, хто ёсьць яго.
51. Я — хлёб жывц, што зый-шоў з нёба: хто ёсьць хлёб гэ-ты, жыць будзе вёчна. Хлёб жа, які Я дам, ёсьць Цёла Маё, каторае Я аддам за жыцьцё сьвёту.
52. I спрачаліся між сабою жыды, кажучы: як Ён можа даць нам ёсьці цёла Сваё?
53. Ісус жа сказаў ім: запраў-ды, запраўдьі кажу вам: калі ня будзеце ёсьці цёла Сына Чалавёчага і піць крыві Яго, то ня будзеце мёць у сабё жыцьця.
54. Хто ёсьць цёла Маё і п’е кроў Маю, мйе жыцьцё вёчнае, і Я ўваскрашу яго ў апошні дзёнь.
55. Бо цёла Маё запраўды ёсьць ёжа, і кроў Мая запраў-дьі ёсьць піті;
56. і хто ёсьць цёла Маё і п’е кроў Маю, ува Мнё ёсьць і Я ў ім.
57. Як паслаў Мянё жывы Ацёц, і Я жыву Айцом, так і хто ёсьць Мянё, жыць будзе Мною;
58. гэта-ж і ёсьць хлёб, што з нёба зыйшоў. Ня так, як бацькі вашыя ёлі манну і па-ўміралі: хто ёсьць хлёб гэты, жыць будзе вёчна.
59. Гэтае казаў Ён у школе, навучаючы ў Капэрнауме.
60. Многія з вучняў Яго, чую-
чы гэтае, казалі: жорсткае гэта слова. Хто можа слухаць яго?
61. Ісус жа, вёдаючы ў Сабё, што вучні Яго гудзяць аб гэ-тым, сказаў ім: ці гэтае вас спакушае?
КНІГІ ОНЛАЙН
