Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
10. калі-ж ходзіць уначы, спатыкёецца, бо няма сьвятла ў ім.
11. Сказаўшы гэтае, гавора ім пасьля: Лазар, друг наш, заснуў, але Я іду разбудзіць яго.
12. Вучні ж Яго сказалі: Го-спадзеі калі заснуў, паздара-вёе.
13. Гаварыў Ісус аб сьмёрці яго; тыя-ж думалі, што аб сон-ным супачынку кажа.
14. Дык Ісус сказаў ім про-ста: Лазар памёр;
15. і Я рад за вас, што ня быў там, каб вы павёрылі; але пойдзем да яго.
16. Хамй-ж, іначай званы блізьнюк, сказаў таварышам — вучням: пойдзем і мы, каб памёрці з ім.
17. Ісус, прыйшоўшы, зііай-шоў, што ён ужо чатыры дні ў магіле.
18. Віфанія-ж была блізка ад Ерузаліму, нёшта з пятнац-цаць стадыяў.
19. I многа Жыдоў папрыхо-дзіла да Марты й Марыі пацё-шыць іх па браце іхнім.
20. Марта, пачуўшы, што йдзё Ісус, пайшла насустрэчу Яму. Марыя-ж асталася ў доме.
21. Тады Марта сказала Ісу-су: Госпадзеі каб Ты быў тут, не памёр-бы брат мой.
Паводм Іоана ав. Эвангельле н. 143
22. Але і цяпёр вёдаю, што, чаго Ты папросіш у Бога, дасьць Табё Бог.
23. Ісус кажа ёй: уваскрэсь-не брат твой.
24. Марта сказала Яму: вё-даю, што ўваскрэсьне ў дзёнь уваскрасёньня, у апошні дзёнь
25. Ісус сказаў ёй: Я ёсьць уваскрасёньне і жыцьцё; хто вёруе ў Мянё, хоць і памрэ, жыць будзе.
26. I ўсякі, хто жывё й вёруе ў Мянё, не памрэ давёку. Ці вёрыш гэтаму?
27. Яна кажа Яму: тай, Го-спадзе! Я вёру, што Ты Хры-стос, Сын Божы, што йдзё ў сьвёт.
28 .1, сказаўшы гэтае, пайшла і цішком паклікала Марыю, сястру сваю, і кажа ёй: На-стаўнік тут; кліча цябё.
29. Яна, як толькі пачула, борзда ўстала і пайшла да Яго.
30. Ісус жа яшчэ ня быў увай-шоў у вёску, але быў там, дзё Яго Марта сустрэла.
31. Жыды-ж, што былі з ёю ў доме і пацяшалі яё, бачучы, што Марыя бордза ўстала і выйшла, пайшлі за ёю, кажу-чы, што йдзё на магілу пла-каць.
32. Марыя-ж, прыйшоўшы туды, дзё быў Ісус, і ўглёдзіў-шы Яго, упала да ног Яго і сказала Яму: ГоспадзеІ каб Ты быў тут, пе памёр бы брат мой.
33. Ісус, углёдзіўшы, што яна плача і што плачуць прыйшоў-шыя з ёю Жыды, Сам затужыў духам і ўзварушыўся,
34. ды сказаў: дзё вы пала-жылі яго? Адказалі Яму: Госпадзе! пайдзі й паглядзі.
35. Ісус заплакаў.
36. Тады Жыды казалі: гля-дзі, як Ён любіў яго.
37. А некатбрыя з іх сказалі: ці ня мог Ён, расчыніўшы во-чы сьляпбму, зрабіць, каб і гэ-ты ня ўмёр?
38. Ісус жа, ізноў тўжачы ў душы, ідзё да магілы; была-ж гэта пячбра, заваленая кім-нем.
39. Кажа Ісус: вазьміце ка-мень! Сястра ўмёршага, Мар-та, кажа Яму: Госпадзе, ўжо сьмярдзіць, бо ўжо чацьвёрты дзёнь.
40. Ісус кажа ёй: ці не казаў Я табё, што, калі будзеш вё-рыць, углёдзіш славу Бо-жую?
41. 1 вось узялі камень, дзё ляжаў нябожчык. Ісус жа ўзь-вёў вочы ўвёрх і сказаў: Ой-ча, дзякую Табё, што пачуў Мянё.
42. Я вёдаў, што Ты заўсёды чуеш Мянё, але сказаў дзёля народу, што тут стаіць, каб па-вёрылі, што Ты паслаў Мянё.
43. I, сказаўшы гэтае, крык-нуў моцным голасам: Лазар! выйдзі!
44. I выйшаў умёршы з аб-кручанымі палатном нагамі й рукамі, і аблічча яго было аб-вязана хусткаю. Ісус кажа ім: разьвяжыце я’го і дайце хадзіць.
45. Тады многія з Жыдоў, што прыйшлі да Марыі, бачучы, што ўчыніў Ісус, увёравалі ў Яго.
46. А іншыя з іх пайшлі да фарысэяў і сказалі ім, што зра-біў Ісус.
47. Тады архірэі й фарысэі склікалі раду і кажуць: што нам рабіць? Гэты чалавёк робіць многа цудаў.
48. Калі пакінем Яго гэтак,
144
Паводле Іоана см. Эвангельле гі. із.
дык усё ўвёруюць у Яго, і прыйдуць Рымляне й забяруць мёсца нашае і народ.
49. Адзін жа з іх, нёхта Кай-яфа, які быў той год архірэем, сказаў ім: вы нічога ня вёда-еце
50. і не падумаеце, што лёпей нам, каб адзін чалавёк памёр за людзёй, чымся каб увёсь народ загінуў.
51. Гэтае-ж ён сказаў не ад сябё, але, быўшы той год архі-рэем, прарочыў, што Ісус па-мрэ за людзёй,
52. дый ня толькі за людзёй, але каб і расьцярушаных дзя-цёй Божых сабраць у вадно.
53. Ад гэтага дня пастанавілі забіць Яго.
54. Дык Ісус ужо не хадзіў яўна між імі, а пайшоў адтуль у краіну ля пустыні ў мёста, званае Эфраім, і там аставаўся з вучнямі сваімі.
55. Блізка-ж была Пасха жы-доўская, і з усяго краю многа папрыходзіла ў Ерузалім пе-рад Пасхай, каб ачысьціцца.
56. Дык шукалі Ісуса і, стою-чы ў царквё, гаварылі між са-бою: як вы думаеце, ці ня прыйдзе Ён на сьвята?
57. Архірэі-ж і фарысэі далі загад, каб кожны, хто давёда-ецца, дзё Ён, данасіў бы, каб Яго ўзяць.
Разьдзёл 12.
1. За шэсьць дзён да Пасхі прыйшоў Ісус у Віфанію, дзё быў Лазар умёршы, якога ён ускрасіў.
2. Там прыгатавалі Яму вя-чэру, і Марта паслугоўвала, Лазар жа быў сярод супачы-ваўшых з 1м за сталом.
3. Марыя-ж, узяўшы хунт да-рагога чыстага нардовага алёю
памазала ногі Ісусавы і вы-церла валасамі сваімі ногі Яго, і дом напоўніўся пахам ад міра
4. Тады адзін з вучняў Яго, Юда Сымонаў Іскарыёт, які маніўся прадаць Яго, сказаў:
5. чаму не прадалі гэтага алёю за трыста дынараў і не раздалі ўбогім?
6. А сказаў жа гэта не дзёля таго, што клапаціўся аб убо-гіх,-але дзеля таго, што быў злбдзей і мёў пры сабё скар-бонку і насіў, што туды кідалі.
7. Ісус жа сказаў: пакінь яё; яна захавала гэта на дзёнь па-хаваньня Майго,
8. бо ўбогіх заўсёды маеце з сабою, а Мянё не заўсёды.
9. I шмат хто з Жыдоў давё-даўся, што ён там, і прыйшлі ня толькі дзеля Ісуса, але каб і Лазара пабачыць, што Ён ускрасіў.
10. Архірэі-ж пастанавілі за-біць і Лазара,
11. бо дзеля яго многа Жыдоў прыходзілі 1 ўвёравалі ў Ісуса.
12. Назаўтрае множства на-роду, які прыйшоў на сьвята, пачуўшы, што Ісус ідзё ў Еру-залім,
13. узялі пальмовае вёцьце і выйшлі на спатканьне Яму і крычэлі: Осанна, багаслаўлен, іпто йдзё ў імя Госпада, .Цар Ізраіляў!
14. Ісўс жа, знайшоўшы ась-лятка, сёў на яго, як напісана:
15. ня бойся, дачка Сыон-ская! вось Цар твой ідзё, сё-дзячы на маладым асьлё.
16. Вучні Яго сьпярша не ра-зумёлі гэтага, толькі, як усла-віўся Ісус, тады ўспомнілі, што гэтак было напісана аб Ім, і гэтае зрабілі Яму.
17. Народ жа, які быў з 1м ранёй, сьвёдчыў, што Ён вы-
Паводле Іоана см. Эвангельле /*.
1«
клікаў з магілы Лазара і ў-скрасіў Яго.
18. Вось чаму спаткаў Яго народ, бо чуў, што Ён зрабіў гэты цуд.
19. Фарысэі-ж гаварылі між сабою: глядзіце, нічога не да-б’емся! Увёсь сьвёт ідзё за Ім.
20. Былі-ж і Грэкі сярод прыйшоўшых дзеля адпўсту ў сьвята.
21. Яны падыйшлі да Піліпа, што быў з Віфсаіды Галілёй-скае, і прасілі яго, кажучы: пане, нам хочацца бачыць Ісу-са.
22. Піліп ідзё і кажа аб гэ-тым Андрэю; і Андрэй з Пілі-пам наказалі Ісусу.
23. А Ісус сказаў ім у адказ: прыйшла гадзіна ўславіцца Сыну Чалавёчаму.
24. Запраўдьі, запраўды ка-жу вам: калі пшанічнае зёрне, упаўшы ў зямлю, не замрэ, то астанёцца адно, а калі замрэ, то дасьць багаты плён.
25. Хто любіць душу сваю, загубіць яё; і той, што ненаві-дзіць душу сваю на гэтым сьвёце, захавае яё ў жыцьцё вёчнае.
26. Хто Мнё служыць, няхай ідзё Маім віляхам; і дзё Я, там і слуга Мой будзе; і хто Мнё служыць, будзе ў пашане ў Ай-ца Майго.
27. Цяпёр душа Мая ўзвару-шана; і што Мнё сказаць? Ой-ча, збаў Мянё ад гэтае гадзі-ны; але-ж дзеля гэтае гадзіны Я і прыйшоў.
28. Ойча, услаў імя Тваё! I зыйшоў з нёба голас: і ўсла-віў, і яшчэ ўслаўлю.
29. Народ, які стаяў і чуў гэ-тае, казаў: гэта быў гром. Дру-гія казалі: Ангел прамовіў да Яго.
30. I адказаў Ісус і сказаў: не дзеля Мянё быў гэты го-лас, але дзеля вас.
31. Цяпёр суд сьвёту гэтаму; цяпер князь гэтага сьвёту вы-гнаны будзе вон.
32. 1 Я, як буду падняты з зямлі, усіх прывАблю да Сябё.
33. Гаварыў жа Ён гэтае, па-казуючы, якою сьмёрцяй мёў-ся памёрці.
34. Народ адказаў Яму: мы чулі з закону, што Хрыстос істнуе вёчна; дык як жа Ты ка-жаш, што мусіць быць падня-ты Сын Чалавёчы? Хто г?ты Сын Чалавёчы?
35. I сказаў ім Ісус: яшчэ на кароткі час з вамі сьвятлб; ха-дзіце, пакуль маеце сьвятлб, каб не агарнула вас цёмра; бо хто ходзіць у цёмры, той ня вёдае, куды йдзё.
36. Пакуль сьвятлб з вамі, вёрце ў сьвятлб, каб сынамі сьвятла сталіся. Сказаўшы гэ-тае, Ісус адыйшоў і ўкрыўся ад іх.
37 .1, хоць гэтулькі цудаўзра-біў Ён перад імі, яны ня ўвё-равалі ў Яго:
38. каб збылося слова Ісаі прарока, які казаў: Госпадзе! хто павёрыць пачутаму ад нас, і каму адкрылася рука Га-сподня? (Ісайі 53, 1).
39. Дзеля таго не маглі ўвё-раваць, што, як ізноў сказаў Ісайя:
40. Асьляпіў вочы іх і сэрца іх абярнуў у кімень, каб ня бачылі вачыма і не зразумёлі сэрцам і не навярнуліся, каб Я аздаравіў іх.
41. Гэта сказаў Ісайя, калі ба-чыў сліву Яго і гаварыў аб 1м.
42. Аднак і з начальнікаў мно-гія ўвёравалі у Яго, але дзеля
146 Паводле Іоана сьв.
Эвангельле із. 13.
фарысэяў не вызнавалі Яго, каб ня вылучылі іх з школы, 43. бо ўлюбілі балёй славу людзкўю, чым славу Ббжую.
44. Ісус жа крыкнуў і сказаў: хто вёруе ў Мянё, не ў Мянё вёруе, але ў Паслаўшага Мянё
45. I хто бачыць Мянё, ба-чыць Паслаўшага Мянё.
46. Я сьвятлбм прыйшбў у сьвёт, каб кожны, хто вёруе ў Мянё, не астаўся ў цёмры.
47. I калі хто пачуе Маё сло-вы і пе павёрыць, Я ня суджў яго: бо Я прыйшоў пя судзіць сьвёт, але спасаць сьвёт.
48. Хто адкідае Мянё і ня прыймас слоў Маіх, мае судзь-дзю для сябё: слбва, што Я ска-заў, яно будзс судзіць яго ў апошні дзёнь;
49. бо не ад Сябё казаў Я, але Ацёц, што паслаў Мянё, Ен даў Мнё загад, што казаць і гаварыць.
50. I вёдаю, што прыказань-нс Яго ёсьць жыцьцё вёчнае. Дык тое, што Я гавару, гава-ру, як сказаў Мнё Ацёц, каб гаварыў.
Разьдзёл 13.
. 1. Перад сьвятам жа Пасхі Ісус, вёдаючы, што прыйшла Яго гадзіна перайсьці з гэтага сьвёту да Айца, палюбіўшы сваіх, што на сьвёце, даканца ўзьлюбіў іх.
2. I ў час вячэры, калі д’ябал улажыў ужо ў сэрца Юды Сы-монавага Іскарыёта тірадаць Яго,
3. Ісус, вёдаючы, што Ацёц усё аддаў у рукі Яго, і што Ён ад Бога выйшаў і да Бога йдзё,
4. устаў ад стала, скінуў з Сябё вёрхнюю вопратку і, узя-ўшы рушнік, падперазаўся.
5. Пасьля паліў вады ў умы-вальніцу і пачаў абмываць ногі вучням сваім і выціраць руш-ніком, якім быў аперазаны.
6. I падыходзіць да Сымона Пятра, і той кажа Яму: Госпа-дзеі ці-ж Табё абмываць маё ногі?
7. I адказаў Ісус і сказаў яму: што Я рбблю, ты цяпёр ня вёдаеш, але давёдаешся пасьля.
8. Пётр кажа Яму: ня ўмыеш ног маіх давёку. Ісус адка-заў яму: калі ня ўмыю цябё, ня маеш часьці са Мною.
КНІГІ ОНЛАЙН
