Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
23. і скажуць вам: »вось тут», ці »вось там», — ды не хадзіце й не ганяйцеся,
24. бо як бліскавіца, мільга-нуўшы з аднаго краю нёба, да другога краю нёба сьвёціць, так будзе Сын Чалавёчы ў дзёнь свой.
25. Але мусіць Ён многа пра-цярпёць, і адцураецца яго род гэты.
26. I, як было ў дні Ноя, так будзе ў дні Сына Чалавёчага:
27. ёлі, пілі, жаніліся, выхо-дзілі замуж да таго дня, як Ной увайшоў у човен, і прый-шоў патоп і загубіў усіх.
28. Таксама, як было ў дні Лота: ёлі, пілі, куплялі, пра-давалі, садзілі, будавалі;
29. але ў дзёнь, калі Лот вый-шаў з Садому, лінуў агонь ды з сёркаю з нёба і зьнішчыў усіх.
30. Так будзе і ў той дзёнь, калі прыйдзе Сын Чалавёчы.
31. У той дзёнь, хто будзе на страсё, а рэчы яго ў доме, ня-хай ня зыходзе ўзяць іх; і хто будзе ў полі, таксама няхай не варбчаецца.
32. Спбмніце жонку Лотаву.
33. Хто будзе старацца захоў-ваць душу сваю, той заг’убіць яё; а хто загубіць яё, той ажьівіць яё.
34. Кажу вам: у тую ноч бу-дзе двое на аднэй пасьцёлі: ад-наго возьмуць, — а другога пакінуць;
35. і дзьвё будуць малоць ра-зам: адна будзе ўзята, а дру-гая пакінена;
36. і двое будуць у полі; адзін узяты будзе, а другі па-кінены.
37. I, пытаючыся, казалі Яму: дзё, Госпадзе? Ён жа сказаў ім: дзё толькі цёла, там зьбя-руцца і арлы.
Разьдзёл 18.
1. Сказаў такжа ім прыпо-весьць аб тым, йіто трэба заў-сёды маліцца і не апускаць РУк,
2. кажучы, што ў адным мёсьце быў судзьдзя, які Бога не баяўся і людзёй не саро-міўся.
3. У тым жа мёсьце была адна ўдава, і яна, прыходзячы да яго, казала: абарані мянё ад ворага майго.
4. Але ён доўгі час не хацёў. А пасьля сказаў сам сабё: хоць
Пмодм Лукі ав. Эваяггльм iS.
Ill
я і Бога не баюся, і людзёй не саромлюся,
5. але, як гэтая ўдава не даё мнё спакою, абараню яё, каб яна ня прыходзіла балёй да-кучаць мнё.
6. I сказаў Госпад: чуеце, што кажа судзьдзя няправедны?
7. Ці-ж Ббг не абароніць вй-браных Сваіх, што клічуць яго дзёнь і ноч, і доўга цяр-пёць будзе іх?
8. Кажу вам, што хутка ўчы-ніць ім справядлівасьць. Але Сын Чалавёчы, прыйшоўшы, ці знойдзе вёру на зямлі?
9. Сказаў такжа гэткую пры-повесьць да некатбрых, што пэўныя былі сябё, што яны прбведныя, і паніжалі другіх:
10. двое людзёй увайшлі ў царкву памаліцца: адзін фа-рысэй, а другі мытнік.
11. Фарысэй, стоючы, гэтак маліўся ў сабё: Божа, дзякую табё, што я не такі, як другія людзі: зьдзірцы, крыўдзіцелі, чужаложцы, або як гэты мыт-нік:
12. пашчў два разы ў тыдзень, даю дзесяціну з усяго, што прыдбаю.
13. А мытнік, стануўшы зда-лёк, не адважаўся навет пад-няць вачэй на нёба; але, б’ючы сябё ў грудзі, гаварыў: Божа! будзь міласьцівы нада мною грэшным.
14. Кажу-ж вам, што гэты пайшоў апраўданы балёй, чымся той: бо ўсякі, хто сам сябё вывышшае, паніжоны бу-дзе, а паніжаючы сябё ўзвы-сіцца.
15. Прыносілі да Яго і дзя-цёй, каб Ён дакрануўся да іх; вучні-ж, бачучы гэтае, забара-нялі ім.
16. Але Ісус, паклікаўшы іх,
сказаў: пусьцёце дзяцей пры-ходзіць да Мянё і не забара-няйце ім, бо гэткіх ёсьць Цар-ства Божае;
17. запраўды кажу вам: хто ня прыйме Царства Божага, як дзіця, той ня ўвойдзе ў яго.
18. I спытаўся ў Яго нёхта з начальнікаў: Вучыцель доб-ры! што мнё рабіць, каб унась-лёдаваць жыцьцё вёчнае?
19. Ісус сказаў яму: чаму ка-жаш Мнё »добры»? Ніхто ня добры, адзін толькі Бог.
20. Вёдаеш прыказаньні: не чужалбж, не забівай, не кра-дзі, ня сьвёдчы крыва; пава-жай айца твайго і матку тваю (Вых. 20, 12—16).
21. Ён жа сказаў: усяго гэ-тага пільнаваўся я змалку лёт маіх.
22. Пачуўшы гэтае, Ісус ска-заў яму: яшчэ аднаго не хапае табё: усё, што маеш, прадай і раздай убогім, і будзеш мёць скарб на нёбе; і прыходзь ідзі за Мною.
23. Ён жа, пачуўшы, засума-ваў, бо быў надта багаты.
24. Ісус, бачучы, што ён за-сумаваў, сказаў: як трудна ба-гатаму ўвайсьці ў Царства Бо-жае.
25. Бо лягчэй вярблюду прай-сьці праз гблчына вуха, чымся багатаму ўвайсьці ў Царства Божае.
26. Чуўшыя гэтае сказалі: хто-ж можа спасьціся?
27. Але Ён сказаў: немагчы-мае для людзёй магчыма для Бога.
28. Пётр жа сказаў: вось мы кінулі ўсё і пайшлі за Табою.
29. А Ён сказаў ім: запраўды кажу вам: няма нікога, хто, кінуўшы дом, ці бацькоў, ці братоў, ці сёстраў, ці жонку,
112
Паводле Лукі сьв. Эвангельле 18. ід.
ці дзяцёй дзеля Царства Бо-жага,
30. не атрымаў бы шмат балёй у гэты час, а ў вёк будучы — жыцьцё вёчнае.
31. Адклікаўшы-ж дванацца-цёх вучняў Сваіх, сказаў ім: вось уваходзім у Ерузалім, і зьдзёйсьніцца ўсё напісанае праз прарокаў аб Сыне Чала-вёчым;
32. бо выдадуць Яго паганам і назьдзёкуюцца над Ім, і зьня-важаць Яго, і аплююць Яго;
33. і будуць біць і заб’юць Яго на сьмёрць; і на трэці дзёнь уваскрэсьне.
34. Але яны нічога з гэтага не зразумелі; словы гэтыя былі закрыты для іх, і яны не разу-мёлі сказанага.
35. I сталася, як падыходзіў да Ерыхону, адзін сьляпы ся-дзёў ля дарогі, жабруючы;
36. і, пачуўшы, што міма яго праходзіць народ, спытаўся: йіто гэта такое?
37. Яму сказалі, што Ісус На-зарэй ідзё.
38. Тады ён закрычэў: Ісус, Сын Давідаў, зьмілуйся нада мною!
39. Пярэднія закрычэлі на яго, каб маўчаў; але ён яшчэ мацнёй крычэў: Сын Давідаў! зьмілуйся нада мною!
40. Ісус, затрымаўшыся, ска-заў прывёсьці яго да Сябё. I, калі той падыйшоў да Яго, спытаўся ў яго:
41. чаго ты хочаш ад Мянё? Той сказаў: Госпадзе, каб мнё бачыць.
42. Ісус сказаў яму: Бач жа! вёра твая спасла цябё.
43. I ён той жа час пачаў ба-чыць і пайшоў за Ім, славячы Бога. I ўвёсь народ, бачучы гэнае, аддаў хвалу Богу.
Разьдзёл 19.
1. 1, увайшоўшы, праходзіў праз Ерыхон.
2. I вось, нёхта на імя Зак-хёй, начальнік мытнікаў і ча-лавёк заможны,
3. хацёў убачыць Ісуса, які Ён? але ня мог за народам, бо быў малы ростам;
4. і, забёгшы напёрад, узьлёз на смакоўніцу, каб убачыць яго: Ён мусіў прайсьці міма яё.
5. I, прыйшоўшы на гэтае мё-сца, Ісус, глянуўшы, убачыў яго і сказаў яму: Закхёй! зый-дзі хутчэй, бо сягоньня трэба №нё быць у цябё ў доме.
6. 1 той пасьпёшна зыйшоў і прыняў Яго з радасьцяй.
7. I ўсё, бачучы гэнае, пачалі наракаць і гаварылі, што Ёп зайшоў да грэшнага чалавёка.
8. А Закхёй, стануўшы, ска-заў Госпаду: Госпадзе! палову маемасьці маё я аддам убогім і, каЛі каго чым скрыўдзіў, ад-дам учацьвёра балёй.
9. Ісус сказаў яму: цяпёр прышло спасёньне дому гэта-му, бо і ён сын Аўраама;
10. бо Сын Чалавёчы прый-шоў знайсьці і спасьці загінуў-шае.
11. А як яны слухалі гэтае, дадаў прыповесьць: бо Ён быў блізка Ерузаліму, і яны думалі, што хутка павінна Цар-ства Божае зьявіцца.
12. Дык сказаў: нёйкі чала-вёк высокага роду зьбіраўся ў далёкую старану, каб да-стаць сабё царства і вярнуцца;
13. паклікаўшы-ж дзесяць слуг сваіх, даў ім дзёсяць мін *) і сказаў ім: карыстай-цеся М, пакуль вярнуся.
14. АЛё грамадзяне ненаві-
*) Хунтаў срэбра.
Паводле Лукі сьв. Эвангельле 19. 113
дзелі яго і паслалі сьлёдам за ім пасольства, сказаўшы: ня хочам, каб гэты царстваваў над намі.
15. I, як вярнуўся, атрымаў-шы царства, загадаў паклі-каць да сябё слуг гэных, што ім даў срэбра, каб давёдацца, хто што зарабіў.
16. Прыйшоў пёршы і сказаў: гаспадар! міна твая прынёсла дзёсяць мінаў.
17. I сказаў яму: добра, до-бры слуга! За тое, што ты ў малым быў вёрны, вазьмі пад сваю ўладу дзёсяць мёстаў.
18. Прыйшоў другі і сказаў: гаспадар! міна тва прынёсла пяць Мін.
19. Сказаў і гэтаму: і ты будзь над пяцьма мёстамі.
20. Прыйшоў трэці і сказаў: гаспадар! вось твая міна, ка-торую я схаваў, завязаўшы ў хустку,
21. бо я баяўся цябё: ты чала-вёк жорсткі; бярэш, чаго ня клаў, і жнёш, чаго ня сёяў.
22. Гаспадар сказаў яму: тваімі вуснамі буду судзіць цябё, хітры слуга: ты вёдаў, што я чалавёк жорсткі: бяру, чаго ня клаў, і жну, чаго ня сёяў;
23. чаму-ж ты. не аддаў срэ-бра майго ў абарот, каб я, прыйшоўшы, атрымаў яго з прыбыткам?
24. I сказаў прысутным: — вазьмёце ў яго міну і дайце та-му, ў якога дзёсяць мінаў.
25. (I сказалі яму: пане, у яго ж ёсьць дзесяць мінаў!)
26. Кажу вам,' што ўсякаму хто мае — дадзена будзе, а ў ня маючага адьімецца й тое, што мае.
27. А ворагаў маіх — (тых, што не хацёлі, каб я нанаваў
над імі,) прывядзіце сюды і бі-це перада мною.
28.1, сказаўшы гэтае, ён пай-шоў далёй, ідучы ў Ерузалім.
29. I сталася, як падыйшоў да Віффагіі і Віфаніі, да гары называнай Аліўнай, паслаў двох вучняў сваіх,
30. сказаўшы: пайдзёце ў ся-ло, што насупраць; увайшоў-шы ў яго, знбйдзеце асьлятка прывязаяае, на якога ніхто з людзёй ніколі не сядаў; адвя-заўшы яго, прывядзіце;
31. і, калі хто спытаецца ў вас: »на што адвязваеце?», —• скажэце яму так: яно патрэб-на Госпаду.
32. Пасланыя пайшлі і знай-шлі, як Ён сказаў ім.
33. Калі-ж яны адвязалі ась-лятка, гаспадары яго сказалі ім: на што адвязваеце ась-лятка?
34. Яны адказалі: яно патрэб-на Госпаду.
35. I прывялі яго да Ісуса; і, накінуўшы вопраткі сваё на асьля, пасадзілі на яго Ісуса.
36. I, калі Ён ёхаў, падсьці-лалі вопраткі сваё на дарозе.
37. Калі-ж пад’яжджаў да спуску з гары Аліўнай, усё множства вучняў Яго ад ра-дасьці моцнымі галасамі сла-вілі Бога за ўсё цуды, якія ба-чылі яны,
38. кажучы: багаслаўлен цар, што йдзё ў імя Гасподняе! мір на нёбе і слава на вышыні!
39. I некатбрыя фарысэі з грамады народу сказалі Яму: Вучыцель! забарані вучням Тваім!
40. I, адказваючы ім, Ён ска-заў: кажу вам, што, калі яны замоўкнуць, дык камёньні за-галосяць.
41. I, як падыйшоў, дык, глё-
114
Паводле Лукі ав. Эвангельм rg. го.
дзячы на мёста, заплакаў па ім
42. і сказаў: о, каб і ты хоць у гэты дзёнь твой зразумёла, штб дзеля міру твайго! Але гэта ўкрыта цяпёр ад вачэй тваіх;
43. бо прыйдуць на цябё дні, калі вбрагі тваі абкладуць ця-бё акопамі і акружаць цябё, і сьціснуць цябё зусюль;
44. і зруйнуюць цябё, і паза-біваюць дзяцёй тваіх у табё, і не пакінуць у табё каменя на камені, бо не распазнала часу адвёдзінаў тваіх.
45. I, увайшоўшы ў царкву, пачаў гнаць адтуль прадаваў-шых і купляўшых,
46. кажучы ім: напісана: дом Мой ёсьць дом малітвы; а вы зрабілі яго лагвбм разбойні-каў (Ісая 56, 7. Іерам. 7, 4).
47. I навучаў кожны дзёнь у царквё. Архірэі-ж і кніжнікі і старэйшыны народу шукалі, як бы загубіць Яго;
48. і не знаходзілі, што-б зра-біць з Ім, бо ўвёсь народ гар-нуўся да Яго, каб слухаць.
КНІГІ ОНЛАЙН
