Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
39. Дык узьнялася сварка, ажно яны разлучыліся адзін з адным, і Варнава, узяўшы Марка адплыў на Кіпр.
40. Пйў."а-ж пайшоў, выбраў-шы сабё Сілу, даручоны бра-тамі міласьці Божай.
41. I праходзіў праз Сірыю й Кілікію, умацоўваючы цэрквы.
Разьдзёл 16.
1. I прыйшоў ён у Дэрбу й Лістру. I вось быў тамака адзін вучань, на ймя Ціма-хвёй, сын аднаё жанчыны Жы-доўскае, вёручае, і бАцькі Грэка.
2. Аб ім сьвёдчылі браты ў Лістры й Іконіі.
3. Паўла зажадаў, каб ён з ім пайшоў; і, узяўшы яго, абрэ-заў дзёля Жыдоў, што былі ў тых ваколіцах: бо ўсё вёдалі бацьку ягонага, што быў Грэк.
4. Калі-ж праходзілі праз мё-сты, аддавалі ім перахоўваць уставы, пастаноўленыя Ano-
сталамі й старшымі, што ўЕру-заліме.
5. I цэрквы крапчэлі ў вёры ды ўзрасталі што-дня лікам.
6. Прайшоўшы-ж праз Фры-гію й зямлю Галятыйскую, ня даў ім Дух Сьвяты абвяшчаць слова ў Азіі.
7. Прыйшоўшы ў Мізію, ма-ніліся йсьці ў Віфінію; і не да-зволіў ім Дух.
8. Дык, прайівоўшы праз Мі-зію, зыйшлі ў Троаду.
9. I паказалася Паўлу ўначы зьява: нёйкі муж, Македонец, стогочы, прасіў яго й мовіў: Прыходзь у Македонію й па-мажы нам.
10. Як жа пабачыў ён зьяву, ураз-жа памкнуліся мы йсьці ў Македонію, разумёючы, што паклікаў нас Госпад абвя-шчаць ім Эвангельле.
11. Дык, вырушыўшы з Тро-ады, мы борзда пайшлі ў Са-мафракію, а назаўтрае ў Нэа-паль,
12. адтуль-жа ў Філіппы, што ёсьць пёршае мёста таё часьці Македоніі — калёнія. I былі мы ў гэтым мёсьце нёкалькі дзён.
13. А ў дзёнь суботні выйшлі мы за мёста к рацэ, дзё звы-чайна адбывалася малёньне, і, пасёўшы, прамаўлялі да са-браных жанчын.
14. I слухала адна жанчына, на ймя Лідзія, таргоўка пар-фірай, з мёста Фіатыра, якая шанавала Бога; і Госпад рас-чыніў сэрца яё, каб зважала на прамову Паўлы.
15. Калі-ж ахрысьцілася яна й дом яё, прасіла нас, мовячы: калі вы прызналі мянё вёрнай Госпаду, дык увайдзёце ў дом мой ды жывёце. 1 прымусіла нас.
184
Дзіяньні Сыятых Апосталаў іб.
16. Сталася-ж, як мы йшлі на малітву, сустрэла нас адна дзяўчына, якая міла вёшчага духа ды варажбой вялікі да-ход давала гаспадаром сваім.
17. Яна, ідучы за Паўлам і намі, закрычэла, мовячы: Лю-дзі гэтыя — рабы Госпада Най-вышэйшага; яны абвяшчаюць нам шлях да збаўлёньня!
18. I рабіла яна гэта шмат дзён. Паўла-ж, узлаваўшыся, павярнуўся й сказаў духу: Прыказую табё імем Ісуса Хрыста: выйдзі з яё! I вый-шаў той-жа час.
19. Гаспадары-ж яё, бачучы, што прапала надзёя заробку іхняга, схапіўпіы Паўлу й Сі-лу, павалаклі на плошчу да начальнікаў.
20. Прывёўшы-ж іх да ваяво-даў, сказалі: Гэтыя людзі трывожаць мёста нашас, а яны — Жыды
21. і вучаць звычаяў, якіх нам, Ры.млянам, ня сьлёд ні прыймаць, ні выпаўняць.
22. I паўстаў народ проці іх, і ваяводы, сарваўшы вопраткі з іх, загадалі біць іх кіямі.
23. Даўшы-ж ім шмат удараў, кінулі іх у вязьніцу, загадаў-шы сторажу вастрожна.му крэпка пілнаваць іх.
24. Ён, дастаўшы гэткі пры-каз, кінуў іх у ўнутраную вязьніцу ды ногі ім паўшчам-ляў у калоду.
25. Каля паўночы Паўла й Сіла маліліся й пяялі гімны Богу, і вязьні чулі іх.
26. Зьнячэўку сталася вялі-кае трасёньне, ажно захіста-ліся падваліны вязьніцы; і ўраз расчыніліся ўсё дзьвёры, і ўсім апалі путы.
27. I стораж вязьніцы, прач-хнуўшыся ды бачучы расчы-
неныя дзьвёры вязьніцы, да-стаўйіы мёч, хацёў забіць сябё, бо думаў, што вязьні паўця-калі.
28. I моцным голасам загала-сіў Паўла, мовячы: He рабі са-бё нічога благога: бо ўсё мы тут!
29. Папрасіўшы сьвятла, ён убёг і, дрыжучы, прыпаў да Паўлы й Сілы
30. ды, выводзячы іх вонкі, сказаў: Гаспадары! Што трэ’ рабіці мнё, каб спасьціся?
31. Яны-ж адказалі: Вёруй у Госпада Ісуса Хрыста, і бу-дзеш збаўлены ты і ўвёсь дом твой.
32. I казалі слова Гасподняе яму і ўсім хатнім ягоным.
33. I ў тую-ж гаДзіну ўначы, узяўшы іх, паабмываў ім раны й ахрысьціўся сам і ўсе яго-ныя безадкладна.
34. Завёўшы-ж іх у свой дом, паставіў ім пачастунак і цё-шыўся разам з усёнькім до-мам, што ўвёраваў у Бога.
35. Як-жа настаў дзёнь, па-слалі ваяводы слуг мёскіх, ка-жучы: Звольніце гэных лю-дзёй.
.36 . 1 стораж вязьніцы абвясь-ціў словы тыяПаўлу: Прысла-лі ваяводы, каб звольніць вас. Дык вось, выходзьце і йдзёце з мірам.
37. Паўла-ж сказаў да іх: Нас, грамадзян Рымскіх, бяз суду білі перад народам і кі-нулі ў вязьніцу, а цяпёр ці-шком звальняюць нас? О, нё: няхай самі прыйдуць ды вы-вядуць нас.
38. Слугі мёскія пераказалі словы і-этыя ваяводам, і тыя спалохаліся, пачуўшы, што яны Рымскія.
39. I, прыйшоўшы, перапра-
Апосталаў 16. tj. 185 правілі Паўлу й Сілу ў Вэ-рыю. Тыя-ж, прыйшоўшы, пайшлі ў школу Жыдоў.
11. Гэтыя-ж былі больш да-брадушныя, чым у Фессало-ніцы: яны прынялі слова з усёй ахвотай ды кожын дзёнь разьбіралі Пісаньне, ці гэтак яно ёсьць.
12. Дый многа із іх увёравалі, ды нямала й жанок Грэцкіх наважаных і мужоў.
13. Калі-ж Жыды ў Фессало-ніцы давёдаліся, што й у Вэ-рыі абвяшчаецца праз Паўлу слова Божае, дык прыйшлі й сюды, падбураючы народ.
14. Тады браты хутка выпра-вілі Паўлу, быццам к мору йшоў, а Сіла й Цімахвёй Ta-Mana асталіся.
15. Тыя-ж, што праводзілі Паўлу, давялі яго да Афін і, узяўшы загад для Сілы й Ці-махвёя, каб чым хутчэй іівлі да яго, пайшлі.
16. Калі-ж Паўла чакаў на іх у Афінах, узбурыўся ў ім дух ягоны, глёдзячы на мёста, апа-наванае ідаламі.
17. Дык гутарыў у сынагозе з Жыдамі й пабожнымі, а так-жа на торжышчы што-дня, з кім здарылася.
18. Некаторыя-ж з філёзо-фаў эпікурэйцаў ды стоікаў спрачаліся з ім: адны гавары-лі: Што хоча сказаць баўба-тун гэты? а другія: Здаёцца, прапавёдуе чужых багоў, — бо абвяшчаў ім Ісуса і ўваскра-сёньне Ягонае.
19. I, узяўшы яго, прывялі да Арэапагу, кажучы: Ці можам вёдаць, што гэта за новую на-вуку ты прапавёдуеш?
20. Бо нёшта чужое ўкладаеш нам у вушы; дык хочам вёдаці, што гэта мАе быць?
Дзіяньні Сыятых шалі іх і, вывеўшы, прасілі па-кінуць мёста.
40. Выйшаўшы-ж з вязьніцы, прыйшлі ў Лідзію. 1, бачучы братоў, навучалі іх ды пайшлі стуль.
Разьдзёл 17.
1. Прайшоўшы-ж праз Амфі-паль і Апалёнію, прыйшлі ў Фессалоніку, дзе была Жыдоў-ская сынагога.
2. I Паўла, наводле звычаю свайго, прыйшоў да іх і тры суботы гутарыў з імі із Пі-саньня,
3. даводзячы й паказуючы, што Хрысту налёжала цяр-пёць і ўваскрэснуць із мёрт-вых, ды што Ён, Ісус, ёсьць Хрыстос, аб якім я вам кажу.
4. I некаторыя з іх увёравалі і далучыліся да Паўлы й Сілы: вялікая грамада веручых Грэ-каў, дый жанок важнёйшых яя мала.
5. Нявёруючыя-жЖыды,праз завісьць, назьбіраўшы нейкіх нягодных бадзяк ды ўчыніўшы таўпу, збунтавалі мёста. I, падыйшоўшы да дому Язона-вага, шукалі іх, каб вёсьці да народу.
6. Незнайшоўшы-жіх,пацяг-нулі Язона й некаторых бра-тоў да начальнікаў мёста, крычучы, што гэтыя сусьвёт-ныя бунтары прыйшлі і сюды,
7. а Язон іх прыняў. Усе-ж яны чыняць супраць уставаў кёсаравых, кажучы, што ёсьць другі цар: Ісус.
8. I, чуючы гэта, устрыво-жыўся народ і начальнікі мё-ста,
9. але, узяўшы забясьпёчань-не ад Язона й другіх, зволь-нілі іх.
10. Браты-ж зараз уначы вы-
186 Дзіяньні Сьвятых
Апосталаў 17. 18.
21. Усё-ж Афіняне й захо-джыя чужынцы ні аб чым ін-шым ня рупіліся, як гаварыць ці слухаць навіны.
22. Паўла-ж, стануўшы па-сярод Арэапагу, прамовіў: Му-жы Афінскія, з усяго я бачу, што вы нібы асабліва набож-ныя.
23. Бо, праходзячы й агля-даючы сьвятыні вашыя, знай-шоў я й жэртвенік, на якім напісана: Нявёдамаму Богу. Дык Таго, Каму вы, ня вёдаю-чы, пакланяецеся, я вам абвя-шчаю.
24. Бог, які стварыў сусьвёт і ўсё ў ім, Ён, Гаспадар нёба й зямлі, не ў рукатворных хра-мах жывё
25. і не ад рук чалавёчых слу-жэньне прыймае, быццам нё-чага патрабуючы, а Сам даё ўсім жыцьцё й дыханьнс й усё.
26. I зрабіў з аднаё крыві ўвёсь род чалавёчы, каб жыў на ўсёнькім абліччы зямлі, вызнач'ыўшы напёрад часы й мёжы жыльля іхняга,
27. каб шукалі Госпада, ці не нашчупаюць Яго ды ня зной-дуць, хаця Ён і недалёка ад кожнага з rfac:
28. бо ў Ім жывем і рухаемся і існуем, як і некаторыя із ва-шых паэтаў сказалі: Мы бо й род Ягоны.
29. Дык мы, як род Божы, не павінны думаць, быццам Бож-ства падобна да золата ці се-рабра або камня, выразанага здольнасьцяй і выдумкай ча-лавёчай.
30. Дык вось, Бог, глянуў-шы на часы нявёданьня, пры-казуе цяпёр скрозь усім лю-дзям пакаяцца:
31. бо вызначыў дзёнь, у які
маніцца справядліва судзіць сьвёт праз Мужа, ЯКога вы-значыў, даўшы ўсім пэўнасьць праз ускрасёньне Яго із мёрт-вых.
32. Пачуўшы-ж аб уваскра-сёньні ізмёртвых,аднынасьмя-халіся, другія-ж казалі: Па-слухаем цябё аб гэтым другім разам!
33. I гэтак Паўла выйшаў спасярод іх.
34. Некаторыя-ж мужы, пры-стаўшы да яго, увёравалі; між імі й Дыаніс Арэапагіт, і жан-чына на ймя Дамара, і іншыя з імі.
Разьдзёл 18.
1. Пасьля-ж гэтага, пакінуў-шы Афіны, прыйшоў Паўла ў Карынт.
2. I, знайшоўшы нёйкага Жы-да, на ймя Акілу, родам із Понту, які толькі што прый-шоў із Італіі, ды жонку яго-ную Прыскіллу (— бо Клаў-дзі загадаў усім Жыдом вы-брацца з Рыму), прыйшоў да іх.
3. А дзеля таго, што быў ад-наго рамясла, аставаўся ў іх ды працаваў; майстравалі-ж палаткі.
4. I кожную суботу гутарыў у сынагозе й пераконываў Жы-доў ды Грэкаў.
5. Калі-ж прыйшлі з Македо-ніі Сіла й Цімахвёй, Дух пану-каў Паўлу сьвёдчыць Жыдом. пра Ісуса Хрыста.
5. А як. яны працівіліся й зьневажалі яго, дык, абтрос-шы вопратку, сказаў да іх: Кроў вашая на галаву вам! Я-ж чысты. Ад сяньня йду к паганам.
7. I, выйшаўшы стуль, пай-шоў у дом нёйкага багабой-
Дзіяньні Сьвятых
Апосталаў ів. ід. 187
нага чалавёка, на ймя Юста, дом якога быў побач сынагогі.
8. А Крысп, начальнік сына-гогі, увёраваў у Госпада ра-зам з усім домам сваім, дый многа Карыньцян, слухаючы, увёравалі й ахрысьціліся.
9. Госпад жа сказаў Паўлу ў зьяве ўначы: He палохайся, але прамаўляй ды не змаўкай:
10. бо Я з габою, і ніхто не адважыцца ўчыніць табё зло; бо багата ў Мянё народу ў мёсьце гэтым.
11 .1 прабыў год і шэсьць мё-сяцаў, навучаючы ў іх слова Божага.
12. У часе-ж старастоўства ў Ахёі Гальліона Жыды адна-душна напалі на Паўлу й па-вялі яго ў суд,
13. кажучы, што ён вуча лю-дзёй шанаваць Бога не па за-кону.
14. Калі-ж Паўла хацёў рас-чыніць рот, сказаў Гальліон да Жыдоў: Жыды, я-б слушна выслухаў вас, калі-б была нёй-кая крыўда, ці думка ліхая;
КНІГІ ОНЛАЙН
