Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
12. А як настаў дзёнь, нека-торыя Жыды, зрабіўшы змову, далі зарок, кажучы, што ня будуць ёсьці ані піці, пакуль не заб’юць Паўлу.
13. Было-ж іх больш за со-рак, што далі гэткі зарок.
14. Яны, прыйшоўшы да ар-хірэяў 1 старшых, сказалі: Мы пад прысягай заракліся ёсьці што-колечы, пакуль не заб’ём Паўлу.
15. Вы-ж цяпёр павядомце тысячніка з сынэдрыонам, каб заўтра вывеў яго да вас, быц-
цам хочаце пільнёй разгля-дзёць справу ягоную; а мы, пёрш, чым ён падойдзе, гатоьы забіць яго.
16. Пачуўшы-ж пра гэту за-саду, сын сястры Паўлавае прыйшоў і, увайшоўшы ў за-мак, паведаміў Паўлу.
17. Паўла-ж, паклікаўшы ад-наго із сотнікаў, сказаў: За-вядзі гэтага дзяцюка да тысяч-ніка, бо ён мае нёшта сказаць яму.
18. Дык той, узяўшы яго, за-вёў да тысячніка і сказаў: Вя-зень Паўла, паклікаўшы мянё, прасіў завясьці да цябё гэтага дзяцюка, які мае нёшта ска-заці табё.
19. Тысячнік, узяўшы яго за руку й адыйшоўшыся набок, запытаўся: Што маеш сказаць мнё?
20. I сказаў: Жыды пастана-вілі прасіць цябё, каб заўтра вывеў Паўлу да сынэдрыону, быццам манючыся падрабнёй распытацца аб ім.
21. Ты-ж не патурай ім: бо на яго засёлі больш за сорак мужоў із іх, якія далі зарок ня ёсьці й ня піць, пакуль не заб’юць яго, і цяпер яны гато-вы, чакаючы вёсткі ад цябё.
22. Дык тысячнік пусьціў дзяцюка, загадаўшы: Нікому не кажы, што мяне аб гэтым паведаміў.
23. I, паклікаўшы нёйкіх двух сотнікаў, сказаў: Прыга-туйце дзьвёсьце жаўнёраў, каб ісьці ў Кесарыю, ды коньнікаў сёмдзесят ды стральцоў дзьвё-сьце — на трэцюю гадзіну ночы.
24. Прыгатуйце й жывёлу, каб, пасадзіўшы Паўлу, адвя-сьці жывога да старасты Фэ-лікса.
196 Дзіянькі Сыятых
Алосталаў *;. 14.
25. Дый напісаў пісьмо гэт-кага зьмёсту:
26. Клаўдзі Лізі вяльможна-му старасьце Фэліксу: радуй-ся!
27. Чалавёка гэтага, якога Жыды схапілі й маніліся за-біць, я, выступіўшы з войскам, адабраў, давёдаўшыся, што ён Рымскі грамадзянін.
28. Хочучы-ж вёдаць пры-чыну, за што вінавацяць яго, я прывёў яго ў сынэдрыон іхні
29. і знайніоў, што яго віна-вацяць за супярэчнасьці ў за-коне іхнім, ды што няма ў ім ніякае віны, вартае сьмёрці ці кайданоў.
30. Калі-ж паведамілі мянё пра змову проці чалавёка гэ-тага, што’ мёла стацца ад Жы-доў, я ўраз паслаў яго да цябё, загадаўшы й абвінавачываю-чым яго гаварыць проці яго перад табою. Бывай здароў.
31. Дык жаўнёры, як ім было загадана, узялі Паўлу й павялі ўначы ў Антыпатрыду;
32. назаўтрае-ж, пакінуўшы коньнікаў ісьці з ім, вярну-ліся ў замак.
33. Тыя, прыйшоўшы ў Кеса-рыю і аддаўшы пісьмо стара-сьце, паставілі перад ім і Паўлу.
34. Стараста-ж, прачытаўшы й спытаўшыся, з якое ён краі-ны, дый давёдаўшыся, што із Кілікіі,
35. сказаў: Я выслухаю цябё, як зьявяцца абвініцелі тваё. I загадаў пілнаваць яго ў прэ-торыі Ірадавай.
Разьдзёл 24.
1. А праз пяць дзён прыйшоў архірэй Ананія з старшымі ды нёйкім рытарам Тэртуллам і
выступілі перад старастай проці Паўлы.
2. Пакліканы-ж, пачаў віна-ваціць яго Тэртулл, гаворачы:
3. Дазнаючы праз цябё вялі-кага супакою ды шчасьця, што сталася народу гэтаму тваім адумам, заўсёды й усюды прыймаем мы (гэта), вяльмо-жны Фэліксе, з усёю ўдзячна-сьцяй.
4. Але, каб табё шмат не да-кучаць, прашу цябё каротка выслухаць нас паводле ласка-васьці тваёй.
5. Бо, знайшоўшы, што чала-вёк гэты ёсьць зараза, будзі-цель бунту сярод Жыдоў на ўсёнькім сьвёце ды павадыр гэрззіі Назарэйскае,
6. які й храм адважыўся зьня-важыць, — мы ўзялі яго й ха-цёлі судзіць паводле нашых законаў.
7. Але прыйшоў тысячнік Лізі ды з вялікім гвалтам забраў яго із наіііых рук,
8. загадаўшы абвініцелям я-гоным ісьці да цябё. Ад яго ты сам можаш, распытаўшыся, давёдацца аб усім тым, у чым мы вінавацім яго.
9. Пацьвярдзілі-ж і Жыды, кажучы, што гэта так.
10. Паўла-ж, як стараста даў яму знак гаварыць, адказаў: Вёдаючы цябё многа год, як судзьдзю гэтага народу, я тым ахватнёй буду бараніці справу маю.
11. Ты можаш давёдацца, што ня больш, як дванаццаць дзён назад, прыйшоў я пакланіцца ў- Ерузалім.
12. І ані ў храме не знайшлі мянё хоць з кім спрачаючыся ці бунтуючы народ, ані ў сы-нагогах, ані ў горадзе,
13. дый ня могуць даказаць
Дзіяньні Сьвятых Апосталаў 14. 13.
197
таго, у чым цяпер вінавацяць мянё.
14. Але табё прызнаюся ў тым, што на шляху, які яны гэрэзіяй называюць, я служу гэтак Богу айцоў, вёручы ўся-му, што згодна з законамі ды што напісана ў Прарокаў,
15. маючы надзею на Бога, што мае быць ускрасёньне мёртвых, праведных і няпра-ведных, чаго й самі яны чака-юць.
16. Дзеля гэтага й сам я крэп-ка стараюся мёць заўсёды чыстае сумлёньне перад Бо-гам і перад людзьмі.
17. Цераз многа год прыйшоў я чыніць дораньне народу май-му ды ахвяры,
18. і на гэтым знайшлі мянё ачышчанага ў храме некато-рыя Жыды із Азіі, а не з таў-пой ды ўзварушэньнем;
19. вось ім трэба было прый-сьці да цябё й вінаваціць мя-нё, калі-б нёшта проці мянё мёлі.
20. Або самі гэтыя няхай ска-жуць, ці знайшлі ў-ва мнё які грэх, як я стаяў перад сынэд-рыонам, апрача аднаго гэтага голасу, што крыкнуў, стоючы сярод іх: што сяньня яны су-дзяць мянё за ўваскрасёньне мёртвых.
22. Пачуўшы гэтае, Фэлікс ад-лажыў справу іхнюю, падраб-нёй разьвёдаўшы аб шляху гэтым ды сказаўшы: Як прый-дзе тысячнік Лізі, разглёджу справу вашу.
23. I загадаў сотніку сьцс-рагчы Паўлу ды даваць яму волю й не забараняць нікому з ягоных служыць яму й пры-хадзіць да яго.
24. Праз колькі дзён Фэлікс, прыйшоўшы з Друзіллаю, жон-
каго сваёю, што была Жыдоў-ка, паклікаў Паўлу і слухаў яго аб вёры ў Хрыста.
25. А як той гаварыў аб справядлівасьці й узьдзяр-жаньні ды аб судзё, што мае быці, дык Фэлікс, спалохаў-шыся, адказаў: ІДяпёр гдае, ідзі; як выбяру час, паклічу цябё.
26. Да таго-ж ён спадзяваўся, што дастане гропіы ад Паўлы, каб звольніў яго; дык, часта заклікаючы яго, гутарыў з ім.
27. А як скопчыліся два га-ды, дасгаў Фэлікс замясьці-целя Поркія Фэста; каб-жа прыдбаць ласку Жыдоў, Фэ-лікс пакінуў Паўлу ў путах.
Разьдзёл 25.
1. Фэст жа, прыйшоўшы ў сваё гаспадарства, цераз тры дні вырушыў із Кесарыі ў Еру-залім.
2. I архірэй і выдатнёйшыя із Жыдоў зьявіліся да яго проці Паўлы
3. і малілі яго, каб зрабіў лас-ку ды прыслаў яго ў Еруза-лім, —• зрабіўшы змову, каб забіць яго ў дарозе.
4. Але Фэст адказаў, што Паў-лу сьцерагуць у Кесарыі, a сам ён маніцца хутка выёхаць.
5. Дык хто із вас можа, ска-заў ён, няхай ідуць са мною і, калі ёсьць нёшта на чала-вёку гэтым, няхай яго віна-вацяць.
6. Пабыўшы-ж у іх больш дзесяцёх дзён, вярнуўся ў Ке-сарыю і назаўтрае, сёўшы на судным пасадзе, загадаў пры-вясьці Паўлу.
7. Калі-ж той прыйшоў, аб-ступілі яго Жыды, што прый-шлі з Ерузаліму, прыносячы на яго многа цяжкіх абвінава-
108 Дзіяньні Сьвятых Апостаяаў <5.
чаньняў, якіх ня здолелі да-казаць.
8. Ён-жа апраўдываўся, што ні ў чым не правініўся ані про-ці закону Жыдоўскага, ані проці царквы, ані проці кёсара.
9. Але Фэст, хочучы зрабіць ласку Жыдом, адкаэваючы Паўлу, сказаў: Ці хочаш ісьці ў Ерузалім, ды каб там я су-дзіў цябё за гэта?
10. Паўла-ж сказаў: Я стаю перад кёсаравым судом, дзё і трэ’ мнё судзіцца. Жыдом нія-кае крыўды не зрабіў, як і ты добра вёдаеш.
11. Калі паступаю несправя-дліва і ўчыніў нёшта, вартае сьмёрці, дык не адмаўляюся памёрці; але, калі нічога таго няма, у чым мянё яны віна-вацяць, дык ніхто ня можа выдаць ім мянё. Паклікаюся на кёсара.
12. Тады Фэст, пагутарыўшы з раднікамі, адказаў: Паклі-каешся на кёсара, да кёсара й пойдзеш.
13. Праз колькі дзён цар Аг-рыппа й Вэрніка прыбылі ў Кесарыю прывітаці Фэста.
14. Калі-ж пабылі яны та-мака шмат дзён, Фэст падаў цару справу Паўлы, кажучы: Ёсьць нёйкі чалавёк, пакіне-ны Фэліксам у путах,
15. на якога ў бытнасьць маю ў Ерузаліме жаліліся архірэі і старшыя із Жыдоў, просячы суду на яго.
16. Я адказаў ім, што ў Рым-лян няма звычаю выдаваць ча-лавёка на сьмёрць пёрш, чым вінавачаны мёціме перад аб-ліччам абвініцеляў і займёць мёсца дзеля апраўданьня ад абвінёньня.
17. Калі-ж яны прыйшлі сю-ды, я безадкладна назаўтрае
сёў на судны пасад і загадаў прывясьці таго чалавёка.
18. Абвініцелі, абступіўшы яго, ня прынёсьлі проці яго ніякае віны, якое я спадзя-ваўся;
19. а мёлі яны з ім нёйкія спрэчкі аб іхніх забабонах ды аб нёйкім памёршым Ісусе, аб якім Паўла казаў, што Ён жывё.
20. He разьбіраючыся ў гэ-тай спрэчцы, я сказаў: ці хоча ён ісьці ў Ерузалім ды тамака судзіцца за гэта?
21. Калі-ж Паўла зажадаў, каб яго затрымаць на раз-гляд Аўгуста, я загадаў піл-наваць яго, пакуль не пашлю яго да Кёсара.
22. Агрыппа-ж сказаў да Фэ-ста: Хацёў бы й я сам выслу-хаць чалавёка. Заўтра, адка-заў ён, пачуеш яго.
23. Назаўтрае-ж, як Агрыппа й Вэрніка прыйшлі з вялікай пышнасьцяй і ўвайшлі ў су-довўю палату з тысячнікамі й паважнёйшымі мужамі мё-ста, па загаду Фэставаму быў прывёдзены Паўла.
24. 1 кажа Фэст: Цару Агрып-па дый усё прысутныя з намі мужы! Вы бачыце таго, аб якога ўся грамада Жыдоў-ская прыступала да мянё і ў Ерузаліме і тут, крычучы, што ня сьлёд яму больш жыць.
25. Але я не знайшоў, каб ён учыніў нёшта вартае сьмёрці, дый ён сам паклікаўся на Аў-густа; дык я рассудзіў паслаці яго.
26. Ды ня маю аб ім нічога пэўнага напісаць Гаспадару; дзеля гэтага прывёў яго да вас, а асабліва да цябё, цару Агрыппа, каб, рассудзіўшы, мёці што напісаць.
Дэіяньні Сыятых
27. Бо неразумным здаёцца мнё, пасылаючы вязьня, не паказаць і абвінавачаньня на яго.
Разьдэёл 26.
1. Агрыппа-ж прамовіў да Паўлы: Дазваляецца табё га-варыці аб сабё. Тады Паўла, выцягнуўшы руку, пачаў ап-раўдывацца:
2. Цару Агрыппа, я лічу сябё шчасьлівым, прыступаючы ся-гоньня перад Табою да аба-роны ад усяго, у чым віна-вацяць мяне Жыды,
3. бо ты найлёпш вёдаеш усё звычаі Жыдоўскія ды спрэчкі. Дык прашу цябё выслухаць мянё вялікадушна.
4. Усёнькае жыцьцё маё ад малых год, якое ад пачатку праходзіла сярод народу майго ў Ерузаліме, вёдаюць усё Жы-ды,
5. знаючы мянё здаўна (калі-б захацёлі сьвёдчыць), што я, як Фарысэй, жыў паводле най-дасканальшае навукі вёры на-шае.
6. I вось цяпёр я стаю, як пад-судны, за надзёю на абяцань-не, данае айцом нашым ад Бога,
7. асягнуць якое спадзяюцца дванаццаць родаў нашых, слу-жачы начамі і ўдзёнь бязу-пынна. За гэту надзёю й аб-вінавачываюць мянё Жыды, о цар Агрыппа!
КНІГІ ОНЛАЙН
