Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
36. I, сказаўшы гэтае ды су-кланіўшы калёні еваё, маліўся з імі з усімі.
37. Тады ўзьняўся вялікі плач усіх, і, кідаючыся на шыю яму, цалавалі яго,
38. сумуючы найбольш дзеля слова, якое сказаў, што ўжо больш ня ўглёдзяць аблічча ягонага. I праводзілі яго да карабля.
Разьдзёл 21.
1. Калі-ж давялося нам, рас-стаўшысй з імі, адплыці, дык,
ідучы нацянькі, прыплылі мы к Косу, назаўтрае-ж к Родосу і адтуль к Патары
2. і, знайшоўшы карабель, які йшоў у Фінікію, узыйшлі на яго і паплылі.
3. Калі-ж паказаўся Кіпр, мы пакінулі яго зьлёва й па-плылі ў Сірыю ды прысталі ў Тыры, бо там караблю трэ’ было скінуць груз.
4. І,знайшоўшы вучняў, пра-былі тамака сём дзён; тыя-ж праз Духа гаварылі Паўлу, каб ня йшоў у Ерузалім.
5. Як-жа давялося нам пра-жыць гэныя дні, мы, выйшаў-шы, пайшлі ў дарогу, і ўсё праводзілі нас з жонамі й дзя-цьмі ажно за мёста. На бе-разе-ж, уклёнчыўшы, памалі-ліся.
6. 1, разьвітаўшыся адны з аднымі, мы ўзыйшлі на кара-бёль, а яны вярнуліся дамоў.
7. Мы, скончыўшы плаваньне ад Тыру, прысталі кПтолемаі-дзе і, прывітаўшы братоў, асталіся ў іх на адзін дзёнь.
8. Назаўтрае-ж Паўла й мы, што былі з ім, выйшаўшы прыйшлі ў Кесарыю; і, увай-шоўшы ў дом Піліпа Эванге-ліста, аднаго із сямёх, астава-ліся ў яго.
9. У яго-ж былі чатыры доч-кі — дзяўчаты, якія праро-чылі.
10. Як-жа былі мы многа дзён, прыйшоў з Юдэі прарок нёйкі, на ймя Агаў,
11. і, увайшоўшы да нас ды ўзяўшы пояс Паўлы, зьвязаў сабё рукі й ногі і сказаў: Гэ-так кажа Дух Сьвяты: чала-вёка, чый гэты пояс, так зьвя-жуць Жыды ў Ерузаліме і ад-дадуць у рукі паганаў.
12. Калі-ж мы пачулі гэтае,
192
Даіяньні Сьвятых Апосталаў ar.
дык і мы і тамтэйшыя прасілі, каб ён ня йшоў у Ерузалім.
13. Паўла-ж адказаў: Што вы робіце, плачучы й разрыва-ючы мнё сэрца? Я-ж ня толь-кі гатоў вязьнем стацца, але й памёрці ў Ерузаліме за ймя Госпада Ісуса.
14. Ня здолеўшы намовіць яго, мы супакоіліся ды ска-залі: Хай станецца воля Га-сподня!
15. Па гэных днёх, прыгата-ваўшыся, вырушылі мы ў Еру-залім.
16. Ішлі-ж з намі й некато-рыя вучні із Кесарыі, вядучы да нёйкага Мназона, Кіпрый-ца, старога вучня, каб у яго нам пагасьціць.
17. Як-жа прыйшлі мы ў Еру-залім, браты прыязна прынялі нас.
18. Наступнага-ж дня прый-шоў Паўла разам з намі да Я-кава; прыйшлі й усе старшыя.
19. I, прывітаўшы іх, падроб-на апавядаў, што ўчыніў Бог сярод паганаў праз служэньне ягонае.
20. Яны-ж, выслухаўшы, па-хвалілі Бога 1 сказалі яму: Бачыш, браце, колькі ёсьць тысячаў Жыдоў, якія ўвёра-валі, і ўсё яны шчырыя слугі закону.
21. Але дачуліся аб табё, што навучаеш адступніцтва адМай-сёя ўсіх Жыдоў, што жывуць між паганамі, кажучы, каб не абрэзывалі дзяцёй і ня трыма-ліся звычаяў.
22. Дык што-ж гэта? Напэўна мусіць сабрацца народ, бо да-чуюцца, што ты прыйшоў.
23. Вось-жа зрабі, йіто табё кажам: ёсьць у нас чатыры му-жы, што маюць зарок на сабё.
24. Узяўшы іх, ачысьціся ра-
зам з ■ імі ды вазьмі на сябё кошты за іх, каб паабстрыгалі галовы, і ўсё давёдаюцца, што тое, што давёдаліся аб табё, ёсьць пустое, а ты ў парадку й сам пілнуеш закону.
25. Што-ж да ўвёраваўшых паганаў, дык мы пісалі, паста-навіўшы, каб нічога гэткага ня трымаліся, а толькі высьцера-галіся жэртваў ідалам, крыві й душанага, ды блуду.
26. Тады Паўла, узяўшы му-жоў гэных ды назаўтрае ачы-сьціўшыся з імі, увайшоў у храм, абвяшчаючы заканчэнь-не дзён ачышчэньня, як за кожнага з іх прынёсена будзе ахвяра.
27. Як-жа мёліся скончыцца сём дзён, Жыды, што былі із Азіі, убачыўшы яго ў храме, падбурылі ўвёсь народ і ўзла-жылі на яго рукі,
28. крычучы: Мужы Ізраіль-скія, памажэце! Вось чалавёк, які ўсіх усюды навучае проці народу й проці закону й проці мёсца гэтага; ды яшчэ й Грэ-каў увёў у храм ды апаганіў гэтае мёсца сьвятое
29. (бо перад гэтым яны ба-чылі з ім у горадзе Трахіма Эфэсца дый падумалі, што Паўла ўвёў яго ў храм).
30. Увёсь горад узварушыў-ся, і пазьбягаўся народ. I, сха-піўшы Паўлу, павалаклі яго вон із храму, ды ўраз дзьвё-ры былі зачынены.
31. Калі-ж хацёлі забіць яго, да вайсковага тысячніка дай-шла вёстка, што збунтаваўся ўвёсь Ерузалім;
32. дык ён, узяўшы ўраз-жа жаўнёраў ды сотнікаў, пабёг на іх. Яны-ж, убачыўшы ты-сячніка й жаўнёраў, перасталі біць Паўлу.
Дзіяньні Смяліых
33. Тады, падыйшоўшы, ты-сячнік схапіў яго й загадаў зьвязаць двума ланцугамі ды пытаўся, хто ён і што зрабіў?
34. У таўпё-ж крычэлі кожын нёшта другое. Дык, ня маючы магчымасьці праз шум нёшта пэўнае давёдацца, загадаў вя-сьці яго ў замак.
35. Калі-ж апынуўся ля ўсхо-даў, жаўнёрам прышлося на руках нёсьці яго дзеля на-тоўпу народнага,
36. бо вялікая грамада наро-ду йшла сьлёдам, крычучы: Сьмёрць яму!
37. Перад уваходам у замак Паўла кажа тысячніку: Ці Mary нёшта сказаць табё? Той жа сказаў: Ты ўмёеш пагрэц-ку?
38. Дык ці ня ты той Эгіпця-нін, што перад гэтымі днямі збунтаваў і вывеў у пустыню чатыры тысячы душ разбой-нікаў?
39. Паўла-ж сказаў: Я Жыд із Тарсу, грамадзянін слаўна-га мёста Кілікійскага. Прашу-ж цябё, дазволь мнё прамовіць да народу.
40. Калі-ж той дазволіў, Паў-ла, стануўшы на ўсходах, даў знак народу рукою. Як-жа сталася вялікая ціша, прамо-віў у Жыдоўскай мове, ка-Жучы:
Разьдзёл 22.
1. Мужы браты й бацькіі Вы-слухайце цяпёр маё перад ва-мі апраўданьне.
2. Пачуўшы, што. гавора да іх у Жыдоўскай мове, яшчэ балёй усьцішыліся. Ён жа ка-заў:
3. Я-ж сам Жыд, урадзіўся ў Тарсе Кілікійскім, узгадава-ны ў мёсьце гэтым ля ног Га-
Апосталаў гг. aa. 193 маліэля, рупліва навучаны за-кону айцоўскага, шчыры слу-га Бога, як вы ўсё сягоньня.
4. Шлях гэты я перасьлёда-ваў ажно да сьмёрці, вяжучы й аддаючы ў вязьніцу муж-чын і жанчын;
5. і пасьвёдчыць аба мнё архі-рэй ды ўсё старшыя: бо ад іх узяў я пісьмы да братоў і пай-шоў у Дамаск, каб і быўшых там прывясьці зьвязаных у Ерузалім дзеля пакараньня.
6. I сталася мнё, як ішоў і па-дыходзіў к Дамаску, каля паў-дня зьнячэўку агарнула мянё вялікае сьвягло з нёба.
7. I паваліўся я на зямлю і пачуў голас, які гаварыў да мянё: Саўл, Саўл, чаму пе-расьлёдуеш Мянё?
8. Я адказаў: Хто ты, Госпа-дзе? Ён жа сказаў да мянё: Я Ісус Назарэй, Якога ты пера-сьлёдуеш.
9. Тыя-ж, што былі са мною, углёдзіўшы сьвятло, перапа-лохаліся; але голасу, што га-варыў да мянё, ня чулі.
10. I я сказаў: Што мнё ра-біць, Госпадзе? Госпад жа ска-заў да мянё: Устань і йдзі ў Дамаск, і там будзе табё ска-зана ўсё, што назначана табё зрабіць.
11. А як ад зьяньня сьвятла гэтага я ня відзеў, дык прый-шоў у Дамаск, вёдзены за ру-ку быўшымі са мною.
12. Нёйкі-ж Ананія, чрлавёк пабожны паводле закону, за якога сьвёдчылі ўсё тамтэй-шыя Жыды,
13. прыйшоўшы да мянё і стануўшы, сказаў мнё: Браце Саўле! Будзь ізноў відзю-чым! I я ў тую-ж гадзіну па-бачыў яго.
14. Ён жа сказаў: Бог айцоў
Апосталаў ta. aj.
194 Дзіяньні Сьвятых нашых выбраў цябё, каб па-знаў ты волю Ягоную і ўбачыў Справядлівага ды пачуў голас з вуснаў Ягоных,
15. бо будзеш ты сьвёдкай Яму перад усімі людзьмі аб тым, што бачыў ды чуў.
16. Дык чаго-ж вагаешся ця-пёр? Устань, ахрысьціся й змый грахі тваё, прызваўшы імя Гасподняе.
17. I здарылася мнё, як вяр-нуўся ў Ерузалім ды маліўся ў храме, апынуўся я ў захап-лёньні
18. і бачыў Яго, Уовячы да мянё: Сьпяшайся ды йдзі хут-чэй із Ерузаліму, бо ня пры-муць сьвёдчаньня твайго аба Мнё.
19. Я-ж сказаў: Госпадзе, яны вёдаюць, што гэта я кі-даў у вастрог ды біў па сына-гогах вёруючых у Цябё,
20. а як пралілася кроў Сьця-пана, сьвёдкі Твайго, дык я і стаяў тамака, і пахваляў за-бойства яго, ды сьцярог во-праткі тых, што яго забівалі.
21. I сказаў да мянё: Ідзі, бо далёка пашлю цябё да пага-наў.
22. Да гэтага слова яго слу-халі ды паднялі голас свой, кажучы: Зьнішчы із зямлі та-кога! Бо ня жыць яму!
23. А як яны крычэлі й кідалі вопраткі ды пыл падкідалі ў павётра,
24. тысячнік загадаў вясьці яго ў замак, сказаўшы біча-ваць яго, каб давёдацца, дзеля якое прычыны. гэтак крычэлі проці яго.
25. Калі-ж расьцягнулі яго рэмнямі, сказаў Паўла да ста-яўшага сотніка; Ці-ж можна вам бічаваць Рымскага гра-мадзяніна, да таго-ж бяз суду?
26. Сотнік, пачуўшы, пайшоў ды павёдаміў тысячніка, ка-жучы: Глядзі, што ты хочаш зрабіць? Бо-ж гэты чалавёк — Рымскі грамадзянін.
27. I прыйшоў тысячнік ды кажа яму: Скажы мнё, ці ты Рымскі? Ен жа сказаў: Алё.
28. Тысячнік адказаў: Я на-быў гэтае грамадзянства за вялікія грошы. Паўла-ж ска-заў: А я й урадзіўся.
29. Дык ураз адступіліся ад яго тыя, што мёліся выпыты-ваць у яго. А тысячнік, давё-даўшыся, што ён Рымскі гра-мадзянін, спалохаўся, што зьвязаў яго.
30. Назаўтрае-ж, хочучы да-вёдацца напэўна, за што абві-навачываюць яго Жыды, зьняў з яго кайданы й загадаў прый-сьці архірэям ды ўсяму сынэд-рыону іх і, вывеўшы Паўлу, паставіў яго перад імі.
Разьдзёл 23.
1. Паўла-ж, паўзіраўшыся на сынэдрыон, сказаў: Мужы браты! У-ва ўсім добрым сум-лёньні жыў я перад Богам аж-но да сягоньняшняга дня.
2. Архірэй-жа Ананія загадаў тым, што стаялі перад ім, каб білі яго ў вусны.
3. Тады Паўла сказаў да яго: Бог будзе біць цябё, падбёле-ная сьцяна! Бо ты сядзіш, каб судзіць мянё паводле за-кону, і незаконна кажаш мянё біці.
4. А тыя, што стаялі перад ім, сказалі: Архірэя Божага зьне-важаеш?
5. Паўла-ж азваўся: Ня вё-даў я, браты, што ён архірэй. Бо-ж напісана: На павадыра народу твайго не кажы блага (Вых. 22, 28).
Дэіяньні Сьвятых Апоапалаў гз. 196
6. I, вёдаючы, што адна чась-ціна ёсьць Саддукёі, а другая Фарысэі, загаласіў Паўла ў сынэдрыоне: Мужы браты! Я-, — Фарысэй, сын Фарысэявы. За надзёю й ускрасёньне мёртвых судзяць мянё!
7. Калі-ж ён гэтае сказаў, узьнялася спрэчка паміж Фа-рысэямі й Саддукёямі, і разь-дзялілася грамада.
8. Бо Саддукёі кажуць, што няма ўваскрасёньня, ані Ан-гела й духа; Фарысэі-ж пры-знаюць абодвух.
9. Узьняўся вялікі крык. I, паўстаўшы, кніжнікі Фары-сэйскае часткі спрачаліся,' ка-жучы: Нічога благога не зна-ходзім мы ў чалавёку гэтым. Ці дух гаварыў яму, ці Ангел, не змагаймася з Богам.
10. Калі-ж спрэчка ўзгара-лася, дык тысячнік, баючыся, каб яны не разарвалі Паўлу, загадаў жаўнёрам зыйсьці ўзяць яго спасярод іх ды вясьці ў замак.
11. У наступную-ж ноч Го-спад, стануўшы перад ім, ска-заў: Бадрыся, Паўла! Бо як ты сьвёдчыў аба Мнё ў Еруза-ліме, гэтак мусіш сьвёдчыць і ў Рыме.
КНІГІ ОНЛАЙН
