Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
21. Яны-ж сказалі да яго: Мы ані пісем аб табё не дасталі з Юдэі, ані ніхто з братоў, прыходзячы, не абвяшчаў і не гаварыў аб табё нічога бла-гога.
22. Ды хочам пачуць ад цябё,
як ты мысьліш; бо аб гэрэзіі гэтай вёдама нам, што ўсюды працівяцца ёй.
23. I, назначыўшы яму дзёнь, многа прыйшло да яго ў га-сьцініцу. I ад ранку да вё-чара выкладаў ім, сьвёдчучы аб царстве Божым ды пера-конываючы іх аб Ісусе із за-кону Майсёявага і Прарокаў.
24. I адны былі перакананы словамі ягонымі, другія-ж ня вёрылі.
25. I, не згаджаючыся міжы сабою, пайшлі.калі Паўласка-заў адно слова: Добра сказаў да айцоў нашых Дух Сьвяты праз Прарока Ісаю, мовячы:
26. Ідзі да' народу гэтага і скажы: Слыхам пачуеце, ды не зразумёеце; і, відзячы, гля-дзёць будзеце, ды ня ўбачыце;
27. бо загрубёла сэрца на-роду гэтага, і вушыма цяжка чуюць, і вочы сваё заплюшчы-лі, каб не пабачыць вачыма й не пачуць вушыма ды сэрцам ня ўцяміць і не навярнуцца, каб Я не аздаравіў іх (Ісая, 6, 9—10).
28. Няхай-жа будзе вам вё-дама, што паганам паслана спасёньне Божае, яны-ж і па-чуюць.
29. I, як ён гэта сказаў, Жы-ды выйшлі, крэпка спрача-ючыся між сабою.
30. Паўла-ж цэлыя два гады жыў у нанятай ім гасподзе і прымаў усіх, што прыходзілі да яго,
31. абвяшчаючы царства Бо-жае ды з усёй адвагай без пе-рашкоды навучаючы пра Го-спада Ісуса Хрыста.
САБОРНАЕ ПАСЛАНЬНЕ СЬВЯТОГА АПОСТАЛА ЯКУБА.
Разьдзёл 1.
1. Якуб, раб Бога і Госпада Ісуса Хрыста, — дванаццацём родам, што расьцярушаны, — радавацца!
2. 3 вялікаю радасьцяй пры-майце (гэта), браты маі, калі пападаеце ў розныя спаку-шэньні,
3. вёдаючы, што выпраба-ваньне вашае вёры вытварае цярплівасьць;
4. цярплівасьць жа няхай мае закончанае дзёла, каб вы былі закончанымі й поўнымі, бяз ніякае нястачы.
5. Калі-ж у каго з вас не ха-пае мудрасьці, няхай просіць у Бога, які даё ўсім проста і без дакораў, —■ і будзе яму дадзена.
6. Але няхай просіць з вё-раю, ані не сумляваючыся, бо той, хто сумляваецца, падоб-ны да марское хвалі, якую вё-цер уздыймае й разьбівае.
7. Дык няхай ня думае гэткі чалавёк, што нёшта дастане ад Госпада.
8. Двудушны чалавёк ня-цьвёрды на ўсіх сваіх шляхох.
9. Няхай жа хваліцца пані-жаны брат сваей высокасьцяй, 10. а багаты сваім паніжэнь-нем, бо прамінё, як цьвёт на травё.
11. Бо ўзыйшло сонца са сьпёкай і высушыла траву, і
цьвёт яё апаў, і хараство аб-лічча яё счэзла; гэтак і бага-ты на шляхох сваіх завяне.
12. Шчасьлівы чалавёк, які выдзёржывае спакусу, бо, як выпрабаваны, ён дастаке вя-нок жыцьця, што абяцаў Го-спад тым, хто любіць Яго.
13. У часе спакушэньня ні-хто хай ня кажа: Бог мянё спакушае; бо Бог не спаку-шаецца злом, і сам нікога не спакушае.
14. А кожны спакушаецца, захоплены й прываблены ўла-сным пажаданьнем;
15. а пасьля пажаданьне, за-чаўшы, спараджае грэх, а зро-блены грэх спараджае сьмёрць.
16. He баламуцьцеся, браты маі ўмілаваныя:
17. кожнае добрае даньнё і кожны дасканалы дар зыхо-дзе з вышыні, ад Айца сьвёт-ласьцяў, у Якога няма адмё-ны ані зьмённасьці.
18. Захацёўшы, спарадзіў нас словам праўды, каб быць нам нейкім пачаткам тварэньняў Яго.
19. Дык вось, браты маі ўмі-лаваныя, усякі чалавёк няхай б) дзе хуткі паслухаць, паволь-ны гаварыць, няскоры гнё-вацца,
20. бо гнёў чалавёка ня тво-рыць праўды Божае.
21. Дзеля гэтага, адклаўшы
Пасланьне Якуба х. *.
206
ўсякі бруд і астачу злосьці, у пакоры прымёце насаджанае слова, што душы вашыя зба-віць можа.
22. Будзьце-ж выпаўніцелямі слова, а не слухачамі толькі, ашуківаючымі самых сябё.
23. Бо хто слухае слова і не выпаўняе, той падобны да ча-лавёка, які разглядае прыра-джонае аблічча сваё ў люстры:
24. ён паглядзёў на сябё і адыйшоўся, ды ўраз жа за-быўся, які ён.
25. Але хто ўглыбляецца ў дасканалы закон свабоды і трывае ў ім, той, стаючыся не слухачом забываючымся, але выпаўніцелем дзёла, шчасьлі-вы будзе ў дзёяльнасьці.
26. Калі хто сярод вас думае, што ён багабойны, ды не закел-зёе языка свайго, але ашукі-вае сэрца сваё, у таго багабой-насьць пустая.
27. Чыстая і беззаганная ба-габойнасьць перад Богам Ай-цом —■ у тым, каб даглядаць сірот і ўдоваў у горы іх і дзяржацца неапаганеным ад сьвету.
Разьдзёл 2.
1. Браты маі! He на аблічча ўзіраючыся, мёйце вёру ў Го-спада нашага Ісуса Хрыста услаўленага.
2. Бо калі на сабраньне ва-шае ўвбйдзе чалавёк з зала-тым пярсьцёнкам, у багатай вопратцы, дый увойдзе і бёдны ў мізэрнай вопратцы,
3. і вы паўзіраецеся на адзё-тага ў багатую вопратку і ска-жаце я.му: табё добра сёсьці тут, а бёднаму скажаце: ты стань там, ці сядай тут, ля падножжа майго, —
4. дык ці-ж не перасуджваеце
вы ў сабё і ня робіцеся судзь-дзямі з нягоднымі думкамі?
5. Паслухайце, браты маі ўмі-лаваныя: ці-ж ня бёдных сьвё-ту гэтага выбраў Бог быць ба-гатымі вёраю і ўзяць у спад-чыну Царства, якое Ён абяцаў тым, што любяць Яго?
6. А вы пагардзілі бёдным. Ці-ж не багатыя прыгнятаюць вас, і ці-ж не яны цягаюць вас па судох?
7. Ці-ж не яны зьняслаўля-юць добрае імя вашае, якім вы называецеся?
8. Калі вы выпаўняеце цар-скі закон паводле пісаньня: палюбі бліжняга твайго, як самога сябё, добра робіце;
9. але калі на аблічча ўзіра-ецеся, дык робіце грэх і пра-ступнікамі аказваецеся перад законам.
10. Бо хто выпаўняе ўвёсь закон, ды саграшыць у нёчым адным, той робіцца вінаватым у-ва ўсім.
11. Бо Той, хто сказаў: не чужалож! сказаў такжа: не забі, дык калі ты не чужало-жыш, але заб’еш, то ты такса-ма праступнік закону.
12. Гэтак гаварбце і гэтак ра-бёце, як тыя, што маюць быць суджаны па закону свабоды.
13. Бо ня мае суд ласкі для таго, хто не зрабіў ласкі; ла-ска па-над суд вывышшаецца.
14. Што за карысьць, браты маі, калі хто кажа, што ён мае вёру, ды ўчынкаў ня мае? Ці можа гэтая вёра збавіць яго?
15. Калі брат ці сястра неа-дзётыя і ня маюць стравы штодзённае,
16. і нёхта з вас скажа ім: ідзёце ў супакоі, грэйцеся і карміцеся, але ня дасьць ім
206 Пасланьш Якуба f. 3.
патрэбнага для цёла: што за карысьць?
17. Гэтак і вёра, калі ня мйе ўчынкаў, сама па сабё мёрт-вая.
18. Але хто-нёбудзь скажа: ты маеш вёру, а я мію ўчынкі: пакажы мнё вёру тваю з учын-каў тваіх, і я з маіх учынкаў пакажу табё маю вёру.
19. Ты вёрыш, што Бог адзін: добра робіш; і злыя духі вё-раць і дрыжаць.
20. Але ці хочаш рёдаць, ча-лавёча нікчэмны, што вёра бяз учынкаў мёртвая?
21. Ці-ж ня ўчынкамі апраў-даўся Аўраам, бацька наш, узьвёўшы на ахвярнік Ізаака, сына свайго?
22. Ці бачыш, што вёра дапа-магала ўчынкам яго, і ўчын-камі вёра завярціылася?
23. 1 выпаўнілася Пісаньне, якое кажа: Павёрыў Аўраам Богу, і залічана яму за пра-веднасьць, і — другам Бо-жым быў ён названы.
24. Ці бачыце, што чалавёк апраўдываецца ўчынкамі, а ня вёраю толькі?
25. Гэтак сама й Рааб блудні-ца ці ня ўчынкамі апраўда-лася, прыняўшы пасланцоў і адправіўшы іх другой даро-гай?
26. Бо, як цёла бяз духа мёрт-вае, гэтак і вёра мёртвая бяз учынкаў.
Разьдзёл 3.
1. Браты маі! Ня многія ра-бёцеся вучыцялямі, вёдаючы, што мы большы дастанем пры-суд,
2. бо ўсё мы шмат грашйм. Хто не грашйць словам, той — дасканалы чалавёк, які дуж закелзаць і ўсё цёла.
3. Вось мы ўкладаем зялёзы ў рот коням, каб яны слуха-ліся нас, і кіруем усім цёлам іх;
4. вось і караблі ун якія вя-лікія, што іх вётры магутныя носяць, а невялікім стырном кіруюцца, куды хоча корнік;
5. гэтак і язык —• невялікі члён, але шмат робіць. Па-глядзі, невялікі агонь, а як многа рэчаў запалівае;
6. і язык —• агонь, сьвёт ня-праўды. Язык гэтак зьмяшча-ецца міжы члёнамі нашымі, што апаганівае ўсё цёла і за-палівае круг жыцьця, а сам запальваецца ад геённы,
7. бо ўсякая прырода зьвё-раў і птушак, гадаў і марскіх жывёл гамуецца й угамована прыродаю чалавёчаю,
8. а ўгамаваць языка ніхто з людзёй ня можа: гэта — ня-стрымнае зло; ён напоўнены сьмяротнаю атрутаю.
9. 1м славім Бога і Айца — і ім праклінаем людзёй, што створаны на ўзор Бога;
10. з тых самых вуснаў выхо-дзіць багаслаўлёньне і прак-лён. He павінна быць гэтага, маі' браты.
11. Ці цячэ з аднаго жаралі крыніцы салодкае і горкае?
12. Ня можа, браты маі, смоква радзіць аліўкі, ці віна-градная лаза смоквы: гэтак са-ма і адна крыніца ня можа вы-ліваць салоную і салодкую ваду.
13. Хто з вас мудры й разум-ны? Пакажы гэта на дзёле добрым паступаньнем з лагод-насьцяй мудрасьці.
14. Але, калі ў вашым сэрцы вы маеце горкую завісьць і сварлівасьць, дык не хвалё-цеся і не брашыце на праўду:
Паслаяьш Якува j. 4. 3. 207
15. гэта ня ёсьць мудрасьць, шго зьвёрху зыходзе, але зям-ная, душэўная, дэманічная,
16. бо гдзё завісьць і сваркі, там ладу няма 1 ўсё благія ўчынкі.
17. Але мудрасьць, што зьвёр-ху зыходзе, перадусім чыстая, потым згодлівая, лагодная, паслухмяная, поўная міласэр-дзя й добрых пладоў, бесста-ронная і некрывадушная.
18. Плод жа праўды ў міры сёецца тымі, што мір робяць.
Разьдзёл 4.
1. Скуль войны й бітвы у вас? Ці ня згэтуль: з раско-шаў вашых, што ў члёнах ва-шых ваююць?
2. Жадаеце й ня мёеце; забі-ваеце й завідуеце, — ды ня можаце дасягнуць; сварыцёся і ваюеце, ды ня маеце, бо ня просіце. —
3. Просіце і не дастаецё, бо просіце блага, каб ужыць на раскошы вашыя.
4. Бясчэсныя й бясчэсьніцы! Ці ня вёдаеце, што дружба са сьвётам ёсьць варожасьць да Бога? Дык, хто хоча быць другам сьвёту, той робіцца ворагам Богу.
5. Ці вы думаеце, што надар-мё кажа Пісаньне: да завісьці -любіць дух, што жывё ў нас?
6. і тым большую даё ласку, дык і сказана: Бог горДымі брыдзіцца, а пакорным ласку даё (Прыпов. 3, 34).
7. Дык пакарыцеся Богу; су-праціўцеся д’яблу, і ўцячэ ад вас.
8. Бліжэй падыйдзёце да Bora, і прыблізіцца да вас. Ачы-сьціце рукі, грэшнікі, папраў-це сэрцы, двудушныя;
9. скрушайцеся, плачце й га-
ласіце: някай сьмёх ваш абёр-нецца ў пла^, і радасьць — у гора.
10. Скарыцеся перад Госпа-дам, і ўзвысіць вас.
11. He абмаўляйце, браты, адзін аднаго: хто брата аб-маўляе й асуджае брата свай-го, той абмаўляе закон і су-дзіць закон; а калі ты судзіш закон, то ты нё выпаўніцель закону, але судзьдзя.
12. Адзін законадаўца можа збавіць і загубіць; а хто ты, што судзіш другога?
13. А ну цяпер вы, што ка-жаце: сягоньня ці заўтра вы-рушым у такое й такое мё-ста і пражывём там адзін год, і будзем таргаваць і зара-бляць, —
КНІГІ ОНЛАЙН
