Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
8. Што? Вам здаёцца непа-добным да вёры, што Бог ускрашае ўмёршых?
9. Дый мнё яно здавалася, што я павінен шмат зрабіць супраць імёньня Ісуса Наза-рэя,
10. і рабіў у Ерузаліме: узяў-шы ўладу ад архірэяў, я мно-
Алосталаў »5. »6. 199 га сьвятых замыкаў у вастро-зе, а, як іх забівалі, даваў го-лас мой.
11. I па ўсіх сынагогах, часта мучачы іх, прымушаў зьнева-жйць; і, цераз мёру разьярыў-шыся проці іх, перасьлёдаваў іх навет і па чужых мёстах.
12. Ды з гэтым ідучы ў Да-маск, маючы ўладу й дару-чэньне ад архірэяў,
13. я ў палудзень, о цар, уба-чыў на дарозе сьвятло з нёба, ярчэйшае за зьяньне сонца, якое асьвяціла мянё й тых, што йшлі са мной.
14. I, як усё мы паваліліся на зямлю, я пачуў гелас, які прамовіў да мянё, гаворачы па-жыдоўску: Саўл, Саўл, ча-му перасьлёдуеш мянё? Цяж-ка табё пёрці проці ражна.
15. Я-ж сказаў: Хто Ты, Го-спадзе? Ен жа сказаў: Я Ісус, якога ты парасьлёдуеш;
16. але падыйміся й стань на ногі тваё, бо Я дзеля таго зья-віўся табё, каб зрабіць цябё слугой ды сьвёдкай таго, што ты бачыў і што адкрыю табё,
17. бяручы цябё з народу й ад паганаў, да якіх цяпер па-сылаю цябё,
18. каб расчыніў ім вочы, каб зьвярнуліся ад цёмры да сьвя-тлй й ад уладышатана да Bora, ды праз вёру ў Мянё атры-малі адпушчэньне грахоў і ўдзёл сярод пасьвячоных.
19. Дзеля гэтага, цару Аг-рыппа, я не супрацівіўся зья-ве нябёснай,
20. але абвяшчаў сьпярша жыхарам Дамаску й Ерузалі-му, а пасьля ўсёнькай зямлі Юдэйскай і паганам, каб па-каяліся й навярнуліся да Sora, робячы ўчынкі, вартыя па-каяньня.
200 Дзіяньні Сьвятых
Апосталаў гв. »7.
21. За гэта Жыды, схапіўшы мянё ў храме, памыкаліся за-біць мянё.
22. Але я дастаў падмогу ад Бога й да гэтага дня стаю, сьвёдчучы малому й вялікаму, нічога іншага ня кажучы, як штб гаварылі Прарокі й Май-сёй, што мае стацца:
23. што Хрыстос мусіць быць замучаны і, Пёршы з уваскра-сёньня ўмёршых, мае абвясь-ціць сьвятло народу й пага-нам.
24. Калі ён гэтак апраўды-ваўся, сказаў Фэст моцным голасам: Ты шалёеш, Паўла! Вялікая навука даводзе цябё да шалу.
25. А той кажа: He піалёю, вяльможны Фэсьце, а кажу словы праўды й мудрасьці;
26. бо вёдае гэта цар, перад якім і гавару сьмёла, бо вё-даю, што нішто з гэтага перад ім не ўтаілася: не ў закуцьці-ж яно дзёялася.
27. Ці вёрыш ты Прарокам, цару Агрыппа? Вёдаю, што вёрыш.
28. Агрыппа-жсказаўдаПаў-лы: Ты чуць-што не ўгаварыў мянё стацца Хрысьціянінам!
29. Паўла-ж сказаў: Маліў бы я Бога, каб хутка, ці ня хутка, ня толькі ты, але й усе, што слухаюць мянё сягоньня, ста-ліся такімі, як і я, па-за гэтымі путамі.
30. I, як сказаў ён гэтае, устаў цар і стараста й Вэрніка, дый тыя, што з імі сядзёлі,
31. і, адыйшоўшыся ў бок, гутарылі паміж сабою, кажу-чы: што чалавёк гэты ня робіць нічога, вартага сьмёрці або путаў.
32. Агрыппа-ж сказаў Фэсту: Можна-б былр звольніць гэ-
тага чалавёка, калі-б не паклі-каўся на Кёсара.
Разьдэёл 27.
1. Як жа прысудзілі нам плы-ці ў Італію, дык Паўлу й нека-торых іншых вязьняў аддалі сотніку, на ймя Юлію, з роты Аўгуста.
2. Узыйшоўшы на Адраміцкі карабёль, манючыся плысьці ля мёсцаў Азійскіх, вырушылі мы, маючы з сабой Арыстар-ха, Македонца із Фессалонікі.
3. На другі дзёнь прысталі к Сідону; Юлі-ж, які абходзіўся з Паўлам палюдзку, дазволіў яму пайсьці да прыяцеляў і скарыстацца руплівасьцяй іх.
4. I, вырушыўшы стуль, пры-плылі мы к Кіпру, бо вятры былі праціўныя.
5. Пераплыўшы-ж мора на-супраць Кілікіі й Памфіліі, прыйшлі мы ў Міры Лікійскія,
6. і тутака сотнік знайшоў Александрыйскі карабёль, які плыў у Італію, ды пасадзіў нас на яго.
7. Плывучы-ж памалу шмат дзён ды лёдзь апынуўшыся насупраць Кніду, бо вёцер быў проці нас, даплылі мы да Кры-ту, проці Сальмону,
8. і, лёдзьве прабраўшыся ля яго,'прыйшлі да .нейкае мя-сцовасьці, называнае Харошыя Затокі, адкуль недалёка мёста Лязія.
9. Калі-ж мінула даволі часу, і плаваньне было ўжо няпэў-нае, бо ўжо і пост мінуў, ра-дзіў ім Паўла,
10. кажучы: Мужы! Я бачу, што плаваньне міе быць не-шчасьлівае ды з чысьленымі ўтратамі ня толькі для тавару й карабля, але й для душ на-шых.
Дэіяньні Сьвятых Апосталаў >;.
201
11. Але сотнік больш вёрыў кбрніку й гаспадару карабля, чым таму, што гаварыў Паўла.
12. А як затока ня была вы-годная дзеля зімаваньня, дык большасьць і радзіла адплы-сьці адтуль: мо’ можна было-б перазімаваць, дабраўшыся да Фініку, Крыцкае затокі, што ляжыць насупраць паў-днёва-заходняга й паўночна-заходняга вётру.
13. 1, калі павёяў паўдзённы вёцер, яны, падумаўшы, што дасяглі жаданага, рушылі й паплылі поўз Крыту.
14. Але неўзабаве наляцёў на іх бурны вецер, называны Эў-роклідон.
15. Калі падхапіла карабёль, і ён ня мог працівіцца вётру, дык мы здаліся, і нас панясло.
16. Наляцёўшы-ж на нёйкі астравок, называны Кляўдай, мы лёдзьве здолелі ўдзяржаць човен;
17. падняўшы-ж яго, пачалі ратавацца, абвязываючы ка-рабёль; а баючыся, каб ня сё-сьці на мялізну, спусьцілі па-рус ды гэтак насіліся.
18. Як жа бура крэпка кідала нас, назаўтрае выкінулі та-вары,
19. а на трэці дзёнь мы сваімі рукамі павыкідалі карабёльны струмант.
20. Калі-ж шмат дзён не па-казывалася ані сонца, ані зоркі, а бура крэпка налягала, дык урэшце прапала ўсёнька надзёя, каб нам спасьціся.
21. А як мы доўга былі няёў-шы, дык Паўла, стануўшы ся-род іх, сказаў: Мужы, трэба было паслухацца мянё і ня плысьці ад Крыту ды ўсьце-рагчыся гэтага няшчасьця й утраты.
22. Цяпёр-жа раджу вам: бадрыцеся; не загіне ніводная душа із вас, апрача карабля.
23. Бо стануў прада мною ў гэту ноч Ангел Бога, Якому прыналёжу й служу,
24. ды сказаў: Ня бойся, Паў-ла! Ты мусіш стануць перад кёсарам, і вось Бог дараваў табё ўсіх, што плывуць з Ta-6010.
25. Дык будзьце добрае мы-сьлі, мужы; бо вёру Богу, што станецца так, як мнё было ска-зана:
26. мы мусім быць выкінены на нёйкі востраў.
27. Як жа настала чатырнац-цатая ноч, што мы насіліся па Адрыятыцкім моры, каля поўначы пазналі матросы, што падыходзім да нёйкае зямлі.
28. I, памёраўшы, знайшлі дваццаць сажнёў. Крыху-ж адплыўшы ды йзноў памёраў-шы, знайшлі пятнаццаць саж-нёў.
29. Баючыся, каб не папасьці на скалістае мёсца, скінулі з карна чатыры якары й чакалі дня.
30. Калі-ж матросы памкну-ліся ўцячы з карабля ды спу-скалі ў мора човен, паказу-ючы, быццам маняцца скінуць якары з носу,
31. Паўла сказаў сотніку й жаўнёрам: Калі янн не аста-нуцца на караблі, дык вы ня можаце спасьціся.
32. Тады жаўнёры паабся-калі вяроўкі ад чаўна й далі яму ўпасьці.
33. Перад сьвітаньнем Паўла намаўляў усіх прыняць ёжу, кажучы: Сягоньня чатырнац-цаты дзёнь, як вы, ждучы, астаецёся ня ёўшы, нічога ня прыймаючы.
202
Дзіяньні Сыятых Апосталаў ay. aS.
34. Дык заклікаю вас пры-няць ёжу: бо гэта будзе дзеля вашага спасёньня. Бо нікому з вас волас з галавы не спадзё.
35. Сказаўшы гэта і ўзяўшы хлёб, ён пахваліў Бога перад усімі дый пачаў, разламаўшы, ёсьці.
36. I ўсё набраліся духу дый самі прынялі ёжу.
37. Было-ж усіх нас на кара-блі дзьвёсьце сёмдзесят шэсьць душ.
38. Насыціўшыся-ж ёжай, аб-лягчылі карабёль, выкідаючы пшаніцу ў мора.
39. Як жа настаў дзёнь, яны не пазнавалі зямлі; даглёдзілі-ж нёйкую затоку, мёўшую ўзьбярэжжа, да якога й ура-дзілі, калі здолеюць, прыстаць з караблём.
40. I, падняўшы якары, пай-шлі морам; і, адвязаўвіы стыр-нб ды наставіўшы малы парус па вётру, кіраваліся да ўзьбя-рэжжа.
41. Папаўшы-ж на касў, па-садзілі карабёль на мялізну: і нос, завязшы, аставаўся ня-рухомы, а карнб разьбівалася сілаю хваляў.
42. У жаўнёраў жа была на-рада, каб вязьняў пазабіваць, каб хто, выплыўшы, ня ўцёк.
43. Але сотнік, хочучы ўра-таваць Паўлу, супрацівіўся іхняй пастанове ды загадаў умёючым плаваць кінуцца й пёршымі выйсьці на зямлю,
44. рэшце-ж каму на дошках, каму на чым з карабля. I гэ-так сталася, што ўсё вырата-валіся на зямлю.
Разьдзёл 28.
1. Тады, выратаваўшыся, да-вёдаліся, што востраў называ-ецца Мэліта.
2. Варвары-ж паказалі нам нябывалую людзкасьць: бо, распаліўшы агонь, прынялі нас усіх, бо быў дождж і сьцю-жа.
3. Калі-ж Паўла, набраўшы бёрамя хворасту, клаў на агонь, ад жару выйшла яхідна й павісла на руцэ ў яго.
4. Варвары, углёдзіўшы зьві-саўшага з рукі ягонай гада, гутарылі паміж сабою: пэўне чалавёк гэты — душагуб, бо й уратаванаму ад мора спра-вядлівасьць жыць не даё.
5. Але ён, абтросшы гада ў агонь, не дазнаў нічога бла-гога.
6. Яны-ж чакалі, што ён па-чнё пухнуць, ці ўраз упадзё няжывы. ПаждаўшьРж доў-га і бачучы, што нічога бла-гога з ім ня сталася, зьмянілі думкі й казалі, што ён Бог'.
7. Навакол-жа таго мёсца былі землі першакі вострава. на ймя Публія, які, прыняўшы нас, тры дні прыязна ўгашчаў.
8. I сталася, што бацька Пу-блія ляжаў хворы на гарачку й жывот. Паўла, увайшоўшы да яго і памаліўшыся, узла-жыў на яго рукі й аздаравіў яго.
9. Калі-ж гэта сталася, і дру-гія хворыя на востраве пры-ходзілі і былі аздароўлены.
10. Дык выяўлялі нам вялі-кую пашану, а, як мы адплы-валі, надавалі, што трэба было.
11. Цераз тры мёсяцы выру-шылі мы на Александрыйскім караблі, пад назовам Дыаску-ры, што зімаваў на востраве,
12. і, прыплыўшы ў Сіракузы, прабылі тры дні.
13. Вырушыўшы стуль, пры-плылі мы ў Рэгію; і, як цераз дзёнь узьняўся паўдзённы вё-
Дзіяньні Сьяятых Апосталаў >8.
203
цер, дык на другі дзёнь прый-шлі ў Путэолі,
14. дзё знайшлі братоў і былі запрошаны імі пабыць сём дзён; ды гэтак прыйшлі ў Рым.
15. 1 стуль браты, пачуўшы аб нас, павыходзілі нам насу-стрэчу да Аппіявае плошчы й Трох Гасьцініц. Пабачыўшы іх, Паўла, падзякаваўшы Бо-гу, акрыяў.
16. Калі-ж мы ўвайшлі ў Рым, сотнік здаў вязьняў ваяводзе; Паўле-ж дазволілі жыць у ся-бё з жаўнёрам, што яго піл-наваў.
17. I сталася, што цераз тры дні склікаў Паўла першакоў Жыдоўскіх. Калі-ж яны зый-шліся, сказаў да іх: Мужы браты! хаця я нічога не ўчы-ніў супраць народу й звычаяў айцоў, мянё, як вязьня, аддалі з Ерузаліму ў рукі Рымлян.
18. Яны, распытаўшы мянё, хацёлі мянё звольніць, бо нія-кае сьмяротнае віны на мнё ня было.
19. Калі-ж Жыды супраціві-ліся, дык я быў прымушаны паклікацца на Кёсара, але не затым, каб мёўся ў чым віна-ваціць мой народ.
20. Дзеля гэтае прычыны я й паклікаў вас, каб пабачыць і пагутарыць: бо за спадзявань-не Ізраіля закавалі мянё ў путы гэтыя.
КНІГІ ОНЛАЙН
