Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
12. Дык вось, браты, мы даў-жнікі ня цёла, каб жыць водле цёла;
13. бо, калі жывецё водле цё-ла, то памрэцё; а калі духам цялёсныя ўчынкі забіваеце, жыць будзеце.
14. Бо ўсё, Духам Божым вё-дзеныя, ёсьць Сыны Божыя;
15. бо вы ня прынялі духа няволі ізноў на страх, але прынялі Духа ўсынаўлёньня, у якім і клічам: Авва, Ойча!
16. Гэты самы Дух сьвёдчыць духу нашаму, што мы дзёці Божыя,
17. а калі дзёці, дык і насьлёд-нікі: насьлёднікі Божыя, нась-лёднікі супольне з Хрыстом, калі і цёрпім з Ім мукі, дык каб з Ім і ўславіцца.
18. Бо думаю, што мукі ця-пёрашняга часу недастойныя таё славы, што мае выявіцца ў нас.
19. Бо надзея стварэньня ча-кае адкрыцьця сыноў Божых, 20. бо стварзньне пакарыла-ся марнасьці не самахоць, але па волі пакарыўшага, у на-дзёі,
21. што й само стварэньне выз-валена будзе з няволі тлёньня на волю славы дзяцёй Божых.
■ 22. Бо вёдаем, што ўсё ства-рэньне разам стогне й мучыц-ца дагэтуль,
23. дый ня толькі яно, але іі мы самі, што маем зачатак Ду-ха, і мы ў сабё стогнем, жду-чы ўсынаўлёньня, выкуплень-ня цёла нашага.
24. Бо мы вызвалены на-дзёяй. Надзёя-ж бачаная ня ёсьць надзёя; бо калі хто ба-чыць, дык чаго яму й спадзя-вацца?
25. Але, калі спадзяёмся Taro, чаго ня бачым, дык чакаем цярпліва.
26. Гэтак сама й Дух дапа-магае ў слабасьцях нашык; бо мы ня вёдаем, аб чым маліцца, як трэба, але Сам Дух стара-ецца за нас стапіаньнямі ня-вымоўнымі.
236
Пасланьне Паўлы да Рымлянаў S. 9.
27. Хто-ж вывёдывае сэрцы, Той вёдае, якая думка ў Духа, бо Ен стараецца за сьвятых па волі Божай.
28. Дый вёдаем, што тым, хто любіць Бога, пакліканым па Яго пастанове, усё памагае на дабро;
29. бо, каго Ён напёрад па-знаў, тым напёрад і празначыў быць падобпымі да абраза China Свайго, каб ён быў перша-кбм між многімі братамі;
30. а каго напёрад празначыў, тых і паклікаў; а каго паклі-каў, тых і апраўдаў; а каго апраўдаў, тых і уславіў.
31. Дык што-ж скажам на гэта? Калі Бог за пас, хто супраць нас?
32. Той, які Сына Свайго не пашкадаваў, але аддаў Яго за ўсіх нас, як не даруе і нам з Ім усяго?
33. Хто будзе абвінавачваць выбраных Божых? Бог, які апраўдывае.
34. Хто асуджае? Хрыстос, які памёр, але-ж і ўваскрос. Ён і праваруч Бога, Ён і про-сіць за нас.
35. Хто адлучыць нас ад люб-ві Божае? Гора, ці ўціск, ці перасьлёдаваньне, ці голад, ці наі ата, ці небясьпёка, ці мёч? Водле напісанага:
36. За Цябё забіваюць нас кожны дзёнь; лічаць нас за авёчкі, ахвяраваныя на зарэз (Псал. 43, 23).
37. Але ўсё гэтае перамага-ем праз Палюбіўшага нас.
38. Бо я пэўны, што ні сьмёрць, ні жыцьцё, ні ангелы, ні ўла-ды, ні сілы, ні цяпёрашняе, ні будучае,
39. ні вышыня, ні глыбіня, пі другое якое стварэньне ня мо-жа адлучыць нас ад любві Бо-
жае, йіто ў Хрысьцё Ісусе, Го-спадзе нашым.
Разьдэёл 9.
1. Праўду кажу ў Хрысьцё, не маню, сьвёдчыць мнё сум-лёньне маё ў Духу Сьвятым,
2. што вялікі для мянё сум і мука няўстанная сэрцу майму:
3. бо я хацёў бы сам быць ад-лучаным ад Хрыста за братоў маіх, родных мнё цёлам,
4. якія ёсьць Ізраільцяне, ка-торых ёсьць усынаўлёньне, і слава, і запаведзі, і дйньне за-конаў, і служэньне, і прыра-чэньні,
5. каторых і айцы, ды з іх Хрыстос цёлам, Каторы ёсьць над усімі Бог, багаслаўлены навёкі, амін.
6. Але пя тое, каб слова Бо-жае ня выпаўнілася. Бо ня ўсё тыя Ізраільцяне, што ад Ізраіля,
7. і ня ўсё дзёці затым, што яны ад насёньня Аўраамавага, але (сказана); у Ізааку наза-вёцца насёні.не табё (Быт. 21, 12>'
8. Гэта звачыць: пе цялёсныя дзёці ёсьць дзёці Божыя, алс дзёці прырачэньня прызна-юцца за насёньнс.
9. А слова прырачэньня гэт-кае: у той жа час прыду, і ў Сары будзе сын (Быт. 18, 10).
10. 1 не адно гэтае, але й Ра-вэка, што зачала за адзін раз ад Ізаака, айца нашага;
11. бо, калі яны яшчэ не на-радзіліся і пе зрабілі нічога добрага ці благога (каб па-станова Божая ў выбраныіі аставалася не з учынкаў, але ад Таго, Хто кліча),
12. сказана было ёй: болыпы будзе ў няволі ў мёншага (Быт. 25, 23),
Пасланьне Паўлы да Рымлянаў 9 іо.
237
13. як і напісана: Якуба я палюбіў, а Ізава зьнёнавідзеў (Малах. 1, 2—3).
14. Што-ж скажам? Няўжо-ж няпраўда ў Бога? Няхай ня станецца!
15. Бо Ён кажа Майсёю: па-мілую, каго мілую, і зьлітую-ся, над кім літуюся (Вых. 33, 19).
16. Дык не ад таго, хто жа-дае, і не ад таго, хто бяжыць, але ад Бога, Які мілуе.
17. Бо Пісаньне кажа Фарао-ну: дзеля таго самага Я й па-сгавіў цябё, каб паказаць у табё сілу Маю, і каб імя Маё было абвяшчана па ўсёй зям-лі (Вых. 9, 16).
18. Дык над кім хоча, зьмі-луецца, а каго хоча, жорсткім робіць.
19. Ты скажаш мнё: За што-ж яшчэ вінаваціць? бо хто crane насупраць волі Ягонае?
20. А ты хто, чалавёча, што спрачаешся з Богам? Ці скажа зробленае зрабіўшаму: на што ты мянё гэтак зрабіў?
21. Ці ня ўладны ганчар пад глінаю, каб з таго-ж мёсіва зрабіць адно начыньне дзеля пашанпасьці, а другое дзеля нёпашаннасьці?
22. Што-ж, калі Бог, хочучы паказаць гнёў і выявіць ма-гутнасьць Сваю, з вялікай доў-гацярплівасьцяй ашчаджаўна-чыньні гнёву, гатовыя на за-'Убу,
23. каб разам зьявіць багаць-це славы Сваёй над начынь-нямі міласэрдзя, якія Ён пры-пас на славу,
24. дый над намі, якіх паклі-каў ня толькі з Юдэяў, але й із паганаў?
25. Як і ў Осіі кажа: Ня моіі народ назаву Маім народам, і
нялюбую — умілаванай (Осія 2, 23);
26. і станецца, што на мёсцы, гдзё сказана Ім; вы ня мой на-род, —• там сынамі Бога Жы-вога названы будуць (Осія 1, 10).
27. А Ісая кліча аб Ізраілю: Хаця-б лічба сыноў Ізраіля-вых была, як пясок у моры, (толькі) астача спасёцца:
28. бо, канчаючы слова і прысьпяшаючы справядлі-васьць, хутка зьдзёйсьніць Го-спад слова па зямі (Ісая 10, 22—23).
29. I, як прапрарочыў Ісая: калі-б Госпад Саваоф не па-кінуў нам насёньня, то мы бы-лі-б, як Садом, і падобнымі ста-ліся-б да Гамбры (Ісая 1, 9).
30. Што-ж скажам? Пагане, якія ня шукалі праведнасьці, атрымалі цраведнасьць, пра-веднасьць ад вёры.
31. А Ізраіль, шукаючы за-кону праведнасьці, не дасяг-нуў закону праведнасьці.
32. Чаму? бо ня з вёры, a з дзёл закону; бо спаткнуліся аб камень спаткнёньня,
33. як напісана: вось кладу ў Сыоне камень спаткненьня і камень спакусы; але кожны, хто вёруе ў Яго, пя будзе аса-ромлены (Ісая 28, 16; 8, 14).
Разьдзёл 10.
1. Браты! жаданьне майго сэрца і малітва да Бога аб Із-раілю на збаўлёньне.
2. Бо сьвёдчу ім, што маюць руплівасьць Божую, ды не па розуму.
3. Бо, пе разумёючы правед-насьці Божае і стараючыся па-ставіць уласную праведнасьць, яны не пакарыліся правед-насьці Божай;
238 Пасланьні Паўлы да Рымлянаў zo. zr.
4. бо канёц закону — Хры-стос, дзеля праведнасьці кож-наму вёруючаму.
5. Майсей піша аб праведна-сьці, што ад закону: выпаў-ніўшы яго, чалавёк жыць ім будзе (Ляв. 18, 5).
6. А праведнасьць з вёры гэ-так кажа: не гавары ў сэрцы тваім: Хто ўзыйдзе на нёба? — гэта ёсьць Хрыста зьвя-сьці ўніз; (Другаз. 30, 12)
7. або: хто зыйдзе ў бяздонь-не? — гэта ёсьць Хрыста з мёртвых узьвясьці ўвёрх (Дру-газак. 30, 13).
8. Але што кажа Пісаньне? Блізка да цябё слова, у ву-снах тваіх і ў сэрцы тваім, — гэта ёсьць слова вёры, якое абвяшчаем (Другаз. 30, 14),
9. каб ты, як вуснамі тваімі будзеш вызнаваць Ісуса Го-спадам і ў сэрцы тваім вёрыць, піто Бог ускрасіў яі'о з мёрт-вых, быў бы спасён,
10. бо сэрцам вёрыцца дзеля праведнасьці, а вуснамі вы-знаёцца дзеля збаўлёньня.
11. Бо Пісаньне кажа: Ко-жын, хто вёруе ў Яго, ня бу-дзе асаромлены (Ісая 28, 16).
12. Тут няма розьніцы між Юдэем і Грэкам, бо Ён Госпад усіх, багаты для ўсіх, што клі-чуць Яго.
13. Бо кожын, хто пакліча імя Госпада, спасён будзе (Іяіль 2, 32).
14. Але йк клікаць Таго, у Каго ня ўвёравалі? Як вёрыць у Таго, аб Кім ня чулі? Як чуць без абвяшчаючага?
15. I як абвяшчаць, калі ня будуць пасланыя? Водле на-пісанага: Як прыгожыя ногі абвяшчаючага мір, прапавёды-ваючага добраеі (Ісая 52, 7.)
16. Але ня ўсё паслухалі
Эвангельля, бо Ісая кажа: Го-спадзе! Хто павёрыў чутаму ад нас? (Ісая 53, 1).
17. Дык вёра ад слуханьня, а слуханьне ад слова Божага.
18. Але кажу: ці-ж яны ня чулі? Наадварот: на ўсю зям-лю разыйшоўся голас іх, і да мёжаў сусьвёту словы іх (Псал. 18, 5).
19. Але кажу: ці-ж Ізраіль ня вёдаў? Пёршы Майсёй кажа: я збуджу ў вас рупнасьць не праз народ, узлую вас праз народ бязглузды (Другазак. 32, 21).
20. А Ісая адважыўся ды ка-жа: Мянё знайшлі тыя, што ня шукалі, аб’явіўся Я тым, што ня пыталіся Мянё (Ісая 65, 1).
21. Да Ізраіля-ж кажа: увёсь дзёнь працягваў я рукі Маё да народу непаслухмянага і ўпартага (Ісая 65, 2).
Разьдзёл 11.
1. Дык кажу: няўжо-ж Бог адапхнуў народ Свой? Няхай ня станецца! Бо і я Ізраіль-цянін ад насёньня Аўраамава-га, з калёна Бэніямінавага.
2. He адапхнуў Бог народу Свайго, які Ён напёрад вёдаў. Ці ня вёдаеце, штб кажа Пі-саньне (у апавяданьні) аб Ільлі? як той скардзіцца Богу на Ізраіля, кажучы:
3. ГоспадзеІ прарокаў Тваіх пазабівалі, ахвярнікі тваі зруй-навалі; астаўся я адзін, і ду-шу май шукаюць (3 Царств. 19, 14).
4. Што-ж кажа яму (Божы) адказ? Я пакінуў Сабё сем тысячаў чалавёкаў, што ня ўклёнчылі перад Ваалам (3 Царств. 19, 18).
5. Вось гэтак і ў цяпёрашні
Пасланый Паўлы да Рымлянаў н.
239
час, па выбару ласкі, захава-лася рэшта.
6. Калі-ж праз ласку, дык не праз учынкі; іначай ласка ня была-б ужо лвскай. А калі праз учынкі, дык гэта ўжо ня ласка: іначай учынак ня ёсьць ужо ўчынак.
7. Што-ж? Ізраіль чаго шу-каў, таго не дастаў; выбраныя дасталі, а рэшта разьлютава-лася,
8. як напісана: Даў ім Бог духа дрымоты, вочы, якімі ня бачаць, і вушы, якімі ня чу-юць, ажно гіа сяньняшні дзёнь (Ісая 29, 10; Другазак. 29, 4).
9. I Давід кажа: Хай будзе ім стол іх сёткаю і цянётамі, і спакусай і адплатаю;
10. няхай зацьмяцца вочы іх, каб ня бачыць, і хрыбёт іх няхай будзе сагнуты назаўсё-ды (Псал. 68, 23—24).
11. Дык кажу: няўжо-ж яны спаткнуліся, каб зусім упась-ці? Няхай ня станецца. Але ад іх упадку збаўлёньне па-ганам, каб збудзіць у іх руп-насьць.
12. Калі-ж упадак іх —■ ба-гацьце сьвёту, і абяднёньне іх — багацьце паганам, дык колькі-ж балёй іх поўня?
13. Вам-жа кажу, паганам: як Аггостал паганаў, я ўслаў-лю служэньне маё,
14. ці ня збуджу рупнасьці ў сваякоў маіх на цёлу і ці ня Збаўлю некаторых з іх?
КНІГІ ОНЛАЙН
