Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
7. Дзеля гэтага ён пакляўся ёй даць, чаго-б ні папрасіла.
8. Яна-ж, падвучаная маткай сваёй, сказала: дай мнё тут на
талёрцы галаву Іоана Хрысь-ціцеля.
9. I засумаваў цар, але з увагі на прысягу і на супачываў-шых побач з ім сказаў даць.
10. I паслаў адсячй галаву Іоану ў вязьніцы.
11. 1 прынёсьлі галаву яго на талёрцы і далі дзяўчыне, а яна занёсла матцы сваёй.
12. Вучні-ж яго, прыйшоў-шы, узялі цёла яго й пахавалі яго; і пайшлі паведаміць Ісуса.
13. I, пачуўшы, Ісус паплыў стуль на чаўнё ў пустыннае мёсца адзін; і народ, пачуўшы тое, пайшоў за Ім з мёстаў пе-хатбю.
14. I, выйшаўшы, Ісус углё-дзіў множства людзёй і паш-кадаваў іх і аздаравіў нядў-жых.
15. Калі-ж настаў вёчар, прыступіліся да Яго вучні Яго-ныя і сказалі: пустыня тутака, дый час ужо позны; пусьці на-род, каб яны пайшлі ў сёлы і купілі сабё ёжы.
16. Але Ісус сказаў ім: ня трэба ім ісьці: вьі дайце і.м ёсьці.
17. Яны-ж кажуць Яму: у нас тут толькі пяць хлябоў і дзьвё рыбы.
18. Ён сказаў: прынясёце іх Мнё сюды.
19. I сказаў народу супа-чыць на травё і, узяўвіы пяці> хлябоў і дзьвё рыбы, глянуў на нёба, пабагаславіў і, пала-маўшы, даў хлёб вучням, a вучні народу.
20. I ёлі ўсё і насыціліся; і назьбіралі астйткаў дванац-цаць караббў поўных.
21. А ёўшых было каля пяці тысячаў душ, апрача жанчйн і дзяцёй.
22. I тады-ж загадаў Ісус вуч-
Паводлі Мацьвея см. Эвангельле 14. 15.
25
ням Сваім увайсьці ў чонен і плйсьці пёрш за Яго на другі бок, пакуль Ён адпўсьціць на-род.
23. I, адпусьціўшы народ, Ен узыйшоў на гарў памаліцца насамбце; і ўвёчары астаўся там Адзін.
24. А човен ужо быў пасярэ-дзіне мора, і яго кідалі хвалі, бо вёцер быў праціўны.
25. У чацьвёртую-ж старбжу ночы пайшоў да іх Ісус, ідучы па моры.
26. I вучні, углёдзіўшы Яго, ідучы па моры, спалохаліся і гаварылі: гэта здань. I ад стра-ху закрычэлі.
27. Але Ісус ураз загаварыў з імі і сказаў: бадрыцеся; гэта Я; ня бойцеся.
28. Пётр сказаў Яму ў адказ: Госпадзе! Калі гэта Ты, скажы мнё йсьці да Цябё па вадзё.
29. Ён жа сказаў: ідзі. I, выйшаўшы з чаўна, Пётр пай-шоў па вадзё, каб падыйсьці да Ісуса.
30. Але, бачачы моцны вёцер, спужаўся і, пачаўшы танўць, закрычэў: Госпадзе, спасі мя-нё!
31. Ісус ураз жа працягнуў руку, падтрымаў яго і кажа яму: малавёрныі Чаму ты су-мляваўся?
32. I, калі ўвайшлі яны ў чо-вен, вёцер заціх.
33. А быўшыя ў чаўнё падый-шлі, пакланіліся Яму і ска-залі: запраўдьі, Ты Сын Божы!
34. I, пераплыўшы, прыйшлі ў зямлю Генісарэцкую.
35. I людзі тамтэйшыя, па-знаўшы Яго, паслалі ў-ва ўсю ваколіцу тую і прынёсьлі да Яго ўсіх хворых.
36. I прасілі Яго, каб толькі дакранўцца да краю вопраткі
Яго; і, катбрыя дакранўліся, паздаравёлі.
Разьдзёл 15.
1. Тады прыходзяць да Ісуса Ерузалімскія кніжнікі й фа-рысэі ды кажуць:
2. Чаму вучні Тваі ня пілну-юцца пераказанага ад старэй-шых? Бо ня ўмываюць рук сваіх, калі ядуць хлёб.
3. Ён жа сказаў ім у адказ: чаму і вы ня пілнўецеся пры-казаньня Божага дзеля пера-казу вашага?
4. Бо Бог загадаў: шануй бацьку твайго і матку; і — хто зьняважае бацьку ці матку, няхай сьмёрцяй памрэ (Вых. 20, 12; 21, 16).
5. А вы кажаце: калі хто ска-жа бацьку або матцы: дар, які-б ні быў ад мянё, будзе та-бё ў карысьць,
6. той можа й не шанаваць бацьку або матку сваю. I адкі-нулі вы прыказаньне Божае дзеля пераказу вашага.
7. Крывадўшныя! Добра пра-рочыў аб вас Ісая, кажучы:
8. Людзі гэныя блізкія да Мянё вуснамі сваімі і шану-юць Мянё языком; сэрца-ж іх далёка ад Мянё.
9. Але дарэмна пакланйюцца Мнё, навучаючы навук і запа-ведзяў чалавёчых (Ісая 29, 13).
10. I, прыклікаўшы народ, сказаў ім: слухайце і разу-мёйце:
11. Ня тое, што ўваходзіць у вусны, апаганівае чалавёка; але тое, што выходзіць із ву-снаў, тое апаганівае чалавёка.
12. Тады вучні Яго, пры-ступіўшыся, сказалі Яму: ці вёдаеш, што фарысэі, пачуў-шы слова гэтае, згорівыліся?
2G Паводм Мацчвея
сы. Эавангеьле rj.
13. Ёп жа сказаў у адказ: усякая расьліна, якую наса-дзіў не Ацёц Мой Нябёсны, будзе вьікаранена.
14. Пакіньце іх; яны сьля-пыя правадыры сьляпых; а ка-лі сьляпы вядзё сьляпбга, то абодва ўваляцца ў яму.
15. Пётр жа, адказваючы, ска-заў Яму: растлумач нам пры-повесьць гэту.
16. Ісус сказаў: няўжо-ж і вы яшчэ не разумёеце?
17. Ці-ж яшчэ не разумёеце, што ўсё, уваходзячы ў вусны, праходзіць у жывот і.выкіда-ецца вон?
18. А выходзячае з вуснаў — з сэрца выходзіць; гэта апа-ганівае чалавёка:
19. бо з сэрца выходзяць бла-гія думкі, забойствы, чужа-ложства, блуд, кражы, фаль-шывае сьвёдчаньне, ганьба-ваньне:
20. гэта апаганівае чалавёка. А ёсьці непамытымі рукамі — гэта не апагінівае чалавёка.
21. 1, выйшаўшы адтуль, Ісус пайшоў у зёмлі Тырскія і Сы-донскія.
22. I вось жанчына хананэй-ская, выйшаўшы з тых вако-ліц, крычэла Яму, кажучы: зьмілуйся нада мною, Госпа-дзе, сын Давідаў! дачкў маю цяжка мучыць нячыстц!
23. Але Ён не адказаваў ёй ні слова. I вучні Яго, прысту-піўшыся, прасілі Яго: адпусьці яё, бо яна крычыць за намі.
24. Ён жа сказаў у адказ: Я пасланы толькі да гінучых авёц дому Ізраілявага.
25. А яна, прыйшоўшы, кла-нялася Яму і гаварыла: Го-спадзе! памажы мнё.
26. Ён жа сказаў у адказ: ня
добра ўзяць хлёб ад дзяцёй і кінуць сабакам.
27. Яна сказала: так, Госпа-дзе! Але й сабакі ядуць кро-шкі, якія падаюць з стала га-спадароў іх.
28. Тады Ісус сказаў ёй у ад-каз: о, жанчына! вялікая вёра твая; няхай станецца табё, як жадаеш. I паздаравёла дачір яё ў тую гадзіну.
29. Перайшоўшы адтуль, прыйшоў Ісус да мора Галілёй-скага і, узыйшоўшы на гару, сёў там.
30. I прыступілася да Яго множства народу, маючы з са-бою кульгавых, сьляпых, ня-мых, калёк і многа іншых, і па-кідалі'іх да ног Ісусавых; і Ён аздараўляў іх.
31. Дык народ дзіваваўся, ба-чучы нямых гаворачы, калё-кіх здаровымі, кульгавых хб-дзячы і сьляпых відзячы, і сла-віў Бога Ізраілявага.
32. Ісус жа, прыклікаўшы вучняў сваіх, сказаў ім: шка-да Мнё людзёй, што ўжо тры дні знаходзяцца пры Мнё, і нё-чага ім ёсьці; адпусьціць жа іх ня ёўшымі не хачу, каб не аслабёлі ў дарозе.
33. I кажуць Яму вучні Яго: скуль йам у пустыні ўзяць гэ-тулькі хлёба, каб накарміць такую грамаду?
34. Кажа ім Ісус: колькі ў вас хлябоў? Яны-ж сказалі: сём і крыху рыбак.
35. Тады сказаў народу су-пачыць на зямлі.
36. I, узяўшы сём хлябоў і рыбы ды аддаўшы хвалў, па-ламаў і даў вучням Сваім, a вучні'народу.
37. I ёлі ўсё і наёліся; і на-бралі астаткаў сём карабоў поўных.
Паводле Мацьвея at. Эвангельм rj. тб. 2?
38. А ёўшых было чатыры тысячы душ, апрача жанчын і дзяцёй.
39. I, адпусьціўшы народ, Ён увайшоў у човен і прыбыў у мёжы Магдальскія.
Разьдзёл 16.
1. I прыступіліся фарысэі і са-дукёі і, спакушаючы Яго, пра-сілі паказаць ім знак з нёба.
2. Ён жа сказаў ім у адказ: увёчары вы кажаце: будзе па-Іода, бо нёба чырвана.
3. А ўраньні: сяньня нёпа-гадзь, бо нёба пахмурнае. Крывадушныя! аблічча нёба распазнаць умёеце, а знакоў часу ня мбжаце?
4. Род нягодны й чужалбжны знакбў шукае, і знакі ня бу-дуць дадзены яму, апрача зна-ку Іоны прарока. I, пакінуў-шы іх, адыйшоў.
5. Перабраўшыся на той бок, вучні Яго забыліся ўзяць хлё-ба.
6. Ісус сказаў ім: глядзёце, сьцеражыцеся кісьлі фарысэй-скай і садукёйскай.
7. Яны-ж разважалі ў сабё і гаварылі: бо хлябоў мы не ўзялі.
8. Вёдаючы-ж тое, Ісус ска-заў ім: чаму разважаеце ў са-бё, малавёрныя: бо хлябоў не ўзялі?
9. Ці яшчэ не разумёеце і ня помніце аб пяцёх, хлябох на пяць тысячаў душ? і колькі карабоў вы набралі?
10. Ані аб сямёх хлябох на чатыры тысячы, і колькі ка-рабоў вы набралі?
11. Як не разумёеце, што нё аб хлёбе сказаў Я вам: сьце-ражыцеся кісьлі фарысэйскай і садукёйскай?
12. Тады яны зразумёлі, што
Ён гаварыў ім сьцерагчйся ня кісьлі хлёбнае, але навукі фарысэйскае і судукёйскае.
13. Прыйшоўшы-ж у зёмлі Кесарыі Філіпавай, Ісус пы-таўся ў вучняў Сваіх: за каго людзі лічаць Мянё, Сына Ча-лавёчага?
14. Яны сказалі: адны за Іоа-на Хрысьціцеля, другія за Ільлю, а іншыя за Ерамію, ці за аднаго з прарокаў.
15. Ён кажа ім: а вы за каго Мянё ўважаеце?
16. Сымон жа Пётр адказва-ючы сказаў: Ты Хрыстос, Сын Бога Жывога.
17. Тады Ісус сказаў яму ў адказ: шчасьлівы ты, Сымон, сын Іонін; бо ня цёла і кроў адкрылі табё і-этае, але Ацёц Мой, што ў Нябёсах.
18. I Я кажу табё: ты — ска-ла, і на гэтай скалё Я збудую Царквў Май, і вароты пякёль-ныя не перамогуць яё.
19. I дам табё ключы Цар-ства Нябёснага; і што зьвя-жаш на зямлі, тое будзе зьвя-зана на нёбе; і што разьвяжаш на зямлі, тое будзе разьвйзана на нёбе.
20. Тады загадаў Ісус вучням Сваім, каб нікому не казалі, што Ён ёсьць Ісус Хрыстос.
21. 3 таго часу Ісус пачаў адкрываць вучням Сваім, што Ён мусіць ісьці ў Ерузалім і шмат перацярпёць ад старэй-шын ды архірэяў і кніжнікаў, ды быць забітым і на трэці дзёнь уваскрэснуць.
22. I, узяўшы Яго, Пётр па-чаў карыць Яго: пашкадуй Сябё, ГоспадзеІ Няхай ня ста-нецца гэтага з Табою!
23. Ён жа, зьвярнуўшыся, сказаў Пятру: адыйдзі ад Мя-нё, шатан! ты Мнё спакуса; бо
28
Пмодле Мацьйя at. Эвангельле іб. zj.
думаеш не аб тым, што Божае, але што чалавічае.
24. Тады Ісус сказаў вучням Сваім: калі хто хоча ісьці за Мною, адракіся ад сябё і вазь-мі крыж свой і сьлёдуй за Мною.
25. Бо хто хоча душу сваю ўсьцерагчы, той згубіць яё, a хто згубіць душу сваю дзеля Мянё, той знойдзе яё.
26. Якая-ж бо карысьць ча-лавёку, калі ён здабудзе ўвёсь сьвёт, а душы сваёй пашкодзіць? Дый які выкуп дасьць чалавёк за душу сваю?
27. Бо прыйдзе Сын Чалавё-чы ў славе Айца Свайго з Ан-геламі Сваімі; і тады аддасьць кожнаму водле дзёяньняў яго.
28. Запраўды кажу вам: ёсьць некатбрыя з стайчых тут, якія не спазнаюць сьмёрці, пакуль ня ўбачаць Сына Чалавёчага, як прыйдзе ў царстве Сваім.
Разьдзёл 17.
1. А цераз шэсьць дзён бя-рэць Ісус Пятра, Якава і Іоа-на, брата яго, і вядзё іх на гарў высокую адных.
2. ! перамяніўся перад імі: і зазьяла аблічча Яго, як сонца, адзёжа-ж Яго стёлася бёлая, як сьвятлб.
3. I вось зьявіліся ім Майсёй і Ільля, размаўляючы з Ім.
4. I, азваўшыся, Пётр сказаў Ісусу: Госпадзе! добра нам тут быць; калі хочаш, зробім тут тры палаткі: Табё адну, і Майсёю адну, і адну Ільлі.
5. Калі-ж ён яшчэ гаварыў і’этае, сьвётлая хмара ацяніла іх; і вось голас із хмары гаво-рачы: Гэты ёсьць Сын Мой Улйблены, якому спагадйю; Яго слўхайце.
КНІГІ ОНЛАЙН
