Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
14. не зважаючы на юдэйскія казкі і загады людзёй, што ад-варачаюцца ад праўды.
15. Для чыстых усё чыста, a для апаганеных і нявёрных ня-ма нічога чыстага, але апага-нены і розум іх і сумлёньне.
16. Яны кажуць, што вёда-юць Бога; а ўчынкамі вырака-юцца, агідныя і непакорныя і няздольныя ні да якога добра-га дзёла.
Разьдзёл 2.
1. Ты-ж гавары тое, што гожа здаровай навуцы:
2. каб старыкі былі цьвяро-зымі, чэснымі, разважнымі, здаровымі вёрай, любоўю, цяр-плівасьцяй;
3. каб старыя жанчыны адзя-валіся, як гожа сьвятым, не аб-
Пасланьне Паўлы да Ціта а. з.
315
маўлялі, не паддаваліся п’ян-ству, вучылі на дабро,
4. каб на розум наводзілі ма-ладых, каб яны мужоў любілі і дзяцёй,
5. былі разважнымі, чыстымі, гаспадарнымі, добрымі, пакор-нымі сваім мужом, каб слова Божае не зьняважалася.
6. Моладзь таксама ўгавбр-вай быць разважнымі,
7. у-ва ўсім даючы сябё за ўзор добрых дзёл, у навуцы непарушнасьць, паважнасьць,
8. слова здаровае, беззаган-нае, каб супраціўнік быў аса-ромлены, ня маючы нічога благога сказаць аб нас.
9. Рабьі каб слухаліся сваіх паноў, дагаджалі ім у-ва ўсім, не пярэчачы,
10. каб ня кралі, але паказ-валі ўсю дббрую вёрнасьць, каб у-ва ўсім аздаблялі наву-ку Збавіцеля нашага Бога.
11. Бо зьявілася ласка Бо-жая, спасаючы ўсіх людзёй,
12. навучаючы нас, каб, ад-цураўшыся ад бязбожнасьці і пажадлівасьці сьвёту, разваж-на, праведна і багабойна жылі мы ў цяпёрашнім вёку,
13. ждучы шчаснае надзёі і зьяўлёньня славы вялікага Бога і Збавіцеля нашага Ісуса Хрыста,
14. Які даў Сябё за нас, каб выбавіць нас ад усякага без-законьня і ачысьціць Сабё на-род выбраны, рупны аб доб-рыя ўчынкі.
15. Гэтае кажы, угаварвай і дакарай з усёнькаю ўладаю, каб ніхто не вывыійшаўся над табою.
Разьдзёл 3.
1. Напамінай ім, каб былі па-слухмянымі ды карыліся на-
чальству і ўладам, гатовыя на ўсякі добры ўчынак,
2. каб нікога не абмаўлялі, не сварыліся, але былі ціхімі і па-казвалі ўсякую лагоднасьць да ўсіх людзёй.
3. Бо і мы былі калісь нера-зумнымі, непакорнымі, збала-мучанымі, былі рабамі пажа-даньняў і розных раскошдў, жылі ў злосьці і зайздрасьці, былі агіднымі, ненавідзелі а-дзін аднаго.
4. Калі-ж зьявілася ласка-васьць і любоў да людзёй Зба-віцеля нашага, Бога,
5. Ён выбавіў нас ня водле ўчынкаў праведных, якія мы ўчынілі, а водле міласьці Сва-ёй, праз купёлю адраджэныія і абнаўлёньня Сьвятым Ду-хам,
6. Якога выліў на нас шчодра праз Ісуса Хрыста, Збавіцеля нашага,
7. каб, апраўдаўшыся ласкай Яго, зрабіліся мы водле спадзяваньня насьлёднікамі жыцьця вёчнага.
8. Слова вёрнае; і я жадаю, каб ты сцьвярджаў гэта, каб вёраваўшыя ў Бога стараліся рупіцца аб добрыя ўчынкі: гэ-та добра і людзям карысна.
9. Дурнога-ж змаганьня, і радавбдаў, і спрэчак, і сварак аб закон высьцерагайся, бо яны некарысныя і марныя.
10. Гарэтыка чалавёка пась-ля пёршага і другога напамі-наньня пакінь,
11. вёдаючы, што гэтакі рас-пусьціўся і грашыць, асу-джаны сам сабою.
12. Калі-ж прышлю да цябё Арцёма, або Тыхіка, пастарай-ся прыйсьці да мянё ў Ніка-поль; бо я пастанавіў пра-жыць там зіму.
316
13. Дзіну законьніка і Апа-лёса пастарайся выправіць так, каб у іх ня было ні ў чым недастатку.
14. Няхай і нашыя вучацца практыкавацца ў добрых учын-ках дзеля пільных патрэбаў, каб ня былі бясплоднымі.
Пасланьне Паўлы да. Ціта
з-
15. Вітаюць цябё ўсё, што са мною. Прывітай тых, што лю-бяць нас у вёры. Ласка з усімі вамі. Амін.
Да Ціта, пёршага рукапало-жанага япіскапа Крыцкае цар-квы, пісана з Нікаполю Маке-донскага.
ПАСЛАНЬНЕ ДА ФІЛІМОНА СЬВЯТОГА АПОСТАЛА ПАЎЛЫ.
1. Паўла, вязень Ісуса Хры-ста, і Цімахвёй, брат, Філімо-ну, нашаму ўмілаванаму і су-працоўніку,
2. і Анфіі, умілаванай, і Ар-хіпу, таварышу навіаму ў ба-рацьбё, і дамовай царквё тва-ёй:
3. Ласка вам і мір ад Бога Айца нашага і Госпада Ісуса Хрыста.
4. Дзякую Богу майму, заў-сёды ўспамінаючы аб табё ў малітвах маіх,
5. чуючы аб любві тваёй і вё-ры, якую маеш да Госпада Ісу-са і да ўсіх сьвятых,
6. каб супольнасьць вёры тваёй аказалася чыннай у па-знаньні ўсякага дабра, якое ў вас у Хрысьцё Ісусе.
7. Бо вялікую міем радасьць і пацёху ў любві тваёй, бо та-бою, браце, супакоены сэрцы сьвятых.
8. Дзеля гэтага, маючы вялі-кую ў Хрысьце адвагу пры-казваць табё, што трэба,
9. праз любоў лёпей прашу я, як гэты Паўла стары, цяпёр-жа вязень Ісуса Хрыста.
10. Прашу цябё за сына май-го Анісіма, якога я спарадзіў у путах маіх,
11. што быў калісь бескарыс-ны для цябё, а цяпёр карысны табё і мнё, якога я адаслаў,
12. ты-ж яго, як маё сэрца, прымі.
13. Хацёў я яго пры сабё тры-маць, каб ён замёст цябё па-служыў мнё ў путах за Эван-гельле,
14. але без тваё згоды нічога не хацёў зрабіць, каб дабро тваё ня з прынукі было, а з добрае волі.
15. Бо можа ён дзеля таго на час адлучыўся, каб табё пры-няць яго назаўсёды,
16. ужо не як слугу, але вы-шэй за слугу, як брата ўміла-ванага, асабліва для мянё, a тым балёй для цябё —■ і па цё-лу, і ў Госпадзё.
17. Дыкг калі маеш мянё за супольніка, прымі яго, як мя-нё.
18. Калі-ж ён чым скрыўдзіў цябе, або вінен, лічы гэтае на мнё.
19. Я, Паўла, напісаў маёю рукою: я аддам; каб не казаць табё, што ты і самым сабою мнё вінны.
20. Гэтак, браце, дай мнё скарыстацца ад цябё ў Го-спадзе; супакой мнё сэрца ў Госпадзе.
21. Спадзяючыся на паслух-мянасьць тваю, я напісаў да цябё, вёдаючы, што ты зрббіш і балёй, чым кажу.
22. А разам прыгатуй для мянё і гаспбду; бо спадзяюся, што малітвамі вашымі буду вам падараваны.
318 Пасланьне Паўлы да Філімона і.
23. Вітае цябё Эпафрас, вя- 24,ЛаскаГоспаданашагаІсу-зень разам са мною дзеля Хры- са Хрыста з духам вашым. ста Ісуса, Марка, Арыстарх, Амін.
Дымас, Лука, супрацоўнікі Да Філімона пісана з Рыму маі. праз Анісіма слугу.
ПАСЛАНЬНЕ ПАУЛЫ ДА ЖЫДОЎ.
Разьдзёл 1.
1. Бог, які многакротна і роз-нымі спосабамі прамаўляў здаўна да айцоў праз праро-каў,
2. у апошнія гэтыя дні пра-мовіў да нас праз Сына, Якога наставіў за насьлёдніка ўсяго, праз Якога й вякі стварыў.
3. Той, будучы зьяньнем сла-вы і ўзорам пастаці Яго, усё словам сілы Сваёй носячы, учыніўшы цераз Сябё ачыш-чэньне грахоў нашых, сёў пра-варуч вёлічы на вышынях,
4. дасканальшы за Ангелаў нагэтулькі, наколькі слаўнёй-шае за іх дастаў у спадчыне імя.
5. Бо каму із Ангелаў сказаў Ён калі: Ты Сын Мой, сягонь-ня Я цябё спарадзіў,— і яшчэ: Я буду Яму Айцом, і Ён бу-дзе Мнё Сынам? (Псал. 2, 7. 2; Царств. 7, 14).
6. Калі-ж ізноў уводзіць Пер-шароднага ў сусьвёт, кажа: I • няхай паклоняцца Яму ўсё Ангелы Божыя (Псал. 96, 7).
7. Да Ангелаў жа кажа: Ты Ангеламі Сваімі духаў робіш і служкамі Сваімі полымя агнявое (Псал. 103, 4).
8. А аб Сыне: Пасад Твой, Бо-жа, па вёк вёчны; паліца пра-васьці — паліца царства Твай-го.
9. Ты праўду палюбіў і зьне-навідзіў беззаконьне; дзеля гэтага памазаў Цябё, Божа,
Твой Бог алёем радасьці балёй за супольнікаў Тваіх (Псал. 44, 7—8).
10. I: напачатку заснаваў Ты, Госпадзе, зямлю, і нябёсы —• дзёла рук Тваіх;
11. яны пагібнуць, а Ты тры-ваеш; і ўсё, быццам вопратка, пастарэюць,
12. і, як вопратку, скруціш іх, і перамёняцца; але Ты — той самы, і гады Тваё ня скон-чацца (Псал. 101, 26—28).
13. Каму із Ангелаў сказаў Ён калі: Сядзь праваруч Мянё, дакуль пакладу ворагаў Тваіх за падножжа ног Тваіх? (Псал. 109, 2).
14. Ці ня ўсё яны — служэб-ныя духі, пасланыя на слу-жэньне дзеля тых, што маюць збаўлёньне ўнасьлёдаваць?
Разьдзёл 2.
1. Дзеля гэтага трэба нам асабліва ўважаць на чутае, каб часам не адпасьці.
2. Бо, калі, сказанае праз Ан-гелаў слова было цьвёрдае, і ўсякі праступак і непаслух-мянства даставалі справядлі-вую адплату, -
3. дык як мы ўцячэм, (мы), што ня рупіліся аб гэткае збаўлёньне, якое, апавяшчанае спачатку Госпадам, умацова-на ў нас ад тых, што ад Яго чулі,
4. пры сьвёдчаньні Богам праз знамёньні і цуды і роз-
320 Пасланьне Паўлы да Жыдоў г. з.
ныя сілы, ды праз раздавань-не Духа Сьвятога паводле волі Яго?
5. Бо не для Ангелаў пака-рыў Бог будучы сусьвёт, аб якім гаворым;
6. засьвёдчыў жа нёхта нёдзе, кажучы: Штб ёсьць чалавёк, іпто памятаеш аб ім, ці сын чалавёчы, што адвёдваеш Яго?
7. Мала Ты панізіў яго перад Ангеламі; славай ды чэсьцю ўвянчаў Ты яго і паставіў яго панад творамі рук Тваіх;
8. усё пакарыў Ты пад ногі яго (Псал. 8, 5—7). Калі-ж пакарыў Яму ўсё, дык нічога не пакінуў непакорным яму. Цяпер жа яшчэ ня бачым, каб усё было пакорна яму;
9. але бачым, што Ісус, мала чым умалены перад Ангеламі, за муку сьмёрці ўвёнчаны сла-вай і чэсьцю, каб з ласкі Бо-жае спазнаў сьмёрць за ўсіх.
10. Бо трэба было, каб Той, праз Якога ўсё і Кім усё, Таго, Хто прывёў многіх сыноў у славу, Павадыра збаўлёньня іх, праз мукі завяршыў.
11. Бо і той, хто асьвячае, і тыя, што асьвячйюцца, усё — ад Аднаго; дзеля гэтага Ён не сароміцца называць іх брата-мі, кажучы:
12. Абвяшчу імя Тваё бра-том Маім, пасярод царквы за-сьпяваю гымн Табё (Псал. 21, 23).
13. I яшчэ: Я буду спадзявац-ца на Яго. I яшчэ: Вось я і дзёці, якіх даў мнё Бог (Ісая 8, 17—18).
14. Калі-ж дзёці сталіся су-польнікамі цёла і крыві, дык і Ён таксама супольнік іх, каб праз сьмёрць зьнішчыць таго, хто мае ўладу над сьмёрцяй, гэта ёсьць д’ябала,
15. і збавіць тых, якія ад страху сьмёрці праз усё жыць-цё былі адданы пад уладу раб-ству.
16. Бо запраўды ня Ангелаў прыймае Ён, але насёньне Аў-раамавае прыймае.
17. Дзеля гэтага Ён павінен быў у-ва ўсім падобным стацца да братоў, каб быць міласэр-ным і вёрным Архірэем перад Богам, каб ачысьціць грахі на-роду;
18. бо, як Сам Ён, спакушаны, цярпёў, дык і можа спакуша-ным дапамагчы.
Разьдзёл 3.
1. Дык вось, браты сьвятыя, супольнікі ў нябёсным пры-званьні, пазнайце Пасланца і Архірэя вызнаньня нашага, Ісуса Хрыста,
2. Які вёрны паставіўшаму Яго, як і Майсёй у-ва ўсім до-ме Яго (Лічб. 12, 7).
3. Бо Гэты варты тым боль-шае славы перад Майсёем, чым большую чэсьць за дом мйе той, хто яго збудаваў.
4. Бо кожны дом кім-нёбудзь будуецца; а хто ўсё збудаваў, ёсьць Бог.
5. I Майсёй вёрны ў-ва ўсім доме Яго, як слуга, дзеля па-сьвёдчаньня таго, штб мёла быць сказаным.
6. А Хрыстос — як Сын у до-ме Яго; дом жа Яго — мы, калі толькі адвагу й пахвалу на-дзёі цьвёрда даканцазахаваем.
КНІГІ ОНЛАЙН
