Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
4. Бо калі-б Ён быў на зямлі, дык ня быў-бы сьвяшчэньні-кам, 66 ёсьць сьвяшчэньнікі, што па закону прыносяць да-Ры,
Пасланьне Паўлы да Жыдоў 8. 9. 325
5. якія служаць абразў і цё-ню нябёснага, як сказана было Майсёю, калі ён маніўся зра-біць скінію: Глядзі, сказана, рабі ўсё па ўзору, паказанаму табё на гарэ (Выхад. 25, 40).
б. Цяпёр жа Ён атрымаў слу-жэньне тым дасканальшае, чым лёпшага ён пасярэднік запавёту, які ўзаконіўся на лёпшых прырачэньнях.
7. Бо калі-б той пёршы быў без заганы, дык ня шукалася-б мёсца другому.
8. Бо-ж, дакараючы іх, кажа: вось, надыходзяць дні, кажа Госпад, калі зрбблю з домам Ізраіля і з дома.м Юды новы запавёт,
9. не паводле запавёту, які з бацькамі іх зрабіў у той дзёнь, калі ўзяў іх за руку, каб вы-весьці іх з зямлі Эгіпскай; бо яны ня вьітрывалі ў запавёце Маім, і Я перастаў рупіцца аб іх, — кажа Госпад.
10. Вось запавёт, які дам до-му Ізраіляваму пасьля Тых дзён, — кажа Госпад: Даўшы законы Маё ў думкі іх, напішу іх і на сэрцах іхніх і буду ім Бог, а яны Мнё будуць народ.
11. I ня будзе вучыць кожны бліжняга свайго, і кожны бра-та свайго, кажучы: пазнай Го-спада; бо ўсё, ад малога да вя-лікага, вёдаць Мянё будуць.
12. Бо міласьцівы буду да ня-прйведнасьцяў іх і грахоў іх-ніх, і беззаконьняў іх ня ўспом-ню балёй (Ерам. 31, 31—34).
13. А сказам »новы» састарыў пёршы; а састарэўшае і старэ-ючае блізка да зьніштажэньня.
Разьдьёл 9.
1. Дык жа і пёршая скінія мёла уставы служэньня і сьвя-тыню зямную.
2. Бо скінія, тая пёршая, бы-ла збудаваная, і ў ёй сьвётач і стол і складаньне хлябоў, ды завёцца яна Сьвятая.
3. За другой жа заслонай скі-нія, званая Сьвятое Сьвятых,
4. што мёла залатую кадзіль-ню і абкладзены з усіх бакоў золатам карабёль запавёту, у якім залатая судзіна з маннай ды паліца Ааронава, што расцьвіла, і табліцы запавёту,
5. а над ім Хэрувімы славы, ацяняючы ачысьцільню: аб іх ня сьлёд цяпёр гаварыць па-драбязна.
6. Калі-ж гэта так наладжа-на, дык у псршую скінію заў-сёды ўваходзяць сьвяшчэнь-нікі адпраўляць службу,
7. а ў другую — раз у год адзін толькі архірэй, не бяз крыві, якую прыносіць за сябё і за нявёданьне народу.
8. Гэтым Дух Сьвяты паказ-вае, што яшчэ не адкрыты шлях у сьвятыню, дакуль ста-іць пёршая скінія,
9. якая ёсьць абраз цяпёраш-няга часу, калі прыносяцца дары й ахвяры, якія ня мо-гуць зрабіць дасканалым па-водле сумлёньня таго, хто слу-жыць,
10. якія толькі ў стравах і на-пітках ды розных абмывань-нях і установах цёла, ды па-стаўлены аж да часу направы.
11. Але Хрыстос, зьявіўшы-ся, як Архірэй будучага дабра, з большаю й дасканальшаю скініяй, нерукатворнаю, гэта ёсьць не такое будовы,
12. ды ня з крывёю казлоў і цялйт, але з уласнай крывёю, адзін раз увайшоў у сьвятыню, знайшоўшы вёчнае адкуплёнь-не.
13. Бо, калі кроў быкоў і ка-
326
Пасланьне Паўлы да Жыдоў 9. ю.
роў ды попел каровы, акрап-ляючы апаганеных, асьвячае на чыстасьць цёла,
14. дык наколькі балёй кроў Хрыста, Які Духам Сьвятым прынёс Сябё беззаганнага Бо-гу, ачысьціць сумлёньне ва-шае ад мёртвых дзёл, дзеля служэньня Богу Жывому?
15. Дзеля гэтага Ён ёсьць пасярэднік новага запавёту, каб, як станецца сьмёрць дзе-ля адкуплёньня ад нраступ-каў, штб ў пёршым запавёце, тыя, штб пакліканы да вёчнае спадчыны, дасталі абяцанае.
16. Бо дзе тастамант, там му-сіць прыйсьці сьмёрць адказы-ваючага,
17. бо запавёт мае сілу пасьля памёршых: ён ня мае сілы, па-куль жывё той, хто адказывае.
18. Дык і пёршы быў замаца-ваны не бяз крыві.
19. Бо, як былі сказаны Май-сёем усё запаведзі па закону ўсяму народу, ён, узяўшы кроў цялйт і казлоў з вадою ды воўнай чырвонай ды гізо-пам, акрапіў і самую кнігу, і ўвёсь народ,
20. кажучы: Гэта кроў запа-вёту, які паклаў вам Бог (Вых. 24, 8).
21. Гэтак сама акрапіў кры-вёю і скінію, і ўсё судзьдзе дзеля служэньня.
22. Ды бадай усё па закону ачышчаецца крывёй, і без пра-ліцьця крыві ня бывае адпуш-чэньня.
23. Дык і трэба было, каб аб-разы нябёснага ачышчаліся гэтымі, а самае нябёснае — лёпшымі за гэтыя ахвярамі.
24. Бо Хрыстос увайшоў не ў рукатворную сьвятыню, на ўзор праўдзівае збудаваную,
але ў сімае нёба, каб зьявіцца цяпер абліччу Божаму за нас;
25. і не дзеля таго, каб мна-гакрбтна прынасіць Сябё, як кожын год уваходзіць архірэй у сьвятыню з чужою крывёй,
26. (бо трэба-б Яму мнага-кротна цярпёць мукі ад па-чатку сьвёту), а Ён адзін раз на канцы вякоў зьявіўся дзеля зьнішчэньня грэху Сваёй ах-вярай.
27. I як людзям назнАчана раз памёрці, а пасьля суд, —■
28. гэтак і Хрыстос, раз пры-нёсшы Сябё ў ахвяру, каб па-нясьці грахі многіх, другі раз бяз грэху зьявіцца тым, што чакаюць Яго, на збаўлёньне.
Разьдзёл 10.
1. Бо закон, маючы цёнь бу-дучага дабра, а ня самы абраз рэчаў, тымі-ж ахвярамі, што прыносяцца кожын год, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць (з імі).
2. Бо кінулі-б прынасіць іх, бо ўжо ня мёлі-б ніякае сьвя-домасьці грахоў тыя, што слу-жаць, раз ачышчаныя.
3. Алс ў іх што-году ўспамін аб грахох,
4. бо немагчыма, каб кроў бы-коў ды казлоў зьнімала грахі.
5. Дзеля гэтага (Хрыстос), уваходзячы ў сьвёт, кажа: Ах-вя'ры й дару Ты не захацёў, але цёла прыгатаваў мнё.
6. Усепалёньні й (ахвяры) за грэх недаспадобы Табё.
7. Тады Я сказаў: вось іду (на пачатку кнігі напісана ■ аба Мнё) учыніць волю Тваю, Бо-жа (Псал. 39, 7—9).
8. Сказаўшы пёрш, што ні ах-вяры, ні дару, ні ўсепалёнь-няў, ні (ахвяры) за грэх Ты не захацёў і не ўпадабаў, — a
Пасланьне Паўды да Жыдоў ю. 327
яны прыносяцца водле зако-ну, —
9. пасьля сказаў: вось іду учыніць волю Тваю, Божа. Касўе пёршае, каб паставіць другое.
10. Гэтай вось воляй асьвя-чоны мы аднакротна прыня-сёньнем цёла Ісуса Хрыста.
11. 1 ўсякі сьвяшчэньнік што-дня стаіць, служачы ды мна-гакрбтна прыносячы тыя-ж ах-вяры, якія ніколі ня могуць зьняць грахоў.
12. Ён жа, прынёсшы адну ах-вяру за грахі, назаўсёды сёў праваруч Бога,
13. ждучы далёйшага, дакуль ворагі Яго будуць паклйдзены к падножжу ног Яго (Псал. 2, 8).
14. Бо Ён адным дёрам даска-налымі зрабіў назаўсёды ась-вячаных.
16. Сьвёдчыць жа нам і Дух Сьвяты; бо сказана:
16. Вось запавёт, які пакладў вам пасьля дзён гэных, кажа Госпад: даўшы законы Маі ў сёрцы іх, напішу іх і ў думках іхніх,
17. і грахоў іх і беззаконьняў іх ня ўспомню балёй.
18. А дзе адпушчэньне іх, там непатрэбны дар за грахі.
19. Дык, браты, маючы адва-гу ўваходзіць у сьвятыню кры-вёй Ісуса Хрыста,
20. шляхам новым і жывым, які Ён аднавіў нам праз за-слону, гэта ёсьць цёла Сваё,
21. ды маючы вялікага Сьвя-шчэньніка над домам Божы.м,
22. прыступайма з шчырым сэрцам, у поўні вёры, акрапіў-шы сэрцы ад сумлёньня бла-гога і абмыўійы цёла чыстай вадою,
23. трымаймася няўхільна
вызнаньня надзёі, (бо вёрны Той, Хто прырок).
24. I ўважайма адзін на ад-наго, заахвочываючы да любві і добрых учынкаў,
25. не пакідаючы зграма-джэньня свайго, як ёсьць у не-каторых звычай, але закліка-ючы (да яго), і тым балёй, чым балёй выглядаеце набліжэньня гэнага дня.
26. Бо калі мы самахоць гра-шым, прыняўшы пазнаньне праўды, дык ужо не астаёцца ахвяра за грахі,
27. але нёйкае страшное ча-каньне суду і палу агнявога, што мае пажэрці супраціўні-каў.
28. Хто адступіўся ад закону Майсёявага пры двох ці трох сьвёдках, хай памрэць без зьмілаваньня;
29. наколькі-ж, думаеце, ця-жэйшае кары варты будзетой, хто Сына Божага патаптаў, і кроў запавёту, якою ён асьвя-чоны, за звычайную ўважаў, і Духа ласкі зьняважаў?
30. Мы вёдаем Таго, Хто ска-заў: Мнё помста, Я аддам, ка-жа Госпад. I ізноў: Госпад будзе судзіць народ Свой (Дру-газак. 32, 35—-36).
31. Страшна папасьці ў рукі Бога Жывога.
32. Прыпомніце-ж пёршыя дні вавіыя, калі вы, прасьвё-чаныя, вытрымалі вялікае там-лёньне мукаў,
33. то самі выстаўляныя на зьнявагі і зьдзёкі, то дзёлючы такое-ж жыцьцё другіх,
34. бо вы і маім путам спачу-валі, і рабаваньне багацьця вашага з радасьцяй прыймалі. вёдаючы, што маеце на нябё-£ах багацьце лёпшае, непера-ходзячае.
328 Паслйньне Паўлы
да Жыдоў ю. н.
35. Дык не пакідайце адвагі вашае, якая мйе вялікую на-гароду.
36. Бо патрэбна вам цярплі-васьць, учыніўшы волю Бо-жую, дастаць абяцанае;
37. бо яшчэ крыху, крыху, і прыдзе Той, Хто надыходзе, і не замарудзіць.
38. А прйведны вёраю жыць будзе; —• і: калі хто спалоха-ецца, не ўпадабае яго душа Мая (Аввак. 2, 3—4).
39. Мы-ж не палахлівыя на пагібель, але вёруючыя на збаўлёньне душы.
Разьдзёл 11.
1. Вёра-ж ёсьць зьдзейсь-нёньпе спадзяванага, поў-насьць у рэчах, якіх ня бачым.
2. Бо ў ёй пасьвёдчаны стара-жытныя.
3. Вёраю пазнаём, што вякі складзены словам Божым, каб з нявідомага сталася бачнае.
4. Вёраю Авель прынёс Богу ахвяру, лёпшую за Каінаву, ды ёю дастаў сьвядоцтва пра-веднасьці, як засьвёдчыў Бог аб дарох яго; ёю ён яшчэ й памёршы гаворыць.
5. Вёраю Энох быў перанё-сены, каб Яму сьмёрці ня ба-чыць; і не знайшлі яго, бо пе-ранёс яго Бог. Бо да пера-нясёньня яго было пасьвёдча-на аб ім, што дагадзіў Богу.
6. А бяз вёры дагадзіць не-магчыма; бо хто прыходзіць да Бога, мусіць вёрыць, што Ён ёсьць і шукаючым Яго даё нагароду.
7. Вёраю Ной, дазнаўшыся аб ніколі ня бачаным, праз асьцярожнасьць пабудаваў ка-рабёль на спасёньне дому свай-го; ёю асудзіў ён сьвёт і па вё-рыўнасьлёдаваўправеднасьць.
8. Вёраю пакліканы Аўраам паслухаўся, каб ісьці ў мёсца, якое мёў дастаць у спадчыну, і выйшаў, ня вёдаючы, куды йдзё.
9. Вёраю асёў ён на зямлі абя-цанай, як на чужой, і жыў у шатрох з Ізаакам і Якубам, сунасьлёднікамі таго-ж пры-рачэньня;
10. бо чакаў мёста, маючага фундамэнты, якога будаўнічы й тварэц Бог.
11. Вёраю й самй Сара пры-няла сілу на зачацьце насёнь-ня і не па часе вёку спарадзіла, бо вёрным лічыла Таго, Хто даў абяцаньне.
12. 1 дзеля гэтага ад аднаго, пры тым амярцьвёлага, нара-дзілася гэтак многа, як многа зораў на нёбе і як нязьлічбны пясок, што на ўзьбярэжжы мора.
13. Усё тыя памёрлі водле вё-ры, не атрымаўшы абяцанага, а толькі здалёк пабачыўшы яго, і вёрылі, і цёшыліся, і ка-залі аб сабё, што яны чужынцы й прыходні на зямлі.
14. Бо тыя, што гэтак кажуць, паказваюць, што яны баць-каўшчыну шукаюць;
15. і, калі-б памяталі тую, з якое выйшлі, дык мёлі-б час вярнуцца.
16. Але яны лёпшага пажа-далі, гэта ёсьць нябёснага; дзеля гэтага і Бог не сароміцца іх, каб іхнім Богам называцца, бо Ён прыгатаваў ім мёста.
КНІГІ ОНЛАЙН
