Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
17. Вёраю Аўраам, спакушй-ны, прывёў Ізаака і, прыняў-шы прырачэньне, прынёс адзі-народнага,
18. аб якім было сказана: У Ізааку назьвёцца насёньне та-бё (Быт. 21, 12);
19. бо ён думаў, што Бог міе
Пасланьне Паўлы сілу і з мёртвых ускрасіць, дзеля чаго й дастаў яго на ўзор.
20. Вёраю ў будучае пабага-славіў Ізаак Якуба й Ізава.
21. Вёраю Якуб, паміраючы, пабагаславіў кожнага сына Язэпавага і пакланіўся на вёрх кія свайго.
22. Вёраю Яззп, канчаючыся, аб выхадзе сыноў Ізраілявых успамінаў і даў загад аб ка-сьцёх сваіх.
23. Вёраю Майсёй па нара-джэньні тры мёсяцы хаваны быў бацькамі сваімі, бо бачылі, што дзіця харошае, і не спалб-халіся царскага загаду.
24. Вёраю Майсёй, як вырас, адмовіўся называцца сынам дачкі фараонавае
25. і лёпей захацёў пакўта-ваць з народам Божым, чым мёць дачэсную раскошу грэху,
26. зьнявагу Хрыстовую па-лічыўшы большым багацьцем, чым скарбы эгіпскія; бо ён на нагароду аглядаўся.
27. Вёраю пакінуў ён Эгіпет, не ўбаяўшыся царскага гнёву: бо цьвёрды быў, быццам ба-чачы Нявідомага.
28. Вёраю зрабіў пасху і пра-ліцьце крыві, каб нішчыцель першакбў іх не кранўў.
29. Вёраю перайшлі яны це-раз Чырвонае мора, як па су-хапуцьцю; чаго паспробаваў-шы, Эгіпцяне патапіліся.
30. Вёраю ўпалі сьцёны Эры-хонскія, абходжаныя навакол сём дзён.
31. Вёрію Рааб блудніца, з мірам прыняўшы вывёдчыкаў, не пагібла з нявёрнымі.
32. Дый што яшчэ скажу? Бо ня хопіць мнё часу, каб апавя-даць аб Гедэоне, аб Вараку, аб Самсоне ды Ефтаю, аб Да-
да Жыдоў II. II. 329 відзе і Самуіле, ды аб праро-ках,
33. якія вёраю перамагалі царствы, чынілі праўду, да-ставалі прырачэньні, загара-джалі лйпы львоў,
34. тушылі сілу агню, уця-калі ад гострага мяча, крап-чэлі ад слабасьці, ставаліся дужымі на вайнё, прымушалі ўцякаць палкі чужых.
35. Жоны памёршых сваіх з ускрасёньня даставалі; іншыя-ж былі замўчаныя, ня прыняў-шы вызвалёньня, каб дастаці лёпшае ўскрасёньне;
36. другія паспыталі зьдзё-каў і біцьця, ды йшчэ путаў і вязьніцьг,
37. былі камёньнямі пабіва-ныя, распіловываныя, муча-ныя, паміралі ад мяча, туля-ліся ў гавёчых ды казіных ску-рах, цёрпячы нэндзу, гора, ня-годы,
38. (іх увёсь сьвёт ня быў вар-ты), бадзяліся па пустынях і горах, па пячорах і шчьілінах зямлі.
39. I ўсё гэтыя, дастаўшы па-сьвёдчаньне праз вёру, не да-сталі абяцанага,
40. бо Бог прадуглёдзіў аб нас нёшта лёпшае, каб яны не бяз нас дасяглі дасканаласьці.
Разьдзёл 12.
1. Дзеля гэтага і мы, маючы навакол сябё гэткую хмару сьвёдак, скінуўшы ўсякую гор-дасьць і грэх, што нас блутаў, з цярплівасьцяй прабягаць бу-дзем праз поле барацьбянае, што ляжыць перад намі,
2. пазіраючы на пачынальні-ка і завяршыцеля вёры, Ісуса, Які замёст радасьці, што была перад Ім, перацярпёў крыж,
330
Пасланьне Паўлы да Жыдоў тз.
ня дбаючы аб сорам, ды сёў праваруч пасаду Божага.
3. Бо падумайце аб Тым, Хто перацярпёў гэткі над сабою зьдзёк ад грэшнікаў, каб вы не зьнемагаліся, аслабёўшы душамі вашымі.
4. Вы яшчэ не да крыві вая-валі, змагаючыся супраць грэ-ху,
5. і забыліся аб закліку, што кажацца вам, як сыном: Сын мой! Ня грэбуй карай Га-сподняй і не слабёй, калі Ён цябё дакарае.
6. Бо Госпад, каго любіць, таго карае да б’ё ўсякага сына, якога прыймае (Прып. 3, 11— 12).
7. Калі вы цёрпіце кару, дык Бог адносіцца да вас, як да сы-ноў: бо ці ёсьць гэткі сын, яко-га-б не караў бацька?
8. Калі-ж астаецёся бяз ка-ры, супольнікамі якое сталіся ўсё, дык вы байструкі, а не сыны.
9. Дык, калі мы мёлі бацькоў цёла нашага, якія нас каралі, і баяліся іх, — то ці ня юмат балёй карйцца будзем Айцу духаў ды жыць?
10. Бо тыя каралі, як самі ду-малі, на няшмат дзён; а Гэты на карысьць, каб быць нам учасьнікамі ў сьвятасьці Яго.
11. Усякае-ж карйньне ў ця-пёрашні час здаёцца ня рада-сьцяй, а сумам; а пасьля даё навўчаным ім мірны плод пра-веднасьці.
12. Дык выпрастуйце апусь-ціўшыяся рукі і стомленыя ка-лёні (Ісая 35, 3)
13. і сьцёжкі простыя рабёце нагамі вашымі, каб кульгавае ня зьбілася з дарогі, а лёпш паздаравёла.
14. Старайцеся аб мір з усімі
і аб сьвятасьць, без якое ніхто ня ўбачыць Госпада,
15. глёдзячы, каб хто ня ўтраціў ласкі Божае; каб які горкі корань, вырасшы ўвёрх, не зрабіў шкоды, ды праз яго каб не апаганіліся многія (Другазак. 29, 18);
16. каб ня было між вамі каго блуднага, ці нясьвёдамага, як Ізаў, які за адну страву аддаў першародзтва сваё.
17. Бо вёдайце, што і пасьля ён, хочучы ўнасьлёдаваць ба-гаслаўлёньне, быў адкінены; бо не знайшоў мёсца пакаянь-ня, хоць і шукаў яго з сьлязь-мі.
18. Бо не прыступіліся вы да гары датыкальнае і агнём па-лаючае, ані да цёмры, і мроку, і буры,
19. ані да гуку трубнага і го-ласу мовы, аб якім чуўшыя прасілі, каб да іх ня было больш слова,
20. (бо ня вытрымалі загада-нага: калі і зьвёр дакранёцца да гары, будзе ўкаменаваны ці каменем забіты (Вых. 19, 13),
21. і гэткая жахлівая была гэная праява, што Майсёй ска-заў: Я у страху й дрыжу).
22. Але вы прыступіліся да гары Сыону і да мёста Бога Жывога, да нябёснага Еруза-ліму і да мірыядаў Ангелаў, 23. да зграмаджэньня і царк-вы першакоў, запісаных на нябёсах, і да Судзьдзі ўсіх, Bora, і да духаў праведнікаў, што дайшлі даскашласьці,
24. і да пасярэдніка новага запавёту, Ісуса, і да крыві ак-раплёньня, што лёпш за Аве-ляву прамаўляе.
25. Глядзёце, не адвярнёцеся й вы ад таго, хто гаворыць. Бо, калі тыя не ўцяклі, не паслу-
да Жыдоў іл. 23. 331
Пасланьнг Паўлы хаўшы прарочыўшага на зям-лі, то тым балёй мы, калі ад-вёрнемся ад нябёснага,
26. голас Якога тады захі-стаў зямлёю, цяпёр жа пры-рок, кажучы: Яшчэ раз устра-сяну ня толькі зямлю, але й нёба (Аг. 2, 7).
27. Словы »яшчэ раз» паказва-юць зьмёну ўстрасанага, як створанага, каб трываць не-парушна.
28. Дык мы, прыняўшы цар-ства непарушнае, ласку маем, праз якую служыцімем Богу даспадобы з саромлівасьцяй і страхам,
29. бо Бог наш ёсьць агонь, што пажырае (Другазак. 4,24).
Разьдэёл 13.
1. Любоў братняя няхай тры-вае.
2. Аб гасьціннасьці не забы-вайцеся; бо праз яё некато-рыя, ня вёдаючы, аказалі га-сьціннасьць Ангелам.
3. Памятайце аб вязьнях, як-бы і вы з імі былі ў путах, і аб тых, што гора цёрпяць, бо-ж і самі вы ў цёле.
4. Супружства (хай будзе) чэ-снае ў усіх і ложа беззаган-нае; а блуднікаў ды распусь-нікаў няхай судзіць Бог.
5. Ня мёйце нораву срэбра-любнага, здавальняючыся тым, што ёсьць. Бо Сам сказаў: He астаўлю цябё і ня кіну цябё (1с. Нав. 1, 5).
6. Дзеля гэтага мы адважна кажам: Госпад мнё ўспамога, і не ўбаюся: што зробіць мнё чалавёк? (Псал. 117, 6).
7. Памінайце настаўнікаў ва-шых, якія казалі вам слова Божае; і, пазіраючы на скан-чзньне жыцьця іх, пераймайце вёру.
8. Ісус Хрыстос учора й ся-гоньня Той Самы, дый навёкі.
9. Навукамі рознымі ды чу-жымі не захоплівайцеся; бо добра ласкай умацоўваць сэр-цы, а ня стравамі, ад якіх ня мёлі карысьці тыя, што пай-шлі за імі.
10. Мы маем ахвярнік, з яко-га ня маюць права ёсьці тыя, што скініі служаць.
11. Бо ад жывёлаў, кроў якіх за грахі заносіцца архірэем у сьвятыню, мяса спаліваецца па-за станам;
12. дык і Ісус, каб асьвяціць крывёй Сваёй народ, быў мў-чаны за варотамі.
13. Выйдзем жа да Яго за стан, пераносячы зьдзёкі Яго;
14. бо ня маем тут сталага мёста, але шукаем таго, што мае быць.
15. Будзем жа праз Яго пры-насіць Богу бясспынна ахвя-ры хвалы, гэта ёсьць плод ву-снаў, што славяць імя Яго.
16. Аб дабрадзёйнасьці-ж і супольнасьці не забывайцеся, бо гэткія ахвяры падабаюцца Богу.
17. Слўхайцеся настаўнікаў вашых і будзьце пакорнымі, бо яны над душамі вашымі чува-юць, як абязаныя здаць спра-ву (аб іх); ды каб з радасьцяй гэта рабілі, а не ўздыхаючы, бо гэта для вас некарысна.
18. Малёцеся за нас; бо мы пераканіны, што добрае маем сумлёньне, бо ў-ва ўсім жа-даем паступаць справядліва.
19. Асабліва-ж прашу рабіць гэта, каб я хутчэй быў вам вёрнены.
20. Бог жа міру, што із мёрт-вых падняў вялікага Пастыра гавёц праз кроў запавёту вёч-нага, Госпада нашага Ісуса,
332
Пасланьне Паўлы да Жыдоў 13.
21. няхай удасканаліць вас у-ва ўсякім добрым дзёле —• на выпаўнёньне волі Яго, ро-бячы ў вас тое, што Яму да-спадобы, праз Ісуса Хрыста. Якому слава на вёкі вякоў. Амін.
22. Прашу-ж вас, браты, пры-мёце слова напамінаньня; дый я-ж коратка вам напісаў.
23. Вёдайце, што брат наш Цімахвёй звольнены; з ім ра-зам, калі хутка прыдзе, угле-джу я вас.
24. Прывітанце ўсіх настаў-нікаў вашых і ўсіх сьвятых. Вітаюць вас тыя, што з Італіі.
35. Ласка з усімі вамі. Амін. Да Жыдоў напісана з Італіі праз Цімахвёя.
АДКРЫЦЬЦЕ СЬВ. ІОАНА БАГАСЛОВА.
Разьдзёл 1.
1. Адкрыцьце Ісуса Хрыста, якое даў Яму Бог, каб паказаў рабам Сваім, штб мусіць стац-ца ў хуткім часе, і даў знак, паслаўшы праз Ангела Свайго рабў Свайму Іоану,
2. які пасьвёдчыў слова Бо-жае і сьвёдчаньне Ісуса Хры-ста, ды тое, што сам бачыў.
3. Шчасьлівы, хто чытае і хто слухае словы прароцтва ды захоўвае напісанае ў ім: бо час блізкі.
4. Іоан да сямёх цэркваў, што ў Азіі: ласка на вас і мір ад Таго, што ёсьць і што быў і што прыдзе, ды ад сямёх ду-хаў, што перад пасадам Яго-ным,
5. і ад Ісуса Хрыста, сьвёдкі верыгбднага, першакй із мёр-твых і павадыра цароў зям-ных; Яму, палюбіўшаму нас ды ў крыві Сваёй абмыўшага нас ад грахоў нашых,
6. (ды зрабіў нас царамі й сьвяшчэньнікамі Богу і Айцу Свайму), хвала і дзяржава на вёчныя вякі. Амін.
7. Вось, ідзе з хмарамі, і ўгле-дзіць Яго кожнае вока і тыя, што пракалолі Яго; і загало-сяць перад Ім усе роды зямлі. Алё, амін.
8. Я ёсьць Альфа і Омэга, па-чатак і канец, кажа Госпад, Які ёсьць і быў і прыдзе, Усе-дзяржыцель.
9. Я Іоан, і брат ваш і тава-
рыш у горы і ў царстве і ў цяр-пёньні Ісуса Хрыста, быў на востраве, называным Патмос, дзеля слова Божага і сьвёд-чаньня Ісуса Хрыста.
10. Я быў у духу ў дзёнь Га-сподні і пачуў ззаду за мной вялікі голас, як-бы трубы, мо-вячы:
11. Я ёсьць Альфа і Омэга, Пёршы й Апошні; і: што ба-чыш, напішы ў кнігу ды пашлі цэрквам, што ў Азіі: у Эфэс і ў Сьмірну, і ў Пэргам, і ў Тыа-тыру, і ў Сарды, і ў Філядэль-фію, і ў Ляодыкію.
12. I я павярнуўся, каб паба-чыць голас, што гутарыў са мною, і, павярнуўшыся, углё-дзіў сём залатых сьвётачаў
13. і сярод сямёх сьвётачаў — падобнага да Сына Чалавёча-га, апранутага ў доўгую шату і падперазанага праз грудзі залатым паясом;
КНІГІ ОНЛАЙН
