Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
14. I глянуў я: і вось хмара бёлая, і на хмары сядзіць па-добны да Сына Чалавёчага, маючы на галавё Сваёй вянок залаты і ў руцэ Сваёй вост-ры сёрп.
15. I выйшаў із храму другі Ангел ды гукнуў вялікім го-ласам да Сідзйчага на хмары: Пашлі сёрп Твой ды жні; бо прыйшла для Цябё гадзіна жніва, бо жнівб зямлі дасьпё-ла.
16. I кінуў Сідзячы на хмары сёрп Свой на зямлю, і зямлй была пажйта.
17. I другі Ангел выйшаў із храму, што на нёбе, ды сам маючы востры сёрп.
18. I выйшаў із ахвярніку ін-шы Ангел, што мйе ўладу над агнём, і вялікім крыкам крык-нуў маючаму востры сёрп, мовячы: Пашлі твой востры сёрп ды зьбяры гронкі віна-граду зямлі, бо ўжо дасьпёлі йгады яго.
19. I кінуў Ангел сёрп свой на зямлю, і сабраў вінаград зямлі, і кінуў у ступу вяліз-ную гнёву Божага;
20. і патапталі ў ступё вонках мёста, і выйшла кроў із ступы ажно да вўздаў конскіх на ты-сячу шэсьцьсот стадыяў.
Разьдзёл 15.
1. I ўглёдзіў я другі знак на нёбе — вялікі й дзіўнй: сём Ангелаў, маючых сём плягаў
346
Адкрыцьце Іоана Багаслова 15. іб.
апошніх, якімі канчаўся гнёў Божы.
2. I ўбачыў я нібы шклянае мора, зьмёшанае з агнём, і тых, што перамагалі зьвёра і абрАз ягоны, і кляймо ягонае, і лічбу імёньня яго, якія ста-ялі на шкляным моры, маючы гусьлі Божыя;
3. і пяюць яны пёсьню Май-сёя, раба Божага, і нёсьню Ягняці, мовячы: Вялікія і дзіўныя ўчынкі Тваё, Госпа-дзе Божа Уседзяржыцелю! Справядлівыя й праўдзівыя шляхі Тваі, Цару сьвятых!
4. Хто не ўбаіцца Цябё, Го-спадзе, і не пахваліць і.мя Тваё? Бо-ж адзін Ты сьвяты: бо ўсё народы прыйдуць і па-клоняцца Табё, бо выявіліся суды Тваі.
5. I пасьля гэтага глянуў я: і вось расчыніўся храм скініі сьвёдчаньня на нёбе,
6. і выйшлі із храму сём Ан-гелаў, маючы сём плягаў, апраненыя ў чыстую і сьвёт-лую ільняную вопратку ды падперазйныя праз грудзі за-латымі паяса.мі.
7. I адна із чатырох жывёлаў дала сямём Ангелам сём зала-тых чар, поўных гнёву Бога, жывучага на вёчныя вякі.
8. I напоўніўся храм дымам ад хвалы Божае і ад сілы Яго-нае; і ніхто ня мог увайсьці ў храм, пакуль ня скончыліся сем плягаў сямёх Ангелаў.
Разьдэёл 16.
1. I пачуў я голас вялікі з храму, мовячы да сямёх Анге-лаў: Ідзёце й вйліце чары гнё-ву Божага на зямлю.
2. I пайшоў пёршы і выліў чА-ру сваю на зямлю: і зрабіліся благія й агідныя раны ў лю-
дзёй, што мёлі кляймо зьвёра, дый у тых, што пакланяліся абразў ягонаму.
3. I другі Ангел выліў чару сваю ў мора: і зрабілася кроў, быццам мёртвага, і ўсякая ду-ша жывая памёрла ў моры.
4. I трэці Ангел выліў чару сваю ў рэкі й крыніцы водаў: і зрабілася кроў.
5. I пачуў я Ангела водаў, мовячы: Справядлівы Ты, Го-спадзе, Які ёсьць і быў і сьвят, што прысудзіў гэтак:
6. бо яны пралілі кроў сьвя-тых і прарокаў, дык і Ты даў ім кроў піці; яны-ж варты гэ-тага.
7. I пачуў я другога, які мо-віў з ахвярніку: Алё, Госпа-дзе Божа Ўседзяржыцелю: суды Тваі правільныя і спра-вялівыя.
8. I чацьвёрты Ангел выліў чару сваю на сонца: і дадзена яму паліць людзей у вагні.
9. I паліла людзёй вялікая сьпёка, і блюзьнілі яны проці ймёмьня Бога, Які мёе ўладу над усімі плягамі, ды не аду-маліся даці хвалу Яму.
10. I пяты Ангел выліў чару сваю на пасад зьвёра: і заць-мілася царства ягонае, і яны кусалі языкі сваё ад болю
11. і блюзьнілі проці Бога Нябёснага ад мукаў сваіх ды ран сваіх, ды не пакаяліся ў учынках сваіх.
12. I шосты Ангел выліў чару сваю ў вялікую ракў, у Эўф-рат: і высахла вада ў ёй, каб прыгатавана была дарога для цароў, што ад усходу сонца.
13. I ўглёдзіў я з вуснаў зьмёя і з вуснаў зьвёра і з вуснаў фальшывага прарока тры духі нячыстыя, падобныя да жабаў:
14. бо гэта духі дэманаў, што
Адкрыцьце Іоана Багаслова гб. 17.
347
робяць знакі, ды што выхо-дзяць на цароў зямлі ды ўсёнь-кага сусьвёту, каб сабраць іх на вайну ў той дзёнь вялікі Бога Ўседзяржыцеля.
15. Вось, іду, як злодзей: шчасьлівы, хто ня сьпіць ды хавае вопратку сваю, каб не хадзіці яму голаму, і каб ня бачылі сораму яго.
16. I сабраў ён іх у мёсцы, што пажыдоўску называецца Армагеддон.
17. I сёмы Ангел выліў чару сваю на павётра: і выййіаў го-лас вялікі із храму нябёснага, ад пасаду, мовячы: СтАлася!
18. I ўзыіяліся галасы, і гры-моты, ■ маланкі, і трасёньне зрабілася вялікае, якога ня бывала ад часоў, як зьявіліся людзі на зямлі. Гэткае тра-сёньне! Такое вялізарнае!
19. I распалася мёста вялікае на тры часьці, і мёсты паган-скія заваліліся; і Вавілён, мё-ставялікае, прыпомніўся пе-рад Богам, каб даці яму чару віна йраснага гнёву Ягонага.
20. I кожын востраў счэз, і ніводнае гары не знайшлося.
21. I выпаў град вялікі, як талёнты,*) з нёба на людзёй; і блйзьнілі людзі проці Бога за ўдары ад граду, бо ўдар ад яго надта цяжкі.
Разьдзёл 17.
1. I прыйшоў адзін із сямёх Ангелаў — тых, што мёлі сём чараў, і прамовіў да мянё, ка-жучы мнё: Хад'зі, я пакажу табё суд над распусьніцай вя-лікаіГ, што сядзіць над водамі многімі,
2. з якою блудзілі цары зям-
*) Талёнт — вялікая срэбная ма-нэта (кусок серабра).
ныя, і віном распуснасьці яё ўпіваліся жыхары зямлі.
3. I павёў мянё ў духу ў пу-стыню. 1 ўглёдзіў я жанчыну, сядзючьі на зьвёру чырвоным, поўным імёнаў блюзьнёрскіх, з сямёма галовамі і дзесяцьма рагамі,
4. I жанчына апрануўшыся ў порфіру і пурпур і аздобле-ная золатам і дарагім камёнь-нем ды пэрламі, маючы ў руцэ сваёй чару залатую, поўную агіды й бруду распусты яё;
5. і на лобе ў яе напісана сло-ва: тайна, Вавілён вялікі, маці распусьніц і агіды зямное.
6. I ўбачыў я, што жанчына ап’янела ад крыві сьвятых і ад крыві сьвёдкаў Ісусавых; і, бачучы яё, дзівіўся я задзіў-лёньнем вялікім.
7. I сказаў мнё Ангел: Штб ты дзівуешся? Я табё ска-жу тайну жанчыны і зьвёра, што носіць яё ды мае сём га-лоў і дзёсяць рагоў.
8. Зьвёр, якога ты бачыў, быў і няма, і выйдзе з бяэдонь-ня і пойдзе на пагібель; і за-дзівяцца жыхары зямлі (імё-ны якіх не запісаны ў кнігу жыцыія ад пачатку сьвёту), бачучы зьвёра, што быў і ня-ма, хаця ёсьць.
9. Тут розум, які мае муд-расьць. Сём галоў ёсьць сём гор, дзё жанчына сядзіць на іх, ды ёсьць сём цароў:
10. пяць упалі, і адзін ёсьць, другі яшчэ ня прыйшоў; ка-лі-ж прыйдзе, нядоўга мае быць.
11. I зьвёр, які быў і няма, сам ёсьць восмы ды із сямёх і на пагібель ідзё.
12. I дзёсяць рагоў, што ты бачыў, ёсьць дзёсяць цароў, якія йшчэ царства не ўзялі,
348 Адкрыцьце Іоана але возьмуць уладу, як цары, на адну гадзіну разам са зьвё-рам;
13. яны маюць адну думку і сілу ды ўладу сваю адда-дуць зьвёру.
14. Яны будуць вясьці вайну з Ягнём, і ЯгнЯ пераможа іх, бо Яно Госпад валадароў і Цар цароў, і тыя, што з Ім, паклі-каныя і выбраныя і вёрныя.
15. I кажа мнё: Воды, што ты бачыў, дзё сядзіць распусь-ніца, ёсьць народы й грамады, і плямёны й языкі.
16. I дзёсяць рагоў, што ба-чыў ты на зьвёру, тыя зьнена-відзяць распусьніцу і спусто-шаць яё ды аголяць, і цёла яё будзе зьёдзена, і спаляць яё ў вагні;
17. бо Бог даў у сэрца ім учыніць волю Ягоную ды ўчы-ніць аднадумна і даць цар-ства іхняе зьвёру, дакуль ня споўняцца словы Божыя.
18. 1 жанчына, якую ты ба-чыў, ёсьць мёста вялікае, што мае царства над царамі зям-нымі.
Разьдзел 18.
1. I пасьля гэтага я ўбачыў Ангела, зыходзячы з нёба, які мёў вялікую ўладу; і зямля асьвяцілася ад славы ягонае;
2. і крыкнуў ён крэпка, мо-вячы голасам вялікім: Паў, паў Вавілён, вялікая (распу-сьніца), і стаўся памяшкань-нем дэманаў і прыпынкам для ўсіх духаў нячыстых і пры-станішчам для ўсякага пта-ства нячыстага і агіднага;
3. бо юрным віном распусна-сьці сваёй напаіла яна ўсё на-роды, і цары зямныя сваволілі з ёю, і купцы зямныя разбага-цёлі ад сілы раскошы яё.
Багаелова ti. ів.
4. I пачуў я другі голас з нё-ба, мовячы: Выйдзі з яё, мой народзе, каб ня быць учасьні-камі ў грахбх яё і нЯ прыняці ўдараў яё;
5. бо дайшлі грахі яё ажно да нёба, і ўспомніў Бог аб ня-праўдах яё.
6. Аддайце ёй, як і яна адда-вала вам, і падвойце ёй удвая паводле ўчынкаў яё; у чары, у якой яна мяшала (віно), мя-шайце ёй удвай.
7. Колькі ўслаўляла яна ся-бё й раскбшавалася, гэтулькі дайце ёй мукаў і суму; бо яна кажа ў сэрцы сваім: Сяджу ца-рыцай, і не ўдава я, і суму не пабачу.
8. Дзеля гэтага ў вадзін дзёнь прыйдуць на яе плягі: сьмёрць і туга і голад; і будзе спалена ў вагні: бо дужы Го-спад Бог, што судзіць яё.
9. I заплачуць і загалосяць па ёй цары зямныя, што сва-волілі й раскбшаваліся з ёю, калі ўглёдзяць дым ад пажару яё,
10. стбючы здалёк дзеля стра-ху ад мўкі яё ды гаворачы: Гора, гора (табё), мёста вялі-кае Вавілён, мёста магутнае, бо ў вадну гадзіну прыйшоў суд твой!
11. 1 купцы зямныя заплачуць ды засумуюць па ёй, бо ніхто ўжо ня купляе тавару іхняга, 12. тавару із золата й сера-бра, і камёньня дарагога і пэрлаў, і віссону й порфіры, і шоўку й пурпуру, ды ўсяка-га дрэва пахўчага, і ўсякіх вы-рабаў із косьці сланёвае, і ўся-кіх вырабаў із дрэва дарагога і мёдзі й зялёза і мармару,
13. і цынамону, і пахнідлаў, і міра, і лйдану, і віна, і алівы, і мукі, і пшаніцы, і скаціны й
Адкрыцьце Іоана авёчак, і канёй ды вазоў, і цё-лаў дый душ чалавёчых.
14. I плады пажаданыя душы тваёй адыйшліся ад цябё; і ўсё ўкормленае ды бліскучае адый-шлося ад цябё, і ты ніколі ўжо ня знойдзеш гэтага.
15. I таргаваўшыя гэтым, што разбагацёлі ад яё, вод-даль стайцімуць дзеля страху прад мўкаю яё, плачучы й га-лосячы
16. ды мовячы: Гора, гора (табё), мёста вялікае, у віссон і порфіру і пурпур апраненае, аздобленае золатам і камёнь-нем дарагім і пэрламі:
17. бо ў вадну гадзіну спу-стошана гэткае багацьце! I ўсё кармачы, і ўсё людзі на кара-блёх, і карабёльнікі, і ўсё пра-цаўнікі на моры воддаль ста-ялі
18. і, бачучы дым ад пажару чго, крычэлі, мовячы: Якое падобна да мёста вялікага?
19. 1 сыпалі пбпел на галовы сваё і крычэлі, плачучы й га-лосячы, ды'мовілі: Гора, гора (табё), мёста вялікае, у якім разбагацёлі ад скарбаў тв’аіх усё, хто мйе караблі на моры: бо ў вадну гадзіну ты спусто-шайа!
20. Узьвесяліся над ім, нёба ды сьвятыя апосталы і пра-рокі: бо прысудзіў Бог пры-суд ваш на яго.
21. I адзін дужы Ангел пад-няў камень, вялікі, як млыно-вы, і кінуў у мора, мовячы: Гэтак з размахам кінены будзе Вавілён, мёста вялікае, і ўжо больш ня знойдуць яго;
22. і ня будзе. ўжо чутно ў табё голасу гусьляроў і сьпя-вакаў ды жалёйнікаў і труба-чоў, і ня знойдзецца ўжо ў та-бё нівоанага мастакё ніякага
КНІГІ ОНЛАЙН
