Новы Запавет і Псальмы
Памер: 451с.
Мінск 1991
7. Дзеля гэтага, як кажа Дух Сьвяты: Сягоньня, калі пачу-еце голас Яго,
8. не рабёце цьвёрдымі сэрцы вашыя, як у гнёве, у дзёнь спа-кушэньнй ў пустыні,
9. дзе спакушалі Мянё айцы вашыя, выпрабоўвалі Мянё і
Пасланьне Паўлы да Жыдоў 3. 4. 321
бачылі ўчынкі Маё сорак га-ДОЎ-
10. Дзеля гэтага угнявіўся Я на род гэны і сказаў: Заў-сёды блукаюцца яны сэрцам, а самі не пазналі шляхоў Маіх;
11. дык пакляўся Я ў гнёве Маім: ці ўвойдуць яны ў супа-чынак Мой? (Псал. 94, 7—11).
12. Глядзёце, браты, каб ня было ў кім з вас сэрца хітрага ды нявёрнага, каб вам не ад-ступіцца ад Бога жывога.
13. Але заклікайце адзін ад-наго штб-дня, дакуль можна казаці: сягоньня, —• каб хто з вас не зачарствёў праз под-ступ грэху;
14. бо мы сталіся супольні-камі Хрыста, калі толькі па-чатак істнаваньня цьвёрда за-хаваем даканцА,
15. дакуль гаворыцца: Ся-гоньня, калі пачуеце голас Яго, не рабёце цьвёрдымі сэр-цы вашыя, як у гнёве.
16. Бо некаторыя, пачуўшы, угнявілі; але ня ўсё, што вый-шлі з Эгіпту з Майсёем.
17. На каго-ж гнёваўся Ён сорак гадоў? Ці не на сагра-шыўшых, косьці якіх паляглі ў пустыні?
18. Каму-ж кляўся, што ня ўвойдуць у супачынак Яго, калі не непакорным?
19. I бачым, што яны ня здо-лелі ўвайсьці праз нявёрые.
Разьдзёл 4.
1. Дзеля гэтага высьцерагйй-мася, каб, калі йшчэ трывае прырачэньне ўвайсьці ў супа-чынак Яго, не аказаўся хто з вас спозьніўшымся.
2. Бо і нам яно абвёшчана, як і гэным; але ім не дало кары-сьці чутае слова, бо не давяр-шылася вёраю слухаўшых.
3. Бо ўваходзім у супачынак мы, увёраваўшыя, бо Ён ска-заў: Як пакляўся Я ў гнёве Маім: ці ўвойдуць у супачынак Мой?, хаця ўчынкі Яго сталіся йшчэ ад стварэньня сьвёту.
4. Бо сказана нёдзе аб сёмым дню гэтак: I супачыў Бог у дзёнь сёмы ад усіх дзёл Сваіх (Быт. 2, 2).
5. I яшчэ нёдзе: Ці ўвойдуць у супачынак Мой?
6. Дык, калі некаторым аста-ёцца ўвайсьці ў яго, а тыя, якім ранёй абвёшчана, не ўвай-шлі ў яго за непаслухмянства,
7. то йзноў азначае нёйкі дзёнь »сягоньня», гаворачы праз Давіда, цераз гэтулькі часу, як было сказана: Сягонь-ня, калі пачуеце голас Яго, не рабёце цьвёрдымі сэрцы ва-шыя.
8. Бо, калі-б Ісус гэных супа-коіў, дык ня было-б сказана пасьля таго аб іншым дню.
9. Дзеля гэтага пакінена яш-чэ народу Божаму сьвятка-ваньне суботы.
10. Бо, хто ўвайшоў у супа-чынак Яго, той і сам супачыў ад дзёл сваіх, як і Бог ад Сваіх.
11. Дык пастараймася ўвай-сьці ў супачынак гэты, каб хто за тым-жа прыкладам ня ўпаў у непакорнасьць.
12. Бо слова Божае жывое і дзёючае, ды гастрэйшае за ўсякі мёч двусёчны, і праніка-ючае да разьдзялёньня душы і духа, суставаў і мазгоў, і сў-дзіць думкі й лятуцёньні сэр-ца.
13. 1 няма стварзньня, укры-тага ад Яго, але ўсё абнажбна й адкрыта вачам Яго, да Яко-га нашае слова.
14. Дык, маючы Архірэя вя-лікага, што нябёсы прайшоў,
322 Пасланьне Паўлы
да Жыдоў 4. 5. 6.
Ісуса, Сына Божага, трымйй-мася вызнаньня.
15. Бо маем Архірэя не та-кога, што ня мог-бы спачуваць слабасьцям нашым, але тако-га, які, падобна нам, дазнаў у-ва ўсім спакушэньня, апра-ча грэху.
16. Дык прыступайма з адва-гаю да пасаду ласкі, каб да-стаць зьмілаваньне ды ласку знайсьці на падмогу ў добры час.
Разьдзёл 5.
1. Бо ўсякі архірэй, спаміж людзёй выбіраны, дзеля лю-дзёй стаўляецца на тое, штб Божае, каб прынасіць дары й ахвяры за грахі,
2. каб мог выбачаць няцям-лючым і блукаючымся, бо й сам абложаны нядужасьцяй,
3. і дзеля гэтага павінен, як за народ, гэтак і за сябё, пры-насіць ахвяры за грахі.
4. I ніхто сам сабою ня прый-мае гэтае чэсьці, але той, хто пакліканы Богам, як і Арон.
5. Гэтак і Хрыстос ня Сам Сябё ўславіў, каб быць Архі-рэем, але Той, Хто сказаў Яму: Ты Сын Мой, сягоньня Я Цябё спарадзіў (Псал. 2, 7),
6. як і ў другім мёсцы кажа: Ты сьвяшчэньнік навёк па у-ставу Мэльхісэдэкаваму (Псал. 109, 4).
7. У дні цёла Свайго Ён з вя-лікім лймантам і сьлязьмі пры-носіў малітвы і просьбы к Та-му, Хто мог выбавіць Яго ад сьмёрці, і быў выслуханы за пакорлівасьць Сваю.
8. Хоць Ён і Сын, аднак праз мукі паслухмянства навучыў-ся
9. і, зьвяршоны, зрабіўся для ўсіх, хто Яму паслухмяны,
прычынаю вёчнага збаўлёнь-ня,
10. названы ад Бога Архірэем па уставу Мэльхісэдэка.
11. Аб Ім нам вялікае слова, ды цяжка яго высказаць, бо вы зрабіліся няздольнымі слу-хаць.
12. Бо вас, якія, водле часу, мусілі-б быць вучыцялймі, трэ-ба йзноў вучыць пачаткаў слоў Божых, і вам патрэбна малако, а ня цьвёрдая страва.
13. Бо ўсякі, хто корміцца малаком, „ясьвёдамы ў слове праўды, бо ён дзіцятка.
14. Дасканалых-жа ёсьць цьвёрдая страва, тых, у якіх пачуцьці навыкам прывучаны распазнаваць дабро і зло.
Разьдэёл 6.
1. Дык, пакінуўшы пачатак Хрыстовага слова, пасьпя-шайма да дасканаласьці, не кладучы ізноў падставы дзеля пакаяньня ад мёртвых дзёл і всры ў Бога,
2. навукі аб хрышчэньнях, і аб ускладаньні рук, і аб ува-скрасёньні мёртвых, і аб судзё вёчны.м.
3. I зробім гатае, калі Бог да-зволіць.
4. Бо немагчыма тых, што раз былі прасьвёчаны, і паспроба-валі дару нябёснага, і сталіся супольнікамі Духа Сьвятога,
5. і пакашгавалі добрага сло-ва Божага і сілаў будучага вё-ку
6. ды адпалі, —■ ізноў абнаў-ляць каяньне.ч, калі яны йз-ноў раскрыжоўваюць у сабё Сыпа Божага і зьдзёкуюцца над Ім.
7. Бо зямля, якая п’ё дождж, што часта зыходзе на яё, і ро-дзіць расьліну, карысную для
Пасланьне Паўлы да Жыдоў 6. ?.
323
тых, хто садзіць яё, — дастаё багаслаўлёньне ад Бога;
8. тая-ж, што прыносіць цёр-ні й пустазёльле, нікчэмная і блізкая да праклёну: канёц яё — на спалёньне.
9. Мы-ж спадзяёмся ад вас, умілаваныя, лёпшага і маю-чага збаўлёньне, хаця й га-ворым гэтак.
10. Бо Бог не несправядлівы, каб забыўся аб дзёле вашым і працы любві, якую вы выя-вілі дзеля іменьня Яго, калі служылі і служыце сьвятым.
11. Хочам жа, каб кожны з вас выяўляў такую-ж руп-насьць аб цьвёрдую надзёю даканца;
12. каб ня стацца вам ляні-вымі, але насьлядаваць тых, што вёраю і доўгацярплівась-цяй бяруць у спадчыну абя-цаньне.
13. Бо Бог, прыракаючы Аў-рааму, ня маючы клясьціся ні-кім вышэйшым, кляўся Са-мым Сабою,
14. кажучы: Запраўдным ба-гаслаўлёньнем пабагаслаўлю цябё і, памнажаючы, памножу цябё (Быт. 22, 17).
15. Дык вось (Аўраам), як доўгацярплівы, атры.маў абя-цанае.
16. Бо людзі клянуцца вы-шэйшым, і кожнае спрэчкі між імі канёц на сцьвярджэньне — прысяга.
17. Дзеля гэтага й Бог, хо-чучы балёй паказаці насьлёд-нікам прырачэньня нязьмён-насьць волі Сваёй, ужыў пры-сягу,
18. каб у дзьвёх нязьмённых рэчах, у якіх для Бога з.маніць немагчыма, мёлі крэпкае па-цяшэньне, прыбёгшы ўзяці на-дзёю, што перад намі ляжыць,
19. якую маем, як якар ду-шы, бясьпёчную, пэўную, і ўваходзіць яна ў самае нутра-ное за заслону,
20. куды, як наш папярэднік, увайшоў Ісус, стаўшыся Архі-рэем навёк паводле уставу Мэльхісэдэкавага.
Разьдзёл 7.
1. Бо Мэльхісэдэк, цар Салі-му, сьвяшчэньнік Бога Най-вышэйшага, той, што спаткаў Аўраама, як варочаўся з па-боішча цароў, і пабагаславіў яго,
2. ды яму дзесяціну аддзяліў Аўраам ад усяго (— пёршае ў перакладзе цар праўды, a пасьля і цар Салімскі, гэта ёсьць цар міру),
3. бяз бацькі, бяз маткі, без радаводу, ня маючы ні пачатку дзён, ні канца жыцьця, упа-доблены-ж Сыну Божаму, ас-таёцца сьвяшчэньнікам назаў-сёды.
4. Бачыце-ж, як вялік той, каму й дзесяціну даў Аўраам патрыарх із найлёпшае зда-бычы.
5. I тыя з сыноў Лёвіных, што прымаюць сьвяшчэнства, ма-юць запаведзь — браць па-водле закону дзесяціну з на-роду, гэта ёсьць з сваіх бра-тоў, хаця й гэтыя паходзяць ад сьцягнаў Аўраамавых.
6. Ён жа, не-паходзячы з іх-няга роду, дастаў дзесяціну ад Аўраама і пабагаславіў Taro, піто мёў прырачэньне.
7. Бяз усякае-ж спрэчкі мён-шае багаслаўляецца болыпым.
8. I тут дзесяціны бяруць лю-дзі сьмяротныя, а там — той, аб Якім сьвёдчыцца, што жы-вё.
9. I, адным словам, праз Аў-
324 Пасланьне Паўлы
да Жыдоў 7. S.
раама ўзята дзесяціна і з Лё-вія, які сам бярэ дзесяціны,
10. бо ён быў яшчэ ў сьцяг-нах бацькавых, калі спаткаў яго Мэльхісэдэк.
11. Дык, калі-б зьвяршэньне было праз сьвяшчэнства ля-віцкае, (бо народ ад яго закон дастаў), дык якая йшчэ патрэ-ба паўставаць іншаму сьвяш-чэнству па уставу Мэльхісэ-дэкаваму, а не па уставу Аро-наваму называцца?
12. Бо з зьмёнай сьвяшчэн-ства канёчнай робіцца і зьмёна закону.
13. Бо Той, аб Кім гаворыцца гэтае, налёжаў да другога ка-лёна, з якога ніхто не прысту-паў да ахвярніка;
14. бо вёдама, што Госпад наш зазьяў з калёна Юдавага, а аб гэтым калёне Майсёй ні-чога не сказаў адносна сьвяш-чэнства.
15. I яшчэ ясьнёй відаць з таго, што нападобу Мэльхісэ-дэку ўстаё іншы сьвяшчэнь-нік,
16. Які не па закону запаве-дзі цялёснае стаўся, але па сі-ле нязьнішчальнага жыцьця.
17. Бо сьвёдчыцца: Ты сьвяш-чэньнік навёк па уставу Мэль-хісэдэкаваму.
18. А ранёй быўшая запаведзь адкінена праз бяссільле яё і бескарыснасьць;
19. бо закон нічога не давяр-шыў; але ўводзіцца лёпшая надзёя, праз якую набліжаем-ся да Бога.
20. I паколькі гэта не бяз прысягі, —
21. (бо тыя ставаліся сьвяш-чэпьнікамі бяз прысягі, а Гэ-ты — з прысягай Таго, Хто казаў да Яго: Кляўся Госпад 1 не пакаецца: Ты сьвяшчэнь-
нік навёк па уставу Мэльхісэ-дэкаваму) (Псал. 109, 4).
22. пагіталькі парукай лёп-шага запавёту стаўся Ісус.
23. I тых сьвяшчэньнікаў бы-ло балёй, бо сьмёрць недапу-скала трываць;
24. а Гэты праз тое, што вёчна трывае, мае сьвяшчэнства не-праходзячае,
25. дык і можа назаўсёды збаўляць тых, што прыходзяць праз Яго да Бога, заўсёды жы-вы, каб заступацца за іх.
26. Гэткага і трэба было нам Архірэя: сьвятога, вольнага ад зла, беззаганнага, адлўча-нага ад грэшнікаў і узвьіша-нага па-над нябёсы,
27. Які ня мае патрэбы што-дня, як архірэі, прынасіць ахвяры сьпярша за сваё грахі, пасьля за грахі народу: бо Ён Зрабіў гэта за-раз, прынёсшы (ў ахвяру) Сябё.
28. Бо закон стаўляе за Архі-рэяў людзёй, маючых слаба-сьці; а слова прырачэньня, што пасьля закону, (паставіла) Сына, навёкі дасканалага.
Разьдзёл 8.
1. Галоўнае-ж у сказаным ёсьць: мы маем Архірэя тако-га, што сёў праваруч пасаду вёлічы на нябёсах,
2. слуга сьвятыні і скініі праў-дзівай, якую паставіў Госпад, а не чалавёк.
3. Бо кожны архірэй стаўля-ецца на тое, каб прынасіць да-ры й,ахвяры; дык трэба было, каб і Гэты мёў нешта, што пры-нёсьці.
КНІГІ ОНЛАЙН
