Расследаванні інспектара Сарвы
Сяргей Белаяр
Выдавец: Галіяфы
Памер: 320с.
Мінск 2018
— Будзе зроблена!
Час, які раздзяляў разбіральнійтва і вяртанне лейтэнанта Эрна, заняла камп'ютарная дыягностыка арганізма. Словам Сарвы Юк не верыў. Лекар падазраваў у яго страсенне галаўнога мозгу.
— Ну што? — інспектара грызла нейярпенне.
— Тэхнікі-механікі кажуйь, што прычынай выбуху можа з'яўляййа выхад з ладу ахоўнага клапана літый-іоннага акумулятара, — патлумачыў Эрн.
— Але яны не ўпэўнены на сто пранэнтаў? — Сарва баяўся прызнацца сабе ў тым, што падсвядома чакаў якой-небудзь неспадзяванкі. Але хто ведаў, што туз акажаныа джокерам?
— Як можна быць у чымсьці ўпэўненым, калі ўсюдыход стаў грудай металалому? — Думка была разумнай, аднак інспектара не пераканала.
— Лейтэнант, я павінен выйсйі вонкі.
— Пярэчу, спадар Сарва! — іншай рэакйыі ад лекара чакань было йяжка. — Вам неабходны спакой.
Інспектар толькі адмахнуўся. А вось на падстаўленае плячо Эрна абапёрся — кожны рэзкі рух выклікаў vertigo. Па дапамогу лейтэнанта прыйшлося звярнуййа і пры надзяванні скафандра.
— Як толькі заўважу, што вы сталі адчувайь сябе горш, спадар Сарва, я адразу ж адпраўляю вас у стацыянар, — папярэдзіў Юк. — Тое, што вы нарадзіліся ў кашулі, зусім не азначае, што вам дазволена манкіравайь смерню.
Інспектара выратаваў статар з ахоўным клямарам, які перанакіраваў ударную хвалю і аскепкі. Калі б планшэтны персанальны камп'ютар не выслізнуў з рук Сарвы...
Прыблізна ў сотні метраў ад "Ліберыі" след ад пратэктара шын абрываўся неглыбокай варонкай. Інспектар устаў у яе йэнтр і павёў позіркам па баках.
— Што вы хочайе знайсйі, спадар Сарва? — Эрн з трывогай глядзеў на інспектара праз непалярызаваны тваравы шчыток шлема. Несумненна, схіляўся да думкі, што лекар не памыліўся з дыягназам.
— Адкуль бы вы стралялі па ўсюдыходу, лейтэнант?
— У нас адсутнічаюць будзь-якія падставы...
— Абстрагуййеся і адкажыйе на пытанне! — настаяў Сарва, не звяртаючы ўвагі на валтузню вакол месйа аварыі. Падсвядома ён ведаў, што адказ трэба шукапь у іншым месйы.
— 3 метэастанйыі на ангары, — пасля невялікай паўзы даў адказ палійэйскі. I чамусьйі ўдакладніў: —Дамінуючая вышыня.
Інспектар кіўнуў. Ён прыйшоў да аналагічнай высновы.
— Але, спадар Сарва...
Інспектар не чуў пярэчанняў, паколькі ў яго галаве пачала імкліва раскручваіша новая версія. Нібы сабака, які ўзяўслед, Сарва накіраваўся да камуны. Падаўшы знак падначаленым і анархістам пранягвань, за інспектарам пацягнуўся і лейтэнант.
— Дзе лесвіца наверх? — Сарва наляйеў на брыгадзіра тэхнікаў-механікаў з такой настойлівасцю, што "таварыш Гвіда" — Бургіс Склют — ажно адхіснуўся.
— Прашу за мной, грамадзяне!
Ангар і метэаралагічную станйыю злучаў герметычны калідор. Наверсе ўсё было застаўлена разнастайнай апаратурай, аднак месыа для стралка заставалася. Выняўшы са скуранога чахла ў нагруднай кішэні магутную лупу, інспектар узяўся за агляд. За адсутнасйю іншага занятку Эрн і Склют завялі гутарку пра ўсё і ні пра што.
— Пылу тут менш, — праз некалькі хвілін рэзюмаваў Сарва, спыніўшыся ля лічбавага тэрмометра. Правёўшы па прыборы рукой, інспектар адкрыў накладны замок-зашчапку і адкінуў ахоўны кажух, пасля чаго ўключыў ручны святлодыёдны ліхтар. — А драпіны — зусім свежыя...
Гайкі майавання заніснуты не былі, што для Марса з яго ўсюдыісным пылам было няправільным. Калі толькі...
— Скажыйе, спадар Склют, у апошнія суткі на метэастанныі не вяліся рамонтныя работы? Можа, мянялі якое-небудзь абсталяванне?
— He.
— А хто адказвае за метэастанныю? — замеры праводзіліся без удзелу чалавека, але кіравань механізмам можна было і ўручную.
— Таварыш Амікрон. Фізік атмасферы, — у словах Гвіда чулася пагарда.
— Як нам яго знайсні?
Амікрон задумаў валтузню з вадкасным каларыметрам-інтэгратарам і быў настолькі заняты, што зусім не звяртаў увагі на тое, што адбываеййа навокал. У лабараторыі вісеў з'едлівы пах рэагентаў.
— Вы перашкаджаейе мне працавайь! — ашчэрыўся Амікрон, угледзеўшы няпрошаных гасйей. — Зараз жа ідзійе адсюль!
— Мы б хайелі задайь вам некалькі пытанняў, спа...
— Вы што, не бачыйе, што я заняты? — абарваў Сарву фізік. — Ідзійе! Зараз жа!
Інспектар моўчкі дастаў значок Дэпартамента і сунуў яго пад нос Амікрону. Той адразу памяняўся з твару. Па нервовасйі руху зрэнак фізіка Сарва заключыў, што ў яго з'явілася думка збегчы, і таму дэманстратыўна паклаў руку на пластыкавую кабуру.
— Дзверы ў метэастанйыю заўсёды не зачынены?
— У нас няма сакрэтаў адно ад аднаго! — нягледзячы на максімум прыкладзеных старанняў, голас камунара ўсё ж дрыгнуў.
— У такім выпадку, навошта паўсюль панатырканы камеры відэаназірання, спадар Амікрон?
Зварот "спадар" камунару не спадабаўся, аднак абурынна ўголас ён не пасмеў. Толькі зайграў вужлакамі, што пры круглым, як блін, твары выглядала камічна.
— А некаторыя з іх, такія, напрыклад, як камера відэаназірання ў калідоры, што вядзе да метэастанйыі, і зусім адключаныя?.. Дык што там з дзвярыма?
— Метэастанйыя ніколі не замыкаеййа.
— Калі ў апошні раз вы здымалі паказанні, спадар Амікрон? — заменнікам планшэтнага персанальнага камп'ютара служылі нататнік і механічны аловак.
— Сёння а восьмай ранійы.
— Ніякіх старонніх прадметаў ui падлучэнняў не знайшлі?
— He. Я б адразу паведаміў па інстанйыі. — Амікрона выдавала хваляванне. Наўрад ui ён пакрываў забоййу. Хутчэй, баяўся,
як бы не ўсплылі нейкія яго махінайыі. Але з гэтым пакуль можна пачакайь.
— Хто яшчэ, акрамя вас, ведае, як карыстанна абсталяваннем?
— За ўсё адказваю я адзін... — фізік прамакнуў насоўкай пот на ілбе і толькі потым знайшоў у сабе сілы прайягнуйь, — аднак час ад часу да мяне заходзянь сябры... Вы не падумаййе нічога такога — мы проста дазваляем сабе бутэльку-другую піва... Ну і "касячок" часам выкурваем. Размовы і карты — нічога больш. Клянуся вам!
— Імёны?!
— Таварыш Вожык, таварыш Люксембург, таварыш Гвіда... — Амікрону і ў галаву не прыйшло выкручваййа. — Яшчэ таварышы Ягер і Штойсток.
— Ніхто з камунараў ніколі не выказваў жадання забінь Марду?
— Ды за што? — здзівіўся фізік. — 3 намі ён ніякіх спраў не меў. Выключна з таварышам Медыянай і яе памочнікамі.
— Ды не трасійеся вы так, спадар Амікрон. Тое, што вы прадаяне наркотыкі людзям Палты, мяне не нікавінь. Пакуль што... — у фізіка адвісла сківіна, а вочы акругліліся.
— А-але як-к в-вы зд-дагад-даліся?
— Лейтэнант, збярыйе вышэйназваных асоб у бібліятэыы, — праігнараваўшы пытанне, загадаў інспектар. — I канфіскуйце запісы з камер відэаназірання, якія размешчаны ў ангары.
— Ёсйь!
Пакінуўшы лабараторыю і падобнага да прывіду Амікрона, Сарва надзеў скафандр і па сценавой лесвіны ўзлез на дах ангара. Асаблівасні канструкйыі вежы з армаванага бетону патрабавалі ад стралка выкарыстання спецыяльнага прыцэла тыпу фібраскопа з гнуткім кабелем-святлаводам і відэакамерай з высокай разрознасйю.
Да моманту вяртання інспектара пяцёра анархістаў меркавалі аб прычынах выкліку, седзячы сярод металічных картайе-
чных шафаў пад наглядам палійэйскага. Допыт шмат часу не адабраў — аказалася, ва ўсіх на момант здзяйснення злачынства мелася алібі. Нічога не даў і прагляд відэазапісаў — людзей у ангары хапала, і ўсе яны практычна ні адной хвіліны не заставаліся на месны. У аб'ектыў трапілі ўсе, каго назваў фізік.
— Тупік?
— Выключыйе са свайго лексікону падобныя словы, лейтэнант, калі вы маене намер і далей служыйь у Астраполе. He здаваййеся, нават калі адпрацаваныя ўсе версіі!.. Памятаейе, der Teufel steckt im Detail!
— Гэта што значыйь?
— Д'ябал — у дэталях... — інспектар паморшчыўся ад болю ў галаве. — Зробім так: намякнійе Амікрону, быйнам мы збіраемся абшукань жылыя ячэйкі і прайоўныя месйы Вожыка, Люксембург, Гвіда, Ягера і Штойстока.
— Вы мяркуейе, хто-небудзь з іх хавае прыладу злачынства? — Эрну так і не ўдалося схавань скепсісу.
— Спейыфіку работы вузкаспейыялізаванага абсталявання чалавек з вулійы не можа ведайь па вызначэнні, а часам для таго, каб пазбавіййа ад зброі, стралок не валодаў.
— Можа спрайавайь... — пасля нядоўгіх роздумаў кіўнуў лейтэнант.
— Павінна спрайавайь. I ўсталюййе назіранне за кожным. Калі не хопійь людзей, скарыстаййеся сістэмай відэаназірання "Антыфона Афі...гэта значыйь "Ліберыі".
Задума Сарвы прынесла свой плён — не прайшло і чвэрйі гадзіны, як з ім звязаўся Эрн.
— Клюнуў.
— Склют?
— Ён самы, — лейтэнант не выказаў ані найменшай йені здзіўлення. — Пры сабе ў яго пераносная інструментальная скрыня. 3 выгляду— няжкая.
— Бярыне пры першай магчымасйі, але зрабіне так, каб ніхто не пайярпеў.
— He хвалюйнеся, мае людзі сваю справу ведаюнь.
Інспектар дакрануўся да піктаграмы заканчэння размовы і пачаў мерайь крокамі бібліятэку. Законы Мэрфі паўсталі зусім не на пустым месны. На шчасйе, усё прайшло без сучка, без задзірынкі.
— Вось, — Эрн выклаў на стол перад Сарвам канфіскаваную ў брыгадзіра зброю. Ніякіх асацыяный у інспектара яна не выклікала. На позірк дэтэктыва лейтэнант пайіснуў плячыма.
— Растлумачйе нам, што гэта, спадар Склют! — запатрабаваў Сарва. У адказ Гвіда толькі злосна плюнуў. Плявок атрымаўся з крывёю — людзі Эрна дзейнічалі жорстка, зводзячы рызыку да мінімуму. — Хто заказчык?.. Адкуль вы даведаліся пра мой нумар?.. Хто яшчэ, акрамя вас, замяшаны?
Усім сваім выглядам Склют дэманстраваў пагарду да інспектара.
— Гавары! — ударам кулака лейтэнант збіў Гвіда з крэсла. Лежачы на падлозе, Склют усміхаўся.
— Вазьмійе сябе ў рукі, лейтэнант!.. Спадар Склют, бачу, вы не настроены весйі дыялог, і пераканань вас дайь паказанні ў мяне не атрымаенйа... — Гвіда паднялі і пасадзілі ў крэсла. — Значыйь, прыйдзеййа пайсні іншым шляхам. Маё начальства дало мне carte blanche...
Сарва адкрыў чамаданчык з інструментамі, без якіх не абыходзілася ні адно расследаванне, і вынягнуў аднаразовы медыйынскі шпрын.
— Спадары, трымаййе злачынцу монна, каб не вырваўся. Зраблю яму ін'екйыю "сыроваткі праўды".
Пры выглядзе ампулы Склют збялеў і пачаў вырываййа. Спатрэбіліся намаганні шасні палінэйскіх, каб супакоінь яго.
— Зараз вы самі нам усё распаведзяне, — Сарва адкаркаваў ампулу спейыяльным лязом і набраў прэпарат у шпрый. — Балюча не будзе.
Гвіда тузануўся ў апошняй марнай спробе вырвайна і застагнаў, калі іголка ўвайшла ў сярэднюю вену локйя.
КНІГІ ОНЛАЙН
