Расследаванні інспектара Сарвы
Сяргей Белаяр
Выдавец: Галіяфы
Памер: 320с.
Мінск 2018
Нейкі час лейтэнант маўчаў, як быййам айэньваючы, ui варта гаварыйь адкрыта з чужынйам, хай нават і калегам, а затым вымавіў:
— Еікінт не той чалавек, які здольны безпадстаўна застрэлійь таварыша. Я ведаю яго даўно, яшчэ па вучылішчы. За ўсе гэтыя
гады ён ні разу не даваў падставы ўсумнінна ў ягоных маральных якасйях. Ведаейе, як мы празвалі Невара?.. Антымізантроп.
— 3 гадамі людзі могуйь змяніййа кардынальным чынам, — нагадаў Сарва.
— Толькі не Еікінт, — ледзь адрозны рух шдема павінен быў пазначайь хітанне галавой у знак адмовы. — Сваім ён заўсёды гатовы дапамагчы. Заўсёды.
— А ахвяра...
— Сяржант Грычын Майле, — падказаў Кардаш.
— ...сяржант Майле з'яўляўся для Невара сваім?
— Сябрамі іх не назавеш, аднак добрыя адносіны яны падтрымлівалі.
— Невар і Майле прайавалі разам? — сам таго не заўважыўшы, інспектар прыступіў да допыту. Звычка, нічога не зробіш.
— Неслі службу ў адным сектары. Часам ім даводзілася падмянянь адзін аднаго.
— Сварыліся? — рука Сарвы машынальна йягнулася да планшэтнага персанальнага камп'ютара.
— He. Кола інтарэсаў у іх рознае. Невар захапляейна класічнай музыкай. Бах у асноўным. Майле любійь... любіў арыгамі. Жанчыны ў нас не служайь. Псіхатропныя і наркатычныя рэчывы пад забаронай, як і азартныя гульні на грошы. Алкаголем ні той, ні другі не злоўжывалі. Абодва без крымінальнага мінулага. Дапамагайь зняволеным не стануйь. На здароўе не скардзіліся. Сімпатый да радыкалаў не выказвалі.
— Гэта значыйь, Невар проста ўзяў і застрэліў Майле? Без якога-небудзь матыву?
— Мне так нічога і не ўдалося высветлінь, — не стаў хавайь начальнік аператыўнай часйі.
— А сам Невар што кажа?
— Сйвярджае, быннам невінаваты.
— I вы схільныя верыйь яму, спадар Кардаш? — палярызаваны шчыток шлема не дазваляў прасачыйь за мімікай лейтэнанта.
— Доказы супрань Еікінта. Прылада забойства — пісталет калібра дзевяйь міліметраў — належыць яму, алібі на момант забойства ў Невара не маешіа, на правай далоні Еікінта выяўленыя сляды пораху, трапінь у йэль з такой дакладнасйю ў стане толькі малодшы лейтэнант... — нібы адчуўшы здзіўленне інспектара, Кардаш растлумачыў: — Невар — дзейны чэмпіён Еўропы па кулявой стральбе, а ўсе тры кулі трапілі ў сэрйа сяржанта.
— Невара аглядаў лекар?
— Ніякага стану афекту, калі вы гэта маене на ўвазе, спадар Сарва. Рэжым у нас не такі ўжо і шчыльны, каб казань аб хранічнай стомленасці. Сяляўскі ўважліва сочыць за псіхічным станам персаналу. Тэсты дазваляюйь выявійь дэвіяйыі яшчэ да таго, як яны пачнунь праяўляйь сябе. Пазбегнуйь абавязковага агляду нельга — гэта асобным пунктам прапісана ў кантракйе.
— Тым больш дзіўна, што дарослы адэкватны чалавек пайшоў на забойства. Вы апытвалі зняволеных сектара? Магчыма, хто-небудзь з іх мог што-небудзь чунь.
— Турэмныя боксы ыалкам ізаляваныя. Кантынгент у нас асабліва небяспечны. Да таго ж калідоры аснашчаныя сістэмай відэаназірання. Я апытаў кожнага, вынік адмоўны... Нешта мы загаварыліся. Прашу за мной.
Неабходнасні ў шлюзавой камеры не мелася — узлётнапасадачную пляйоўку і турму падзялялі дзвесйе пяцьдзясят метраў адкрытай, прастрэльваемай з усіх бакоў прасторы.
— Тут — усе матэрыялы па справе. — Да інспектара перавандраваў USB-флэш-назапашвальнік у адмысловым футарале, які забяспечваў поўнае экранаванне. Гнуткая звышмонная сетка з меднай шматжыльнай драты пранавала па прынцыпе клеткі Фарадэя. — Груль супрайь таго, каб Невар заставаўся на Хаумеа.
— Разумна, — прызнаў Сарва. Афіыэра маглі асудзійь і на месны — начальнік турмы валодаў адпаведнымі паўнамойтвамі. Аднак адбыванне пакарання было спалучана з пэўнай рызыкай.
Уважліва прабегшы позіркам па аркушы сінтэтычнай паперы з ордэрам, інспектар сйягнуў пальчатку.
Універсальны дактыласкапічны сканер патрабаваў уводу ідэнтыфікайыйнага нумара — Сарва пачаў набор лічбаў, але на адзінаййатай нечакана для самога сябе спыніўся.
— Нешта не так? — устрывожыўся лейтэнант.
— Інтуійыя рэдка мяне падводзійь, спадар Кардаш. А зараз яна патрабуе, каб я ва ўсім разабраўся. У мяне — карт-бланш ад Астрапола, і я маю намер скарыстаййа ім. Паведамійе начальніку турмы, што я пачынаю ўласнае расследаванне.
Груль, калі і быў супрань, аспрэчваыь рашэнне інспектара не стаў.
— Сардэчна запрашаем у Чысйей! — вымавіў Кардаш, калі турэмны транспарт спыніўся перад шматграннікам Сілашы.
Па перыметры турмы неслі дзяжурства гусенічныя робаты, узброеныя кулямётамі з блокам ствалоў, які вярйеўся. Штурмавань карпусы або прадпрымайь спробу з іх вырваййа мог толькі самазабоййа.
Лейтэнант і яго спадарожнік дапамаглі скаванаму на руках і нагах Невару выбраййа з машыны.
— Тут душы грэшных знаходзяйь вычышчэнне і да вечнага ўзыходзяйь быцця, — прачытаў Сарва трохі змененыя радкі з "La Divina Commedia" Дурантэ дэльі Аліг'еры, якія ўпрыгожвалі сйяну над андрагін-перыферыйным агрэгатам стыкоўкі.
— Ідэя Груля, — патлумачыў Кардаш. — У яго з Богам асаблівыя адносіны... Правілы ўнутранага распарадку патрабуюйь, каб асуджаныя траплялі ў турму выключна праз прапускнік.
Як толькі мужчыны апынуліся ўнутры Чыстйа, інспектар зразумеў чаму. Усё, без выключэння, душыла.
— Змрочнае месйа, — рэзюмаваў Сарва. Жаданне ніколі не трапляць сюды зноў было цалкам натуральным. Як і ўсведамленне ўласнай нікчэмнасйі.
— Аы ўжо не яслі-сад, — перагаворную прыладу ў скафандры Невара адключылі, таму кіраваыь дзеяннямі былога калегі
лейтэнанту даводзілася пры дапамозе жэстаў. Перасоўваўся Невар дробнымі крокамі, якія збоку глядзеліся вельмі KaMinna. — Вам неабходна будзе выпісайь часовы пропуск. I, калі ласка, здаййе зброю. Тут яна вам не спатрэбіййа.
Прайэдура афармлення не адняла шмат часу, і праз чвэрйь гадзіны інспектар апынуўся ў кабінейе начальніка турмы. Груль сядзеў у крэсле пад велізарным распяццем. Фігура Хрыста на ім выглядала настолькі натуральна, што мімаволі выклікала дрыжыкі. Ад частых дакрананняў дрэва адпаліравалася да такой ступені, што ў крыж можна было глядзецца, як у люстэрка.
— Падабаеныа? — расйягнуў вусны ва ўсмешны начальнік турмы. —Адзін са зняволеных выразаў з алівы. Спадзяюся, вы разумеейе, чаму менавіта з яе?
— Olea prima arborum omnium est. Аліва — дрэва Хрыста. Яно першае пакланілася немаўляйі Ісусу; у аліўкавых гаях Гефсіманскага саду, размешчанага на Аліўнай гары ў Ерусаліме, маліўся Хрыстос; з аднаго з васьмі аліўкавых дрэў быў зроблены крыж, на якім яго ўкрыжавалі.
— Ваша праўда! Сядаййе, спадар Сарва. Мне далажылі, што вы маейе намер правесні ўласнае разбіральнінтва?
— Так.
Пойіск рукі Груля аказаўся нечакана млявым, і гэта збянтэжыла інспектара. Пасада проста абавязвала быйь харызматычным лідарам.
— Сумняваейеся ў кампетэнйыі Кардаша?
Абстаноўка лішні раз падкрэслівала захапленні начальніка турмы. Больш нагадвала манаскую келлю, чым кабінет службовай асобы.
— Проста хачу бынь упэўненым ва ўсім на сто прайэнтаў, — Сарва не паддаўся на правакайыю, чым выклікаў доўгі ацэньваючы погляд Груля. Прыйшлося нават прыкласні пэўныя намаганні для таго, каб не адвесйі вачэй.
— Бог вам у дапамогу! — ui то даў наказ, ui то з'едліва сказаў начальнік турмы.
Часовы электронны пропуск інспектару зрабілі хутка, аднак прайсйі з ім можна было далёка не ўсюды.
— Трымайнеся зялёнай каляровай гамы, — папярэдзіў начальнік аператыўнай часці, уручаючы Сарву пластыкавую карту чыпам і фатаграфіяй. — Калі ўзнікнуйь нейкія пытанні, звяртаййеся.
— Certum.
Інспектар вырашыў пачайь з вывучэння матэрыялаў, якія сабраў Кардаш. Сарваўшы пломбу з футарала, Сарва ўставіў USB-флэш-назапашвальнік у раздым вылучанага ноўтбука і вывеў даныя на дысплэй. Па большай частйы яны дублявалі тое, што інспектар ужо ведаў са слоў начальніка аператыўнай часйі. Асаблівую цікаваснь у Сарвы выклікалі фатаграфіі. На той, дзе буйным планам былі ўзятыя ўваходныя кулявыя адтуліны, інспектар затрымаўся. Раны ўтварылі роўнабаковы трыкутнік. За доўгую практыку Сарва не бачыў нічога падобнага.
— З'явіййа на сустрэчу глыбокай ноччу ў бязлюднае месйа Майле мог толькі з добра знаёмым яму чалавекам... — пасля фотаздымкаў надышла чарга допыту. — Спадар Невар, вы ж разумеейе, што адных толькі галаслоўных снвярджэнняў аб вашай невінаватасйі недастаткова для таго, каб знянь з вас абвінавачванне ў забойстве сяржанта Майле?
— Я не забіваў! — закрычаў наглядчык. Арышт дадаў афійэру добры дзясятак гадоў. Малодшы лейтэнант трымаўся, але наўрад ui гэтай вытрымкі хопійь надоўга.
— Значыйь, вас падставілі? — На першы погляд, зняволены нічым сябе не выдаваў. — У вас маюййа здагадкі аб тым, каму гэта магло быйь выгадна?
— He ведаю, — пасля прайяглага роздуму пайіснуў плячыма Невар.
— Вельмі дрэнна. Магчыма, калі б я меў хойь нейкую зачэпку, то здолеў бы дапамагчы вам... Дзе вы навучыліся так трапна стралянь?
— Спачатку дзед вучыў, а затым — у школе спартыўнай стральбы.
— Чаму вы не здалі пісталет у зброевы пакой, спадар Невар?.. Зброя ж службовая. Выдаейна пад подпіс толькі на дзяжурствы і вучэбна-трэніровачныя стрэльбы.
— Я ўжо даваў справаздачу ў гэтым, але, калі вас йікавійь, паўтару. Начальнік сектара капітан Гоўдут Яршан зрабіў мне заўвагу, што яна брудная.
— Гэта насамрэч так? — можна было і не пытаййа, бо паказанні Яршана ў папцы меліся. Аднак лішні раз усё пераправерыйь не перашкодзіць.
— Начальству лепш ведайь. — Калі малодшы лейтэнант і быў не згодны з вердыктам, то незадаволенасйі нічым не праявіў.
— На вашых руках прысутнічаюць сляды пораху, спадар Невар. Вы паказалі, што яны засталіся, калі вы выпадкова найіснулі на спускавы кручок пры чыстйы зброі. Чаму вы вырашылі заняййа чысткай і змазкай пісталета ва ўласнай жылой ячэййы? У зброевым пакоі рабінь гэта значна зручней. Аы і правілы ўнутранага распарадку патрабуюнь.
— Закруйіўся. Дзяжурсгва выдалася клапатлівым, потым яшчэ гэты дурайкі сход. Да ранійы Груль запатрабаваў прадставійь квартальную справаздачу, хойь яшчэ чатыры дні да крайняга тэрміну. Дзве з лішкам гадзіны прасядзеў у Мынйара.
— Мыннар Ландар — ваш сусед па кластары? — удакладніў інспектар. Паліграф застаўся на борце "Страбона", таму Сарва сачыў за рэакныяй суразмоўйы візуальна.
— Так. Хоча, каб я навучыў яго трапна страляць. 3 каардынайыяй рухаў у яго ўсё ў парадку, а вось тэорыя кульгае. Вось я і падйягваю.
КНІГІ ОНЛАЙН
