КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Біл паківаў галавой: — Хто іх ведае! Таварыш паглядзеў на яго з цікаўнасцю. — Першы раз чую, каб ты сумняваўся ў іх розуме. — Генры, а ты не заўважыў, як сабакі грызліся, калі я карміў іх? — сказаў той павольна. — Так, тузаніны было больш, чым заўсёды. — Колькі ў нас сабак, Генры? — Шэсць. — Дык вось... — Біл зрабіў паузу, каб надаць больш вагі сваім словам. — Я таксама кажу, што ў нас шэсць сабак. Я ўзяў шэсць рыб з мяшка. Даў кожнаму сабаку па рыбіне, і аднаму нехапіла, Генры. — Няправільна падлічыў. — У нас шэсць сабак, — абыякава паўтарыў той. — Я дастаў шэсць рыб. Аднавухаму рыбы нехапіла. Мне прышлося дастаць яшчэ адну рыбу. -У нас толькі шэсць сабак, — сказаў Генры. — Генры, — казаў далей Біл, — я не кажу, што ўсе былі сабакі, але толькі іх было сем. Генры перастаў жаваць, паглядзеў праз агонь на сабак і пералічыў іх. — Зараз там толькі шэсць, — сказаў ён. — Я бачыў, як адзін уцёк па снезе, — са спакойнай настойлівасцю адказаў Біл. — А было іх сем. Генры зірнуў на яго са спачуваннем і сказаў: — Хутчэй бы нам з табой дабрацца да месца. — Гэта як разумець? — А так, што ад гэтай паклажы, якую мы вязем, ты сам не свой зрабіўся, вось табе і здаецца бог ведае што. — Я пра гэта ўжо думаў, — адказаў Біл. — Як толькі ён пабег, я адразу зірнуў на снег і ўбачыў сляды. Потым падлічыў сабак — іх было шэсць. Сляды засталіся на снезе. Хочаш глянуць? Пойдзем — пакажу. Іенры нічога не адказаў і моўчкі жаваў. З’еўшы боб, ён запіў яго кубкам кавы, выцер рот тыльным бокам рукі і сказаў: — Значыць, ты думаеш, што гэта... Працяглае, тужлівае выццё, — дзікае і сумнае, якое данеслася аднекуль з цемнаты, — перарвала яго словы. Ен моўчкі прыслу- хаўся і потым закончыў пачатую фразу, махнуўшы рукой у тым кірунку, адкуль чулася выццё. —... гэта адтуль? Біл кіўнуў галавой. — Як ні круціся, болып нічога не прыдумаеш. Ты ж сам чуў, якую грызню ўзнялі сабакі. Працяглае выццё чулася ўсё часцей і часцей, здалёк даносіліся скавытанні ў адказ, і цішыня ператварылася ў сапраўднае пекла. Выццё неслася з усіх бакоў, і сабакі ад страху збіліся ў кучу так блізка да агню, што агонь падпальваў ім поўсць. Біл падкінуў у агонь дроў і закурыў люльку. — Я бачу, ты зусім засумаваў, — сказаў Генры. — Генры... Біл задумліва пасмактаў люльку, а потым зноў загаварыў: — Я ўсё думаю, Генры: ён куды шчаслівейшы за нас з табой, — і Біл паказаў на трэцяга чалавека, ткнуўшы пальцам у труну, на якой яны сядзелі. — Калі мы з табой памром, Генры, — добра, калі хоць кучка каменняў будзе ляжаць над нашымі целамі, каб іх не зжэрлі сабакі. — У нас няма ні сваякоў, ні грошай, — дадаў Генры. — Наўрад ці нас з табой павязуць хаваць у такую далечыню. — Чаго я ніяк не магу зразумець, Генры, навошта такому чалавеку, які быў у сябе на радзіме не то лордам, не то чымсьці накшталт гэтага, і не клапаціўся ні аб ядзе, ні аб цёплых коўдрах, — навошта такому чалавеку спатрэбілася шнарыць на краі свету, па гэтай усімі забытай краіне?.. — Так. Калі б ён застаўся дома, ён дажыў бы да пачцівай старасці, — згадзіўся Генры. Яго таварыш хацеў было адказаць, але раздумаў і нічога не сказаў. Замест гэтага ён працягнуў руку ў цемру, якая сцяной насоўвалася на іх з усіх бакоў. У цемры нельга было разгледзець выраза абрысаў; была відаць толькі пара вачэй, якія гарэлі як вуголле. Кіўком галавы Генры паказаў на другую пару вачэй і на трэцюю. Кола вогненных вачэй звужалася каля іх стаянкі. Час ад часу якая-небудзь пара вачэй рухалася альбо знікала, каб зноў з’явіцца праз секунду. Трывога сабак расла; раптам, ахопленыя страхам, яны збіліся ў кучу амаль ля самага агню, падпаўзлі да ног людзей і прыціснуліся да іх. У штурханіне адзін з сабак трапіў у агонь; ён завішчэў ад болю і страху, і ў паветры запахла паленай поўсцю. Ад гэтай мітусні кола вачэй на хвіліну трывожна зарухалася і нават крыху адступіла назад, але як толькі сабакі супакоіліся, яно зноў апынулася на ранейшым месцы. — Вось няшчасце, у нас няма патронаў! Дакурыўшы люльку, Біл дапамог свайму спадарожніку раскласці футравую пасцель і коўдру паверх хваёвага галля, якое ён яшчэ да вячэры накідаў на снег. Генры прамармытаў нешта і пачаў развязваць макасіны. — Колькі ў цябе засталося патронаў? — запытаў ён. — Тры, — пачулася ў адказ. — А трэба было б трыста. Я б ім паказаў, д’яблам. Ен злосна пагразіў кулаком у бок вогненных вачэй і пачаў клапатліва ўладжваць перад агнём макасіны. — Калі толькі гэтыя халады мінуць! — казаў далей. Біл. — Вось ужо два тыдні, як стаяць маразы ў пяцьдзясят градусаў. He трэба было пускацца ў гэтае падарожжа, Генры. He падабаецца яно мне. Мне неяк не па сабе. Прыехаць бы ўжо хутчэй, і справе KaHeu,! Апынуцца б нам з табой зараз ля каміна ў форце Мак-Гэры, пагуляць у крыбэдж... Шмат бы я даў за гэта! Генры прабурчаў нешта і пачаў класціся спаць. Ён ужо пачаў драмаць, але голас таварыша разбудзіў яго. — Паслухай, Генры, чаму сабакі не накінуліся на таго — прышлага, якому таксама дасталася рыбіна? Вось што мяне непакоіць. — Ты занадта ўжо непакоішся, Біл, — пачуўся сонны адказ. — Раней з табой гэтага не было. Пакінь балбатаць, засні, а раніцай устанеш як ні ў чым не бывала. Пякотка ў цябе, таму ты і непакоішся. Яны спалі, адзін каля аднаго, пад агульнай коўдрай, цяжка дыхаючы. Агонь патух, і кола вогненных вачэй, якое ачапіла стаянку, змыкалася ўсё цясней і цясней. Сабакі са страху збіліся кучай і раз-пораз пагражаюча раўлі, калі якая-небудзь пара вачэй падбіралася занадта блізка. Аднаго разу яны зарыкалі так моцна, што Біл прачнуўся. Ен асцярожна вылез з-пад коўдры, каб не разбудзіць таварыша, і падкінуў у агонь галля. Агонь шугануў, і кола вачэй падалося назад. Выпадкова Біл зірнуў на сабак, якія збіліся ў кучу. Ён працёр вочы і ўгледзеўся больш уважліва. Потым зноў палез пад коўдру. — Генры! — паклікаў ён таварыша. — Генры! Генры застагнаў, прачынаючыся, і запытаў: — Што здарылася? — Нічога, — пачуў ён, — толькі іх зноў сем. Я зараз пералічыў. Генры сустрэў гэтае паведамленне бурчаннем, якое зараз жа перайшло ў храпенне, — ён зноў заснуў. Раніцай Генры прачнуўся першы і падняў таварыша з пасцелі. Да світання заставалася яшчэ гадзіны тры, хоць было ўжо шэсць гадзін раніцы. Генры ў цемнаце пачаў гатаваць снеданне, а Біл скруціў коўдры і пачаў укладваць сані. — Паслухай, Генры, — запытаў ён раптам, — колькі, ты гаворыш, у нас было сабак? — Шэсць. — Няправільна! — заявіў ён радасна. — Зноў сем? — запытаў Генры. — He, пяць. Адзін знік. — Што за д’ябал! — крыкнуў разлютаваны Генры і, кінуўшы гатаваць, падышоў пералічыць сабак. — Правільна, Біл, — сказаў ён. — Фэці ўцёк. — Куляй паімчаўся. Ідзі, знайдзі яго цяпер. — Дрэнныя справы, — сказаў Генры. — Жыўцом з’елі. Ён, напэўна, не адзін раз цяўкнуў, калі гэтыя чэрці пачалі яго рваць. — Фэці заўсёды быў дурнаваты, — сказаў Біл. — У самага дурнога сабакі ўсё ж хопіць розуму не ісці на верную смерць. Ен агледзеў астатніх сабак, хутка ацэньваючы ў галаве вартасці кожнага. — Наўрад ці хто-небудзь з іх зробіць такую штуку. — Іх ад агню і палкай не адгоніш, — згадзіўся Біл. — Я заўсёды лічьгў што ў Фэці не ўсё ў парадку. Такім было надмагільнае слова, прысвечанае сабаку, які загінуў на Паўночным шляху, — і яно было ніколькі не горш за іншыя эпітафіі сабакам, ды часта і людзям. Раздзел другі Ваўчыца Паснедаўшы і паклаўшы ў сані свае мізэрныя пажыткі, падарожнікі пакінулі ветлівы агонь і рушылі ў цемнату. I зараз жа пачулася выццё — дзікае і сумнае выццё; ваўкі пераклікаліся адзін з адным скрозь змрок і холад. Развіднела ў дзевяць гадзін. Апоўдні неба паружавела, у тым месцы, дзе крывізна зямлі ўстае загародай паміж паўдзённым сонцам і краінай поўначы. Але ружовы водбліск хутка згас. Шэрае дзённае святло, якое засталося пасля яго, пратрымалася да трох гадзін, потым і яно пагасла, і над бязлюднай і застылай краінай апусцілася завеса арктычнай ночы. Як толькі надышла цемната, выццё, якое праследавала падарожнікаў і справа, і злева, і ззаду, пачулася бліжэй; часамі яно чулася так блізка, што сабак апаноўваў страх, і яны кідаліся, ахопленыя панікай. Пасля аднаго з такіх прыпадкаў панічнага страху, калі Біл і Генры зноў упарадкавалі запрэжку, Біл сказаў: — Хоць бы яны на якую-небудзь дзічыну напалі і пакінулі нас у спакоі! — Так, гэта вельмі перашкаджае, — згадзіўся Генры. I яны змоўклі да наступнай стаянкі. Генры нахіліўся над закіпаючым кацялком з бобам, падкладаючы туды колаты лёд, і тут яго ўвагу раптам прыцягнулі да сябе гук удару, выгук Біла і прарэзлівы віск сабак. Ён выпрастаўся і паспеў толькі разгледзець няясныя абрысы звера, які праімчаўся па снезе і знік у цемры. Потым Генры заўважыў Біла, які стаяў ні то з урачыстым, ні то з прыгнечаным выглядам сярод сабак, з палкай у адной руцэ і з хвастом вяленага лося ў другой. — Палову ўсё ж сцягнуў, — сказаў ён. — Затое я ўсыпаў яму як належыць! Чуў, як заскавытаў? — А хто гэта быў? — запытаў Генры. — He разабраў. Mary толькі сказаць, што ногі і пашча, і скура ў яго ёсць, як ва ўсякага сабакі. — Ручны воўк, ці што? — Воўк ці не воўк, толькі, напэўна, здорава ручны, калі з’яўляецца проста да кармлення і хапае рыбу. Гэтай ноччу, пасля вячэры, калі яны сядзелі на доўгай скрыні, курачы люльку, кола вогненных вачэй звузілася яшчэ больш. — Хоць бы яны стада ласёў дзе-небудзь ўзагналі, пакінулі б нас у спакоі, — сказаў Біл. Генры прамармытаў штосьці не зусім ветлівае, і хвілін пятнаццаць яны сядзелі моўчкі: Генры — утаропіўшы вочы на агонь, a Біл — на кола вогненных вачэй, якія свяціліся ў цемнаце зусім блізка ад агню. — Добра было б зараз падкаціць да МакТэры... — зноў пачаў Біл. — Ды кінь ты сваё «добра было б», пакінь каркаць, — не вытрымаў Генры. — Пякотка ў цябе, вось ты і скуголіш. Выпі соды — адразу палягчэе, і мне з табой весялей будзе. Раніцай Генры разбудзіла страшэнная лаянка. Ён падняўся на локці і ўбачыў Біла, які стаяў сярод сабак ля запаленага кастра. Ен шалёна махаў рукамі са скажоным ад лютай злосці тварам. — Хэло! — крыкнуў Генры. — Што здарылася? — Фрог уцёк, — пачуў ён у адказ. — Быць не можа! — Кажу табе ўцёк. Генры выскачыў з-пад коўдры і кінуўся да сабак. Уважліва пералічыўшы іх, ён далучыў свой голас да праклёнаў, якія яго таварыш пасылаў па адрасу ўсемагутнай Паўночнай Пустыні, якая адабрала ў іх яшчэ аднаго сабаку.