КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
* Сімург — істота з іранскай міфалогіі з целам птушкі. ўпілася ў Ёнатана сваім звыклым, поўным нянавісці і пагарды позіркам. — He шшшкадддуй мяне, твой ссстаннн нашшшматтт горшы, хлопец. Гэтым разам здзівіўся Ёнатан. — Адкуль табе вядома пра мой стан? 3 глоткі сімурга вырвалася рыпенне, бы нехта пісаў крэйдай на дошцы. Гэтак дэман смяяўся. — Я падобны да дурнння? Сссмаркаччы, я ведаю зззначнна болып, чым вы дддумаеце, але ннне паказззваю. Бо зззабароннена! Інакш — цссс! Дэманаформ. Укол на месцы. Ёнатан нічога не зразумеў. Ну ладна — не ва ўсіх жа дэманаў язык ходзіць гладка, як у Пазузу. — Што ты пра мяне ведаеш? — Я ведаю, хто ты, адкуль прыбыў. I што ты шшшукаешшш у сваім бессссэнсоўным і кароткім жыцці. Кроў стукнула Ёнатану ў скроні, яго пульс пачасціўся. Ён азірнуўся. Балазе іншыя паштары працавалі сабе ў адасобленых канторках. — Калі так, спадар сімург, дык, можа, тады паведаміш мне, хто скраў таблеткі майго бацькі і дзе я магу іх знайсці? Дэман зарагатаў — ажно затрэсліся столкі на ягоным бруху. — Хххлопчык-дурылка, нават кккалі я ведаю, дддык чаму ты думаеш, што я расссспавяду? — А чаму не? Свісцячы смех дэмана ўзмацніўся, і Ёнатан убачыў, як у краёчку вачэй бліснула слёзка. — Вельмі сссмешны жжжарттт. Дзессяцігоддзі зялёнай нннуды. Чаму ты раптам думаеш, што я зраблю табе такое? Цссс! Прабач-даруй, але я ззззаннняты. Атрэцяй гадзіне прыйдзе спадарыня Цукровы Амарыліс, і мне давядзецца зрабіць рассылку для ўсіх яе сябровак па ўсіх абшарах імперыі з партрэтамі яе ссстраххотных унучкоў. Хапай сваю тэлеграму і вввэкк адсюль! Са складак дэманавага цела высунулася рука, якая нагадвала танклявую і пругкую лапку яшчаркі (на імгненне Ёнатану падалося, што ў столках сімургавага цела хаваюцца шматлікія рукі-ногі). Сімург хапатліва кінуў на падлогу скрутак, запячатаны воскам. Ёнатан падняў тэлеграму, але з канторы не выйшаў. — Просам прашу цябе, спадар Сімург! Мая мама — вельмі хворая, а тата з сястрой — у смяротнай небяспецы. Ты павінны мне дапамагчы. — Цссс! Ведаеш, я ўррражжжаны — ты такі дурненькі і дагэтуль не ў курсе, што мы, дэманы, ссстварэнні практычныя. Дапамагаем толькі тым, хто дапамагаем нам. — Але як я магу табе дапамагчы? — Ннніяк. Абсалютна ніяк. Таму бывай зззздарррровы, жжыві багата. У кантору зайшоў паштовы службовец, пхаючы садовую тачку, у якой ляжалі ахапак сена, лісты звялай капусты і некалькі кавалкаў гнілой садавіны. Дэман з агідай глянуў на свой абед. Ёнатан адчуў, што выбару ў яго няма. Ён падняў скрутак і пайшоў у бок дзвярэй, таму прапусціў дзіўны позірк, які кінуў яму ўслед сімург, позірк, які патрабаваў наяўнасць абодвух вачэй. У тым позірку не было ані ценю пагарды, а хутчэй пачуццё непакою, здзіўлення і, можа быць, нават крышачку надзеі. Некрасептус схапіў прынесены з пошты скрутак, паламаў пячатку і стаў узірацца ў спярэшчаны паштарскім почыркам (сімург пісаў як яшчарка лапай) аркуш, і амаль адразу пачырванеў як бурак. — Пакліч спадарыню Персікавы Бутон, хай прыйдзе сюды зараз жа! Ёнатан бегма спусціўся ў кухню і паклікаў ахмістрыню. Праз дзверы кабінета даляталі галасы. Персікавы Бутон лямантавала. — He можа быць! Прафесар Ксерксес піша, што ён хоча менавіта ГЭТА?! — Ну так. — Але я прыгатавала першакласны паштэт з мяса залацістага бажана. — Нічога не паробіш. Так ён хоча. — Я нізавошта не змагу падаць яму такую брыдоту на званым абедзе. Гэта забаронена дэкрэтам імператара. — Але мы ж хочам яго ўлагодзіць, Тэльма! — Так. Некрасептус перайшоў на шэпт, і Ёнатан прыціснуў вуха да дзвярэй. Але дзверы адчыніліся, і ён, каб не рука Некрасептуса, што ўхапіла яго за вуха, уваліўся б усярэдзіну. — Трэба будзе яшчэ раз збегаць, дзіцятка-шпіянятка. — Але дарагі Бульфус, — запратэставала спадарыня Персікавы Бутон, — гэтым разам мы не зможам паслаць з ім сільфаў да Яніса, інакш усе даведаюцца, што ён з нашага дома. — He хвалюйся! У мяне з’явілася ідэя. Некрасептус напоўніў аграмадны шпрыц з белаватай каламуццю і пацягнуў Ёнатана за вуха назад у кухню. — У гэтага хлопца ёсць адзін сябар, — сказаў ёй ахмістрыні, спускаючыся па сходах. — Гэта твой кухонны дэман. Яны прыйшлі да прыкутага ланцугом Пазузу, і лекарсвятар памахаў шпрыцам перад Пазузавым носам-сасіскай. — Калі роўна праз гадзіну не вернешся з пасылкай, — сказаў ён Ёнатану, — дык укалю твайму сябруку гэтай дрэні, і тады можаш развітацца з ім назаўжды ўжо цяпер. Яго чакае пакутлівая смерць. Ён памяне цябе добрым словам у пекле. Ты знойдзеш Яніса, перадасі яму мяшэчак і забярэш пасылку. Ногі ў Ёнатана задрыжалі. Поўсць на спіне Пазузу стала дыбам, і ён агаліў свае іклы: — Як ты, доктар-шмоктар, насмеліўся пагражаць такому шляхетнаму дэману, як я, клоп ты пасцельны? Некрасептус адмахнуўся. — Спяшайся. Час пайшоў. Ён перакуліў пясочны гадзіннік, і Ёнатан убачыў, як пясчынкі пачалі сыпацца няўмольным цурком. Ён бег як ветрам гнаны па вулках гораду. Халодны пот праступаў на лбе і патыліцы. Але чым хутчэй ён прыпускаў, тым больш адчуваў, што яго ногі, нібыта ў жахлівым сне, прыліпаюць да зямлі. Зрэшты Ёнатан дапяў да суплёту завулкаў, якія віліся па-за рынкам. Ён злавіў першага сустрэчнага чалавека за руку. — Можа, ведаеш, дзе жыве спадар Яніс? Але чалавек нічога цямнага не паведаміў. Тое самае адбылося з наступным мінаком. I яшчэ з адным. Ці то яны не ведалі, дзе знаходзіцца дом, ці то ім не падабаўся падазроны юнак — суразмоўцы толькі заблыталі яго, ганяючы тудысюды. Адзін раз ён прыбег на пустую пляцоўку, другі раз — у халабуду бедняка, і ў трэці раз — да закладзенага цаглінамі калодзежа. Ён кружляў па лабірынце, бегаў па коле... Адчуў, як нібыта храсне пасярод залы аптычных падманаў у парку атракцыёнаў, хіба тут было зусім нявесела, адно жах і паніка. Аднак здавацца ён не збіраўся. Шмат чаго ляжала на шалях: ягоны сябар, адзіны блізкі яму чалавек. Ёнатан лётаў, стукаў у дзверы і ўглядаўся ў сутарэнні. Падчас чарговага рыўка падвярнуў нагу і паваліўся проста пасярод пыльнай вуліцы. Боль апёк, як поўха. Расцяжэнне, а можа, і пералом. Цяпер ён нізавошта не паспее! Некрасептус упырсне Пазузу атруту, і вінаваты будзе толькі ён! Мала страціў блізкіх датуль — цяпер згубіць і дэмана. Са стогнам Ёнатан сеў, нават не парупіўшыся сцерці з твару чорныя плямы гразі. Жыццё — бессэнсоўнае, як ягонае, так і любое чужое. Завяршыць яго тут і цяпер — неблагая ідэя. Ён падняў галаву, шукаючы дах, з якога яму скокнуць, але тут убачыў, што ён не адзін. На другім баку завулка, спінай да сценкі, сядзеў малады чалавек, утаропіўшы ў яго пару карых вачэй з доўгімі вейкамі. Валасы былі кучаравыя і чорныя, а рукі надзвычай мускулістыя. Апрануты хлопец быў у стракатую кашулю, чые расшпіленыя гузікі дэманстравалі смуглыя грудзі. На галаве ў яго красаваўся ссунуты фарсіста набакір чорны капялюш, запылены і пакамечаны. Праз усе слаі ануч у хлопца віднеліся два абрубкі загарэлых ног. Калека выпрастаў да Ёнатана бляшаную плыткую скрынку. 3 немаведама якой прычыны ў паветры лунала рэха далёкай весялосці. Сорам затапіў Ёнатана. Стан гэтага чалавека не лепшы за ягоны, але ён не прагне смерці. Ён любіць жыццё і развітвацца з ім намераў не мае. Ёнатан парыўся ў кішэнях у пошуках мяшэчка, які даў яму Некрасептус, і дастаў з яго залатую манету. — Бяры. Мне яна без патрэбы. Малады чалавек у адказ сардэчна пасміхнуўся, бліснуўшы чорнымі як смоль зубы. — Ты сёння першы мой дабрадзей, — сказаў ён з акцэнтам, пявучым і мяккім. — Адразу відаць, ты не тутэйшы. Ёнатан прыгадаў свой дом на Фіялкавай вуліцы, і яму захацелася расплакацца. — Я прыбыў з такой далёкай краіны, што ты нават уявіць сабе не можаш. — Я таксама, — уздыхнуў чужаніца. — Але што ты тут шукаеш? — Дом Яніса. — Вось яго дзверы, за табой. — Сур’ёзна? — Пастукай і пабачыш. Ёнатан падняўся на ногі. Аднак боль у назе быў нагэтулькі моцны, ажно Ёнатан зноў мусіў апусціцца на зямлю. Жабрак глянуў у скрыўлены ад болю твар Ёнатана і нахмурыў чорныя тоўстыя бровы. — Хочаш смакотку? — ён дастаў са сваіх лахманоў маленькі шарык, які выглядаў як чорная заквэцаная жуйка. — He, дзякуй. — Бяры-бяры. Табе адразу палепшае. Ён кінуў шарык Ёнатану і паказаў пальцамі, маўляў, трэба той шарык засунуць у рот. Здзіўлены Ёнатан выявіў, што, нягледзячы на нязвыклы смак, боль у назе адразу суцішыўся, а па целе разлілася прыемная цяплосць. Ён ускочыў на ногі. — Што ты мне даў? Жабрак усміхнуўся. — Проста трохі цукру. Давай! Стукай у дзверы. Смялей! Нязнаная раней цеплыня ў целе праменілася, быццам ранішняе сонца падчас майскай паездкі ўсім класам на прыроду. Можа, не ўсё яшчэ страчана? Ён пастукаў у дзверы, якія вокамгненна адчыніліся так, нібыта яго там чакалі. Моцная рука зацягнула яго ўсярэдзіну, і праз момант ён ужо спускаўся па гнілых сходах у пакой, з якога цягнула моцным пахам сушаных водарасцяў і марской солі. Яніс выглядаў як гонкае дрэва, якое безупынныя павевы ветру сагнулі і скруцілі. У яго была тыднёвая шчэць на шчоках, на галаве — шапка-менінгітка, пад якой блішчэлі светлыя вочы. Сваімі цяжкімі пальцамі чалавек трымаў Ёнатана за плячо. У цьмяным святле, што струменілася праз дошкі, якія былі падлогай у пакоі над імі, Ёнатан бачыў толькі палову твару чалавека. — Ты ж прынёс золата? Ёнатан працягнуў мяшэчак, які даў яму Некрасептус. — Цудоўна. А дзе спіс? Цыдулка, на якой чарнеў почырк Персікавага Бутона, перайшоў у рукі Яніса. Ён выйшаў у сенцы і вярнуўся, трымаючы ў руках невялічкі скураны мех, як след завязаны вяроўчынай. — Пашэнціла, зранку стаяла добрае надвор’е, таму паклаў усё згодна са спісам. Вазьмі гэта свайму гаспадару. Адразу аднясі, a то хутка пачне смярдзець. Ці зможа ён усё яшчэ вернуцца ў час? Ёнатан вылез з Янісавай пячоры вонкі, каб яшчэ раз сутыкнуцца з чорнай як смала ўсмешкай калекі. — Ты дастаў, што хацеў? — Здаецца, дастаў. — Здаецца? Ты хіба не хочаш глянуць усярэдзіну і пабачыць, што ты атрымаў за тое золата? — Якая розніца, што там у меху! Галоўнае, каб гаспадар быў задаволены. — Ат, кінь выдурняцца! — зарагатаў калека, ажно мухі зляцелі з ягоных ног-абрубкаў. — Добры дурань! Ніколі не зашкодзіць ведаць, што ад цябе хаваюць.