КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Значыць, яе чакае новы цікавы досвед. Эля ўсхапілася на ногі. Нельга ані хвілі марнаваць. На даляглядзе зара-зараніца, і сёння будзе самы загружаны дзень у яе жыцці. РАЗДЗЕЛ 18 ПАДЗЕМНАЕ КРЫЛО Пасля вячэры з какавай і амлетам, да якіх ніхто не змог толкам дакрануцца, Hoax загрузіў усіх на свой мотаролер, і яны выехалі ў бок офіснага комплексу Тіпакрыкома” ў Парку высокіх тэхналогій. Халаднаваты ветрык біўся Ёнатану ў каску, і хоць ён сядзеў паміж Ноахам і Пазузу, але пачуваўся самотна і адчужана. Яго турботы за маму і за Ніно, пераплятаючыся, чмурылі галаву. Да прыгоды не чакаць і году. Але што можа здарыцца? Ён адчуваў, як цьмяны страх струменіцца ў лёгкія і займае месца паветра. Што было б, калі б яны з Эляй не пагнал іся за скрадальнікам лекаў? Працягнулі б звыклую жытку на Фіялкавай вуліцы? А можа, пражылі б звычайныя два гады, напоўненыя школьнымі заняткамі, вакацыямі, відосікамі, кніжкамі і сяброўскімі кампаніямі? Можа быць. Але Ёнатан ні аб чым не шкадаваў. Дзеці ў яго класе (што цяпер ператварыліся ў юнакоў), мусіць, цяпер займаюцца спортам, слухаюць новыя рокгурты, дзеляцца плёткамі, абмяркоўваюць дзяўчат, тады як ён павінен ацаліць пры дапамозе дару, які атрымаў у Ніневіі, шмат каго. Hi за якія грошы на свеце ён бы не памяняўся з іншым хлопцам. Нягледзячы на небяспеку, якая паўсюль яго падпільноўвала. Хіба ён быў бы весялейшы, калі б цяпер бавіўся на пагулянцы, курыў сваю першую цыгарэту і адзіным ягоным клопатам была б дзявочая ўсмешка, падораная ягонаму сябру, а не яму? Верхам на мотаролеры, які нясецца ў цемры — Hoax перад ім, а Пазузу прыляпіўся ззаду — ах, ён на сваім месцы! — Прыехалі! — сказаў Hoax, затармазіўшы ля асветленага пражэктарамі плота. Ля шлагбаума ён упэўнена памахаў бэйджам-пропускам пад носам у вартаўніка. Яны зайшлі ўсярэдзіну. Будынкі “Ппакрыкома” асвятляліся знізу схаванымі пад шкельцамі ў бетоннай падлозе пляцу лямпачкамі, і гэта святло рабіла іх падобнымі да нейкай злавеснай кампазіцыі манументальных абеліскаў. Аднак Ноаха пагрозлівая ілюмінацыя не ўразіла. Паглядаючы ў люстэрка мотаролера, ён паправіў фрызуру, якая змялася пад каскай. — За мной! Яны зайшлі ў прасторны вестыбюль, заліты флуарэсцэнтным бляскам. У далёкім куце, аточаная маніторамі з камер унутранага назірання, сядзела змучаная сумам ахоўніца. Яна жавала жуйку і пазірала на дзядзьку Ноаха, які гнаў свой невялічкі статак у бок рэцэпцыі. — Мужчына, вам куды?.. — Прывітанне, Сіван! — голас Hoax пацяплеў. — Які сюрпрыз! Як маешся? Рады, рады цябе тут бачыць. Вейкі жанчыны затрымцелі. — Hoax, ці ты гэта? Напраўду не пазнала. Гэтая твая сарочка — адпад, чэл, таму не заўважыла. — Колькі часу прайшло? — растаяў Hoax. — Паўгода, год? — Паўтара года ад часу, як мяне сюды перавялі, чэл. Але тут круць, лепш, чым сядзець ля ўвахода ў лабараторыю. Тут ніхто не дурыць галаву. Усю ноч сядзіш сабе, адпачываеш, робіш каву, чытаеш газету, крыжаванку разгадваеш. “Сшыты з чалавечых органаў”, на “фэ” пачынаецца, дванаццаць літар, хто гэта? — Франкенштайн, — выверг Hoax з грудзей. — Нішцяк, сячэш фішку. Як там у вас, на начальніцкім паверсе? — Як як як! Выжыльваемся з усёй моцы, з апошніх сіл. Вось, прывёў сваіх племяшоў. У сэнсе, аднаго пляменніка і яго сабаку. Паказаць ім, дзе працуе гераічны дзядзька. — Міла, міла... Шкада, праўда, што староннім за турнікет нельга. — Як нельга?! — Прабач, выключна персанал. Дзядзька Hoax умольна сціснуў губы. — Ну, Сіван, прашу цябе! Хлопчык прыехаў з іншага горада. Дзве з паловай гадзіны трасучкі ў аўтобусе. Што ён будзе думаць — яго дзядзька перакладае паперкі з месца на месца, як нейкі канцылярскі пацук? — Чо я магу зрабіць? Інструкцыі ёсць інструкцыі. Пакуль Сіван не глядзела, Hoax злёгку націснуў Ёнатану на нагу. Той намёк зразумеў. — Але, Hoax! — заенчыў Ёнатан дзіцячым, распешчаным голасам. — Ты абяцаў! Я ўсім ужо ў класе расказаў, што вы робіце ўлётны дэвэлапмент, які ты мне пакажаш. А цяпер яны скажуць, што я — гоншчык і афэлак. — Нельга! — сурова сказаў Hoax. — Ты чуў Сіван? Паехалі дахаты. 3 дрыготкай у нагах яны сталі ўдаваць, што разварочваюцца, але тут вагі зрушыліся. Сківіца Сіван абмякла. — Ну добра, няхай ужо! Твой пляменнік не выглядае на пагрозу бяспекі. Усё роўна тут нікога няма. Толькі адным духам! Першы чым Сіван перадумае, Hoax стаў порстка пхаць Ёнатана з Пазузу ў шкляны ліфт. — Нам пашанцавала, што ты яе ведаеш, — шапнуў Ёнатан. — Калі б не яна, засталіся б мы па той бок турнікета. — Пашанцавала? — хмыкнуў і перадражніў Hoax. — Шанцаванне да гэтага справы не мае. Сёння зранку я ўзламаў сайт ахоўнай кампаніі і праверыў працоўны расклад на тыдзень. А Сіван заўжды да мяне няроўна дыхала. Дзядзька Hoax націснуў на кнопку падвальнага паверха, і яны спусціліся. У мужчынскай прыбіральні, дзе не было камер відэаназірання, Hoax выцягнуў з заплечніка тэчку, разгарнуў. — Я падрыхтаваў усе карты і планы гэтага будынка. Мы не зможам пратачыцца ў падземнае крыло праз звычайныя дзверы, бо ўначы іх замыкаюць. Таму давядзецца скарыстацца вентыляцыяй і яе прадухамі. Ён дастаў з заплечніка адкрутку. На заглушцы, якая закрывала вентыляцыйную шахту, дзядзька адкруціў ніты. — Хутчэй, хутчэй! Першы — Пазузу, ён бачыць у цемры. Ёнатан прапхнуўся ў вузкі металічны лаз услед за дэманам. Яны спусціліся па драбінах, якія знікалі недзе глыбока ўнізе. Далей доўга-доўга паўзлі на каленках пры дрыготкім і кволым святле ліхтарыкаў. Церабілі шлях у лабірынце шахт і тунэляў вентыляцыі, што сыходзіліся і разбягаліся. Паветра тут было беднае кіслародам: задушлівае, гарачае, поўніла рот металічным смакам. 3 твараў ліў пот. Ад доўгага поўзання ў Ёнатана здранцвелі ногі і калені. Яму падавалася, што ён на векі вечныя застанецца ў скручаным стане, мроілася, што ён паўзе за Пазузу ад самага свайго нараджэння і будзе паўзці тут да самое смерці. Нарэшце Hoax шапнуў ім: “Стоп!” Ён папляскаў па левай сценцы тунэля. — Мы цяпер — акурат ля сценкі сакрэтнага крыла. Hoax раскруціў заглушку адной з вентыляцыйных прадух. Высунуў ногі вонкі і скокнуў у цемру. Ёнатан пачуўудар аб металічную паверхню. Праз імгненне з цемры даляцеў жудасны енк, напоўнены болем і пазбаўлены чалавечых нот. Кроў застыла ў жылах. — Дзядзька Hoax, ты ў парадку? — Я ў парадку. Пасля гэтай фразы праследаваў праклён па-французску*, які сведчыў, што Hoax трымае марку ў любой сітуацыі. — Гэта крычаў не я. Я, праўда, крыху памыліўся ў выліках вышыні, але мы трапілі даволі блізка да дарожкі. Ёнатан з Пазузу, скокнуўшы за дзядзькам, прызямліліся на металічны масток. Промні святла ад ліхтарыкаў асвяцілі месца, якое нагадвала падводную абсерваторыю, акеанарыум. Кругом у паветры віселі ланцугом квадратныя акварыумы. У кожным плавала цьмяная даўгаватая істота памерам з маленькую акулу або вялікага цюленя. Тулавы істот расплывіста вымалёўваліся ў нязыркім святле. Акварыумы віселі на рознай вышыні: над імі і пад імі. Нечым нагадвалі гіганцкіх падвесных “павукоў”. Ёнатан падумаў, што калі гэтую залу асвятляюць, то відовішча, мусіць, уражвае. Але адкуль данёсся крык? — Дзе тут святло? — Планы пра выключальнікі нічога не кажуць. Баюся, тут увогуле няма асвятлення, бо святло толькі замінае, — сказаў Hoax. — Каму замінае? Ёнатан стараўся асвятліць ліхтаром істоту ў акварыуме, якая апынулася да яго найбліжэй. Аднак прамень зеленаватую тоўшчу вады перамагчы цалкам не здолеў. Усё, што згледзеў хлопец, — адлюстраванне ўласнага твару на шкле. — Знайшоў! — крыкнуў за іх спінамі Пазузу. Яны пачулі шчоўканне выключальніка. Залу затапіла пяшчотнае, * У ізраільцаў — асабліва ў першага пакалення рэпатрыянтаў — у дадатак да ўсюдыіснага іўрыту почасту яшчэ адна-дзве родныя мовы. У прыліве пачуццяў ці ў самы адказны момант жыцця яны пачынаюць на тых мовах галёкаць. Найбольш эфектныя тыя выгукі — асабліва пракляцці і трапныя эпітэты — робяцца грамадскім набыткам і нават фактам іўрыту, а іх з задавальненнем потым цытуюць носьбіты іншых моў. бэзава-зеленаватае святло. 3 вуснаў Ёнатана, які прыціснуў нос да шыбы, вырваўся крык. Хлопец ледзьве ўстаяў на нагах, калі ўбачыў — лічаныя сантыметры ад яго носа ўнутры акварыума гайдаецца галава жывога чалавека з зацягнутымі плёнкай вачыма. Чалавек, падлучаны да нейкіх тонкіх трубачак, лунаў-песціўся ў воднай тоўшчы, усё роўна як чалавечы зародак у каляплодных водах. — Гэта ж людзі! — загукаў Ёнатан. — Жывыя, між іншым. — Так, — пагадзіўся Hoax. — На вялікі жаль, праўда, жывыя. У той жа момант твар чалавека ў акварыуме жудасна скрывіўся. Усё роўна як праз сон, той усім целам пацягнуўся ўверх, дастаў галаву з вады і на поўныя грудзі загаласіў. Здавалася, яго лямант вырываўся з самага дна апраметнай. Ёнатан агаломшана адхіснуўся. — Што з ім? Хлопец стаў праходзіць паміж акварыумамі, асвятляючы ў вадзе ліхтаром твары жывых мерцвякоў. Тыя рэагавалі на прысутнасць чужога чалавека вельмі млява, быццам занураныя ў глыбокі сон самнамбулы. Тут што, і мама яго таксама? — Hoax, я яе не знаходжу! — Баюся, твая мама не тут, Ёнатан. — Дзе яна? — У вялікай зале. — А што там, у вялікай зале? Hoax адмаўчаўся. Яны пайшлі па мастку, які бег паміж акварыумамі, пакуль урэшце не спыніліся ля масіўных жалезных дзвярэй. Авальных, як у падводным чоўне, у цэнтры якіх месціўся запор, які нагадваў кола. Ёнатан кінуўся адкручваць кола, але Hoax паклаў руку хлопцу на плячо. — Перш чым мы туды зойдзем, давай наперад я распавяду табе ўсю гісторыю, каб ты быў гатовы да таго, што ўбачыш. — Мая мама мёртвая? — Яна не мёртвая. Як ты бачыш, людзі ў акварыумах не мёртвыя. Дазволь пачаць ад часоў задоўга да твайго нараджэння. Ад года, калі я пазнаёміўся з тваёй мамай. Ёнатан кіўнуў, Hoax пачаў расказваць. — У пяцідзясятыя гады дваццатага стагоддзя “Гіпакрыком LTD”, які быў тады маленькай, але вельмі дзёрзкай кампаніяй, ладзіў эксперыменты з прэпаратамі, якія мянялі свядомасць. Тыя гады былі эпохай халоднай вайны паміж камуністычным блокам і заходнімі краінамі. Навукоўцы дзянькі церлі і жылы дзерлі, каб найлаўчэй пашпіёніць за сваім ворагам. Сярод іншага яны таксама выпрабоўвалі парапсіхалагічныя тэхнікі. У той час панавала думка, маўляў, людзі з развітым тэлепатычнымі здольнасцямі могуць пратачыцца ў мазгавую дзейнасць іншага чалавека. У “Гіпакрыкоме” ладзілі схаваныя ад грамадства эксперыменты са злачынцамі, асуджанымі да пажыццёвага зняволення, або з тымі, каго чакала смяротнае пакаранне. Ідэя палягала ў тым, каб змяніць свядомасць паддоследных “трусікаў” і тэлепатычным спосабам перанесці яе на чужую частату. На частату Bopara.