КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
— Афрырон, вядома, мадэль магутная. Ты, мабыць, заможны гаспадар, калі мог дазволіць сабе ўтрымліваць такое. Але, хачу табе заўважыць, той Афрырон не падыходзіў да гарачай пустэльні. А вось Пазузу — тое цалкам пустэльная мадэль. Вытрымлівае тэмпературу сорак градусаў без кроплі вады цягам некалькіх тыдняў. Пазузу збянтэжана закашляўся, але цяжкая далонь Абу, піто лягла яму на плячо, умомант суцішыла той кашаль. — Можна яго выпрабаваць? — папытаўся кліент. — На здароўе. Прашу. Кліент прымружыў вочы, пасмактаў ніжнюю губу і ўперыў вочы ў Пазузу. — Можаш сказаць, якая сітуацыя з бавоўнай цяпер на біржы ў Но-Амоне? Пазузу ўскінуў зрэнкі ў неба, нібыта падключаўся да схаванага касмічнага струменя, і загаварыў самавітым, пафасным голасам, які нагадаў Ёнатану голас тэлевядоўцаў у навінах. — Каціроўкі растуць. Купляйце бавоўны столькі, колькі ўлезе, бо прарокі прагназуюць засухуўраёне Ніла, таму тэндэнцыя на рост працягнецца. — А як там гандаль ляпіс-лазурам у Бадахшане? — Падзенне попыту і затаварванне. Зараз у каштоўныя камяні інвеставаць не рэкамендуецца. — Як дома маецца мая жонка? — Цудоўна. Перадае буські і прывітанкі. — Ах ты мярзотнік! Я ўвогуле халасцяк. Мужчына ў ваўнянай накідцы падняў руку, каб выцяць Пазузу. Дэман з пераляку ўкусіў першае, што патрапіла на гарачы зуб, і, на вялікі жаль, гэтым першым выявіліся пальцы кліента. Той залямантаваў, і моцным штуршком дэмана вярнулі ў клетку. Ясная рэч, ён бы атрымаў належнае яму ад раз’юшанага Абу пакаранне, калі б не пужлівы шэпт, які ў тую хвіліну разляцеўся па рынку: “Ціха, асцярожна, ідзе доктар Некрасептус!” РАЗДЗЕЛ 3 ДОКТАР НЕКРАСЕПТУС ✓Ік акінуць вокам, усе наведнікі рынку падаткнулі вопратку і насунулі свае турбаны ці хусткі бліжэй на вочы, расправілі нябачныя столкі на халатах і напусцілі на твары прыязныя міны цалкам здаровых і добрапрыстойных грамадзян, бо здаля данеслася, што яснавяльможны спадар доктар яўна не ў гуморы. Некрасептус быў каржакаватым мужчынкам, чыя чорная квадратная барада складалася з тонкіх косак, напамаджаных алеем, якія, адпаведна з найноўшай варажбіцкай модай, дасягалі ягоных грудзей. Апрануты ён быў у белы лекарскі халат. На руках нацягнутыя гумовыя медыцынскія пальчаткі, а на адным пальцы паверх тонкай гумы зіхацеў пярсцёнак. Шыю абвіваў залаты нагрудны шчыток, на якім арабескамі праступалі літары, што складаліся ў словы здароўя і супакою і пры хадзе зіхацелі. Аднак твар Некрасептуса быў змрочны і змардаваны. Шчасліўцы, якія родзяцца ў шаноўнай гільдыі імперыі — Гільдыі Варажбітаў, — мусяць дзень і ноч шчыра радавацца жыццю і сваімі прывілеямі. Дык чаму ў Некрасептуса такі кіслы твар? Заснавальнік Гільдыі Варажбітаў, легендарны Ашпербошэт, старэйшы сын Адмуэля, быў першым лекарам-святаром. Чалавечыя душы тады былі маладыя і каштоўныя, і Ашпербошэт прысвяціў жыццё ахове іх цэльнасці і здароўя, а таксама абароне іх перад хцівасцю дэманаў, разнастайнымі шкоднікамі і варожымі замовамі Прорвы. Ашпербошэт праславіўся як светач чалавецтва. Бачыў усе рэінкарнацыі душ, якія патраплялі яму на вока. Мог адразу пабачыць розніцу між нікчэмнай драбязой і велічнай магутнасцю. Ён прызначыў асістэнтамі сваіх законных сыноў і байструкоў*. Гэтак і паўстала Гільдыя Варажбітаў — адмыслоўцаў-душазнаўцаў. Пасля падзення зікурата-хмарачоса душы Адмуэля, Ашпербошэта і Нуспірата недзе прапалі. Прынята лічыць, што яны працягваюць пераўвасабляцца. Ад Адмуэля — у сыноў імператара, ад Ашпербошэта — у прадстаўнікоў Гільдыі Варажбітаў, ад Нуспірата — у ваяроў. Аднак ніхто сёння больш не можа вызначыць, хто дакладна ёсць хто. Паколькі перавяліся настаўнікі і павадыры, каб навучаць заклёнам, дык Варажбіты адкрылі Школы па красамоўстве і мыслярстве. У апошняе стагоддзе ў гэтыя школы пасылалі вучыцца таксама дзяцей, якія не змаглі вывесці свой радавод ад кораня Ашпербошэта (зрэшты, тысяча гадоў — гэта вам не цацкі-пецкі!). А паколькі моц і ўплыў Варажбітаў у імперыі толькі расце, у Школы красамоўства і мыслярства пхнуцца і жук і жаба. Там, можа, болын не выкладаюць першародных магічных умельстваў, але, без сумневу, Школа — найлепшыя дзверы, праз якія можна патрапіць у кабінет чыноўніка-ўрадніка з вельмі добрым заробкам. Даказаўшы кроўную сувязь з сям’ёй аднаго з другарадных рабоў Ашпербошэта эпохі Вялікай вайны, бацькі Некрасептуса змаглі ўладкаваць яго ў прэстыжную вавілонскую школу. Ніхто не чакаў, што Некрасептус калі-небудзь выб’ецца ў дзяржаўную * Байструк — пазашлюбнае дзіця. эліту. Ён паволі церабіў сваю кар’еру паміж цырымоніямі і заняткамі па рыторыцы, малітвамі, слоўнымі медытацыямі і практыкаваннямі па стварэнні пазітыўнага ўнутранага краявіду. Аднак Некрасептус выявіўся хлопцам дбайным і ўпартым. Мара пра Вярхоўны Кансіліум Варажбітаў у Вавілоне, легендарную раду, якая падпарадкоўваецца наўпрост імператару, вярэдзіла ягоны розум. Чаму гэта ён не можа апынуцца ў ліку абраных? Але на сённяшні дзень ягоная кар’ера забуксавала. Некрасептус апынуўся ў Ніпуры, на пасадзе правінцыйнага лекара. Жыць можна, але статус невысокі. Некрасептус пакутаваў на пякотку, язву і выбухі гневу. Цяпер ён быў асабліва не ў гуморы, бо пагалоска аб узмацненні паўстанцаў і новы ўсплёск Эпідэміі сталіся прычынай таго, што Кансіліум паслаў яго ў Эрэду — усё роўна як нейкага дробнага клерка, — каб праінспектаваць узровень гігіены на рынку нявольнікаў. Ёнатан заварожана пазіраў на постаць, якая набліжалася. Самае цікавае было не ў нашыйным шчытку з надпісам, які нагадваў магазінную шыльду, і, ясная справа, не кіслы твар вяльможы, а дзве целаахоўніцы, якія крочылі крыху ззаду. Ёнатан са здзіўленнем упіўся ў іх вачыма. Найлепшы спосаб апісаць тых целаахоўніц — гэта прыпадобніць іх да двух слупоў каляровых віхур, якія безупынку віруюць. Целаахоўніцы страката зіхацелі і выглядалі цвёрдымі і празрыстымі, як цукеркі-лізунцы. Іх бліскучыя вочы стралялі па баках так, нібыта дэзынфікавалі наваколле ледзянымі лазерамі. — Хто гэта? — запытаўся Ёнатан Пазузу. — Цьху! — з агідай сплюнуў дэман. — Сільфы. Анёлы-недамеркі. — А якое яны маюць дачыненне да лекара? — Яны прысвячаюць свае нікчэмныя жыткі служэнню Мардуку. Можна сказаць, яны сёстры міласэрнасці пры лекарах-святарах. Некрасептус і дзве яго спадарожніцы церабілі дарогу пасярод рынку нявольнікаў. Натоўп паслухмяна расступаўся перад імі хвалямі адліву. Лекар ступаў з манаршай нетаропкасцю, кідаючы сям-там слова, аглядаў нявольнікаў у клетках. Калі ён наблізіўся, то спыніўся роўна насупраць кібіткі. Ёнатан зіркнуў на сільфу, што стаяла бліжэй. Слуп каляровага рухомага паветра здаваўся зробленым з лёду, бязлітасным і бяздушным. Сільфа нахіліла ў бок Ёнатана галаву так, нібыта ацэньвала. Знянацку ад яе стаў патыхаць моцны водар нарцысаў і касачоў, які нагадаў Ёнатану пах пшыкалкі для асвяжэння паветра. Ёнатан зледзянеў. Нават усцешыўся, што яго ад сільфы аддзяляюць моцныя кедравыя краты. — Як гешэфты, спадар Абу? — запытаўся Некрасептус. — Дзякуй Мардуку, абы не было горш. Ёнатану падалося, што бык баіцца сільфаў і з усяе змогі імкнецца ўнікнуць кантакту з іх ільдзіста-бліскучымі крыламі. Нягледзячы на гэта, Абу наважыўся засланіць кібітку з вязнямі ад дапытлівых вачэй сільф і стаў перад кратамі. Гэты ход не схаваўся ад доктара Некрасептуса, у чыіх вачах прамільгнуў драпежна-кашэчы бляск. — Што ты хаваеш ад мяне, спадар Абу? — Ды нічога асаблівага, яснавяльможны спадар доктар. Ат, пара нявольнікаў. — Маю спадзеў, ніхто з іх не хворы на Эпідэмію? — Як можна! Вы ж ведаеце, на мяне можна пакласціся. Я гандляр са стажам, шаную законы і правілы. — Калі ў вас хворы нявольнік, то ён можа заразіць увесь рынак. — Барані Мардук, такога няма, яснавяльможны спадар доктар! — Бо нам тады давядзецца знішчыць усю біяпрадукцыю, якая тут ёсць, а таксама накласці на цябе штраф у памеры тысячы залатых дынараў. — Клянуся мамай і таткам, я спыню такую эпідэмію сваім целам, не дам ёй ходу! Некрасептус выпрастаў свой зацягнуты гумовай пальчаткай пальчык і жэстам загадаў Абу адысціся. Яго вочы, аглядаючы Ёнатана, засяроджана бегалі туды і сюды. — Калі ўсе ў цябе здаровыя, дык чаму той хлопчык у куце выглядае так меланхалічна? Бык здрыгануўся, нібыта яго ўкусілі пад хвост. — Хто, ён? — Ён, ён... Выглядае, што вось-вось заплача. — Ды не маркотны ён! Ты трохі памыляешся, яснавяльможны спадар доктар. Хлопчык ён вясёлы. Як верабейчык. Усю дарогу сюды спяваў і танчыў. Ён проста... гм-м-м... галодны. Некрасептус тыцнуў пальцам Ёнатану ў рабрыну. — He выдае, што ён галодны, спадар Абу! Выдае, што ён задумаўся. — Ну ясна, хлопец поўны думак. Кемны юнак. Разважае, як яму стаць яшчэ весялейшым. Як стаць болып карысным. Ён думае, як стаць сардэчным і прыязным — якасці, якія патрабуюць ад служак у кожным доме. — Сапраўды? — Некрасептус дастаў з кішэні халата медыцынскі альманах і стаў гартаць. — Зараз пабачым. Першыя сімптомы Змрочнай Пошасці: 1. патухлыя вочы; 2. кончыкі рота апушчаныя долу; 3. аслаблыя на выгляд валасы; 4. адсутнасць апетыту; 5. агульны выраз і настрой — змрочны. Ён загарнуў кніжку і сунуў назад у кішэню. — Мяне тузаюць змрочныя прадчуванні, спадар Абу. Гэты хлопец нешта задумаў. Ёсць адчуванне, што душа яго разбураецца і Прорва ўжо пачала лезці праз яго вонкі! — Не-не-не! — бык роспачна аблізаў губы, а яго вочы забегалі. — Залаценькі Некрасептусік, чаму б табе не ўзяць гэтага хлопчыка? Ці яго брата — ці нават іх дваіх — у якасці падарунка ад мяне? Ты зможаш скарыстацца імі ў сваёй гаспадарцы. Тавар прэміум-класа. I з цягам часу ты сам ўбачыш, што яны цалкам здаровенькія. Ведаеш што? Вазьмі ў даважак гэтага дэмана, які стаіць за іх спінамі. Ён нізенькі, але такі разумненькі. Будзе вам цудоўным хатнім дэманам. — Ты здзекуешся, спадар Абу? Што я буду з гэтымі адкідамі рабіць? Мая сільфа дасць табе бланкі. Аформіш увесь свой багаж на знішчэнне ў панядзелак, і будзь ласкавы заплаціць дзве тысячы дынараў гатоўкай. — Можа, ёсць які іншы спосаб? Клянуся, ва ўсіх гэтых складаных працэдурах патрэбы няма. Можа, праверыш хлопчыка альматаскопам? Вось пабачыш: ён здаровы як бык, то-бок як я. Або ты. Некрасептус уздыхнуў.