КНІГІ ОНЛАЙН
Пошук сярод кніг, што прайшлі індэксацыю гуглам. Некаторыя кнігі гугл не знаходзіць
Аднойчы, калі я ляжаў хворы на жаўтуху, міс Ван-Кампен увайшла ў пакой, адчыніла дзверцы гардэроба і ўбачыла пустыя бутэлькі. Я толькі што паслаў швейцара вынесці цэлае бярэмя бутэлек, і, напэўна, яна бачыла, як ён выходзіў з імі, і прыйшла паглядзець, ці няма яшчэ. Больш за ўсё было бутэлек з-пад вермуту, бутэлек з-пад марсалы, бутэлек з-пад капры, парожніх пляшак з-пад к’янці і некалькі бутэлек з-пад каньяку. Швейцар вынес самыя вялікія бутэлькі, тыя, у якіх быў вермут, і аплеценыя саломай пляшкі з-пад к’янці, а бутэлысі з-пад каньяку ён пакінуў пад канец. Тыя бутэлькі, што знайшла міс Ван-Кампен, былі з-пад каньяку, і адна бутэлька, у выглядзе мядзведзя, была з-пад кюмеля. Бутэлькамядзведзь асабліва раззлавала міс Ван-Кампен. Яна ўзяла яе ў рукі. Мядзведзь сядзеў на задніх лапах, падняўшы пярэднія, у яго шкляной галаве быў корак, а да дна прычапіліся некалькі ліпкіх крышталікаў. Я засмяяўся. — Тут быў кюмель,— сказаў я.— Самы лепшы кюмель прадаюць у такіх бутэльках-мядзведзях. Яго прывозяць з Расіі. — Гэта ўсе бутэлькі з-пад каньяку, калі не памыляюся? — спытала міс Ван-Кампен. — Я адсюль не бачу,— сказаў я.— Але верагодна, што так. — Колькі часу гэта працягваецца? — Я сам купляў іх і прыносіў сюды,— сказаў я.— Мяне часта наведвалі італьянскія афіцэры, і я трымаў каньяк, каб частаваць іх. — Але самі вы не пілі? — Сам таксама піў. — Каньяк! — сказала яна.— Адзінаццаць парожніх бутэлек з-пад каньяку і гэта мядзведжая вадкасць. — Кюмель. — Зараз я прышлю каго-небудзь, каб іх прыбралі. Болей у вас няма парожніх бутэлек? — Пакуль што няма. — А я яшчэ шкадавала вас, калі вы захварэлі на жаўтуху. Шкадаваць вас — гэта марна шкадаваць. — Дзякуй вам. — Я магу зразумець, што вам не хочацца вяртацца на фронт. Але вы маглі б прыдумаць што-небудзь больш дасціпнае, чым выклікаць у сябе жаўтуху спажываннем алкаголю. — Чым? — Спажываннем алкаголю. Вы вельмі добра чулі, што я сказала,— Я маўчау— Баюся, што, калі вы не прыдумаеце чаго-небудзь яшчэ, вам давядзецца адправіцца на фронт, як толькі пройдзе ваша жаўтуха. He думаю, каб пасля знарочыстай жаўтухі давалі адпачынак для папраўкі здароўя. — Вы не думаеце? — He думаю. — Вы калі-небудзь хварэлі на жаўтуху, міс Ван-Кампен? — He, але я часта назірала гэтую хваробу. — Вы заўважылі, якое задавальненне ад яе ў хворых? — Магчыма, гэта лепш, чым фронт. — Міс Ван-Кампен,— сказаў я,— вы калі-небудзь бачылі чалавека, які, каб пазбегнуць воінскай павіннасці, ударыў бы сам сябе ў машонку? Міс Ван-Кампен прапусціла пытанне міма вушэй. Яна павінна была або прапусціць яго міма вушэй, або пайсці з майго пакоя. Ісці ёй не хацелася, бо яна неўзлюбіла мяне ўжо даўно і цяпер рыхтавалася паквітацца са мной. — Я бачыла шмат людзей, якія ратаваліся ад фронту наўмысным членашкодніцтвам. — Рэч не ў тым. Наўмыснае членашкодніцтва я і сам бачыў. Я спытаў, ці бачылі вы калі-небудзь чалавека, які, каб пазбегнуць воінскай павіннасці, стукнуў бы сабе нагой у машонку? Таму што гэтае адчуванне бліжэй за ўсё да жаўтухі, і я думаю, што не многія жанчыны ведаюць пра гэта. Вось я і спытаў, ці была ў вас калі-небудзь жаўтуха, міс Ван-Кампен, бо... Міс Ван-Кампен выйшла з пакоя. Крыху пазней увайшла міс Гэйдж. — Што вы сказалі Ван-Кампен? Яна разгневалася. — Мы параўналі розныя адчуванні. Я выказаў меркаванне, што ёй ніколі не даводзілася нараджаць... — Вы вар’ят,— сказала Гэйдж.— Яна гатова садраць з вас скуру жыўцом. — Яна яе ўжо садрала,— сказаў я.— Яна праваліла мой адпачынак, а цяпер, напэўна, захоча падвесці мяне пад палявы суд. Ад яе можна дачакацца. — Яна заўсёды вас недалюблівала,— сказала Гэйдж.— A праз што ў вас пачалося? — Яна гаворыць, што я знарок дапіўся да жаўтухі, каб не вяртацца на фронт. — Фу,— сказала Гэйдж.— Я прысягну, што вы ніколі кроплі ў рот не бралі. Усе прысягнуць, што вы ніколі кроплі ў рот не бралі. — Яна знайшла бутэлькі. — Сто разоў я вам гаварыла: трэба прыбіраць гэтыя бутэлькі. Дзе яны? — У гардэробе. — У вас ёсць чамадан? — Няма. Усуньце ў гэты заплечнік. Міс Гэйдж спакавала бутэлькі ў заплечнік. — Я аддам іх швейцару,— сказала яна, кіруючыся да дзвярэй. — Адну хвілінку,— сказала міс Ван-Кампен,— Гэтыя бутэлькі забяру я.— 3 ёю быў швейцар.— Вазьміце гэта, калі ласка,— сказала яна.— Я хачу паказаць іх доктару. Яна пайшла па калідоры. Швейцар панёс заплечнік. Ён ведаў, што ў ім. Нічога не здарылася, толькі прапаў мой адпачынак. РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ТРЭЦІ Тым вечарам, калі я павінен быў ехаць на фронт, я паслаў швейцара на вакзал заняць мне месца ў вагоне, як толькі цягнік прыйдзе з Турына. Цягнік адыходзіў апоўначы. Састаў фарміраваўся ў Турыне і каля паловы адзінаццатай прыбываў у Мілан і стаяў каля перона да самага адыходу. Каб атрымаць месца, трэба было трапіць на вакзал раней, чым прыедзе цягнік. Швейцар узяў з сабой сябра, кулямётчыка ў адпачынку, які працаваў у кравецкай майстэрні, і быў упэўнены, што ўдвух ім удасца заняць мне месца. Я даў ім грошай на перонныя білеты і загадаў захапіць мой багаж. У мяне быў вялікі заплечнік і дзве паходныя торбы. Каля пятай гадзіны я развітаўся ў шпіталі і выйшаў. Швейцар ужо занёс мой багаж да сябе ў швейцарскую, і я сказаў, што буду на вакзале каля апоўначы. Яго жонка назвала мяне «signorino» і заплакала. Пасля выцерла вочы, патрэсла маю руку і заплакала зноў. Я пагладзіў яе па плячы, і яна заплакала яшчэ раз. Гэта была нізенькая, пухлая, сівая жанчына з добрым тварам. Яна заўсёды цыравала мне шкарпэткі. Калі яна плакала, у яе быццам распаўзаўся твар. Я пайшоў у бар і стаў чакаць, гледзячы ў акно. На вуліцы было цёмна, і холадна, і туманна. Я заплаціў за шклянку кавы з грапай і глядзеў, як міма ідуць людзі ў паласе святла ад акна. Я ўбачыў Кэтрын і пастукаў у акно. Яна зірнула, убачыла мяне і ўсміхнулася, і я выйшаў насустрач ёй. На ёй быў цёмна-сіні плашч і мяккі фетравы капялюшык. Мы разам пайшлі па тратуары міма вінных крамаў, пасля праз рынкавую плошчу і далей па вуліцы і, прайшоўшы пад аркай, выйшлі на саборную плошчу. Яе перасякалі трамвайныя пуці, а за імі быў сабор. Ён быў белы і мокры ў тумане. Мы перайшлі цераз рэйкі. Злева ад нас былі крамы з асветленымі вітрынамі і ўваход у Galleria. Над плошчай туман гусцеў, і сабор зблізку быў вельмі вялікі, а мур сцен мокры. — Зойдзем? — Не,— сказала Кэтрын. Мы пайшлі далей. У цені аднаго з контрфорсаў стаяў салдат з дзяўчынай, і мы прайшлі міма іх. Яны стаялі, ушчыльную прыціснуўшыся да сцяны, і ён накрыў яе сваім плашчом. — Яны падобныя да нас,— сказаў я. — Ніхто не падобны да нас,— сказала Кэтрын. Яна думала не пра радаснае. — Ім нават пайсці няма куды. — Мо для іх так лепей. — He ведаю. Усё-ткі трэба, каб у кожнага было куды пайсці. — У іх ёсць сабор,— сказала Кэтрын. Мы ўжо мінулі яго. Мы дайшлі да краю пляцоўкі і азірнуліся на сабор. Ён быў прыгожы ў тумане. Мы стаялі перад крамаю скураных вырабаў. У вітрыне былі боты для верхавой язды, заплечнік і п’ексы. Усё гэта было раскладзена паасобку: заплечнік пасярэдзіне, боты з аднаго боку, п’ексы — з другога. Скура была цёмная, гладкая і блішчала, як на пацёртым сядле. Электрычнае святло кідала доўгія блікі на цьмяна-бліскучую скуру. — Калі-небудзь мы з табой паедзем на лыжах. — Праз два месяцы пачынаецца лыжны сезон у Мюрэне,— сказала Кэтрын. — Давай паедзем туды. — Давай,— сказала яна. Мы прайшлі ўздоўж іншых вітрын і павярнулі ў завулак. — Я тут ні разу не была. — Гэтай дарогай я заўсёды хадзіў у Ospedale Maggiore,— сказаў я. Завулак быў вузкі, і мы ішлі з правага боку. У густым тумане сустракалася шмат людзей. Ва ўсіх крамах, міма якіх мы праходзілі, былі асветленыя вокны. Мы загледзеліся на піраміду сыру ў адным акне. Перад збройнай крамай я спыніўся. — Зойдзем на хвілінку. Мне трэба нешта купіць. Што? — Пісталет. Мы ўвайшлі, і я адшпіліў свой пояс і разам з пустой кабурой паклаў яго на прылавак. За прылаўкам стаялі дзве жанчыны. Яны паказалі мне некалькі пісталетаў. — Мне трэба, каб ён падыходзіў па размеры,— сказаў я, адшпільваючы кабуру. Кабура была шэрая, скураная, я купіў яе выпадкова, каб насіць у горадзе. — А гэта добрыя пісталеты? — спытала Кэтрын. — Усе яны прыкладна аднолькавыя. Можна паспрабаваць вось гэты? — спытаў я ў жанчын. — Тут у нас цяпер няма дзе страляць,— сказала яна.— Але ён вельмі добры. Вы не пашкадуеце. Я спусціў курок і адцягнуў затвор. Спружына была даволі тугая, але дзейнічала спраўна. Я прыцэліўся і зноў спусціў курок. — Ен не новы,— сказала жанчына.— Ён належаў аднаму афіцэру, першакласнаму стралку. — А куплены быў у вас? — Так. — Як ён зноў трапіў да вас? — Праз веставога гэтага афіцэра. — Мо і мой у вас,— сказаў я — Колькі? — Пяцьдзясят лір. Гэта вельмі танна. — Добра. Дайце мне яшчэ дзве запасныя абоймы і скрынку патронаў. Яна дастала абоймы і патроны з-пад прылаўка. — Мо вам патрэбна шабля? — спытала жанчына,— У мяне ёсць шаблі, вельмі танна. — Я еду на фронт. — А-а-а, тады вам не патрэбна шабля,— сказала яна. Я заплаціў за патроны і пісталет, зарадзіў абойму і ўставіў яе на месца, паклаў пісталет у пустую кабуру, набіў патронамі абедзве запасныя абоймы і схаваў іх у скураныя кішэнькі кабуры, потым надзеў пояс і зашпіліў яго. Цяжар пісталета адцягваў пояс. Усё-ткі, падумаў я, зброя форменнага ўзору лепшая. Заўсёды можна знайсці патроны. — Цяпер мы ў поўным узбраенні,— сказаў я.— Гэта адзінае, што мне трэба было зрабіць да ад’езду. Нехта забраў мой стары, калі мяне адпраўлялі ў шпіталь. — Каб толькі ён быў добры,— сказала Кэтрын. — Мо вам яшчэ што-небудзь трэба? — спытала жанчына. — Здаецца, не. — Пісталет са шнурам. — Так, я заўважыў. Жанчыне хацелася прадаць яшчэ што-небудзь. — Мо вам патрэбен свісток? — Здаецца, не. Жанчына сказала «да пабачэння», і мы выйшлі на вуліцу. Кэтрын паглядзела ў акно. Жанчына выглянула і пакланілася нам. — Што гэта за люстэрачка ў драўлянай аправе? — Гэта каб прывабліваць птушак. 3 такім люстэркам выходзяць у поле, жаўрукі лятуць на бляск, тут іх і забіваюць. — Вынаходлівы народ італьянцы,— сказала Кэтрын.— У вас, у Амерыцы, жаўрукоў не страляюць, мілы, праўда? — Хіба што выпадкова.